Nga Beau Taplin
Me nji’ botë ku pritet kaq shumë prej teje, nja prej ma t’rëndësishme mësime që ki me msu asht’ se me u rritë s’do me than me lan prapa atë çka ti je! Se me u sill përkitazi me moshën, nuk nënkupton me u plak!
E vërteta është se, s’ke me kenë kurrniherë aq i vjetër sa mos me vallzu n’shi derisa t’bahet lëkura ngjyrë kaltër. As me vozit një biçikletë në mes të natës, në mes të erës që të përplaset në fytyrë dhe në mes të problemeve që lëngojnë pas teje.
S’je kurrniherë aq i vjetër sa mos me e lshu muzikën deri tek kupa e qiellit, nën tingujt e kangës t’preferume. As me e shkrujt emrin tand me nji pjesë t’lagun t’rrugës, se don me të mbajt mend bota se ke qenë këtu.
Kurrniherë s’je aq i vjetër sa mos me ik me vrap nga shpija. Me heqë dorë nga çdo gja që pritet prej teje, edhe me shku krejt jetën drejt të panjohurës së egër. S’je kurrniherë aq i vjetër sa mos me e rigjet vetën. Sa mos me mujt me ëndrrue e me shpresu se çdo gja mbi dhe asht e mundur. Se asht!
S’je kurrniherë aq i vjetër sa mos me ba dashni, si me qenë hera e parë. Plot me ankth e t’qeshun t’marrume me dy dure që s’din se çka duhet me ba. S’je kurrniherë aq i vjetër sa mos me e provue. Me qenë aq i pamatun e guximtar sa ishe me zemrën tande, vite tana ma parë se refuzimi me të lan cinik e me dyshime.
Kurrniherë s’je i vjetër mjaftueshëm sa mos me kërku ndihmë. Ndihmë për me ra butësisht n’kraht e nji miku. Me e përqafu nanen tande, si me e qenë gjaja e fundit qi’ t’mban mbi tokë.
S’je i vjetër kurrnihere, sa mos me qenë i ri në zemër.
Pjekunia, ka me t’pru zgjuarsi e forcë, ka me mbetë gjithmonë ai’ fmiu lozonjar e kurioz mbrenda teje që ka me e bo botën t’magjishme – qi e ban jetën të kandshme, t’vlefshme me jetue krejt!
Në një botë. / KultPlus.com
