“Të shkruash nuk është aspak punë… Dhe kur njerëzit më thonë se sa e dhimbshme është të shkruash, nuk e kuptoj sepse është njësoj si të rrokullisesh nga mali që e njeh. Është çliruese. Është e këndshme. Është një dhuratë dhe paguhesh për atë që dëshiron të bësh.”
“Nëse do të provosh, shko deri në fund. Përndryshe, as mos filloni. Kjo mund të nënkuptojë humbjen e të dashurave, grave, të afërmve e ndoshta edhe të mendjes suaj. Mund të nënkuptojë të mos hani për tre ose katër ditë. Mund të nënkuptojë të ngrihesh në një stol parku. Mund të nënkuptojë burg.”
“Si shkruani, si krijoni?” Jo, u thashë atyre. Ju nuk provoni. Kjo është shumë e rëndësishme: të mos provoni, as për Cadillacs, krijimin apo pavdekësinë. Ju prisni, dhe nëse nuk ndodh asgjë, prisni edhe pak.”
“E dini se çfarë më intereson? Çfarë do të shkruaj nesër mbrëma. Kjo është gjithçka që më intereson, poezia e radhës, vargu tjetër i ndyrë. Ajo që është e kaluara është e kaluar, nuk dua të merrem me të, ta lexoj dhe të luaj me të, dhe të kënaqem me të. Ka ikur, ka përfunduar. Nëse nuk mund të shkruash rreshtin tjetër… Epo, je i vdekur.”
“Unë kam qene i bekuar me një jetë të mjerë, kjo është e gjitha. Një jetë e ndyrë për të shkruar.”
“Jetoni pak dhe blijini vetes një makinë shkrimi.”
“Të mos shkruash nuk është mirë, por të përpiqesh të shkruash kur nuk mundesh është më keq.”
“Shkrimtarët janë njerëz të dëshpëruar dhe kur pushojnë së qeni të dëshpëruar, pushojnë së qeni shkrimtarë”.
Ai pyeti: “Çfarë e bën një njeri shkrimtar?” “Epo,” thashë, “është e thjeshtë. Ose shkruan në letër, ose hidhesh nga një urë.”
“Kur shkruani, fjalët tuaja duhet të shkojnë kështu – Bim! Bim! Bim! Çdo rresht duhet të jetë plot me një lëng të shijshëm, me shije. Duhet të jenë plot pushtet, duhet të të bëjnë të kthesh një faqe.” / Përktheu Taunita Xhukolli / KultPlus.com
Ai e kalon shpirtin si një thikë dhe unë i sondoj peisazhet herë i zymtë, herë i vrerosur ku korbecë të zinj katran krrokin kaq me zë të lartë sa të gërvishtin muret e zemrës. Kalon nëpër kopshte të këndshme zbukuruar me margarita të bardha dhe ngrohur nga një diell i vakët pranverë. Por kur linfa e saj Arrin kulmin shpërthen gjethja njolloset. Tampon i vetëm për të tillë plagë…/ KultPlus.com
Henry Charles Bukowski është një nga poetet më të njohur botëror. Ai ka shkruar shumë poezi, e tregime të shkurtra. Është autor i rreth 50 librave, përfshirë “Femrat” dhe “Zyra postare”, “Zonja vdekje” shkruan KultPlus.
Duke qenë se thëniet e tij tashmë janë shumtë njohura dhe shpesh përdoren në rrjete të ndryshme, KultPlus ju sjellë disa nga citatet më të mira të tij.
