Arti i Bashkëbisedimit

Sali Bashota

(Avni Spahiu, diplomat, publicist, përkthyes)

Një ditë pranvere e javës së fundit të prillit të vitit 2022, në një takim miqësor me Avni Spahiun në restaurantin “Symphony” në Prishtinë, biseduam për shumë tema, ngjarje, situata, përjetime, kujtime, por edhe për shumë çështje, fenomene e dukuri të pranishme në realitetin tonë e më gjerë. Po atë ditë, sikur m’u ngulit në mendje që të bëja një intervistë të gjatë me të dhe që të botohet si libër i veçantë nga Botimet REA.

Me Avni Spahiun është shumë lehtë të bisedosh dhe natyrisht edhe të pajtohesh me idetë dhe mendimet e tij, kur ai flet për një varg temash e ngjarjesh të ndryshme. Prandaj me mirëkuptim e dashamirësi të plotë, u pajtuam që bashkëbisedimi ynë të përqendrohet në disa drejtime, duke filluar nga fëmijëria, rinia, studimet, gazetaria, përkthimi, kultura, letërsia, leximi, diplomacia, paqja, lufta, familja, dashuria, ëndrrat, liria, pastaj edhe për personalitetet publike me ndikimin në rendin botëror, apo për personalitete të historisë dhe të kulturës shqiptare. Kënaqësia e bashkëbisedimit sikur e shtresonte në vete artin e bukur të fjalës dhe të mendimit, meqë Avniu është i saktë dhe i qartë në çdo përgjigje të tij.

Në fakt, qetësia, modestia, thjeshtësia, mendjemprehtësia e Avni Spahiut e shpërfaqnin guximin e nismës time për të shpalosur Ditarin e Jetës së tij në kohë dhe rrethana të ndryshme. Por, ishte përpjekja ime e vazhdueshme për ta realizuar idenë e komunikimit në rrugëtimin e tij nëpër vitet e lumtura, por edhe nëpër vitet e vështira, të cilat i kemi përjetuar si popull. Por, përvoja e tij e jashtëzakonshme në shumë segmente të jetës më vuri në “siklet”, për ta mbrojtur qëllimin e këtij bashkëbisedimi, se cilat pyetje do të ishin më të qëlluara që do ta shpalosnin më së miri realitetin tonë, kuptohet përbrenda rrethanave të caktuara politike, diplomatike e kulturore apo cilat pyetje do ta “ngacmonin” më shumë Avniun, për të arritur deri te njëra ndër porositë kryesore të bashkëbisedimit, duke i shpalosur një nga një ato faqe miqësie, siç thoshte Avniu, për t’i evidentuar dhe karakterizuar, sidomos marrëdhëniet me shumë vende mike të Kosovës, në mënyrë të veçantë marrëdhëniet shqiptaro-angloamerikane.

Avni Spahiu në të gjitha pyetjet e mia doli si rrëfimtar i sigurt, i arsyeshëm dhe bindës, duke i ruajtur karakteristikat e përgjigjeve me invencion, përkushtim të veçantë dhe me plot ngrohtësi.

Duke filluar nga fëmijëria, rinia, studimet, në njërën anë dhe për të vazhduar nëpër etapat e tjera të jetës dhe të krijimtarisë së tij që ndërlidhen me publicistikën, diplomacinë dhe përkthimin letrar, në anën tjetër. Kuptimi, domethënia dhe esenca e mendimeve të Avni Spahiut e kanë thellësinë dhe lartësinë e vet. Para së gjithash, profesionalizmi e tij e zgjon filozofinë e botëkuptimeve dhe botëpërjetimeve për shumë ngjarje të kaluara dhe aktuale që i ka përjetuar edhe vetë, duke qenë jo rrallë edhe protagonist i zhvillimeve politike dhe në mbrojtje të të drejtave njerëzore dhe kombëtare.

