Në vitin 1919, u zhvillua një takim unik midis dy figurave ikonike: Charlie Chaplin dhe Helen Keller.
Chaplin, i njohur për gjenialitetin e tij komik dhe yjet e filmit pa zë, iu afrua Keller-it me një kuriozitet pothuajse fëminor. Pavarësisht se ajo ishte e shurdhër dhe e verbër, Keller zotëronte një aftësi të jashtëzakonshme për të komunikuar përmes prekjes dhe alfabetit manual.
Ndërsa Keller udhëhoqi me durim duart e Chaplin-it nëpër format dhe lëvizjet e alfabetit manual, fytyra e Chaplin-it u ndriçua me magjepsje dhe habi. Sytë e tij shprehës pasqyronin gëzimin dhe habinë e një fëmije që zbulonte diçka të re dhe magjike.
Nëpërmjet këtij ndërveprimi, Chaplin jo vetëm mësoi alfabetin manual, por gjithashtu fitoi një vlerësim të thellë për fuqinë e komunikimit dhe lidhjes njerëzore, duke kapërcyer barrierat e aftësisë së kufizuar dhe gjuhës. Ky moment, i kapur në kohë, shërben si një testament për gjuhën universale të ndjeshmërisë dhe mirëkuptimit.
Përveçse me role që e kanë skalitur në kinematografi, siç është ai i endacakut, Charlie Chaplin ka lënë edhe shumë aforizma brilantë, shkruan KultPlus.com
KultPlus jua sjell 11 thëniet me mesazh shumë të qartë :
Jam në paqe me Zotin. Konflikti im është me Njeriun.
Ne mendojmë shumë dhe ndjejmë pak.
Një prej ironive të jetës është që të bësh gjënë e gabuar, në momentin e duhur.
Asgjë nuk është e përhershme në këtë botë të ligë – as edhe telashet.
Një ditë pa qeshur, është një ditë e çuar dëm.
Karakteri i vërtetë i një burri shfaqet kur ai është i dehur.
Që të qeshësh me të vërtetë, duhet ta marrësh dhimbjen tënde, dhe të luash me të!
Më pëlqen gjithmonë që të eci në shi, kështu askush nuk do të më shohë duke qarë.
E qeshura është zbutësi i dhimbjes.
Dëshpërimi është një narkotik. Ai e vë mendjen në gjumë dhe e shpie drejt indiferencës./KultPlus.com
Poezi nga Charlie Chaplin Përshtati në shqip Arjola Zadrima
“Kam falë gabime pothuajse të pafalshme, jam mundue me zëvëndsue njerëz të pazëvëndsueshëm, e kam harru persona të paharrueshëm.
Kam veprue impulsivisht, jam zhgënjye prej njerëzve që nuk e mendoja, dhe unë kam zhgënjye.
Kam mbajtë ndokënd brenda krahëve për më e mbrojtë; Kam ba miq të përjetshëm.
Kam qeshë kur nuk ishte me u qeshë, kam dashtë e më kanë dashtë, por edhe jam refuzu.
Më kanë dashtë e s’kam mujtë me i dashtë. Kam ulëritë e jam hedh përpjetë për shumë e shumë gëzime.
Kam jetu dashnisht e kam ba premtime të përjetshme, ani pse kam djegë zemrën mija herë.
Kam qa tuj dëgju muzikë, e tuj pa fotografi.
Kam telefonu dikë veç me ja dëgju zanin. Dhe tash prapë dashurohem mbas një buzëqeshje.
Kam kujtu se po vdes prej mallit…e kam pasë frikë, se mos po humbas ndokënd fort të dashtun, ( që e humba), por mbijetova! Ende jetoj. E jeta nuk më lodhë… as ti nuk duhet me u lodhë.
Jeto! Asht prej mend gja e mirë me luftu me bindje, me e rrokë jetën , e më jetu me pasion, me humbë me klas, e me fitu tuj guxu, sepse bota i përket kujt guxon.