1. “Doja ta thoja me zë të lartë atë që ndieja, por qëndrova i heshtur nga frika se nuk do të më kuptonin”. 2. Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre. 3.“Mua më pëlqejnë personat e hutuar, ata që sapo i përqafon duken të plotë, ndërkohë që më parë të dukeshin të thyer në mijëra copëza”. 4. “Unë nuk kam nevojë për dikë që të më përsërisë vazhdimisht se do të jetë aty, se nuk do të më lëshojë, apo se nuk do të më tradhtojë kurrë. Më mjafton dikush që në të gjitha rastet që të më dërgojë në djall, sërish të rikthehet tek unë”. 5. “Shpreheni atë që ndjeni. Mos kini frikë nga pasojat, sepse koha nuk fal askënd. Dashuroni, urreni, shpreheni çdo emocion të fortë që po përjetoni. Njerëzit janë spektakli më i bukur në botë, dhe për të cilin nuk paguhet ndonjë biletë”. 6. “Një nga ndjesitë më të bukura në botë është kur përqafon dikë dhe ai person të shtrëngon akoma më fort”. 7. “Mund të them se dashuria është si alkooli. E provon një herë, të trullos kokën, por sërish do një gotë tjetër, një tjetër, e kështu me radhë. Të bën të ndihesh keq, aq keq sa nuk do ta provosh më. Por, më vonë, që me gotën e parë do të tundohesh dhe nuk do të thuash dot “Jo””. 8. “Asnjë marrëdhënie nuk është një humbje kohe : nëse personi tjetër nuk të ka dhënë atë që kërkoje, dije se të ka mësuar gjënë për të cilën kishe vërtet nevojë”. 9. “Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë”. 19. “Gjej atë çfarë e dëshiron dhe më pas leje që të të vras”./ KultPlus.com
një poezi është një qytet plot rrugë dhe puseta plot me shenjtë, heronj, lypësa, të marrë, plot me banalitet dhe me gjëra për t’u pirë, plot me shi dhe bubullimë dhe me periudha thatësire, një poezi është një qytet në luftë, një poezi është një qytet që pyet një lavjerrës pse, një poezi është një qytet që digjet, një poezi është një qytet nën bombardime sallat e saj të berberëve plot me sarhoshë cinikë, një poezi është një qytet ku Zoti kalëron nëpër rrugët si Lady Godiva, ku qentë angullijnë natën, e bëjnë flamurin t’ia mbathë; një poezi është një qytet me poetë, për me tepër shumë të ngjashëm mes tyre e lakmiqarë dhe plot me ankime… një poezi është ky qytet tani, 50 mile nga asgjëja, 9, 09 e mëngjesit, shija e pijes dhe e cigareve, as policë as të dashuruar që enden rrugëve, kjo poezi, ky qytet, që kyç dyert e veta, i barrikaduar, pothuaj bosh, i përzishëm pa lotë, i plakur pa mëshirë, me malet plot shkëmbinj të ashpër, me oqeanin si një flakë trumze, një hënë e privuar nga madhështia, një muzikë e lehtë dritaresh të thyera…/ Kultplus.com
Ka mjaft pabesi, urrejtje, dhunë, absurditet, në njeriun mesatar, aq sa të furnizojë çdo ushtri, në çdo ditë të dhënë.
Më të zotët për vrasje, janë ata që predikojnë kundër saj Më të zotët për urrejtje, janë ata që predikojnë dashuri Më të zotët për luftë, janë ata që predikojnë paqe.
Ata që predikojnë Zotin, kanë nevojë për Zotin Ata që predikojnë paqën, nuk kanë paqe Ata që predikojnë paqe, nuk kanë dashuri.
Kujdes nga predikuesit Kujdes nga të diturit Kujdes nga ata që gjithmonë lexojnë libra Kujdes nga ata që ose e urrejnë varfërinë ose janë krenarë me të.
Kujdes nga ata që ngutën të thurrin lavde Sepse kanë nevojë t’ua rikthesh lavdin Kujdes nga ata që ngutën të cenzurojnë Ata kanë frikë nga ajo që nuk e dine.
Kujdes nga ata që vazhdimisht kërkojnë turmat vetëm, ata janë asgjë Kujdes nga njeriu mesatarë, dhe femra mesatare Kujdes nga dashuria e tyre, dashuria e tyre është mesatare mesatarën kerkojnë.
Por, gjeniu gjendet në urrejtjen e tyre Ka gjenialitet të mjaftueshëm në urrjetjën e tyre që të ju vrasë Të vrasë këdo.
Duke mos dashur vetminë Duke mos e kuptuar vetminë Do jenë të gatshëm të shkatërrojnë çdo gjë Që është ndryshe nga ata.
Duke mos qenë të aftë të krijojnë art Nuk do e kuptojnë artin Dështimin e vet do e konsiderojnë si krijes Vetëm si dështim të Botës
Duke mos mundur të dashurojnë plotësisht Do besojnë se dashuria juaj është e pa plotë Dhe atëherë ata do urrejnë Dhe urrejtja e tyre do jetë perfekte Si një diamant vezullues Si një thikë Si një mal Si një tiger si kukutë*
Arti i tyre më i mirë.