Prandaj bashkëbisedimi me të, nuk është thjesht vetëm një vargëzim i ligjërimit publicistik për të shpalosur sa më shumë kujtime apo për ta qartësuar shtegun e pasionit për disa tema të ndjeshme që janë kumbuese me efektin e tyre, por edhe të shpjeguara me cilësinë dhe emocionalitetin e figurshëm. Pa dyshim, se janë trajtuar bindshëm, sidomos me stilin e shkrimit, në radhë të parë, për të paraqitur një kohë të përjetuar me përvojën e tij intelektuale, publicistike e diplomatike. Bashkëbisedimi me Avni Spahiun shkon përtej kohës dhe hapësirës ku skicohet jeta e intelektualit shqiptar me finesat e saj për të dëshmuar shtegtimin e një djaloshi që qysh në rini frymëzohet nga ëndrrat e bukura të jetës amerikane. Bashkëbisedimi me Avni Spahiun dëshmon për zërin autentik të intelektualit dhe për përvojën e tij personale që ka shtresime të gjera intelektuale në periudha të ndryshme, madje duke qenë edhe njëri ndër njohësit më të mirë të proceseve politike që ndërlidhen me shqiptarët, Kosovën, Ballkanin dhe më gjerë.

Si publicist e ka artikuluar realitetin shqiptar për të dëshmuar lirinë, të drejtën dhe të vërtetën për shqiptarët e Kosovës, duke qenë gjithmonë i qartë dhe argumentues me shkrimet e tij dhe me përfaqësimin diplomatik në disa shtete të botës, veçanërisht në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Edhe kur flet për takimet me presidentë e diplomatë amerikanë, edhe kur flet për takimet dhe bashkëpunimin e gjatë me Ibrahim Rugovën, pastaj me Adem Demaçin etj., edhe kur flet me takimet me Ismail Kadarenë, apo për miqësinë me Azem Shkrelin, Ali Podrimjen, Basri Çapriqin, Qani Mehmedin dhe me miq të shumtë që i ka takuar në vende të ndryshme të botës, si dhe me miqtë e tij në Kosovë, Avni Spahiu, është gjithmonë i njëjti, i afërt dhe miqësor. Po kështu, bashkëbisedimi me Avni Spahiun për çështje dhe fenomene të letërsisë dhe të kulturës në përgjithësi vetvetiu e krijon një kod të komunikimit i cili i ka shenjat e veta të veçanta, duke i karakterizuar aktivitetet e tij të shumta krijuese, qoftë si përkthyes, publicist, autor veprash të rëndësishme, por edhe si diplomat dhe veprimtar i çështjes kombëtare. Cilat janë sfidat,

vështirësitë dhe kënaqësitë që paraqet prezentimi i një kulture tek një tjetër; cilat janë proceset që karakterizojnë mediet në Kosovën e pasluftës dhe si ishte gazetaria në kontekstin e dekadës së nëntëdhjetë; si po e (keq) përdorim gjuhën e shkruar dhe atë publike, cili është roli i intelektualit sot në Kosovë, e aspekte të tjera janë disa nga pyetjet dhe çështjet e shtruara. Në këtë intervistë, Avni Spahiu, jep informacione me interes për autorë të letërsisë shqipe, por edhe për autorë të letërsisë botërore, duke përfshirë edhe nobelistët, si dhe për shumë dukuri dhe probleme të gazetarisë në Kosovë, në periudha të ndryshme. Bashkëbisedimi me Avni Spahiun e ka magjinë e vet të frymëzimit edhe për veprimtarinë e tij në shumë drejtime. Përmbajtja dhe mesazhi i përgjigjeve të tij paraqesin sintezën e informacioneve të sistemuara me origjinalitet dhe me një invencion të rrallë kreativ, që do të ishte model për publicistët shqiptarë.

Libri “Arti i bashkëbisedimit”, i sajuar përmes pyetjeve të mia dhe përgjigjeve të tij është njëri ndër artikulimet më pasionante të Avni Spahiut që ka të bëjë me kulturën, letërsinë, diplomacinë, përkthimin, publicistikën etj. Për më tepër, ky libër me përmbajtjen dhe informacionin që ofron, gjithsesi, i ka shenjat e veta të përveçme, pikërisht me stilin, gjuhën, mjeshtërinë e rrëfimit, por edhe me përbërës të tjerë të shumtë që dëshmojnë për vlerën e mendimeve autentike dhe për pikëpamjet shumëdimensionale të Avni Spahiut.

Një cilësi dhe një pasurim i mendimit shqiptar sot./ KultPlus.com

Kompleti: Kode dhe koncepte simbolike të Bashotës

Ibrahim Berisha

Toka: Toka dhe uji kanë kuptim të veçantë për ekzistencën në qenien e poetit. Është ajo që nuk përfundon asnjëherë së qeni Nana e Madhe, që mbush begati dhe farë, ku qeniet kanë të drejtën e plotë për të jetuar në ciklet reale dhe simbolike. Pa këto nuk ka jetë as materiale as jomateriale. Për tokën gjenden në prozën poetike të Bashotës kuptime të përtejme. Jo thjeshtë simbolike.