Jeta asht fort e bukur për me u dukë e pakuptimtë./ KultPlus.com
Gjatë këtyre shëtitjeve nuk më kujtoheshin asnjëherë ato që më thoshte ajo. Isha krejt i ekzaltuar, i bindur se një forcë mistike na ishte afruar dhe se bashkimi ynë ishte rezultat i një afiniteti të paracaktuar. Kisha tre mëngjese që e njihja; tre mëngjese të shkurtra, përpara të cilave pjesa tjetër e ditës nuk ekzistonte deri në mëngjesin pasardhës. Por, mëngjesin e katërt qëndrimi i saj ndryshoi. Ajo më priti ftohtë, pa entuziazëm dhe nuk pranoi të ma kapte dorën. Unë e qortova për këtë gjë dhe e akuzova me shaka se nuk më donte. Më tha – në fund të fundit, unë jam pesëmbëdhjetë vjeç dhe ju nuk jeni veçse katër vjet më i madh se unë. Unë nuk desha ta kuptoja domethënien e kësaj vërejtjeje. Por, nuk mund të mos e vija re mënyrën me të cilën papritur po më largonte. Vështronte drejt përpara, duke ecur me një hap elegant prej gjimnazisteje, me duart të futura në xhepat e bluzës marinare.
– Me fjalë të tjera, ju nuk më doni me të vërtetë – i thashë. Nuk e di – ma ktheu ajo. Unë mbeta i hutuar. – Në qoftë se nuk e dini, atëherë nuk më doni. Në vend të përgjigjes, ajo vazhdoi të ecte pa thënë asgjë. E shikoni çfarë profeti jam – zura të flisja unë me një ton të lehtë. – Ju kisha thënë se do të pendohesha që u njoha me ju. Provova ta merrja në pyetje për të zbuluar ndjenjat e saj të vërteta në lidhje me mua, por të gjitha pyetjeve ajo iu përgjigj njëlloj: – Nuk e di.
Doni të martoheni me mua? – I thashë më në fund për ta zënë ngushtë. – Unë jam tepër e re. Mirë atëherë, sikur të ishit e detyruar të martoheshit, do të më merrnit mua, apo ndonjë tjetër? Por, ajo nuk donte të angazhohej dhe përsëriste pa pushim të njëjtat fjalë: – Nuk e di… unë ju dua… por… – Por nuk më doni – i thashë unë tërë ankth. Ajo mbeti në heshtje.
Ishte një mëngjes i vrerët, rrugët kishin një pamje të përhime dhe të shëmtuar. E keqja është se kam lejuar t’i çoj gjërat shumë larg – thashë me një zë të ngjirur. Kishim arritur në hyrje të metrosë. “Mendoj se do të bënim mirë të ndaheshim dhe të mos takoheshim më kurrë” – shtova duke pritur se si do të reagonte ajo. Mbeti e ngrysur. – Lamtumirë – u përgjigj ajo. – Më vjen shumë keq.
Kjo ndjesë qe si një goditje që po më jepte në zemër. Kur ajo u zhduk në metro provova një ndjenjë zbrazësie të padurueshme. Ç’kisha bërë? Mos isha treguar tepër brutal? Nuk duhej ta kisha trembur. Isha sjellë si një hajvan i fryrë dhe kisha krijuar një situatë të tillë që tani nuk mund të takohesha më me Hetin pa u bërë qesharak. Ç’duhej të bëja? Më mbetej vetëm të vuaja.
Përveçse me role që e kanë skalitur në kinematografi, siç është ai i endacakut, Charlie Chaplin ka lënë edhe shumë aforizma brilantë, shkruan KultPlus.com
KultPlus jua sjell 11 thëniet me mesazh shumë të qartë :
Jam në paqe me Zotin. Konflikti im është me Njeriun.
Ne mendojmë shumë dhe ndjejmë pak.
Një prej ironive të jetës është që të bësh gjënë e gabuar, në momentin e duhur.
Asgjë nuk është e përhershme në këtë botë të ligë – as edhe telashet.
Një ditë pa qeshur, është një ditë e çuar dëm.
Karakteri i vërtetë i një burri shfaqet kur ai është i dehur.
Që të qeshësh me të vërtetë, duhet ta marrësh dhimbjen tënde, dhe të luash me të!
