Sonte është mbajtur edicioni i 19-të i festivalit të njohur DokuFest, i cili këtë herë është mbajtur në formë virtuale, ku dhe janë shpallur fituesit, shkruan KultPlus.
Juria e Ballkanit është shprehur e lumtur me pjesëmarrjen në këtë edicion. Në mesin e shumë filmave cilësorë që kanë ardhur në këtë festival të këtij edicioni, gjithsej 90 filma nga 51 vende që garuan për 8 kategoritë konkurruese e që u vlerësuan online nga juria.
Lisa e plotë e fituesve të këtij edicioni është si vijon:
Filmi i Murat Zherkës “65 roses” është shpallur fitues i çmimit për distribuimin në garën kombëtare.
Minutat e këtij filmi sjellin rrëfimi e detajuar të jetës së Yllkës, që nga ëndrrat, dëshirat madje edhe pengesat që ajo kalon ditë pas dite. Vera e vitit që lam pas shënoi edhe xhirimet e para të këtij dokumentari, përgjatë dy muajve ekipi nga Shkupi që tashmë ishte vendosur në Prishtinë, përcolli Yllkën dhe historinë e jetës së saj.
Filmi i Aulona Fetahaj, “She asked me where i was from” ka arritur të shpallet fitues i në kategorinë e Garës Kombëtare të Filmit të Shkurtë.
Në kategorinë, Gara e Ballkanit filmi fitues u shpall “Once Upon a youth.
Në garën Truth, cmimi për filmin më të mirë shkon për filmin “Collective” nga Alexander Nanau.
Çmimi për filmin më të mirë në garën ndërkombëtare të shkurtë “Sun dog” nga Dorian Jespers.
Çmimi kryesor për filmin më të mirë të shkurtër dokumentar e fitoi filmi ”Tender” nga Isabel Paglai.
Ndërsa në kategorinë e dokumentarëve ndërkombëtar çmimin e parë e fitoi “The metamorphosis of birds” nga Catarina Vasconcelos.
Tutje, filmi më i mirë për të drejtat e njeriut shkon për ”The earth is blue as an orange” nga Iryna Tsylik.
Edicioni i sivjetmë ishte ndryshe nga ata paraprak. Shkaku i pandemisë edicioni i 19-të u mbajt në formën online, pa krijuar atmosferën fantastike që e karakterizon këtë festival.
Megjithatë edhe këtë vit, interesimi ishte i madh për këta filma që u ekspozuan në DokuFestin e 2020-ës. /KultPlus.com
Sonte, me përfundimin e këtij festivali të filmit, po ipen edhe çmimet për filmat më të mirë.
“Once Upon A Youth” nga Ivan Ramlajk u shpall fitues i çmimit kryesor në kategorinë e Garës së Ballkanit në Dokufest
Juria besonte se çdo film që ka marrë pjesë në këtë kategori është fitues në këtë festival me famë. Sidoqoftë, sipas tyre ekziston një film që qëndron si një zë i pavarur për çmimin e këtij viti, një zë i pavarur që jep frymëzim për secilin për të krijuar një vepër me një pasion për të ndarë një histori të një shoku që ndikoi në të gjithë ata që ishin rreth tij. / KultPlus.com
Sonte, me përfundimin e këtij festivali të filmit, po ipen edhe çmimet për filmat më të mirë.
Në kategorinë ‘Green Docs’, ku konkuronin filmat mbi të Drejtat e Njeriut, çmimi për filmin më të mirë shkoi për ‘The Earth is blue as an orange’
Juria e Kategorisë për Dokumentarin mbi të Drejtat e njeriut, dokumentarin ‘The Earht is blue as an Orange’ e konsideronte si një portret delikat, intim të një familje matriarkale gjatë kohës së luftës dhe vullneti që krijohet në periudhë të tillë. Sipas tyre, filmi ofron më shumë sesa një vështrim në këmbëngulje; ai na jep një shije të rezistencës. / KultPlus.com
Sonte, me përfundimin e këtij festivali të filmit, po ipen edhe çmimet për filmat më të mirë.
Ndërkaq, filmi i Murat Zherkës është shpallur fitues i çmimit për distribuimin në garën kombëtare
Minutat e këtij filmi sjellin rrëfimi e detajuar të jetës së Yllkës, që nga ëndrrat, dëshirat madje edhe pengesat që ajo kalon ditë pas dite. Vera e vitit që lam pas shënoi edhe xhirimet e para të këtij dokumentari, përgjatë dy muajve ekipi nga Shkupi që tashmë ishte vendosur në Prishtinë, përcolli Yllkën dhe historinë e jetës së saj.
Regjisori i këtij dokumentari Murat Zherka në një intervistë për KultPlus ka treguar se që nga hera e parë kur e kishte dëgjuar historinë e Yllkës ai kishte qenë kureshtar që ta zhvillonte tregimin e saj edhe më tutje. / KultPlus.com
Ndonëse numri i të papunëve në qytet dita ditës rritej, thirrjeve për punë që tashmë kishin zënë çdo mur, e skutë të po këtij qyteti nuk ju përgjigjej askush. Historia e këtij filmi ka dy personazhe, me një kontradiktë që i bënë bashkë. Një djalë i ri që quhej Toni punësohet nga Simoni, ky i fundit menaxher ndërtimi, për të ngjitur reklama pune në tërë qytetin. Por, për pakënaqësinë e Simon dhe hutimin e Toni, askush nuk u përgjigjet këtyre reklamave.
Në ditët e ngrohta e të freskëta të qershorit, në vendin ku fshihet e bukura dhe historia, pra pikërisht në qytetin e Shkodrës, filluan xhirimet e dokufiction “Ngjitëse”, i cili për herë të parë është shfaqur në e sivjetëm të Dokufestit.
I vetmi objektiv që i bashkon është gjetja e punëtorëve, ata janë shumë të ndryshëm nga njëri tjetri. Toni, një personazh i nënshtruar që nuk i thotë jo punës kurse Simoni me qëllimin e vetëm që të ruaj imazhin e tij përpara të tjerëve, ndjek Tonin gjersa ai ngjit posterat, ngase nuk i beson Tonit e as punës që ai bën.
Regjisori i këtij filmi Ardit Sadiku në një intervistë për KultPlus ka thënë se inspirimi i tij erdhi atëherë kur ai ngjiste vet postera teksa punonte për filmin e metrazhit të gjatë “Takim në Ajër”. Sipas tij teksa ai ngjiste postera njerëzit e shikonin me habi duke e pyetur madje se edhe cili është shpërblimi që ai merr.
“Jam inspiruar duke ngjitur vetë postera për filmin tim të fundit me metrazh të gjatë “Takim në Ajër”. Njerëzit më shikonin me habi dhe kureshtje, disa më pyesnin për kë punoni si dhe çfarë shpërblimi merrni. Gjatë pandemisë u rrit papunësia dhe më pëlqeu ideja “Kërkojmë Punëtorë” në poster”, ka deklaruar ai.
Sadiku ka treguar se nuk mban mend vështirësitë që ka kaluar në rrugën e krijimit të këtij filmi, por ai ka theksuar se filmi është xhiruar pa një skenar, në mënyrë rastësorë dhe të improvizuar.