*Kukuta është bimë helmuese.
– Charles Bukowski
Portraits Of Charles Bukowski (Photo by JARNOUX Patrick/Paris Match via Getty Images)
Charles Bukowski ka shkruar romane, tregime dhe poezi për një total prej mbi 60 veprash. Përmbajtja e veprave të tij i përket më tepër jetës personale, varësisë me alkoolin dhe marrëdhënieve me personat e tjerë, të shprehura këto në mënyrë tepër realiste dhe pa shumë eufemizma.
Krijimi i mëposhtëm i tij është ndër më të bukurit që mund të jenë shkruar. Bëhet fjalë për përshkrimin e një femre nga një mashkull që e dashuronte atë. Është përshkrimi thuajse i çdo femre të pavendosur, por edhe tepër të fortë në të njëjtën kohë. Është përshkrimi i çdo femre që ekziston, në gjithë dimensionet e saj, ndaj jemi të sigurtë se të gjitha femrat duhet ta lexojnë një krijim të tillë.
“E ke dashur, apo jo?”, – psherëtiu ajo
“Si mund të të përgjigjem? Ajo ishte e çmendur”, – tha ai duke kaluar dorën në flokë, – “Edhe pse ishte e çmendur, çdo ditë ishte një femër ndryshe. Një herë plot guxim, një herë e stepur. Një herë e nxituar dhe herë tjetër e ndrojtur. E pasigurtë dhe e vendosur. E ëmbël dhe arrogante. Ajo ishte mijëra femra të bashkuara në një të vetme, por parfumi i saj ishte përherë i njëjti. Ai nuk mund të ngatërrohej. Parfumi i saj ishte siguria ime e vetme. Më buzëqeshte duke ditur si të luante me mua përmes buzëqeshjes së saj. Kur ajo qeshte, unë nuk kuptoja më asgjë. Nuk dija më si të flisja, apo të mendoja. Asgjë, zero. Në atë moment ishte vetëm ajo. Ishte e çmendur, e gjitha e çmendur. Disa herë qante. Thuhet se në ato çaste femrat duan vetëm një përqafim, ndërsa ajo jo. Ajo nevrikosej, nëse e përqafoje. Nuk e di ku ndodhet tashmë, por vë bast se është në kërkim të ëndrrave.
Ajo ishte e çmendur, totalisht e çmendur, por e kam dashur çmendurisht”. / KultPlus.com
Charles Bukowski ka lindur në Andrenach në Gjermani me 16 gusht te vitit 1920. Pas dy vjetësh nga lindja e tij e gjithë familja emigron në Amerikë. Ata vendosen në Los Anxhelos, ku Bukowski qëndroi gjithë jetën.
Emri i tij i plotë është Henry Charles Bukowski Jr., por atë thjesht e thërrisnin Henk.
Është autori i 34 vëllimeve poetike dhe i tre romaneve dhe një skenari filmi. Henk njihet si një ndër themeluesit e rrymës Underground.
Charles Bukowski ishte letrar, poet, novelist dhe shkrimtar amerikan me rrënjë gjermane, përfaqësues i valës tjetër të gjeneratës beat, stili i tij i të shkruarit është në ndikim të plotë të ambientit social, kulturor dhe ekonomik të qytetit të tij Los Angeles.
Në veprat e tij e përshkruante jetën e njeriut të varfër, alkoolit, relatat me femrat, dhe të gjitha mungesat dhe vështirësite e punëve të këtilla.
Bukowski shkruajti në mijëra këngë, qindra tregime të shkurtëra dhe gjashtë romane, të gjitha deri në gjashtëdhjetë libra. Në veprat e tij e përvetësonte veten si Henry Chinaski.
Sa i përket Bukowskit ne jetën personale, në rini ishte i turpshëm dhe i tërhequr, e cila ishte si rezultat i abuzimit nga ana e moshatarëve të tij dhe babait të tij që e rrihte.
Në vitet e hershme të adoleshencës për herë të parë ra në kontakt me alkoolin i cili më vone do ta përcaktoj si person dhe shkrimtar gjatë tërë jetës së tij.