Te poeti Bashota, është toka, pjesë e dashurisë që lartësohet deri në qiell (mitologji antike) një lloj Kopshti i Edenti (mitologjia çifute) dhe, Toka ka një Motër (mitologjia shqiptare).

Por, toka është edhe Nana e Vdekjes, sepse na pranon të gjithëve pavarësisht çfarë kemi qenë në këtë botën e mendimeve dhe ndjenjave. Poeti nuk zbret në kodin etik, por mbetet në atë simbolik.

Kjo e bënë të veçantë resursin përtëritës të jetës si shprehje vazhdueshme. Estetika tokësore në prozën poetike të Bashotës është edhe e shenjtë. Do të thosha, është fryma e përhershme njerëzore, që e thotë edhe, jo vetëm një poet, po në variantin e sundimit tokësor e tha edhe mbreti, Xhingis Kan, pas një fitoreje: ”Jam i shënuar me forcën e qiellit, ndërsa toka nënë më solli këtu”.

Poeti është në tokë me vështrimin simbolik kah: UJI.

Uji: Uji janë njerëzit. Poeti ngjyrosë me gjuhë filozofike lidhjen e njeriut me ujin, me lumenjtë, me detet shpirtërore. Por, shpirtërorja poetike është reale. Siç ishte dhe është botë jonë.

A nuk paraqiste Nili për egjiptasit e vjetër, gjithë ai qytetërim i madh, kulturë të shenjtë dhe ritual. Në leximin konotativ, kuptojmë se uji është vetë e kaluara dhe e ardhmja e lundrimit mendor, është rituali. Buzë ujit ne shohim vetëvetën si rrjedhë duke lënë cikle rrathësh herë harmonikë, herë të trazuar dhe kryqëzuar. Të tejdukshëm dhe të errët.

Prandaj duke lexuar të zë psherëtima e gjithë njerëzimi kur thuhet fjala: Ujë. Sepse, edhe të krishterët bëjnë kryq dhe i përkushtohen ujit. Kur’ani tregon për krijimin e të gjithave nga uji. Indusët flasin për “Ujin e Jetës”.

Kjo është poetika lundruese. Prandaj, kur lahet foshnja e prosalindur me ujë krijon identitetin e ri të jetës dhe të pastërtisë. Kaq e bukur. Dhe po kështu, në nëntekst lexojmë se kjo botë ujore po nuk u njohë dhe u dashtë sinqerisht na ndëshkon. Do kujtuar, vetëm, Barkën e Noes.

Një vend sa më shumë art e kulturë, sa më shumë të ketë ujë lundrues, human për vetëvetën, është vend më i mirë, më i begatshëm.

Shpirti: Shkrimi i Bashotës ka edhe përmasën e enigmës.

Është nga poetët e veçantë që ndjen plotësisht arsyen e krijimit të mesazheve për botën që e kishte njohur dhe me të cilin kishte ndërtuar një marrëdhënie të papërfunduar. E fundja, poetët nuk përfundojnë asnjëherë vizatimin e kufirit të botës që ndan të kaluarën nga e tashmja dhe të tashmen nga e ardhmja.

Shpirti dhe shpirtrat janë sa të munguar, po kaq edhe të pranishëm, një papërcaktim ky i pagjetur ndërmjet fajësisë dhe pafajësisë, dhe që mund të preket lehtë në një degë të ëndrrës që tashmë kaherë ia ka plasë vajit të papajtueshëm. Shpirti është shi i pashtershëm apo ëndërr e përhershme, apo edhe çelës i përhershëm i kyçjes së mërzisë së vyshkur. Prandaj, shpirti poetik i Bashotës ka melodinë e pëshëpritjes që dëgjohet sado që nuk ka zë, apo lexohet sado që nuk ka shkronjë, si: Dashuri.

Dashuria: D e madhe e shtypit, që është në titullin e parë të ciklit për Dashurinë, nuk do të thotë se lexohet apo zbërthehet pikërisht, dashuria.. Konceptet kozmike nuk ikin në hapësirën e moskuptimeve që krijojnë ato sa mendohet në të parë, veçmas për rruzullimin e tyre. Ato janë të afërta dhe të prekshme, madje edhe në lumturinë e domosdoshme, ekzistuese, Të Dyve. Lumturia nuk është Njëjës, le të kuptohet nga poeti, por një prani e lirisë, e njërit të dashuruar më shumë se tjetri.