“Fotografia principale ka zgjatur më pak se dy ditë, dhe finalizuar më pak se tre javë. Filmin e xhiruam pa skenar por e kisha të qartë se çfarë do xhironim, ka pasur improvizime si me personazhet ashtu dhe me kamera, sfida kam hasur si me çdo film por zakonisht i harroj vështirësitë sapo mbarojnë xhirimet”, ka deklaruar regjisori.
Krejt në fund Ardit Sadiku ka thënë se ai dëshiron që ta ftoj audiencën në diçka më të besueshme, si në personazhe ashtu në ngjarjet që zhvillohen në film, ngase në këtë mënyrë edhe mesazhi depërton më lehtë. Sipas tij mesazhi që ky dokumentar përcjellë dhe që mbase mund të duket thënie naive, është pikërisht fakti se atëherë kur ti do diçka duhet që me ngulm ta arrish. / KultPlus.com
Filmi i shkurtër katërmbëdhjetë minutësh “Salloni”, nëpërmjet komedisë së zezë sjellë para publikut dy tema që kanë hasur në diskutime, por jo në zgjidhje, sidomos në vendin tonë, shkruan KultPlus.
I tërë rrëfimi i këtij filmi zhvillohet në sallonin e bukurisë “Mata Hari”, ku nusja e cila po rregullohej për dasmën e saj, shoqërohet nga diskutimi i grave me versionet e tyre kontradiktore, të lexuara në media, rreth gruas që një natë më parë kishte vrarë burrin e saj.
Xhirimet e këtij filmi, skenari i të cilit kishte filluar të shkruhej qysh në nëntor të 2018-ës, nuk morën shumë kohë, mu në ditët e para të muajit mars, pikërisht në vitin që lam pas u shënua edhe përfundimi i kësaj pune, në qytetin e vogël, por po aq të madh të Prishtinës.
Regjisori Zgjim Terziqi në një intervistë për KultPlus ka thënë se rrëfimi i kishte lindur si nevojë për të diskutuar dy tema që, sipas tij, brengosin shoqërinë, por me të cilat mund të identifikohet e gjithë bota.
“Rrëfimi ka lind si një nevojë e imja për t’i diskutuar dy tema të cilat më brengosin në shoqërinë tonë, por me të cilat mund të identifikohet edhe e tërë bota. Njëra ka të bëjë me dhunën në familje, dhe si ajo shpesh neglizhohet kur lajmërohet në institucionet përkatëse; ndërsa tjetra me gjendjen momentale mediatike dhe ndikimin e saj në formim të mendimit tek lexuesi/shikuesi”, ka thënë ai.
Regjisori ka treguar edhe për vështirësitë që ka hasur gjatë filmit, projekti i të cilit është vetëfinancuar nga ana e tij. Sipas Terziqit filmbërësit në Kosovë tashmë kanë krijuar një imunitet nga mungesa e përkrahjes financiare e shtetit.
“Vështirësi ka gjithmonë në Kosovë, në çdo repart të jetës, por na filmbërsit si duket kemi filluar të krijojmë imunitet nga mospërkrahja financiare e shtetit, edhe pse e përbëjmë ndoshta pjesën më të madhe të eksportit të kulturës dhe gjuhës tonë”, ka deklaruar Zgjim Terziqi.
Terziqi gjithashtu ka thënë se një nga dëshirat e tij që nga premiera e parë e këtij filmi ishte që ta shikonte së bashku me publikun kosovar, por ai shpreson që një gjë e tillë të ndodhë në muajt që vijnë. Filmi i metrazhit të shkurtër “Sallon” premierën botërore e ka pasur në Gusht të vitit të kaluar në Rhode Island në Amerikë. Ndërkaq tashmë është përzgjedhur në afro njëzet festivale të ndryshme. Ndërkaq në gusht të këtij viti filmi do të shfaqet edhe në Portugali, Itali, Kore të Jugut dhe Slloveni, kurse muaji shtator do ta gjejë “Salloni” përsëri përballë publikut Italian. / KultPlus.com
I frymëzuar nga dokumentari i regjisores belge Chantal Akerman, “News From Home”, Eneos Çarka sjellë mesazhet zanore që i dërgoni i ati gjatë kohës kur të dy, por edhe e gjithë bota ishin mbyllur në shtëpi si pasojë e pandemisë. Eneo në Budapest kurse i ati i tij në Shqipëri, një distancë e madhe që dyfishonte mallin. Mesazhet e filmit të metrazhit të shkurtër “Where are you now?” ngërthejnë në vetvete dramën pothuajse dy mujore, rrugën e së cilës e kishte përjetuar gjithsecili, shkruan KultPlus.
I ndërtuar krejtësisht si një animacion, “Where are you now?” sjellë fantazinë e një bote të jashtme, duke e bërë të prekshme atë që gjatë izolimit dukej e paarritshme, madje edhe e largët. Mesazhet ndonëse nuk kanë lidhshmëri me imazhet, paraqesin një nga ato kontrastet që nuk u duhet një shpjegim, ngase si i tillë u përjetua nga të gjithë.
Në një intervistë për KultPlus regjisori i këtij filmi, Eneos Çarka tregon se gjatë dy muajve të izolimit të tij në Budapest, ku ishte larg familjes, mesazhet zanore që i dërgonte i ati ishin të shpeshta. Sipas tij janë pikërisht pyetjet retoriket të të atit ato që edhe ndërtuan titullin e këtij filmi.
“Gjatë atyre muajve, merrja shumë shpesh mesazhe zanore nga im atë i cili më pyeste për çdo gjë—si çdo prind në merak—e që shkonte deri tek pyetjet më retorike nga ku merr edhe titullin filmi. Vetëm si tekste, ato mbartnin në vetvete mjaft dramë dhe për mua ishin një bazë e fortë për një histori të tillë”, ka thënë Çarka.
Regjisori tutje ka treguar se mesazhet që përshkojnë filmin nuk janë të gjitha artistike. Ai ka thënë që së bashku me të atin, duke punuar si regjisori me aktorin kanë arritur që të shkruajnë dhe të redaktojnë tekstet e këtyre mesazheve.
“Me tim atë kam punuar si regjisori me aktorin. Jo çdo mesazh zanor në film është autentik. Ne jemi ulur bashkë – ai në Tiranë e unë në Budapest – e kemi shkruar e më së shumti kemi redaktuar tekstet që ai më ka dërguar. Më pas erdhën regjistrimet nga ku, ashtu si në një film fiction, bëmë disa dubla deri sa arritëm në rezultatin që mendoja se ishte i duhuri”, ka rrëfyer Eneos Çarka.
Çarka ka shtuar se pjesa më sfiduese në të gjithë filmin ishte realizimi virtual sepse ishte një punë e re për të dhe të tjerët, që tashmë ishin pjesë e epikes që punonin për filmin. “Realizimi vizual ishte pjesa më sfiduese e filmit. Për këtë, kreditet i shkojnë Stivi Imamit, dizajner me bazë në Tiranë, i cili gjithmonë na shtynte të shkonim një hap më larg. Puna me imazhet virtuale ishte e re për të dy ne, dhe eksperienca e të filmuarit në një video game është sa interesante aq edhe reduktive, pasi tek e fundit asgjë se mposht realitetin”, ka vazhduar rrëfimin regjisori.
