Etiketë: Dhurata Hoti

Dhurata Hoti

I doli gjumi. U zvarrit ta merrte telefonin, e pa orën, ishte dy e tridhjetë e pesë. I digjte fyti, ndërsa trupin e kishte të këputur, e lëkura po i nxirrte flakë. U ngrit dhe shkoi të pinte ujë. Kishte një shije hekuri a gjaku të mpiksur në gojë. E lau fytyrën, por pas pak vendosi se duhej të bënte një dush. Ndoshta do të bëhej më mirë. Zakonisht gjithçka ishte më e mirë pasi të lahej, edhe nëse era mbetej, edhe nëse gjaku ishte mpiksur mbi lëkurë. Uji e zbuste trupin, sikur i hiqte një peshë që e mbante të mbërthyer.

Kur doli nga banjo u mat ta zgjonte gruan. Ndonjëherë kur ajo flinte i mungonte. I vinte ta zgjonte dhe ta shtrëngonte shumë në krahë, sikur bënte kur ende e donte. Por e dinte se dëshira do të venitej sapo të zgjohej ajo. I mungonte vetëm kur nuk ishte. Gjithsesi, kishte nevojë të dëgjonte një zë tjetër njeriu. Bëri zhurmë me qëllim, por ajo vazhdonte të flinte. I dukej çudi se si arrinte të flinte në këtë vapë. Hoqi dorë, ajo nuk do ta kuptonte gjithsesi.

E kishte kapluar një ndjenjë neverie. Ndihej i uritur sa i gërryenin zorrët, por vetëm paramendimi i rrotullonte barkun. Doli nga shtëpia, në rrugë nuk kishte njerëz dhe iu duk se u bë pak më mirë. Qentë e rrugës rrinin turmaturma. Përnjeherësh filloi t’i shihte si kufoma, me lëkurën e rrjepur, vetëm si copa mishi të gjalla, bile e ndiente edhe erën e tyre prej mishi. Iu duk sikur përkundër kësaj gjendjeje të turbullt, shqisat nuk i kishte pasur kurrë më të mprehta. Gjithçka e ndiente me intensitet shumë më të madh se zakonisht. Si të ishte i droguar. Jam duke përjetuar ndonjë makth, mendoi. Ishte një vend ku shkonte zakonisht, afër njërës prej urave më të vjetra të qytetit. Një vend shumë i qetë, ku nuk shkonte askush, kryesisht sepse dukej shumë i frikshëm, si strehë e njerëzve të rrugës apo e ndonjë psikopati. Mirëpo, edhe për ta ishte shumë i frikshëm, sepse dukej se do të shembej në çdo moment, por ai e njihte mirë dhe e dinte se ishte një nga vendet më të sigurta në këtë botë të pasigurtë. Kishte nevojë të ishte krejtësisht vetëm. Rrugët ishin pa njerëz, por atij i dukej se dëgjonte grahma frymëmarrjesh pas shpine. Kur ai shpejtonte hapat, shpejtoheshin edhe frymëmarrjet. E dinte se nuk kishte njeri, megjithatë kjo nuk e bënte më pak të frikshme. Arriti. Të mbështetur në murin e vjetër, një çift po bënin dashuri. Ata nuk e shihnin, të përhumbur në lojën e tyre. Ai më shumë se që i shihte, i dëgjonte, dhe për një moment filloi të ndihej i eksituar, i kishte shumë afër. Herën e fundit që kishte bërë dashuri kishte qenë para disa muajsh.

Çifti e ndërroi pozitën dhe filluan përsëri. Atë filluan ta kaplonin djersë të ftohta. Deshi të largohej po nuk mundej, i dukej shumë e komplikuar fillimisht, ndërsa pas disa momentesh thjesht nuk ishte i aftë ta bënte. Filloi të vinte një lloj ere, si kërmë e mbytur. U mbajt, sepse për pak e lëshuan këmbët dhe nuk donte që ata ta vërenin. Psherëtimat e tyre po vinin e po bëheshin më të zhurmshme, e krupa e tij më e madhe. Me përpjekje të sforcuara u nis, por u pengua në një gur dhe u rrëzua. Ata e verejtën, filluan të qeshnin por nuk i ndalën lëvizjet e tyre. Ai tani i pa për herë të parë, lëkura e tyre ishte e skuqur shumë dhe ishte bërë me vrraga, si të ishte hequr pjesa e sipërme. Iu duk se era vinte prej trupave të tyre. Filloi të vraponte, pa e kthyer kokën pas. Ata qeshnin dhe e thërrisnin.