Liria: Lënda e tokës, ujit, materialja, pastaj zjarri, fjala, janë përbërsit ontologjikë të lirisë. Liria fshihet në njollat e durimit që mbajnë të pashpallura mëkatet, të cilat sado që që nuk thuhen, ato ruhen të paprekshme, qoftë edhe si puthje, ikje, mëshirë. Kjo do të jetë kështu, derisa fshehtësinë ta zbulojë rruzullimi i: Dritës.

Drita: Drita është një nga konceptet e rëndësishme, shumë të rëndësishme të poezisë së Bashotës. Kështu ka qenë edhe në vjershat dhe librat e mëparshëm të tij. Drita është përmbajtja e kosmologjisë së tij lirike që duket se e ndjek si frymë nëpër vargje, por e vërteta, poeti e mban me vete, nuk i ndahet vetë, dhe ajo vetëm sa i jep flatër në ethet e krijimit. Kjo i përgjason hijes së bukurisë. Ta zëmë bukuria e Helenës, a nuk ishte e mjaftueshme për të nisur një luftë që do ta fundoste Mbretërinë e Trojës? Një këso bukurie ështe provokuese, duke bërë që në një ballafaqim të pabarabartë me të, poeti të shkruajë: Unë jam ai i vogli/ çdo ditë e më tepër. Në fund të fundit, shumë pyetje nuk do të marrin asnjëherë përgjigje. Përgjigja mund të jetë sall ofshamë, por duhet shpresuar në të duhurën përherë: Fjala.

Fjala: Fjala nuk është zë, as shkrim, as lëvizje. Është metafizikë, që mban brenda vetes, diç nga kujtimi dhe konfliktet e papërfunduara poetike: Unë me emrin si ai apo ai me emrin si unë. Është fjala për një emër që kapërcen thirrjen e fundit, domethënë, inkarnohet në trupin e mendimit dhe vetëzbulohet rastësisht, edhe kur nuk ka ndonjë arsye, pra nuk i duhet askujt.

Poeti Bashota edhe kur udhëton në rrugët e heshtjes, do të na shkund nga termekja se megjithatë dikush e meriton të jetë i lumtur në këtë botë. Është çasti kur fiken dritat dhe dashuria shkon pa e kuptuar se nuk është më. Atëherë pason: Dhimbja.

Dhimbja: Imazhi i një dite pa diell sikur e ngrys qiellin, e promovon melankolinë, duke kërkuar nëpër valët e trazuara arsyen, pse çmendet poeti. Apo pse ekziston përmasa e çmendisë së lumtur të poetëve. Leximi i kujdesshëm ofron përgjigjen: Poetët nuk çmenden, por poetët i çmendin. Lumturia është e dyanshme.

Prandaj, poeti na shkund me vargun dramatik: Ti mos vdis këtu atje nuk është askush. Ai këto fjalë ia rikujton vetvetes, sepse bota e tij nuk është në këtë çast asgjë më shumë se një thërrmijë e vetvetes së pagjetur. Por, poeti beson në ringjalljen e njerëzve të mirë. Sado ky besim edhe mund të jetë, vetëm: Ëndrra.

Ëndrra: Ëndrra në botën e njohur është komunikimi që mban në këmbë humbjen e papranuar, por reale. Çfarë mërzitje e bukur, thotë poeti. Prandaj, thirrja e tij është me tension maksimal, kuptohet, në suazat e lirikës së tij fine: Shpirt zgjohu nga gjumi edhe pak/të mos çmendemi/ pak nga pak. Asgjë e mjaftueshme, në këtë rast. Mbetet vetëm: Jeta.

Jeta: Po, jeta është edhe përgjasim jo i vogël me ëndrrën, të cilën poeti Bashota, e cilëson si proces i krijimit edhe të dhimbjes. Kjo gjason në enigmën e papërfunduar asnjëherë, kush i parë dhe kush i dytë. Poeti e thotë me gjuhë eksplicite: Asgjë më të fshehtë se jeta nuk ka/ vetëm vdekja është pak më e fshehtë. Prandaj, kjo dhimbje tejpersonale, më mirë thënë universale, nuk ka rëndësi, sepse duhet mësuar më vdekë me gjithë zemër. Në nëntekst, poeti na thotë: prandaj në çdo ditë të zakonshme duhet jetuar me gjithë zemër.