Tutje regjisori ka treguar se ai beson që narrativa e filmit do të prek cilindo që të afërmit i ka pasur larg vetes në këta muaj të çuditshëm. Gjithashtu ai shpreson që filmi do të arrij të ngroh sado pak shikuesit e t’i nxisë ata që t’i telefonojnë ose të paktën t’ju dërgojnë mesazhe zanore familjes, në mënyrë që të bëjnë të lumtur njëri-tjetrin.
Krejt në fund regjisori ka thënë se është çdo herë kënaqësi të dëgjosh komente pozitive nga audienca e Dokufestit, madje atë e gëzon edhe qasja e publikut shqiptar ndaj tij.
Krejt për fund, ai ka treguar se tashmë ka siguruar disa pjesëmarrje në festivale të tjera, programi i të cilave do të publikohet së shpejti. / KultPlus.com
Kodi i lashtë i nderit dhe i sjelljes, besa shqiptare, një fjalë e dhënë që duhet të mbahet përtej vdekjes, premtimi i cili nuk mund të thyhet në asnjë rrethanë edhe atëherë kur ta mbrosh atë do të thotë të japësh edhe jetën tënde. Historia e besës është po aq e gjatë sa edhe vet historia e vendit tonë, kodi i nderit që karakterizoi shqiptarët ndër vite nuk u kufizua në statuset shoqërore të njerëzve, madje ajo kaloi edhe përtej feve, shkruan KultPlus.
Filmi i metrazhit të shkurtër “Dilema e Ismailit” pasqyron Shqipërinë e vitit 1944, kohën kur nazistët e kishin bërë luftën pjesë të pandashme të jetës. Njëri nga personazhet kryesore të këtij filmi, Ismaili përballet me një nga dilemat më të mëdha të kohës. Për një periudhë të gjatë shtëpia ku ai banonte me familjen e tij, ishte bërë streha më e ngrohtë për dy hebrenjtë që ikja e fshehja ju kishte bërë sinonim i jetës.
Ishte pasiguria ajo që shoqëroi të gjithë personazhet e këtij filmi, pasiguria për jetën, pasiguria për besën e fjalën e dhënë njëri-tjetrit.
Kujtojmë që përpara Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri ishin të vendosur diku rreth 300 hebrenjë, kurse pas përfundimit të saj më shumë se 3000 prej tyre e konsideronin Shqipërinë shtëpi të tyre. Hebrenjtë që qëndruan në Shqipëri, nuk u vranë madje as nuk u dorëzuan tek nazistët. Kjo besnikëri e popullit shqiptarë e ka ngacmuar regjisorin Dhimitër Ismailaj i cili vendosi ta kthejë në film.
Në një intervistë për KultPlus, Ismailaj shpalos detajet që ndoqën rrugën deri te realizimi i filmit të metrazhit të shkurtër “Dilema e Ismailit”. Ai rrëfen mesazhin, qëllimet madje edhe pengesat që i ka hasur gjatë punës së tij.
Xhirimet e këtij filmi kishin filluar në majin e vitit që lam pas, në thellësinë e fshatrave Shëngjergj e Baladushk të Shqipërisë.
Ismailaj ka thënë se procesi i realizimit të këtij filmi nuk ka qenë i lehtë për shkak se trajton një temë që ka ndodhur para më shumë se 70 viteve dhe që nga ajo kohë shumë gjëra kanë ndryshuar, që nga vendet dhe ndërtesat e ndërtuara në atë periudhë. Ai ka shtuar se sigurimi i kostumeve dhe armëve naziste, por dhe makinave, ka qenë i vështirë sepse Kosova, Shqipëria madje edhe Maqedonia nuk posedojnë rekuizita të tilla.
“Procesi ishte i vështirë për faktin se kemi të bëjmë me një ngjarje që ka ndodhur pak a shumë 70 vite më parë dhe shumë gjëra kanë ndryshuar, duke përfshirë këtu edhe vend xhirimet, domethënë ishte e vështirë të gjenim vend xhirime që janë të paprekura nga ndërtimet e reja apo moderne. Një vështirësi tjetër e madhe ka qenë gjetja e kostumeve naziste si dhe të armëve, makinave të asaj kohe. Fatkeqësisht Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia nuk kane rekuizita të tillë, dhe është për të ardhur keq, sidomos për Shqipërinë që ka qenë e pasur me këtë lloj rekuizite gjatë viteve të funksionit të plotë të Kinostudios”, ka pohuar Ismailaj.
Regjisori tutje ka shpjeguar se kjo nuk ishte pengesa e tij e vetme që ka hasur gjatë realizimit të këtij filmi. Ai ka thënë se ndonëse kishte konkurruar në QKK në Shqipëri e Kosovë, projekti i tij nuk kishte fituar sepse sipas tij ai nuk posedonte “lidhjet” e duhura për të marrë fondet për realizimin e këtij projekti.
“Po, përveç vështirësive që përmenda pak më lart me rekuizitën, vështirësi patëm edhe me gjetjen e buxhetit. Unë konkurrova si në QKK-në e Shqipërisë ashtu edhe në atë të Kosovës, por në të dyja rastet projekti nuk fitoj, ndonëse mendoj se tema është shumë pak e trajtuar nga kineastët në Shqipëri apo edhe në Kosovë, të paktën në këtë formë. Tani dihen nga të gjithë sesi funksionojnë këto konkurse dhe se kush fiton, dhe duke qenë se unë nuk jetoj në Shqipëri apo Kosovë dhe nuk kam “lidhjet” e duhura, besoj se ndikoj në faktin që nuk fitova. Por, kur konkurrova, konkurrova me idenë dhe shpresën se subjekti dhe tema e filmit do të fitonin, jo unë”, ka thënë Dhimitër Ismailaj i cili u detyrua që 90% të filmit ta financojë vet dhe 10% nga disa donacione të hebrenjve në NY, e bërë e mundur nga këshilltari i Bashkisë së New York-ut, Mark Gjonaj.
Ndonëse i realizuar me mjaft vështirësi “Dilema e Ismajlit” mban në vete një nga mesazhet më të mëdha që mund të përcillen përmes një filmi të tillë. Tridhjetë e dy minutat e këtij filmi, e gjejnë personazhin kryesor, Ismailin të ulur në një sofër me dy hebrenjtë që strehonte dhe At Lekën, që s’kishte shumë kohë që kishte përfunduar udhëtimin e tij në Kosovë.
Edhe pse i përkisnin religjioneve të ndryshme, Musliman, Katolik dhe Judaist, të katër personazhët bashkëvepronin e bashkëjetonin mes vete, ndanin bukën, gëzimin madje edhe hallet së bashku.
Për regjisorin, përpos faktit që besa është një nga konceptet e qarta të këtij filmi, ai ka dashur që të vë në pah edhe faktin që besa ju përket shqiptarëve, pa marrë parasysh fenë e tyre, madje sipas tij ajo është më e hershme se çdo fe që ne e praktikojmë sot.