U kthye në shtëpi. Gruaja ishte zgjuar dhe e pyeti ku ishte. Ai nuk foli. Hyri në dush, por nuk kishte ujë. Po dridhej. I vinte krupë, por nuk mund të villte. Ajo po përgatiste mëngjesin, era e të cilit e neveriti edhe më shumë. Nuk mund të rrinte as në shtëpi dhe gjithsesi duhej të shkonte të hapte dyqanin. Njerëzit blerjet e mishit i bëjnë në mëngjes. E hapi derën. Bëri një hap prapa, i neveritur prej një ere të keqe që iu përplas në fytyrë. Ai çdo natë para se të shkonte në shtëpi e pastronte mirë dyqanin dhe i linte dritaret hapur për ta ajrosur. Por, era që po vinte në dyqan ishte mbytëse. Si të kishte vdekur dikush dhe kufoma të kishte qenë e mbyllur prej kohësh. E hapi derën dhe dritaret, e ndezi edhe kondicionerin. Po sikur të vinte dikush dhe ta ndiente këtë erë, biznesi i tij do të përfundonte përgjithmonë. Filloi të kërkonte për ndonjë gjë që kishte mundur të shkaktonte këtë erë, anash rafteve, nëpër dysheme. Nuk gjeti asgjë, dhe përkundër masave që morri ai, era nuk hiqej. Kishte filluar ta kapte panik. Nëse do të vinte dikush ai nuk dinte as çfarë të thoshte. I mbylli dritaret dhe derën dhe u ngut të dilte. Kur e pyeti pronari i dyqanit fqinj, ai nëpërdhëmbi diçka se nuk ndihej mirë. Edhe kur u kthye në shtëpi e pyeti gruaja, por asaj nuk i dha as përgjigje. I dukej se po ta hapte gojën era do të përhapej edhe në shtëpi. Uji kishte ardhur. U la gjatë dhe doli me lëkurë të skuqur nga uji i nxehtë. Neverinë e ndiente ende, por ndihej pak më mirë se më parë. U shtri dhe dikur e kishte zënë gjumi.

U zgjua në darkë. Ndihej i uritur, nga kuzhina dëgjoheshin zhurma. Hyri dhe u ul. Ajo ia solli një pjatë me drekën e ngrohur. Mishi në pjatë filloi të lëvizte. Aq iu desh dhe filloi t’i nxirrte zorrët jashtë aty mbi pjatë, pa mundur as të mënjanohej paksa. Gruaja e shikoi e tmerruar. U nervozua dhe filloi ta shante. Ai vetëm u ngrit dhe shkoi prapë në tualet. Edhe aty vazhdoi të villte. Ajo hyri pas tij. Tashmë e shqetësuar e pyeti ç’kishte. Ai i tha të largohej. Ajo filloi të pastronte dhe kur u sigurua që kishte fshirë gjithçka, u largua pa thënë asgjë. Ai vazhdoi të rrinte. I erdhi prapë të villte. Gjumi e kishte zënë në dyshemenë e tualetit. Nuk shkoi më ta hapte dyqanin, pavarësisht se gruaja kishte qenë disa herë dhe e siguronte se asnjë erë nuk po vinte më. Pas tre muajsh vendosi ta nxirrte në shitje. U divorcua me gruan dhe me paratë që mori nga shitja e dyqanit, u nis për diku. Muajt e fundit rrinte vetëm dhe nuk flinte kurrë. Disa thonë se u çmend diku në vendet e perëndimit, disa të tjerë thonë se ka vdekur si i pastrehë./ KultPlus.com

Dhurata Hoti

(fragment nga libri “Mjegulla”)