Bukowski vdiq nga Leukemia më 9 mars të vitit 1994 në San Pedro./KultPlus.com
Ka dashuri që për ndonjë arsye të pashpjegueshme, në të vërtetë nuk mbarojnë kurrë. Ato digjen ende nën hi.
Ne vazhdojmë të duam edhe larg. Dikush mund të vazhdojë të dojë, edhe duke fshehur ndjenjat e vërteta. Në heshtje.
Ka dashuri e dashuri. Nuk janë Dashuri me një D të madhe, por duhet të lini të shkojnë. Dashuri që nuk ke pushuar kurrë së menduari.
Ka dashuri që duhet të heshtin për shkak të ngjarjeve më të mëdha dhe të pashpjegueshme.
Por a janë këto ngjarje, më të mëdha se vetë dashuria?
Sigurisht jo. Por ato janë ndoshta pasoja.
Ndonjëherë ju duhet të bëni zgjedhje pa ndonjë arsye të veçantë.
Herë të tjera ju bëni zgjedhje të padëshiruara vetëm për të mos bërë dikë të vuajë.
Ndjenjat janë shpesh një fushë në të cilat duhet të lëvizin me butësi për të pasur sa më pak “viktima”, që të jetë e mundur.
Dhe pastaj ka nga ato dashuri që nuk dinë si të japin dashuri. Lënia e tyre është një zgjedhje e domosdoshme për të shpëtuar veten.
Armikja e dashurisë është krenaria. Ajo që nuk na lë të kërkojmë ndjesë për fjalët e folura pa menduar, rezultat i zemërimit të momentit.
Në këtë mënyrë ne e duam njëri-tjetrin pa ia thënë njëri-tjetrit. Të kalosh netë pa gjumë për dhimbje dhe nostalgji, por pa e parë njëri-tjetrin përsëri.
Ka dashuri që janë dhe gjithmonë do të jenë të forta, përkundër krenarisë dhe ngjarjeve.
Dashuri që shkojnë përtej zemërimit dhe pakënaqësisë. Dashuri që nuk kemi dashur kurrë të përfundojnë, por që nuk mund të kemi pranë. Ka dashuri për të cilat nuk kemi pushuar asnjëherë së menduari. / KultPlus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot.
Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme. Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj./ KultPlus.com
Fjalët nuk kanë sy as kamë, s’kanë gojë as krahë, nuk kanë organe të mrendshme shpesh as zemër, ose kanë shumë pak. Nuk mundesh me ju kërku fjalëve me ta ndezë një cigare, por ato, munden me ta prue ma të kandshme venën. Asht e sigurtë nuk mundesh me i detyru fjalët me ba diçka që nuk dojnë me e ba. Nuk mundesh me i mbingarkue e nuk mundesh me i zgjue kur bijnë me fjetë. Nganjiherë fjalët kanë me të marrë me t’mirë kjo m”varet prej asaj çka i kërkon me ba. Tjera herë, të marrin me t’keq për çkado që tu thuesh me ba. Fjalët shkojnë e vijnë. Nganjiherë të bjen me i pritë gjatë , tjera herë nuk kthehen ma mbrapsht. Nganjiherë shkrimtarët vetvriten, kur i fjalët i lajnë. Të tjerë shkrimtarë kanë me u shtirë sikur i kanë ende në grusht anipse fjalët e tyne kanë vdekë e janë varrosë me kohë. Kështu bajnë shumë shkrimtarë të famshëm, edhe do tjerë ma pak të famshëm që , shkrimtar, kanë veç emnin. Fjalët nuk janë për të gjithë. Shpesh shumica mendon se ekzistojnë veç për pak njerëz. Fjalët janë një prej mrekullive ma të mëdha në botë, munden me ndriçu ose shkatërru mendje, kombe, kulturën. Fjalët janë të bukura dhe të rrezikshme. Në qoftë se të gjejnë ke me e kuptue e ke me u ndje njeriu ma fatlum i tokës. Kurgja tjetër s’ka me pasë randësi, dhe gjithçka ka më tu dukë kuptimplotë. Ke me u ndje Zot i diellit, ke me qeshë me kohën që kalon, ke me ja dalë mbanë, ke me e ndje prej majave të gishtave guximin. Dhe po, ke me u ba derisa të zgjasin një shkrimtar i ndytë, që ban të pamujtunën, të mujtun , tuj shkru fjalë, tuj i shkrue, tuj shkru. /KultPlus.com
Charles Bukowski është një nga emrat më të njohur të letërsisë botërore, autor i dhjetra librave shumë të lexuar, shkruan KultPlus.
