Poezi nga Sabri Hamiti
E kam ditur se
do të kthehemi bashkë e heshtakë
te ama e vorreve të vendlindjes
unë te Mësojtorja e ti te Faltorja
E kam ditur se
do të shkosh me furtunë e me ngricë
kur ndalen rrotët e telat janë memecë
vijnë vetëm ata që i mban fryma e vet
E ke ditur se
të lagur këmbë e krye do të bëhen një
e do të rinjihen në fjalën e fundit
si fryma në ajrin me koll të keq
E ke ditur se
të gjithë do të shfaqen kryebardhë
dikushi me plis dikushi me moshë
kryeshtruarit me bardhësi të borës
Është ditur se
nga pesha e kohës rrafshohet dheu
deri në zgjimin e ri të natyrës
të rritet përmallshëm bari i kujtesës
Është ditur se
lotuesit kanë lotët e ngrirë në faqe
si krongjijt në strehë e në dritare
që presin të shkrihen në ditë të verës
Ti e ndien se
tani të kërkoj në labirinte të qytetit
të gjej fort vështirë e tepër rrallë
në fytyrat e kryebardhëve të vetmuar
Kur më rrok për fyti frika e harrimit
dal krejt i vetëm përpara pasqyrës
me sytë e mi të shoh në sytë e mi
të gjallë e të mplakur prej vetvetiut
Melankolia, 1999 / KultPlus.com
