Bie borë, bie borë.
Yj’ të bardhë të fërfëllazës –
elbaroza pret në dorë –
tej parvazit të dritares.
Bie borë, gjithçka – përndezë,
gjithçka turret në flatrim: –
shkallinat e shkallës së zezë,
dhe kthesat në kryqëzim.
Bie borë, pa pushuar,
sikur bie jo flokë-flokë,
po mbi një mantel t’arrnuar
kup’ e qiellt zbret në tokë.
Kryeshkallës,që nga sheshi,
me një pamje çatrafili,
tinës, si në kukafshehti,
zbret nga papafingo qielli.
Sepse jeta – gjatë nuk pret.
Kërshëndellat – vrik, një timtë.
Intervali – grimë e shpejtë:
Viti i Ri – beh sa hap sytë.
Bie dendur, mizëri.
N’ato gjurmë, në një hap,
me at’ temp, at’ përtaci
apo me at’ shpejtësi,
Koha nget e ikën vrap?
Një nga një vitet, ndoshta,
shtrohen siç bie dëbora,
a si fjalët në poemë?
Bora bie, bie bora,
bie borë e trazon dhenë:
zbardhet shtegtari saora,
gand habi janë bimë e pemë,
kthesat kryqëzimesh flenë.
Përktheu: Agron Tufa / KultPlus.com