Më pëlqen gjithmonë që të eci në shi, kështu askush nuk do të më shohë duke qarë.
E qeshura është zbutësi i dhimbjes.
Dëshpërimi është një narkotik. Ai e vë mendjen në gjumë dhe e shpie drejt indiferencës.
Jeta do të ishte e mrekullueshme, nëse njerëzit do të mund të të linin rehat./KultPlus.com
Gjatë këtyre shëtitjeve nuk më kujtoheshin asnjëherë ato që më thoshte ajo. Isha krejt i ekzaltuar, i bindur se një forcë mistike na ishte afruar dhe se bashkimi ynë ishte rezultat i një afiniteti të paracaktuar. Kisha tre mëngjese që e njihja; tre mëngjese të shkurtra, përpara të cilave pjesa tjetër e ditës nuk ekzistonte deri në mëngjesin pasardhës. Por, mëngjesin e katërt qëndrimi i saj ndryshoi. Ajo më priti ftohtë, pa entuziasëm dhe nuk pranoi të ma kapte dorën. Unë e qortova për këtë gjë dhe e akuzova me shaka se nuk më donte.Më tha – në fund të fundit, unë jam pesëmbëdhjetë vjeç dhe ju nuk jeni veçse katër vjet më i madh se unë. Unë nuk desha ta kuptoja domethënien e kësaj vërejtjeje. Por, nuk mund të mos e vija re mënyrën me të cilën papritur po më largonte. Vështronte drejt përpara, duke ecur me një hap elegant prej gjimnazisteje, me duart të futura në xhepat e bluzës marinare.
– Me fjalë të tjera, ju nuk më doni me të vërtetë – i thashë. Nuk e di – ma ktheu ajo. Unë mbeta i hutuar. – Në qoftë se nuk e dini, atëherë nuk më doni. Në vend të përgjigjes, ajo vazhdoi të ecte pa thënë asgjë. E shikoni çfarë profeti jam – zura të flisja unë me një ton të lehtë. – Ju kisha thënë se do të pendohesha që u njoha me ju. Provova ta merrja në pyetje për të zbuluar ndjenjat e saj të vërteta në lidhje me mua, por të gjitha pyetjeve ajo iu përgjigj njëlloj: – Nuk e di.
Doni të martoheni me mua? – I thashë më në fund për ta zënë ngushtë. – Unë jam tepër e re. Mirë atëherë, sikur të ishit e detyruar të martoheshit, do të më merrnit mua, apo ndonjë tjetër? Por, ajo nuk donte të angazhohej dhe përsëriste pa pushim të njëjtat fjalë: – Nuk e di… unë ju dua… por… – Por nuk më doni – i thashë unë tërë ankth. Ajo mbeti në heshtje.
Ishte një mëngjes i vrerët, rrugët kishin një pamje të përhime dhe të shëmtuar. E keqja është se kam lejuar t’i çoj gjërat shumë larg – thashë me një zë të ngjirur. Kishim arritur në hyrje të metrosë. “Mendoj se do të bënim mirë të ndaheshim dhe të mos takoheshim më kurrë” – shtova duke pritur se si do të reagonte ajo. Mbeti e ngrysur. – Lamtumirë – u përgjigj ajo. – Më vjen shumë keq.
Kjo ndjesë qe si një goditje që po më jepte në zemër. Kur ajo u zhduk në metro provova një ndjenjë zbrazësie të padurueshme. Ç’kisha bërë? Mos isha treguar tepër brutal? Nuk duhej ta kisha trembur. Isha sjellë si një hajvan i fryrë dhe kisha krijuar një situatë të tillë që tani nuk mund të takohesha më me Hetin pa u bërë qesharak. Ç’duhej të bëja? Më mbetej vetëm të vuaja.
Ai ishte për një kohë të gjatë ylli më i njohur i kinematografisë. Çarli Çaplin, aktor dhe regjisor, skenarist dhe kompozitor. Rolet e tij si endacak janë të paharrueshme. Filmat e tij mahnisnin miliona spektatorë.