Nëna e saj ishte i vetmi person për të cilin ndiente mëshirë, por asnjë ndjenjë tjetër. E mëshira nuk e bënte ta donte, përkundrazi irritohej prej saj. Ato nuk dinin ta donin njëra-tjetrën si nënë e bijë. Troja ndonjerë mendonte se nëna e saj e shihte si fajtore për të gjitha të këqijat që kishin ardhur pas lindjes së saj. Natyrisht, ajo kurrë nuk i kishte thënë këtë gjë, por kështu i dukej. Gjithçka në shtëpi lidhej me fajin. Sikur ata që kishin mbetur gjallë duhej të ndiheshin fajtorë për jetën. Ndoshta nuk ishte kështu, ndoshta koka e Trojës krijonte situata të paqena. Veçse dukej që shtëpia rëndonte prej palumturisë. Sa herë që Troja kishte sjellë ndonjë kafshë të shtëpi ajo kishte vdekur. Mace, qen, peshq në akuarium, zogj e zvarranikë. Të gjitha i kishte varrosur në oborr. Dikur ishte lodhur me aq shumë vdekje dhe nuk kishte tentuar më. Edhe kur filloi të jetonte vetëm kishte frikë të provonte.

Doli dhe eci gjatë kah periferia e qytetit. Kur u kthye, në shtëpi nuk dukej askush, kishin rënë të flinin. U ndje e qetë, por jo aq sa të flinte. Shkoi në kuzhinë, por nuk mundi të hante anipse ndihej shumë e uritur. Era në shtëpi e bënte pothuaj të pamundshme të mendonte për ushqimin. Do të kishte qenë më mirë po të ishte kujtuar të hante jashtë. Donte të shkonte në dhomë, por duke kaluar kah dera e bodrumit, u ndal. Vendosi të zbriste, edhe pse ky vend kishte diçka të frikshme.

 E hapi derën dhe zbriti shkallëve. Në bodrum era vinte edhe më shumë. Trojës i erdhi për të vjellë, por u mbajt. Filloi ta ndiqte erën. Instinktivisht shkoi te një dollap i madh, e largoi me forcë. Nën të toka dukej shumë e squllur. Kur e preku me gisht ishte shumë e butë dhe si me jargë. U neverit. E mori një shkop dhe e shtypi. Preku në diçka të fortë. Filloi ta shtynte me shkop, në mënyrë që ta nxirrte jashtë. E mori edhe një shkop tjetër. Ajo gjëja dukej sikur të ishte e ngjitur në diçka. Filloi ta shprishte me shkop shtresën e dyshemesë, duke e gërryer. Ishtë një kukull e varrosur. E qepur me dorë, në mënyrë shumë primitive, i ngjante një kukulle voodoo. Në disa pjesë të trupit kishte gjilpëra të ngulura. Trojës iu duk se i ngjante gjyshit. Mendimet filluan të bëhen shumë të frikshme. U mundua të krijonte skenare të mundshme se si ndonjë vajzë e vogël mund ta kishte harruar disi rastësisht, ose, ose, por i dukej që e dinte, edhepse nuk ishte aspak racionale. Kukulla qelbej erë dhe çuditërisht kishte filluar të lëshonte rrënjë të holla, por të shumta dhe të thella. Filloi t’i shkulte fillimisht me dorë, pastaj filloi të kërkonte për ndonjë thikë. E gjeti dhe i preu të gjitha. Era u bë e padurueshme. Filloi të kthente. E mori një qese plastike dhe e mbështolli me të kukullën. Mendonte se duhej ta digjte, por nuk dinte ku. Iu kujtuan disa skena filmash. Mblodhi gazeta dhe karton dhe i kryqëzoi. Kukullën e vuri në mes. Zjarri u ndal para se kukulla të përfshihej nga flakët. Provoi prapë, por pa sukses. E fshehu në një raft krejt poshtë nën dollap. Era ishte bërë e padurueshme. U frikësua të hapte dritaret e vogla të bodrumit, fqinjët mund të dyshonin. U ngjit lart. Në katin e parë gjyshja po flinte në dhomën e ditës para televizorit, në të cilin jepej një serial. Nuk i dëgjohej frymëmarrja, por ajo nuk e kontrolloi, sepse gjyshja gjithmonë ashtu flinte. Dera ishte e hapur dhe në lagjen ku ishte shtëpia vinte fresk prej një parku që ndodhej aty afër. U rrënqeth. U nis për në dhomën e saj. Ishte instiktivisht e sigurt që kishte qenë gjyshja. Në dhomë u shtri dhe u mbulua me disa shtresa batanijesh e jorganësh, po vazhdonte të dridhej prej të ftohtit. Kishte nevojë të qetësohej, trupi i ishte bërë jashtëzakonisht i lehtë, i dukej se do të pluskonte në ajër po të mos ishte e mbuluar. I dukej sikur të kishte zhvarrosur një kufomë. Gjithçka dukej e pavërtetë e njëkohësisht më e vërtetë se gjithçka tjetër. Gjymtyrët dhe kokën i kishte të mpira dhe kur më në fund e zuri gjumi, në ëndërr pa se Edgar Allen Poe kishte ardhur mysafir dhe doli të ishte ish i dashuri i gjyshes./ KultPlus.com