Ndër vite nga librat e tij më të njohur janë shkëputur disa thënie të cilat KultPlus i ka përzgjedhur për ju:
• Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
• Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
• Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
• Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
• Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
• Pa letërsi, jeta është një ferr
• Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
• Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
• Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
• Problemi me pijen është ky: mendova teksa pija. Nëse një gjë e keqe ndodh, ti pi për të harruar, por nëse diçka e mirë ndodh, atëherë pi për të festuar, dhe nëse nuk ndodh asgjë, ti pi për të bërë diçka të ndodhë.
• Të pirit është një gjë emocionale. Të nxjerr nga rutina e jetës së përditshme, nga të qenit çdo ditë njësoj. Të vendos me shpatulla pas murit. Kam ndjesinë se të pirit është një formë vetëvrasjeje ku të lejohet të kthehesh në jetë dhe ta fillosh jetën nga fillimi. Është si të vrasësh veten e më pas të ringjallesh. Besoj se deri tani kam jetuar 10-15mijë jetë
• Mbahu për birra. Birra është një gjak i përhershëm; një dashnore e përjetshme…
• Mendoj që kemi nevojë për një pije. Pothuajse të gjithë kanë nevojë, thjesht nuk e dinë.
• Më pëlqen t’i ndryshoj shpesh dyqanet e pijeve sepse nëpunësit fillojnë t’i dinë zakonet e tua nëse ke shkuar çdo natë dhe ke blerë sasi të mëdha alkooli. E ndjej tek mendojnë se si ka mundësi që nuk kam vdekur akoma dhe kjo më bën të mos ndjehem rehat. Mbase ata nuk e mendojnë diçka të tillë, por kjo më është kthyer në paranojë
• Të deheshe ishte diçka e mirë. Vendosa se gjithnjë do më pëlqente të bëhesha tapë.
• Patëm vendosur të çonim ilaçe në Afrikë… por, tek të gjithat shkruhej: pas buke!
• Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
• Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
• Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
• Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
• Jam i sigurt që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
• Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
• Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
• Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
• Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
• Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
• Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
• Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng. / KultPlus.com
Portraits Of Charles Bukowski (Photo by JARNOUX Patrick/Paris Match via Getty Images)
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme. Dhe unë të mendoj, po s’të kërkoj./KultPlus.com
një poezi është një qytet plot rrugë dhe puseta plot me shenjtë, heronj, lypësa, të marrë, plot me banalitet dhe me gjëra për t’u pirë, plot me shi dhe bubullimë dhe me periudha thatësire, një poezi është një qytet në luftë, një poezi është një qytet që pyet një lavjerrës pse, një poezi është një qytet që digjet, një poezi është një qytet nën bombardime sallat e saj të berberëve plot me sarhoshë cinikë, një poezi është një qytet ku Zoti kalëron nëpër rrugët si Lady Godiva, ku qentë angullijnë natën, e bëjnë flamurin t’ia mbathë; një poezi është një qytet me poetë, për me tepër shumë të ngjashëm mes tyre e lakmiqarë dhe plot me ankime… një poezi është ky qytet tani, 50 mile nga asgjëja, 9, 09 e mëngjesit, shija e pijes dhe e cigareve, as policë as të dashuruar që enden rrugëve, kjo poezi, ky qytet, që kyç dyert e veta, i barrikaduar, pothuaj bosh, i përzishëm pa lotë, i plakur pa mëshirë, me malet plot shkëmbinj të ashpër, me oqeanin si një flakë trumze, një hënë e privuar nga madhështia, një muzikë e lehtë dritaresh të thyera…/Kultplus.com
“Ishte hera e parë që kisha qëndruar i vetëm për 5 ditë. Unë isha njeriu që lulëzoi në vetmi; pa të unë isha si çdo njeri tjetër pa ushqim ose ujë. Më dobësonte secila ditë pa vetmi. Unë nuk isha krenar në vetmi, por thjesht isha i varur prej saj. Errësira e dhomës ishte për mua sikur drita e diellit.”