Charlie Chaplin ishte i dhënë pas grave dhe është martuar gjithsej katër herë. Në fotografi gruaja e dytë e tij Lita Grey Chaplin dhe dy fëmijët në vitin 1913. Yllin e ri të kinematografisë e tërhiqnin gjithmonë vajzat e reja. Kjo shpesh herë i ka krijuar telashe. Në SHBA dhe në atdheun e tij në Angli, apostujt e moralit e kanë kritikuar ashpër atë.
Vetëm në filmat e tij të vjetër Chaplin luante karaktere të pakëndshëm. Shumë shpejt ai iu përkushtua roleve, që karakterizuan më pas filmat e tij: ky ishte njeriu i thjeshtë, që mbrohet ndaj padrejtësive të jetës. Në veprat e më vonshme si „Kohët moderne“ (1936) ai ushtron edhe një kritikë të thellë shoqërore – njeriu në ingranazhet e industrializimit.
Një vepër mjeshtërore e Chaplin është filmi “Diktatori i madh” (1940). Përpjekjes, që konsiderohej thuajse e pamundur për të satirizuar Hitlerin dhe nazistët – Chaplin ia doli me sukses. Më vonë Chaplin është shprehur, se po të kishte pasur dijeninë për kampet e përqendrimit ai nuk do ta kishte xhiruar filmin. E pavarësisht kësaj “Diktatori i madh” edhe sot është një film që ia vlen të shihet. /KultPlus.com
Sot, Pablo Picasso është rrallë herë jo i pranishëm në media. Biletat duhet të rezervohen shumë kohë më parë për të parë “Piccaso Museum” në Paris i cili është restauruar plotësisht dhe është i stolisur me veprat fantastike të piktorit të cilat arrijnë çmime të frikshme në ankande deri në 179 milionë dollarë. Edhe për Charlie Chaplin nuk dëgjohet më pak. Hera e fundit ishte kur bastuni dhe kapelja e tij u shitën për 40 mijë dollarë. Por në qoftë se në vitin 1952 do të kërkonim të kishim në një dhomë dy nga artistët më të mëdhenj të kohës, pa dyshim që ata do ishin Piccaso dhe Chaplin. Filmat e Chaplin ishin të famshëm në të gjithë botën, ndërsa Piccaso ishte ndoshta piktori më i vlerësuar.
Përveç epitetit “maestro” dhe faktit se karrierat e të dyve ishte e shkëlqyer, Piccaso dhe Chaplin nuk kishin shumë të përbashkëta. Madje, ata nuk mund të shkëmbenin dot as një batutë mes tyre, sepse flisnin gjuhë të ndryshme.
Çfarë do t’i bënte ata së bashku? Një takim kur Piccaso shfaqte pikturat e veta në “Rue des Grands Augustins”, Paris, i cili ishte jo vetëm një takim i thjeshtë, por përplajsa e egove të dy më të mëdhenjve të kohës.
Karrierat e tyre kishin ndjekur trajektore të ndryshme. Ndërkohë që Picasso ishte shumë i vetëdijshëm për revolucionin mjeshtëror që solli në pikturë me krijimtarinë e tij që zgjati plot 5 dekada, Chaplin në kontrast me të ishte përballur me një krizë profesionale pasi filmat e tij pa zë nuk po korrnin suksesin e pritur. Megjithatë ai nuk e ndryshoi bindjen e tij profesionale dhe arti i tij u ngjit në një tjetër nivel kur shfaqi për kinematë botërore filmat: “Modern Times” dhe “The Great Dictator” ku ironizonte autoritarizmin.
Picasso, gjithashtu, ishte kundërshtar i autoritarizmit. Kur nazistët pushtuan Paris në vitin 1940, ai qëndroi dhe nuk u largua. Spanja , vendi i tij i lindjes, ia kishte mbyllur dyert pas fitores në Luftën Civile nga Francisco Franco i cili më pas e udhëhoqi Spanjën me diktaturë. Piccaso e shpreh mllefin e tij ndaj autoritarizmit në një nga pikturat e tij më të famshme. Guernica ishte pikturë ekspresioniste dhe jetëzonte masakrën dhe mjerimin pas sulmit fashist në një qytet Republikan.