“Natyrisht përveç faktit që është i qartë në konceptin e Besës, desha të vë në dukje që besa është një fenomen, një lloj filozofie sesi një popull apo grup njerëzish e shohin dhe praktikojnë jetën e përditshme, të paktën deri 30-50 vitet me parë. Por, mesazhi kryesor mendoj se ka të bëj me faktin se besa nuk i përket ndonjë feje të veçantë, siç janë munduar rëndomtë të bëjnë disa individ brenda dhe jashtë vendit, me ose pa qëllim. Besa në fakt, mendoj se është shumë më e hershme se çdo fe që ne praktikojmë sot”, ka theksuar ai.
Dhimitër Ismailaj është shprehur i kënaqur me lojën e aktorëve, siç e shpjegon ai, kushdo që do të shikoj filmin gjëja e parë që do t’i bie në sy është edhe aktrimi që kanë bërë personazhet e filmit.
Filmi tashmë ka marrë pjesë në shumë festivale dhe ka rrëmbyer çmimin si: Filmi më i mirë i huaj i metrazhit të shkurtër në Festivalin e Filmit “Carmathen Bay”. Ndërkaq është edhe pjesë e edicionit të 19-të të “Dokufest-it”.
Regjisori Ismajlaj ka thënë se është inkurajuese kur merr pjesë në festivale që kanë reputacion për drejtësi dhe paanësi. Madje për të “Dokufest-i” ka një vend të veçantë sepse ka një mënyrë unike të realizimit. Sipas tij puna që kanë bërë organizatorët përgjatë këtyre 19 viteve dëshmon forcën kulturore të këtij festivali.
“Për mua “Dokufest” ka një vend special sepse është unik në organizim dhe larmin e projekteve, sikurse dhe për faktin që kur ja kanë nis kësaj rruge, janë hasur pak a shumë me të njëjtat probleme dhe vështirësi që jam hasur edhe unë apo shumë kineastë të tjerë, pra me vështirësi financiare, me cinizmin e të tjerëve apo duke pasur edhe dilemë për sukses. Por, fakti që mbas 19 vitesh festivali nga një dhomë e vogël është bërë një forcë e madhe dhe e rëndësishme kulturore për rajonin, dëshmon në punën kolosale dhe besimin e organizatorëve në projektin e tyre”, ka përfunduar kështu intervistën Dhimitër Ismailaj.
“Dilema e Ismajlit” tashmë ka filluar udhëtimin edhe në festivale të tjera, në Toronto dhe Berlin, por që sipas regjisorit detaje të tjera do të bëhen të njohura kur vetë festivalet do t’i shpallin nominimet. / KultPlus.com
Fotografitë që shpalosin kujtime, periudha të ndryshme kohore, nga njëri vend në tjetrin, vende sa të huaja, aq edhe të vogla, por mjaftueshëm sa për të krijuar një të kaluar që do mbetet vetëm suvenir në kohë. Kjo është përmbajtja e filmit “She asked me where I came from”, që sjell historinë personale të regjisores Aulona Fetahaj, që filloi të ndihej e huaj në vendin ku jetonte, sepse një nga pesë njerëz nuk pëlqenin refugjatët si ajo, shkruan KultPlus.
Filmi kishte filluar të realizohej si një ide për temën e bachellorit, si dëshirë e regjisores që tash e sa kohë jetonte në Belgjikë, për të krijuar diçka për vendin e saj, Kosovën. Ajo në një intervistë për KultPlus tregon se nga pamundësia për të udhëtuar për në Kosovë asaj i lindi ideja që të krijoj një film të tillë nga prapa ekranit të saj.
“Nuk kam mundur të shkoj në Kosovë për të filmuar, kështu që u detyrova me mendu se si mund të krijoja diçka për Kosovën nga Belgjika. Si një e huaj në Belgjikë, ishte një pozicion që automatikisht përcaktoi përmbajtjen e filmit. Duke qenë e tillë, mendoj se këtu është formuar edhe forma e narracioni i filmit, nga një distancë (nga prapa ekranit tim) duke parë botën e jashtme ishte në gjendje të reflektoja më mirë për të”, ka deklaruar ajo.
Regjisorja thotë se ajo filloj të ndjehej e huaj në Belgjikë atëherë kur partitë e ekstremit të djathtë tashmë kishin fituar zgjedhjet. Sipas saj përgjigja emocionale kundrejt këtyre zhvillimeve ishte pikërisht përmbajtja e këtij filmi.
“Kur partitë ekstreme të krahut të djathtë në Belgjikë kanë fituar zgjedhjet, filmi mori një kuptim të ri. Sepse papritmas më duhet ta konsideroja veten të huaj edhe këtu. Filmi pastaj u bë një përgjigje emocionale për ato zgjedhje”, vazhdon rrëfimin regjisorja.
Filmit që ju deshën një vit e gjysmë që të përfundonte plotësisht, që në fillimet e tij nuk ishte menduar të ishte kaq personal, por kjo ndodhi në mënyrë automatike gjatë procesit të realizimit sepse u konsiderua si reflektim për pozicionin e regjisores ndaj Belgjikës.
Regjisorja përgjatë këtij filmi e thekson se ata që “vinin në rend të parë njerëzit e tyre” kanë filluar të tundin themelet e ndërtesës që prindërit e saj për një kohë të gjatë ishin përpjekur që ta kthenin në një shtëpi.
Aulona Fetahaj nuk ka lënë pa përmendur edhe vështirësitë që ka hasur gjatë realizimit të këtij dokumentari. Ajo e konsideronte aq personale përmbajtjen e këtij filmi me mendimet dhe situatat, sa që e kishte të vështirë t’i vije një përfundim.
“Pjesa më e madhe e filmit erdhi vetvetiu. Vetë filmi diktoi një formë dhe narrativitet që duhej të ndiqja. Por pata shumë telashe për ta përfunduar filmin. Sepse ishte kaq personal dhe sepse qëndrimi im për filmin dhe e gjithë situata ndryshonte çdo ditë. Por unë mendoj se në fund kam qenë në gjendje të arrij në një lloj përfundimi ose përfundimi për të cilin jam e kënaqur”, ka thënë ajo.
Fetahaj është shprehur e befasuar me talentin që ka parë në Kosovë, sipas saj nga ky talent që ka parë tashmë ka zbuluar një ton të ri të filmave që do t’i shërbejnë për të ardhmen.
Krejt për fund, Aulona shprehet e lumtur me pjesëmarrjen e saj në Dokufest, por ajo shpreson që udhëtimi i këtij dokumentari të vazhdoj në formën fizike. Ajo tashmë ka filluar përgatitjet për një film tjetër, realizimi i të cilit do të bëhet vitin e ardhshëm në Prizren. / KultPlus.com
Muzika ishte pjesë e përditshme e jetës së tyre, e bashkë me muzikën ishte edhe gjyshi, ngase ai e dëgjonte atë çdo ditë e në çdo kohë. Por, është pikërisht muzika ajo që ndalet që në fillim të këtij filmi, ndalja e muzikës shënoj vdekjen e gjyshit. Kurse vdekja e gjyshit, e në të njëjtën kohë babait të Vedait, i solli familjes përballjen zinxhirore me borxhe. Filmi i metrazhit të shkurtër “The Farmer’s Blues” sjell raportin e një familjeje, babë e djalë, bashkë me rrethanat në të cilat i kishte përplasur jeta, shkruan KultPlus.