(Fragment nga libri me tregime “Mjegulla”)

U çudit kur u zgjua prej gjumit pa ankth. Filloi shpejt e shpejt të rikujtonte ngjarjet e një dite më parë që zakonisht i vinin në mendje vetë, në sekondat e para pasi që zgjohej. Gabimet, dështimet, fillimisht gjëra negative, pastaj ndonjë ndodhi e mirë. Ditën e kaluar, pas një takimi me regjisorin e kishte lënë punën. Ishte puna e tretë brenda këtij muaji. Nuk po ndihej aq keq sa e kishte pritur për këtë gjë, ndaj ishte disi e habitur. Pika tjetër, kishte shkuar në lokalin ku rrinte zakonisht, ku kishte takuar mbesën e ish të dashurit. Ajo ia porositi një tekilla, të cilën Ilda e pranoi me mëdyshje. Tekillat e tjera bashkë me birra i pranoi me shumë kënaqësi. Përfundoi shumë e dehur para orës 8 të mbrëmjes. U kthye në shtëpi dhe e përfundoi një serial në Netflix. Ra të flinte rreth orës 11.

Nuk kishte as hangover. Ndoshta do të vinte më vonë, i kishte ndodhur edhe më herët. Nuk zgjohej me dhimbje koke, por i fillonte pasi kalonin nja 2 a 3 orë pas gjumit. U ngrit prej shtratit, shkoi te dritarja, e hapi. Ishte kohë pranvere në muajin shkurt. Ngrohja globale si hakmarrje e natyrës ndaj shkurtëpamësisë e kompleksit të superioritetit njerëzor iu fanit si macja ngërdheshëse e Lizës në botën e çudirave. Megjithatë, nuk ndjente dhimbje, prej miteve e historisë dukej se bota atë proces kishte, të krijohej dhe shkaktërrohej pafundësisht. Shkoi në kuzhinë e përgatiti një lëng frutash me spinaç, mollë, kivi dhe limon, u ul dhe e piu ngadalë. Ajo zakonisht sapo zgjohej duhej të dilte prej banesës të bënte ecjen e shpejtë 40 minutëshe, gjatë së cilës tentonte të qetësonte ankthin e mëngjesit. Ndonjëherë funksionte e ndonjëherë jo, por gjithsesi kishte efekt për të mirë.

Veshi pantollona ngjyrë mjalti me katrorë e me një prerje të gjërë, që i kishte blerë para disa ditësh, një bluzë të zezë, vathë ngjyrë ari dhe pallton e madhe të zezë prej kashmiri. I pëlqente edhe fjala, kashmir. Mori syzet dhe çantën dhe doli prej banesës. I pëlqente kur njerëzit e shikonin. Njërëzit kanë dëshirë të shohin gjëra të bukura. Edhe ajo vetë. U ndal në ëmbëltoren e lagjes, porositi një kafe dhe një ëmbëlsirë, por shitësja nuk reagoi. E përsëriti disa herë si dhe e pyeti shitësen nëse ishte mirë, por ajo vazhdoi të mos jepte asnjë shenjë. Doli jashtë duke i ardhur keq për shitësen që e njihte prej se punonte në atë dyqan. Me siguri është duke kaluar ndonjë peripeti të rëndë, mendoi me vete dhe nëpër mendje i shkuan shumë ide se çka mund t’i kishte ndodhur. Mendoi se sa pak dinte për të edhe pse e takonte çdo ditë tashmë.