“U ngrita dhe fillova të ec drejt apartamentit tim. Drita e hënës ishte shkëlqyese. Shputat e këmbëve të mia jehonin nëpër rrugët e zbrazëta dhe dukej sikur dikush po më përcillte. Shikova përreth. Isha gabim. Isha plotësisht vetëm.”
“- A ke qenë ndonjëherë i dashuruar? – Dashuria është vetëm për njerëzit e vërtetë.”/ KultPlus.com
Një poemë është një qytet i mbushur me rrugë dhe kanale me shenjtorë, heronj, lypës, të çmendur, me banalitet dhe dehje sarhoshësh, me shi dhe bubullima dhe periudha thatësire, një poemë është një qytet në luftë, … një poemë është një qytet që i kërkon përsenë një ore, një poemë është një qytet në flakë, një poemë është një qytet në armë berberhanet e saj për burra të mbushura me pijanecë cinikë, një poemë është një qytet ku Zoti kalëron lakuriq nëpër rrugë si Lady Godiva, ku qentë lehin natën, dhe përndjekin flamurin ; një poemë është një qytet poetësh, shumica mjaft të ngjashëm dhe ziliqarë e idhnakë… një poemë është ky qytet tani, 50 milje larg nga askund, në 9.09 të mëngjesit, shija e alkoolit dhe cigareve, pa polici, pa të dashuruar, duke ecur nëpër rrugë, kjo poemë, ky qytet, që i mbyll dyert, i barrikaduar, pothuaj bosh, funebër pa lot, që mplaket pa mëshirë, malet prej shkëmbi të ashpër, oqeani si një flakë lavande, një hënë pa madhështi, një muzikë e vogël e ardhur nga dritare të thyera… një poemë është një qytet, një poemë është një komb, një poemë është bota… dhe tani po e fus këtë nën gotë për shqyrtimin e hollësishëm të botuesit të çmendur, dhe nata është gjithandej dhe ca zonja të zbehta të thinjura mbajnë radhën, një qen ndjek një qen deri në gji, trompetat thërrasin trekëmbëshin, ndërkohë që ca njerëz të vegjël dërdëllisin mbi gjëra që s’mund t’i bëjnë. / KultPlus.com
S’rreshta kurrë së menduari për ty, do doja aq shumë të ta them.
Do doja të shkruaja se më pëlqen të kthehem, Se më mungon dhe të mendoj. Po s’të kërkoj. Madje s’të shkruaj as njatjeta. Nuk di si je. Dhe më mungon ta di.
Ke projekte? Buzëqeshe sot? Ç’ëndërrove? Do dalësh? Ku do t’shkosh? Ke ëndrra? A hëngre?.
Do t’më pëlqente të mund të kërkoja. Po s’kam forcë. Dhe as ti nuk e ke. Dhe at’herë rrimë e presim më kot”.
“Dhe mendojmë. Dhe kujtomë. Kujtohu se të mendoj, se ti nuk e di, por ty të jetoj çdo ditë, që shkruaj për ty.
Dhe kujtohu se të kërkosh e të mendosh, janë dy gjëra të ndryshme.
Charles Bukowski ka lindur në Andrenach në Gjermani me 16 gusht te vitit 1920. Pas dy vjetësh nga lindja e tij e gjithë familja emigron në Amerikë. Ata vendosen në Los Anxhelos, ku Bukowski qëndroi gjithë jetën.
Emri i tij i plotë është Henry Charles Bukowski Jr., por atë thjesht e thërrisnin Henk.
Është autori i 34 vëllimeve poetike dhe i tre romaneve dhe një skenari filmi. Henk njihet si një ndër themeluesit e rrymës Underground.
Në 101-vjetorin e lindjes së Bukowskit, KultPlus ua risjell poezinë e tij “Vajzat”:
Vajzat
Sjell ndër mend
të njëjtin
Abazhur
që nga
5 vjet
është mbulua
nga një pluhur baçelor
të
vajzae që hyjnë këtu
jam shumë
i zënë
për ta pastruar.
Por nuk më intereson,
Edhe unë kam qenë shumë
i zënë
për t’u kujtuar për të
deri më tani.