Muzika e Luan Hajrës e shoqëron fillimin dhe pikërisht kënga “Lulzoj fusha, lulzoj mali”, është ajo që shënon përfundimin e këtij filmi, që nuk ju deshën më shumë se katër ditë të përfundonte xhirimet, mu në Sllupçan, fshatin e Kumanovës.
Ibër Deari regjisori i këtij filmi në një intervistë për KultPlus rrëfen se gjatë kohës sa e ka shkruar skenarin në shumë situata ai ka qeshur ngase sipas tij, sikur historia e trajtuar në këtë film të shikohej nga një perspektivë tjetër atëherë edhe do qeshnim me problemet që ndodhin në këto situata.
Deari ka shtuar se fokusi i tij kryesor nuk ka qenë vetëm borxhi që familja ka ndaj bashkësisë islame, ngase ai është përpjekur ta vë në pah më shumë raportin e familjes, babës dhe djalit në një situatë të tillë. Sipas tij lidhja e krijuar nga borxhet në këtë film paraqet vetëm ironinë dhe asgjë më shumë.
“Realisht unë nuk kam dashur të marr në fokus këtë temë, por ja filmi hapet ashtu dhe borxhi është vetëm një moment, kurse tema e filmit apo problematika është më shumë raporti babë e bir dhe se si ata jetojnë në këto rrethana, p.sh. nuk është vetëm borxhi ndaj hoxhës por edhe ndaj shokut dhe kështu vazhdon një zinxhir, ku secili i ka borxh njëri tjetrit. Kështu që këtë lidhjen e borxheve më shumë e kam paraqitur si një ironi se sa një problem thelbësor në film”, ka pohuar ai.
Tutje regjisori tregon se ngjarjet e “The Farmer’s Blues”, ndodhin çdo kund, në Maqedoni dhe Kosovë. Prandaj edhe filmi në shumë pjesë bazohet nga jeta reale, por që janë të modifikuara për tu paraqitur në film.
“Tash filmi nuk është gjithçka e vërtet por mund të them se ka shumë pjesë apo situata të inspiruara nga jeta reale, dhe pastaj të modifikuara për film, në shumë skena ndoshta janë pjesë që unë vet i kam përjetuar ose i kam parë, por jo bash në të njëjtën formë si i kam paraqitur në film”, ka vazhduar tutje intervistën regjisori.
Ai ka shtuar se vështirësitë më të mëdha që i ka hasur gjatë realizimit të këtij filmi kanë qenë ato teknike sepse filmi është realizuar me një ekip dhe me një buxhet shumë të vogël.
Deari ka thënë se nuk ishte një qëllim i caktuar ajo se çka e shtyu të realizonte këtë film, por dashuria që ai ka për artin dhe filmin. Madje ai ka shtuar se “The Farmer’s Blues” nuk synon të përçoj një mesazh të caktuar. Filmi në vetvete ngërthen tema të cilat mund të diskutohen, tema që mund edhe të sjellin kënaqësi por jo të krijuara për një qëllim të caktuar.
“The Farmer’s Blues” ka garuar edhe në festivalin e parë “Beach Film Festival” ku dhe ka marrë çmimin si filmi më i mirë i metrazhit të shkurtër. Por, rrugëtimi i këtij filmi nuk u ndal këtu sepse premiera e tij do jepet edhe në Festivalin Ndërkombëtar të Filmi, Dokufest.
Ibër Deari ka rrëfyer se pjesëmarrja në këtë festival është shumë e rëndësishme, dhe shpreson që edhe ky vit do të sjellë motiv për regjisorin që ai të vazhdoj të prodhoj filma edhe në vitet e ardhshme.
“Shumë e rëndësishme dhe jam shumë i lumtur që jam pjesë e DokuFest-it këtë vit, ndoshta do kishte qenë edhe më mirë po sikur të ishim edhe fizikisht aty, por ja në kohë pandemie mjafton që po mbahet festivali edhe online. Nuk është hera e parë që marr pjesë në Doku, edhe herëve tjera kam marr pjesë me filma. Çdo herë kam kaluar mirë, shpresoj që edhe ky vit do sjell shumë motiv për të vazhduar me filma të tjerë viteve të ardhshme”, ka përfunduar intervistën Deari. / KultPlus.com
Gjashtëdhjetë e pesë trëndafila, një pikturë për të dëshmuar jetën, sëmundjen dhe luftën me të. Historia e katërmbëdhjetë vjeçares nga Prishtina, Yllka Leti, e cila vuan nga fibroza cistike, e të cilës këndi i lojërave ju bë një fushë betejë me jetën.
“Gjëja e parë që do të bëja kur ta marr vesh që se kam më sëmundjen është t’i gjuaja hapat nga dritarja e mandej kisha dalë dhe sa kisha mujtë veç kisha bërtitë”, thotë ajo gjatë dokumentarit “65 Roses”, shkruan KultPlus.
Minutat e këtij filmi sjellin rrëfimi e detajuar të jetës së Yllkës, që nga ëndrrat, dëshirat madje edhe pengesat që ajo kalon ditë pas dite. Vera e vitit që lam pas shënoi edhe xhirimet e para të këtij dokumentari, përgjatë dy muajve ekipi nga Shkupi që tashmë ishte vendosur në Prishtinë, përcolli Yllkën dhe historinë e jetës së saj. Regjisori i këtij dokumentari Murat Zherka në një intervistë për KultPlus ka treguar se që nga hera e parë kur e kishte dëgjuar historinë e Yllkës ai kishte qenë kureshtar që ta zhvillonte tregimin e saj edhe më tutje.
“Që nga hera e parë kur kemi dëgjuar për historinë e Yllkës, unë personalisht por edhe i gjithë ekipi me të cilin zakonisht bashkëpunoj, kemi qenë shumë të interesuar për të kuptuar më shumë dhe për ta zhvilluar këtë tregim edhe më tutje. Ajo çka na bëri më së shumti përshtypje, ishte karakteri i Yllkës dhe mënyra se si ajo ka vendosur t’i qaset jetës me të gjitha sfidat që ajo mund ta ballafaqojë një 14 vjeçare dhe jo vetëm. Kështu, ky ishte tregimi i përsosur për ta shndërruar në dokumentar”, ka deklaruar Zherka.
Ai nuk e quan Yllkën aktore, por një artiste të vërtetë ngase sipas tij personaliteti përplot energji i Yllkës e ka lehtësuar edhe procesin e realizimit të këtij dokumentari. Tutje Zherka ka shtuar se qasja në jetën e Yllkës gjatë realizimit të këtij dokumentari e bëri atë por edhe pjesën tjetër të epikes të mësojnë shumë nga ajo. Yllka u tregoi edhe një herë që çdo sfidë kalohet atëherë kur jemi optimist, me shpresë e mbi të gjitha edhe atëherë kur nuk dorëzohemi lehtë.
“Mesazhi më i mirë që e kemi marrë nga Yllka dhe nga krejt kjo përvojë është fuqia dhe mos-dorëzimi i Yllkës, e kjo na jep një mësim shumë të mirë për krejt ne – që çdo sfidë mund të mposhtet nëse jemi optimistë dhe me shpresë”, ka deklaruar regjisori i dokumentarit “65 Roses”.