Do të merrte një kafe tjetërkund. Ose edhe më mirë ndoshta do të ulej diku te sheshi i qytetit. U ul në një takolinë përballë sheshit që i binte dielli. Zakonisht nuk e duronte diellin kur i binte në fytyrë, mirëpo sot po kënaqej. Priti gjatë për kamarierin. Po i pihej shumë një kafe. E pa kamarierin t’i kalonte para fytyrës, e thirri, ia bëri me dorë por ai as nuk e ktheu kokën ta shihte. U ngrit në këmbë, kaloi një tjetër kamarier, e njëjta gjë pothuajse. Në një moment iu duk se më në fund njëri po vinte drejt saj, por jo, u ndal në një prej tavolinave përpara. Iu duk si rreng që krejt bota kishte vendosur t’ia luante. Ose vetëm shiteset dhe kamarierët. U ngrit prej tavolinës dhe hyri brenda në kafene. Me zë të lartë kërkoi menaxherin. Askush nuk reagoi, e kafeneja ishte plot me njerëz, veç stafit. E ngriti zërin edhe më shumë. Asgjë. Filloi të bënte lëvizje të çuditshme, të bërtiste, të çirrej. Askush nuk lëvizi as sytë në drejtim të saj. Për pak çaste mbeti duke menduar. Kjo që po ndodhte ishte e çuditshme vërtet. Çka mund të kishte ndodhur? Sipas të gjitha gjasave ishte bërë e padukshme. U ndal edhe njëherë dhe rimendoi gjithçka që kishte bërë dje, dukej sikur dje kishte qenë dita e fundit që njerëzit e kishin parë. Doli në rrugë. Vazhdoi të thërriste, të bërtiste, të çirrej. Kaloi në një gjendje pothuaj transi prej gjithë asaj bërtime. Në fillim prej dhimbjes, e ndërkohë filloi të mendonte që tani që ishte e padukshme s’do merrte më komplimente për pamjen. As për asgjë tjetër. Atë jo vetëm që nuk e shihnin, por as nuk e dëgjonin. Mendoi nëse ishte dikush, ndonjë njeri me aftësi të veçantë që mund ta shihte. Duhej të kishte ndonjë domethënie fakti që përnjëherë ishte bërë e padukshme. Mendoi nëse ishte e aftë të bënte seks. Ajo e ndiente trupin e vet si mish, shqisat i kishte si zakonisht, por nuk ishte e sigurtë nëse mund të kishte marrëdhënie normale seksuale. Ndoshta ende të paktën mund të masturbonte. Sidoqoftë tani ishte tepër e alarmuar për t’u ndier e eksituar. Të gjithë ato gjëra që s’mund t’i bënte më, po e bënin të ndihej sikur kishte vdekur. Ose ndoshta kështu ishte jeta e pasvdekjes. Të bëheshe i padukshëm, asnjë veprim i yti të mos e ketë aftësinë të afektojë ndonjë ngjarje a person në planetin Tokë. Përderisa jeta vazhdon të ndodhë, njërëzit e tjerë vazhdojnë të jetojnë, të përjetojnë, e ti je aty duke i parë por pa qenë i zoti të bësh asgjë. Pak a shumë sikur kur je në depresion, mendoi. Nëse kjo gjendje vazhdonte gjatë, do të ishte e tmerrshme. Ndoshta ishte si një lloj ferri. Ose dënim i veçantë për të. Ndoshta ferri ndryshon sikurse ndryshojnë pëlqimet e mospëlqimet e njerëve. Për të, të qenit e padukshme ishte e barartë me djegien e ngadaltë në kazanët me llavë. Nuk e kishte shfrytëzuar sa duhej të qenit e dukshme, e gjallë. Edhe pse gjithmonë të paktën ishte përpjekur të dukej mirë. Edhe kur vishej me rroba shumë minimaliste ia dilte të merrte vëmendje, ishte si një lloj shenje dalluese e saj. Prandaj ky ishte ferri i saj personal. Të kalonte përjetësinë pa u vërejtur. Pa mundur t’i flasë askujt, të nxisë mllef a dëshirë vetëm përmes fjalëve dhe mendimeve të saj. Ndoshta do të kalonte, ishte vetëm fazë. Iu kujtua që ende nuk kishte asnjë shenjë hangover-i nga tekillat e ditës së kaluar. Tash edhe mungesa e ankthit kishte kuptim. Ndoshta natën e kaluar kishte ndodhur diçka që s’i kujtohej. E mori telefonin, shumë kureshtare nëse do të dilte vërtet imazhi i saj në fotografi. E drejtoi kamerën kah fytyra dhe shtypi butonin në mes. Për herë të parë nuk i interesoi a dukej bukur. Fotografia u shkrep. Po imazhi i saj kishte mbetur në telefon. Të paktën ajo po e shihte. E postoi në Instagram dhe priti. Nuk ndodhi asgjë. Asnjë reagim. Do të thotë as në social media nuk mund të mbante gjallë imazhin. U ul dhe ndezi një cigare. Të paktën ende mund të bënte shprehitë e veta të zakonshme. Veçse kuptimi i cigares ishte prej të vetmive që nuk kishte ndryshuar prej që ishte bërë e padukshme. Ushqimi tash kishte tjetër kuptim. Pse të brengosej për ushqim tash që ishte e padukshme? Nuk kishte asnjë lidhje nëse shëndoshej shumë apo kishte trupin më të bukur në botë, askush nuk do ta shihte. Në këtë moment filloi ta shihte anën pak më të mirë të gjithë kësaj punës së padukshmërisë. Kishte mundësinë të shihte gjëra që s’kishte parë kurrë më parë, të udhëtonte, askush nuk mund t’i kërkojë vizë një personi të padukshëm, të zbulonte sekrete të mëdha, të hynte nëpër vende që kurrë në jetën e saj nuk i kishte ëndërruar. Ndoshta duhej të kishte më shumë qasje pozitive.