Që drita
vezullon
e zbehtë
prapa këtyre
5 vite
jetesë./KultPlus.com
Portraits Of Charles Bukowski (Photo by JARNOUX Patrick/Paris Match via Getty Images)
Charles Bukowski ka lindur në Andrenach në Gjermani me 16 gusht te vitit 1920. Pas dy vjetësh nga lindja e tij e gjithë familja emigron në Amerikë. Ata vendosen në Los Anxhelos, ku Bukowski qëndroi gjithë jetën.
Emri i tij i plotë është Henry Charles Bukowski Jr., por atë thjesht e thërrisnin Henk.
Është autori i 34 vëllimeve poetike dhe i tre romaneve dhe një skenari filmi. Henk njihet si një ndër themeluesit e rrymës Underground.
Charles Bukowski ishte letrar, poet, novelist dhe shkrimtar amerikan me rrënjë gjermane, përfaqësues i valës tjetër të gjeneratës beat, stili i tij i të shkruarit është në ndikim të plotë të ambientit social, kulturor dhe ekonomik të qytetit të tij Los Angeles.
Në veprat e tij e përshkruante jetën e njeriut të varfër, alkoolit, relatat me femrat, dhe të gjitha mungesat dhe vështirësite e punëve të këtilla.
Bukowski shkruajti në mijëra këngë, qindra tregime të shkurtëra dhe gjashtë romane, të gjitha deri në gjashtëdhjetë libra. Në veprat e tij e përvetësonte veten si Henry Chinaski.
Sa i përket Bukowskit ne jetën personale, në rini ishte i turpshëm dhe i tërhequr, e cila ishte si rezultat i abuzimit nga ana e moshatarëve të tij dhe babait të tij që e rrihte.
Në vitet e hershme të adoleshencës për herë të parë ra në kontakt me alkoolin i cili më vone do ta përcaktoj si person dhe shkrimtar gjatë tërë jetës së tij.
Bukowski vdiq nga Leukemia më 9 mars të vitit 1994 në San Pedro./KultPlus.com
Charles Bukowski ka shkruar romane, tregime dhe poezi për një total prej mbi 60 veprash. Përmbajtja e veprave të tij i përket më tepër jetës personale, varësisë me alkoolin dhe marrëdhënieve me personat e tjerë, të shprehura këto në mënyrë tepër realiste dhe pa shumë eufemizma.
Krijimi i mëposhtëm i tij është ndër më të bukurit që mund të jenë shkruar. Bëhet fjalë për përshkrimin e një femre nga një mashkull që e dashuronte atë. Është përshkrimi thuajse i çdo femre të pavendosur, por edhe tepër të fortë në të njëjtën kohë. Është përshkrimi i çdo femre që ekziston, në gjithë dimensionet e saj, ndaj jemi të sigurtë se të gjitha femrat duhet ta lexojnë një krijim të tillë.
“E ke dashur, apo jo?”, – psherëtiu ajo
“Si mund të të përgjigjem? Ajo ishte e çmendur”, – tha ai duke kaluar dorën në flokë, – “Edhe pse ishte e çmendur, çdo ditë ishte një femër ndryshe. Një herë plot guxim, një herë e stepur. Një herë e nxituar dhe herë tjetër e ndrojtur. E pasigurtë dhe e vendosur. E ëmbël dhe arrogante. Ajo ishte mijëra femra të bashkuara në një të vetme, por parfumi i saj ishte përherë i njëjti. Ai nuk mund të ngatërrohej. Parfumi i saj ishte siguria ime e vetme. Më buzëqeshte duke ditur si të luante me mua përmes buzëqeshjes së saj. Kur ajo qeshte, unë nuk kuptoja më asgjë. Nuk dija më si të flisja, apo të mendoja. Asgjë, zero. Në atë moment ishte vetëm ajo. Ishte e çmendur, e gjitha e çmendur. Disa herë qante. Thuhet se në ato çaste femrat duan vetëm një përqafim, ndërsa ajo jo. Ajo nevrikosej, nëse e përqafoje. Nuk e di ku ndodhet tashmë, por vë bast se është në kërkim të ëndrrave. Ajo ishte e çmendur, totalisht e çmendur, por e kam dashur çmendurisht”. / KultPlus.com