Dokumentari që në minutat e parë ngërthen në vete mesazhe, optimizëm e lumturi për jetën. Por, ajo se çka e bënë edhe me të veçantë këtë dokumentar është edhe shtojca e tre personave të tjerë, Flora, Mary dhe Jared, ku të tre me përvojën e tyre i japin forcë dhe kurajë Yllkës që të vazhdoj përpara dhe të mos dorëzohet. E krahas kësaj është Yllka ajo që inspiron ata edhe më tepër, entuziazmi, karakteri dhe hareja që ajo ngërthen në çdo sekondë të ditës bëhen frymëzuese.
Ishte premiera e këtij dokumentari koha kur Yllka për herë të parë dëgjoi atë se çka Flora, Mary dhe Jared kishim për të thënë.
Murat Zherka për KultPlus tregon se Yllka nuk ishte në dijeni për këto mesazhe, ngase kjo ishte mënyra e tyre për të falënderuar Yllkën për shoqërinë dhe bashkëpunimin që krijuan.
“Yllka nuk ishte në dijeni për këto mesazhe. Kjo ka qenë një surprizë e vogël që ekipi i filmit ka dëshiruar t’ia bëjë Yllkës si shenjë falënderimi për bashkëpunimin dhe shoqërinë që e kemi”, ka pohuar Zherka. Gjithashtu ai ka shtuar se qëllimi i realizimi të këtij dokumentari ishte pikërisht vetëdijesimi se kjo sëmundje ka këmbë e duar, dhe ekziston edhe në vendin tonë, si dhe për të vënë edhe më shumë në pah faktin se përkrahja shoqërore e shtetërore për këtë sëmundje është e mangët.
Regjisori i këtij dokumentari në fund të intervistës ka thënë se pjesëmarrja në “Dokufest”, pra në vet vendin ku jeton edhe Yllka është një kënaqësi e madhe. Ai shpreson që mesazhi i këtij dokumentari të përhapet edhe më shumë, të krijohet edhe më shumë jehonë për talentin e Yllkës si dhe sëmundjes Fibroza Cistike.
Që nga koha e lansimit dokumentari “65 Roses” ka marrë pjesë në festivale të shumta ku dhe ka fituar çmimin “Filmi më i mirë dokumentar i shkurtër” në Moskë (Moscow Shorts), si dhe Best Short Documentary (Dokumentari më i mirë i shkurtër) në Festivalin e Filmit në Firence të Italisë (Florence Film Awards). Udhëtimi i këtij dokumentari nuk përfundon në festivalin e filmit DokuFest, “65 Roses”, historia e shkurtër por domethënëse e jetës së Yllkës do të jetë prezent edhe në Balkan Panorama Film Festival që do të mbahet në Izmir të Turqisë më 15-21 tetor. / KultPlus.com
DokuFest ka njoftuar për bashkëpunimin me Fakultetin e Arteve në Universitetin e Prishtinës, programi Regji Filmi për edicionin e 19 të festivalit dhe të parin që po mbahet në sferën dixhitale.
Përmes këtij iniciative, DokuFest do t’u mundësojë të gjithë studentëve dhe profesorëve nga programi ‘Regji Filmi’ qasje pa pagesë në të gjithë programin dhe pakot filmike të cilat janë pjesë e programit të edicionit të sivjetmë të DokuFest.
Për të parë filmat, studentët duhen të krijojnë një llogari në platformën online të DokuFest dhe që pas do të kenë qasje në pakot dhe kombinimet filmike apo në kategorinë e filmave individualë.
I lumtur për këtë iniciativë mes DokuFest dhe Fakultetit të Arteve u shpreh edhe profesori dhe regjisori Ismet Sijarina.
“Përmes kësaj platforme, studentët dhe profesorët do të kenë mundësi, që t’i shohin disa nga filmat më të suksesshëm vendorë dhe ndërkombëtarë të vitit që janë pjesë e programit të “DokuFest”.
Sijarina u shpreh i kënaqur me këtë bashkëpunim duke theksuar se bashkëpunimet me DokuFest do të vazhdojnë edhe në të ardhmen.
“Njëkohësisht, besojmë se këta filma studentëve tanë do të mund t’u shërbejnë si referencë e mirë për punën e tyre krijuese në të ardhmen. DokuFesti dhe Programi Regji Filmi planifikojnë që ta intensifikojnë bashkëpunimin edhe në të ardhmen”. / KultPlus.com
DokuFest ka shpallur sot programin e plotë garues të filmave për edicionin e 19, i cili për herë të parë do të mbahet në sferën digjitale nga data 7 deri me datën 25 Gusht, në një platformë online të krijuar enkas për këtë edicion, në bashkëpunim me Festival Scope dhe Shift72.
Gjithsej 90 filma të cilët vijnë nga 51 vende të botës do të konkurrojnë në 8 seksione garuese. Në mesin e tyre, gjenden edhe 8 filma të cilët janë pjesë e programit garues të ri TRUTH, për filmat mes zhanrit të dokumentarëve dhe gazetarisë hulumtuese. Jemi të kënaqur që një numër i filmave që janë në garë, janë ose premierë ose filma të dytë të filmbërësve, gjë që e bën përzgjedhjen e sivjetme një hapësirë për t’u eksploruar.
Për më tepër, jemi jashtëzakonisht krenarë që këtë vit do të prezantojmë një film të një regjisoreje kosovare i cili është pjesë i garës ndërkombëtare për dokumentarë të gjatë, e që shënon herën e parë dhe një arritje në historinë 19 vjeçare të festivalit tonë.
“Të kohës, të rëndësishëm dhe inovativë, kështu do t’i përshkruaja disa nga filmat e programit garues të sivjetmë”, u shpreh Veton Nurkollari, Drejtor Artistik i festivalit. “Edhe në këto kohë të vështira, DokuFest vazhdon misionin e tij për të sjellur më të mirën dhe më të shkëlqyeshmen nga fusha e filmit bashkëkohor tek audienca e Kosovës dhe më gjerë.” /KultPlus.com
Duke pasur parasysh paqartësitë që po e përcjellin krizën globale të shkaktuar nga pandemia si dhe duke pasur parasysh njoftimet e fundit të qeverisë së Kosovës lidhur me situatën e sigurisë dhe shëndetit publik, DokuFest ka vendosur ta bartë edicionin e 19 të festivalit në sferën dixhitale.
Këtë vit, festivali do të jetë i hapur prej 7-25 gusht me programe të filmit, panele, masterklasa, punëtori bashkëpunuese si dhe me performanca muzikore online.
Për ta sjellë festivalin online, DokuFest ka bashkëpunuar me Festival Scope dhe Shift72 në mënyrë që të garantojnë përvojën më të mirë të transmetimit online si dhe të sigurojnë që programi i tyre të jetë i qasshëm për audiencën lokale dhe regjionale.
”Inspiruar nga bendi britanez post-punk Joy Division dhe njërën prej këngëve të tyre ikonike, tema e këtij viti TRANSMISIONI në shumë mënyra do të vë në pah TRANZICIONIN të cilin jemi duke e përjetuar si shoqëri, teksa po e kuptojmë që bota dhe çdo gjë që dimë për të po TRANSFORMOHET shumë shpejt.