Dhurata Hoti/ KultPlus.com

(Fragment)

Dhurata Hoti

Doli prej shtratit dhe u nis në kuzhinë. Secila përpjekje për të fjetur sikur e kthjellte edhe më shumë. Vendosi të bënte një kafe turke. Më shumë kishte nevojë për ritualin e kafes, se sa vetë kafenë. Në fakt, kafeja, pija e saj më e preferuar nga të gjitha, i bënte shumë keq. Gjithçka që i jepte energji i shkaktonte në të njëjtën kohë edhe ankth. Hodhi kafenë dhe sheqerin dhe e la ujin të vlonte. Nuk kishte gota të pastra, e mori njërën nga grumbulli i madh që ishte mbledhur dhe e lau. Kafja vloi. Kjo pjesa kur duhet të priste kafen derisa sa ftohej ishte arsyeja pse përtonte të bënte kafe turke. Doli në ballkon, do ta shoqëronte me një cigare dhe ndërkohë kafja do të ftohej më shpejt. Ajri i ftohtë ia dha ndjenjën se po merrte frymë më me lehtësi. Në ballkonin përballë dritat e vogla shumëngjyrëshe ndaleshin e ndizeshin nën shtresën e mjegullës, duke dhënë një efekt filmash. Ishte hera e parë që ajo nuk ishte e trishtuar për festat e fundvitit. Pasi i piu disa hurba kafeje, ndjenja e njohur në stomak ishte aty. Si një vibrim i diçkaje të padukshme që kishte përfunduar në stomakun e saj. Për pak momente ajo kishte menduar që ndjenja e ankthit kishte përfunduar bashkë me gjumin. Megjithatë ndihej e lumtur dhe ankthi nuk ishte i zakonshëm. Më shumë i ngjante një lloj euforie. Si kur mezi pret diçka të mirë të ndodhë. E përfundoi cigaren dhe hyri në dush. Në ujin pak më të nxehtë se sa ishte e shëndetshme ajo qëndroi për një kohë të gjatë.