Prandaj, vepra e Bashotës nga SHB Logos, në këtë botim reprezentues, është dëshmi e një shenjë shkëlqyese unike në letërsinë moderne shqipe, një enigmë, që do të krijojë arsye për zbërthime dhe kënaqësi te reja leximi, mendimi dhe përjetimi. Një udhëtim kulturor e estetik që do të motivojë vazhdueshëm.

/Sali Bashota. Vepra I–VI: Logos. Shkup. 2023/ KultPlus.com

‘Matanë dashurisë është një lumë’, vepra më e re e Sali Bashotës

Libri më i ri me poezi “Matanë dashurisë është një lumë”, i Sali Bashotës sikur e krijon palimpsestin e kujtimeve dhe të përjetimeve të poetit brenda një periudhe të gjatë krijuese, të cilat sistemohen në një rend tipologjik, madje edhe të ngjarjeve të ndodhura.

Me librin “Matanë dashurisë është një lumë”, Sali Bashota, i ndërton poetikisht çastet e lumtura të jetës për vendlindjen, nënën, miqtë, dashurinë, Prishtinën, por edhe çaste të tjera që ndërlidhen me luftën, dorëshkrimet e djegura, pikëllimin, mërzinë, vetminë, dhimbjen, harrimin etj. Përvoja krijuese e funksionalizuar me një përzgjedhje të figurave poetike shfaqet me imazhin e ndjenjave dhe mendimeve të konkretizuara në sfondin e përjetimin poetik.

Tri kaptinat e librit: “Shpirtëzimi”, “Palimpsesti dhe Testamenti”, e formësojnë udhëtimin e imagjinatës së poetit, duke u nisur nga “privilegji” i dashurisë, me një strategji të re të ligjërimit dhe të figuracionit, që dallon nga veprat e tjera të poetit. Kjo ndodh edhe me modelin e komunikimit.

Poezitë, siç janë: “Qielli i vendlindjes”, “Zërat e paharruar të Bashotëve”, “Letër mikut”, “Askush nuk përmallohet më shumë se dhimbja, ”E premtja e Ujmirit”, “Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën”, “Mëngjes marsi në Prishtinë”, “Lamtumira e Borhesit”, “Palimpsesti”, “Matanë dashurisë është një lumë”, janë shenjat më të veçanta të poetit që ndërlidhen me botën krijuese  në këtë libër poetik.

Sali Bashota deri më tani i ka botuar veprat me poezi: “Albumi i grisur” (1986), “Zogu me profil vjeshte” (1989), “Plagomë” (1994), “Dalje nga trishtimi” (1999), “Bukuri e nëmur” (2006),” Dorëshkrimi i ngjallur” (2011), “Në fillim ishte Drita” (2017), “Asnjë zë tjetër” (2018), “Lutja e parë e shpirtit” (2020), “Pëshpëritja e agonisë-libri i karantinës” (2020).

Libri “Matanë dashurisë është një lumë”, botuar nga Kosova PEN Center, është libri i mallit për ndjenjën që ekziston me të përjetuarën…/KultPlus.com

Rituali me emër të vërtetë

Poezi nga Sali Bashota

Në fillim ishte zjarri
Që luante me vdekjen
Pa i djegur të gjitha fjalët
Pa i shqyer zërat
Për disa sekonda
Ndoshta biem majtas
Pa i mbyllur sytë
Aty ku flinin gjarpërinjtë
Dhe qyqja e pikëllimit
Djathtas biem si engjëjt
Pa e trembur dashurinë
Prapë kur vjen koha e gjumit
Biem një nga një
Në shtratin e Prokrustit
Ai që bie i pari
Do të pajtohet me ferrin
Pa njohur asnjë mëkat
Ndoshta biem
Në fund të ëndrrave
Pa e marrë çmimin e ri të dhimbjes
Përnjëmend biem
Me shpejtësinë e shikimeve
Përpara pasqyrës së mjegulluar/KultPlus.com

Si dashuria për ty

Poezi nga Sali Bashota
Ka ra malli
Ka ra malli me fjetë
Si dashuria
Me përkund të njëjtin fat
Me dashtë një dallëndyshe
Me flatra të bardha
Si dikur
Me ikë e me pa dhimbjen
Si nuk vdes në shi
Me e marrë me vete
Atë zjarr të buzëve
Me ia heq shkrumbin
Deri te pragu i vendlindjes
Pa lënë asnjë gjurmë
Si dikur
Ka ra malli me fjetë
Si dashuria për ty/KultPlus.com