Një tjetër gjë që Chaplin dhe Picasso kishin të përbashkët shtati i shkurtër, por me një energji shpërthyese. Chaplin u bë i famshëm për kapelen dhe bastunin të cilin e lëvrinte me një elasticitet të madh, veprim i cili nuk harrohet në analet e kinemasë. Ai ishte në fakt dhe një lloj snobi. Vishej çuditshëm për kohën, nuk i pëlqenin femrat që vishnin taka të larta. Takoi shumë persona të fashmëm të cilët i ka listuar në librin e tij autobiografik duke veçuar këtu: Roosevelt, Gandhi, Einstein e të tjerë. Nga ana tjetër dhe Picasso ishte një natyrë kontraverse. Qasja e tij e re ndaj pikturës e bënte atë të përjetonte ndjenjën e superioritetit ndaj të tjerëve. Arti i tij ishte vetëm për elitat dhe ishte fanatik i ideve të veta.
Të dy “maestrot” ishin të famshëm si “Don Zhuanët” e kohës. Në Amerikën puritane, ku zëri kolektiv i grave u bë më i fortë, jeta seksuale e gjallë e Chaplin e çoi atë në divorc me bashkëshorten e tij dhe në një “gjyq publik” që iu bë figurës së tij si pasojë edhe e ligjit të ri “kundër imoralitetit” që u fut asokohe në vend. Opinioni publik francez, gjithnjë më tolerues se kudo tjetër – “burrat, mbeten burra” – në fakt ia bëri më të lehtë jetën Piccasos.
Të dy “maestrot” ishin të famshëm si “Don Zhuanët” e kohës. Në Amerikën puritane, ku zëri kolektiv i grave u bë më i fortë, jeta seksuale e gjallë e Chaplin e çoi atë në divorc me bashkëshorten e tij dhe në një “gjyq publik” që iu bë figurës së tij si pasojë edhe e ligjit të ri “kundër imoralitetit” që u fut asokohe në vend. Opinioni publik francez, gjithnjë më tolerues se kudo tjetër – “burrat, mbeten burra” – në fakt ia bëri më të lehtë jetën Piccasos.
Në një darkë të organizuar nga Sartri në Paris, të dy artistët më në fund u takuan për herë të parë. Do të mbahet mend gjatë në kujtesën e historisë së artit momenti kur ata shtrënguan duart dhe batuta e famshme e Chaplin për piktorin: “Jam një fans i çmendur i yti!”.
Historia dhe biografitë e shkruara për të dy na informojnë se Chaplin u shpërngul për në Zvicër për të gjetur një vendbanim të përshtatshëm për një mërgim të gjatë. Megjithat në libra shkruhet se Chaplin dhe Piccaso ndanë dy javë takimesh dhe diskutimesh në Moskë me rastin e festimeve për datëlindjen e Stalinit. /konica.al/ KultPlus.com
Historia botërore është e tejmbushur me personazhe të bujshme e shpesh frymëzuese, aq sa një ditë njerëzit u zgjuan me një hamendësim brilant në kokë: si do dukeshin dhe ç’ndikim do kishin këta individë (si për dreq, shumë të pashëm) nëse jeta do t’u kishte dhënë mundësinë e të paturit një llogari në Instagram, Facebook apo kudoqoftë.
Kështu interneti e la imagjinatën të lirë dhe nisi të
supozonte:
Fillojmë me këtë bukuroshin këtu. Psikiatri Hermann Rorschach lindi në Zürich (Zyrih) në 1884. Sa followers- a do kishte ai? Sa të duash!
Vazhdojmë me Joseph Stalin- in. Intelektual, profilin plot shprehje e citate por i hidhur në komente dhe bllok ndaj kujtdo që do guxonte ta fyente
Charlie Chaplin, djaloshi i ëmbël, me sy ëndërrimtarë dhe plot video për të qeshur
Winston Churchill, çunaku i rëndë me pamje bad boy
Imagjinoni Nikola Tesla- n në Twitter, burri intelektual me ide inovatore.
Che Guevara, cuni me zemër, shumë aktiv në Facebook