E ndali ujin dhe me peshqir e thau trupin. Filloi të vishej. Zgjodhi një prej bluzave të zeza bashkë me një palë pantollona të së njëjtës ngjyrë. Kur bëhej gati pa pasur ide të saktë ku do të shkonte pshtjellohej, por sot i pëlqeu, iu duk se atë kuptim kishte liria. E mori edhe një cigare të cilën e thithi duke e gjerbur pjesën e mbetur të kafesë. U zhvesh prap dhe prej dollapi nxori një fustan të zi të gjatë me një prerje asimetrike, përfundi të cilit nuk veshi asgjë. Donte të ndiente të ftohtin tek i futej në trup direkt dhe lëkurën që i përshkohej prej mornicave. Mbi të veshi edhe pallton e gjatë e të zezë dhe i lidhi flokët. Përpos vathëve të thjeshtë, hallka ngjyrë ari, nuk vendosi asnjë zbukurim, por i pëlqeu vetja kur u pa në pasqyrë. Me gjithë atë kohë pa gjumë kishte pritur të shihte rrathë të zinj poshtë syve, por në fakt lëkurën kurrë nuk e kishte pasur më mirë. Rrathët e zinj që i kishte tashmë prej fëmijërisë, ishin zhdukur. Dukej më mirë se pas një gjumi të qetë. Filloi të mendonte që ishte për shkak të dritës.. Ndoshta më në fund ia kishte gjetur pozicionin e përshtatshëm pasqyrës të cilës ia ndërronte vendin kohë pas kohe. Në apartamentin ngjitur saj, dikush po dëgjonte një këngë të famshme me motive krishtlindjeje. Nuk i pengoi sikur i pengonte zakonisht. E mori çantën dhe doli prej banesës.

Qyteti i shëmtuar kishte marrë një lloj bukurie të trishtuar prej mjegullës. Asaj i kishte pëlqyer gjithmonë kjo lloj kohe edhe pse nuk bënte asgjë mirë. Mirëpo, kishte diçka madhështore, diçka që i kujtonte përrallat me mesazhe ogurzeza. Edhe njerëzit mbylleshin dhe i rrallonin daljet. Sidomos në mëngjes qyteti dukej si i braktisur. Vendosi të ndalej për të pirë edhe një kafe të njëri nga lokalet përballë qendrës së qytetit, në një vend ku mund të pinte cigare. E porositi një kafe. Vetëm në dy tavolinat e tjera kishte njerëz. Në njërën një burrë dhe një grua, ndërsa në tjetrën një burrë rreth të dyzetave. Çifti nuk dukej edhe aq interesant, ndërsa burri i vetmuar kishte një sharm të çuditshëm. Kamerieri, një djalë i dobët, ia solli kafenë dhe e uroi t’i bënte mirë. Nora e ndezi një cigare. Burri ia nguli sytë. Ajo tentoi të mos vështronte më nga ana e tij. Nuk u ndje e bezdisur prej gjestit të tij, por as e lajkatuar. Sikur nuk kishte kapacitet të përjetonte emocione të shkaktuara prej të tjerëve. Burri i dukej joshës, por ajo nuk ishte me të vërtetë aty. Lumturia, pagjumësia, a çkado që kishte ndodhur me të, e kishte tëhuajsuar. Ajo ndihej më gjallë se kurrë dhe kjo e largonte prej të gjallëve të zakonshëm. Pagoi dhe doli. Nuk e kuptoi pse u nis në drejtim të stacionit të autobusëve.