Andaj këtë vit, ju ftojmë të jeni pjesë e një eksperimenti ku përmbajtja e festivalit do të transmetohet dixhitalisht dhe do të zgjerohet përtej kinemave dhe hapësirave të zakonshme të qytetit të Prizrenit. Kësisoj, shpresojmë të transformohemi personalisht dhe kolektivisht përmes mënyrave të reja të të menduarit, punuarit dhe shpërndarjes.’, thuhet në njoftim. / KultPlus.com
Në shenjë kujtimi me rastin e 10 vjetorit të ndarjes nga jeta të aktorit të njohur Bekim Fehmiut, DokuFest shfaq filmin “Mbledhësit e Puplave”, shkruan KultPlus
Kjo ngjarje do të organizohet në bashkëpunim me Komunën e Prizrenit, është pa pagesë si dhe konfrom rregullave për distancim social, thuhet në njoftimin e tyre në Facebook.
Këtu keni njoftimin e plotë:
“Kemi kënaqësinë t’ju njoftojmë se me rastin e 10 vjetorit të ndarjes nga jeta e aktorit të njohur të filmit dhe teatrit Bekim Fehmiu, do të shfaqim filmin e Aleksandar Petrovic ‘Mbledhësit e Puplave’ fitues i çmimit Grand Prix në festivalin Cannes, 1967.
Me Bekim Fehmiun si protagonistin kryesor, filmi shpalos tensionet e një komuniteti rom ku një shitës lokal i puplave dashurohet me një vajzë shumë më të re në moshë. ‘Mbledhësit e Puplave’ do shfaqet të hënën me 15 qershor në KEJ, përballë lidhjes së Prizrenit duke filluar nga ora 7 e mbrëmjes.
Ceremonia do të nisë me hedhjen e luleve në Lumbardhin e Prizrenit – si shenjë nderimi ndaj figurës së aktorit të shquar i cili la gjurmë të përjetshme në kinematografinë vendore dhe botërore – dhe do të pasohet nga aktori Xhevdet Doda i cili do të lexojë disa fragmente nga libri ‘E shkëlqyeshme dhe e tmerrshme’ i Bekim Fehmiut.
Ngjarja organizohet në bashkëpunim me Komunën e Prizrenit, ofrohet pa pagesë dhe do zhvillohet konform rregullave të distancimit social”.
Këtë të mërkurë, me datën 13 maj, Dokufest do ta shfaqë filmin ‘Ballkoni’ të regjisores kosovare Lendita Zeqiraj në lagjen Bazhdarana. Filmi do të fillojë në orën 20.30 dhe do të projektohet tek parku i lagjes.
“Ne ju ftojmë të rrini n’shpi dhe ta shikoni filmin prej ballkonit”, thuhet në njoftim.
Shfaqja e filmit është pjesë e programit DOKU N’BALLKON, që ka për qëllim t’u përkujtojë qytetarëve të Prizrenit që në këtë kohë pandemie të kujdesen për shëndetin e tyre duke mbajtë distancën sociale.
Aktiviteti organizohet në bashkëpunim me Drejtorinë Komunale për Kulturë, Rini dhe Sport, Komuna Prizren. / KultPlus.com
Anibar-i, Dokufest-i si dhe Prifesti planifikojnë që të mbahen këtë vit shkruan KultPlus.com
“Të trija festivalet do të mbahen këtë vit por duke zbatuar dhe përshtatur mënyrën e organizimit që të respektohen në plotni rekomandim e dhëna”, thuhet ndër të tjera në njoftim.
Këtu keni njoftimin e plotë:
“Në konsultimin e fundit të përbashkët në mes tri festivaleve të Kosovës, Prifilm Festit, Dokufestit, e Anibarit, dhe Qendrës Kinematografike të Kosovës, u diskutua rreth mënyrave të organizimit të edicioneve të këtij viti në kontekstin e ri të krijuar përshkak të pandemisë Covid 19.
Të trija festivalet do të mbahen këtë vit por duke zbatuar dhe përshtatur mënyrën e organizimit që të respektohen në plotni rekomandim e dhëna, dhe vendimet që do të mirren nga Ministria e Shëndetësisë, Qeveria dhe organet e rendit.
Drejtori artistik i Dokufest z. Veton Nurkollari tha që: “DokuFest-i vazhdon me përgaditjet për organizimin e edicionit të XIX të Festivalit, e paraparë të mbahet në Prizren nga data 7 Gusht 2020. Në ndërkohë Festivali do ti përcjell masat e rekomanduara nga qeveria e Kosovës në lidhje me ngjarjet publike dhe ato të distancimit social dhe bazuar në to do ta dizajnoj edhe aktivitetet.
Ndërsa Vjosa Berisha drejtoreshë e PriFest-it u shpreh: “Ne jemi duke punuar bashkë me konsulentët ndërkombëtar të festivalit, dhe në të njejten kohë duke shikuar mundësitë se si do t’a modifikojmë festivalin për t’u përshtatur me situatën e krijuar për shkak të pandemisë. Datat nuk do t’i lëvizim janë 14-19 korrik, por do të detyrohemi që t’i bëjmë disa aktivitete online përshkak të vështirësive që mund të hasim për të sjellur ekspert dhe profesionist të industrisë nga vendet tjera në Prishtine këtë vit. Kurse filmat po i shikojmë mundesitë që të shfaqen në disa lokacione open air për të evituar cfarëdo rrezikshmërie nga virusi. Gjithsesi planet janë në përpunim e siper dhe sapo të kemi informacione me definitive duke u bazuar edhe në ndryshimin e masave, do të marrim edhe vendimin se si do të duket edicioni i 12të i PriFest.”
Arba Hatashi – Drejtoreshë e festivalit të Anibar-it shtoi: “Momentalisht ekipi i festivalit Anibar është duke punuar në organizimin e festivalit si dhe të aktiviteteve që ky edicion do të ketë, sidomos në kushtet e krijuara nga pandemia COVID-19. Si festival që veç kemi hyrë në vitin e 11 e së bashku edhe me festivalet e tjera, patjetër se do të ndikohemi nga situata e krijuar nga pandemia e cila tashmë ka prekur çdo pore të jetës. Duke i ndjekur me kujdes zhvillimet të cilat po ndodhin në vendin tonë por edhe në botë, ne do të veprojmë në bazë të rekomandimeve në nivel kombëtar por edhe në bazë të këshillave të organizatave ndërkombëtare lidhur me mbarvajtjen e aktiviteteve të festivalit dhe modifikimet e tyre të nevojshëm. Ne jemi duke punuar në mënyrë të vazhdueshme lidhur me krijimin e kushteve që festivali i cili është paraparë që të mbahet me data 13-19 korrik, të vazhdojë të jetë në shërbimin të komuniteit lokal, kombëtar e ndërkombëtar.” / KultPlus.com
DokuFest ka njoftuar që ka emëruar Alba Çakallin si producente të Festivalit.
Karrierën e saj në DokuFest, Alba Çakalli e filloi pothuajse një dekadë më parë si koordinatore e vullnetarëve. Që nga atëherë ajo ka punuar nëpër sektorë të ndryshme dhe ka dhënë kontribut të rëndësishëm në rritjen e organizatës. Më herët, Alba ka punuar si Asistente e Programit dhe Koordinatore e Sistemit të pranim-dorëzimit të filmave si dhe ka menaxhuar suksesshëm projektet si ‘Filmi dhe Mediat Faktike’ dhe ‘Klubet e Medias Dixhitale’. Ajo gjithashtu ka kontribuar drejt krijimit të infrastrukturës dhe strategjive për zhvillimin e departamentit të edukimit ‘DokuLab’.
