Poezi nga Dilan Tomas
Ne do të jemi të vetëdijshëm për shenjtërinë tonë
Që piqet ndërsa përsosemi
Pejzat dhe qendrat lëndore,
Degëzat dhe gjethet hyjnore
Rrënjët tona, rrënjët e bukura
Sepse ato janë poshtë sipërfaqes,
Së hijeshisë sonë.
Jepna kënaqësinë e keqardhjes;
Lotët tanë duken më të mençur
Se qeshjet nëpër ajër;
Ne do të jemi të vetëdijshëm për hyjninë tonë
Kur koha të vijë,
Të paturpëruar, por jo me kënaqësi,
Bashkë me dhembshuritë tona besnike.
Ne do të lidhemi tek një etje finale.
Duke pritur për një zog që t’na thotë,
‘Kam ardhur t’ju ngre lart, t’ja u pres rrënjët
Pastaj do fluturojmë me flatra të shtrira
Dhe ta shtjellim ajrin,
Duke çarë lart në qiellin blu;
Ne do të jemi të vetëdijshëm
Për një vend të ri
Që do shfaqet në një re mbi kokat tona;
Ne do të jemi të vetëdijshëm për të madhen shenjtëri;
Dhe një të prekshme urtësi.
Shqipëroi: Genc Muçollari / KultPlus.com
