Nga Dije Demiri-Frangu
(Refugjatët e Bllacës, 1999)
E merrnin dheun si një zemër arkaike e e shkërmonin
I lanin sytë i fërkonin faqet plot robëri me të
E e citonin Formulën e Pagëzimit pas çdo vaji
Mbillnin ofshamat e nga to lisa zjarri gjigand bëheshin
Dheu ishte e vetmja gjë që e besonin
Mbi të binin të gjitha llojet e lotëve
Me dhe gatuanin bukën e madhe
E piqnin në zjarrin që ju dilte nga koka
Si bekim universi e hanin me sy
Natën i shikonin qyqet si iknin nga vaji i fëmijëve
në Bllacë mallkimet i patën tharë edhe drurët
Bllaca qe shpallur Kopshti më i madh në botë i vuajtjes
Në pranverën e vitit 1999.