Në rrugën përballë banesave në një qoshk mes shkurreve që e rrethonin oborrin, asaj iu duk se i pa këmbët e zbathura të dikujt. Iu ngjeth mishi. Filloi të paramendojë raste të ndryshme krimesh që kishte dëgjuar. U afrua me frikë, duke qenë pothuajse e sigurt se ishte ndonjë i vdekur. Iu duk vajzë. Kur u afrua e pa një djalë lakuriq të shtrirë pa vetëdije. Lëkurën e kishte të bardhë me një nuancë në ngjyrë ari. Nuk ishte nuancë e zakonshme e njeriut, as edhe të vdekurit. Kur iu afrua edhe më shumë e pa se ishte shumë i bukur. Flokët i kishte në ngjyrë të ngjashme me lëkurën. Lëkura e tij kishtë një shkëlqim që e bënte jotokësor. Ajo u përkul më afër tij, duke dashur ta dëgjonte nëse ende merrte frymë dhe pa se shkëlqimi i lëkurës vende-vende merrte nuancë të gjelbër, që ngadalë shndërrohej në luspa të vogla që valëviteshin në ritmin e frymëmarrjes dhe zhdukeshin prapë. Sikur te peshqit ose zhapinët. Ajo e afroi dorën por nuk guxoi ta prekte. Ai mori frymë thellë dhe pshehrëtiu përgjumshëm. Do të thotë ishte gjallë. Ajo pa rreth e rrotull për t’i gjetur rrobat e tij, apo ndonjë dokument identifikimi. Asgjë. Nora e mori telefonin dhe instinktivisht shtypi numrin e taksisë. Tentoi ta zgjonte, por ai dukej në gjendje deliri. E zhveshi pallton dhe disi arriti ta ngrinte dhe t’ia veshte sa ta mbulonte sadopak. Gjatë gjithë kohës vështronte përreth sikur po bënte ndonjë krim. Taksia erdhi. Ajo e luti taksistin, që po e shihte djalin i habitur, t’i ndihmonte ta fuste në taksi. I tha se ishte i dashuri i saj, që ishte i varur nga alkooli. Taksisti prej aty deri në shtëpi nuk u ndal së treguari histori për vajza të mira që përfundojnë të dashuruara në djem të pavlerë. Megjithatë e ndihmoi, duke e bartur djalin në krahë deri sa arritën në banesën e saj. Ajo hyri brenda, djalin e la në shtrat dhe e mbuloi me një jorgan të hollë. E falenderoi taksistin dhe i la një bakshish. E hapi dritaren dhe e ndezi një cigare. Përballë saj, në shtrat djali po flinte. Disi ishte ndjerë pak më e lehtësuar që edhe taksisti e kishte parë, ndryshe do të mendonte që ishte çmendur. Por ai ishte i vertetë, edhe pse ajo nuk e kuptonte çka ishte ai. Ndonjë qenie e krijuar prej ndonjë mutacioni? Apo ndonjë lloj krijese mitologjike, gjysëm-njeri, gjysëm… zhapi? çka duhej të bënte me të? Në fillim mendoi të kontaktonte të fejuarin e një prej shoqeve të saj që ishte mjek, por nuk e bëri. Mendoi që kushdo që do ta shihte se si i shndërrohej kohë pas kohe lëkura, do të tentonte ta shndërronte në një projekt laboratori. Pyetje të tjera të shumta po i vinin në mendje, a hante ushqim si të gjithë njerëzit e tjerë? Sa gjatë do t’i duhej ta mbante në apartament? I dashuri i saj do të fillonte të dyshonte. Për disa ditë do të mund ta mbante larg apartamentit me arsyen se kishte nevojë për të qenë vetëm, por s’mund ta bënte gjatë. U afrua dhe u ul pranë tij në shtrat. Ishte aq i bukur sa nuk dukej i vërtetë. Vetëm duke e paramenduar veten tek puthej me të u skuq. U ngrit prapë në këmbë, ai ishte aq joshës, sa kur ishte afër tij i vinte ta prekte. Po t›ia kishte përshkruar dikush këtë krijesë, ajo do ta kishte menduar të frikshme dhe të neveritshme, një njeri me lekurën që herë-herë i ngjan asaj të zhapinit, mirëpo ajo vetëm frikë nuk ndiente. Doli prej dhomës së gjumit, e hapi laptopin dhe kërkoi ndonjë mit apo çkado që mund të gjente për njerëz me luspa. Asgjë që lexoi nuk iu duk e ngjashme me qenien e shtrirë në shtratin e saj. Disa legjenda që flisnin për një racë të ardhur nga qielli, që ngjanin si reptilë të stërmëdhenj, por ata përshkruheshin si shumë të shëmtuar dhe të neveritshëm. Ndoshta ishte një mutant, mendoi ajo./ KultPlus.com