Si Producente e Festivalit, Alba Çakalli do ta drejtojë ekipin në përgatitjen dhe ekzekutimin e aspekteve të shumta të Festivalit dhe në të njëjtën kohë do të ndjekë dhe do të mbikqyrë iniciativat dhe partneritetet e reja. Së bashku me ekipin bazë të organizatës, ajo do të vazhdojë fuqizimin e rolit të DokuFest-it si ngjarje kulturore e rëndësishme në Kosovë dhe si platformë që u jep zë çështjeve bashkëkohore në të gjitha nivelet— nga ato lokale dhe rajonale tek ato kombëtare dhe ndërkombëtare.
Emërimi i Alba Çakalli vijon gjurmët e udhëheqjes jashtëzakonisht të suksesshme të Nita Dedës— e cila u largua nga organizata në fillim të këtij viti për të bashkë-themeluar kolektivin muzikor Andrrat Moderne. / KultPlus.com
Nita Deda është dorëhequr nga pozita e Drejtoreshës së Festivalit DokuFest.
Përmes një njoftimi për media nga faqja zyrtare e DokuFest-it, Deda vetëm falënderohet për bashkëpunimin por nuk theksohet arsyeja e dorëheqjes.
“Nita i është bashkuar DokuFest-it në edicionin e vitit 2010 në pozitën e koordinatores së DokuTv për të vazhduar punën e saj në krye të Komunikimit dhe si Organizatore e DokuNights deri në vitin 2016, kur përveç këtyre detyrave mori përsipër detyrën e Drejtoreshës së Festivalit”, thuhet në njoftim.
Për një dekadë të tërë, thuhet në njoftim, Nita ka kontribuar në rritjen e vazhdueshme të festivalit si dhe sukseset në nivel vendor dhe ndërkombëtar.
“Përgjatë drejtimit të festivalit nga Nita, DokuFest ka hulumtuar dhe adresuar tema të rëndësishme sociale e politike si Korrupsioni, E Ardhmja, Reflektimi, E Vërteta, të përkthyera në kampanja poetike ndërtuar mbi mesazhe të aktivizmit dhe rebelimit të cilat kanë rezonuar në publikun vendor dhe ndërkombëtar. Programi i DokuNights i ko-kuruar nga Nita, përgjatë viteve solli në Kosovë një spektrum të gjerë të artistëve botëror dhe vendor, të cilat në skena të ndryshme të DokuNights kanë sjellë shprehjet më radikale artistike, interpretuar përmes mediumeve të reja eksperimentale apo atyre folklorike. DokuFest falënderon Nitën për kontributin e saj të jashtëzakonshëm përgjatë këtyre viteve dhe i uron sukses në projektet e saj”, përfundon njoftimi./KultPlus.com
Dokufest ka hapur thirrjen për pjesëmarrje në Shkollën e Filmit Dokumentar 2020 me ç’rast fton nënësit e shkollave të mesme për aplikim në këtë shkollë, shkruan KultPlus.com
“DokuFest fton të gjithë nxënësit e shkollave të mesme, që të aplikojnë për kampin dimëror ku do të aftësohen për të xhiruar filma të cilat do të shfaqen në edicionin e ardhshëm të festivalit”.
“Deri më tani 7 gjenerata të nxënësve kanë kaluar nëpër shkollën e filmit dokumentar dhe që nga viti 2013 janë prodhuar mbi 36 filma të shkurtë dokumentar që trajtojnë tema të ndryshme shoqërore”, thuhej në njoftimin e tyre në Facebook.
Festivali Ndërkombëtar i Filmit dokumentar dhe atij artistik, DokuFest i cili këtë vit mbajti edicionin e tij të tetëmbëdhjetë, tashmë ka marrë një vlerësim shumë të rëndësishëm, shkruan KultPlus.
DokuFest tashmë është bërë festival kualifikuar në Bafta Film Awards, duke u bërë kështu i vetmi festival në Ballkan me një mundësi të tillë.
Ky është një lajm i mrekullueshëm për organizatorët e
festivalit të cilët edhe e kanë shpërndarë njoftimin në Facebook duke u shprehur
të entuziazmuar.
BAFTA Film Awards është një shfaqje vjetore e çmimeve, të
cilën e organizon Akademia Britanike e Filmit dhe Arteve Televizive, për të
nderuar kontributet më të mira britanike dhe ndërkombëtare në film.
DokuFest u themelua në 2002 nga një grup miqsh, që nga ajo kohë është zgjeruar aq shumë saqë tashmë është një ngjarje kulturore e cila tërheq artistë dhe audiencë ndërkombëtarë dhe rajonalë. / KultPlus.com
Mbrëmjen e 10 gushtit u shpallën fituesit e edicionit të XVIII-të, të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit Dokumentar dhe të Shkurtër, “Dokufest”. Gjatë nëntë ditëve të kinemasë, u shfaqën 282 filma, ndërsa fituesit e kësaj gare, vijojnë si më poshtë:
Juria: Krzystof Gierat, Mania Akbari, Luke Braëley.
FILMI FITUES: “TIMEBOX” me regji nga Nora Agapi.
Juria e njëjtë zgjodhi zgjodhi për ‘Çmimin Special’ në këtë kategori, filmin “ON THE ËATER” nga Goran Deviq, si dhe çmimin BEST BALKAN NEËCOMER për filmin “CENTAR” me regji të Ivan Markoviqit.
INTERNATIONAL – FEATURE DOX:
Juria: Adam Szymczyk, Stephanie Fuchs dhe James Lattimer.
FILMI FITUES: “PRESENT. PERFECT” me regji nga Shengze Zhu.
INTERNATIONAL DOX – SHORT:
Juria: Neil Young, Adele Kohout dhe Leonardo Bigazzi.
FILMI FITUES: “ËILD BERRIES” me regji nga Marianna Vas dhe Hedda Bednarszky.
INTERNATIONAL SHORTS:
Juria: Daniel Vadocky, Lendita Zeqiraj dhe Sudeep Sharma.
FILMI FITUES: “BROTHERHOOD” me regji nga Meryam Joobeu.
Juria e njëjtë zgjodhi për ‘Çmimin Special’ në këtë kategori filmin “ALL INCLUSIVE” nga Teemu Nikki
GREEN DOX:
Juria: Deniz Buga, Kati Juurus dhe Hanna Atallah.
FILMI FITUES: “EARTH” me regji nga Nikolaus Geyrhalter.
Juria e njëjtë zgjodhi për ‘Çmimin Special’ në këtë kategori filmin “THE HOTTEST AUGUST” nga Brett Story, si dhe përzgjodhi për ‘Çmim Special’ filmin “ACID FOREST” me regji të Rugilė Barzdžiukaitė.
HUMAN RIGHTS DOX:
Juria: Erëmirë Krasniqi, Simon Kilmurry dhe Sara Ruster
FILMI FITUES: “TINY SOULS” me regji nga Dina Naser.
NATIONAL:
Juria: Ilir Hasanaj ,Lala-Meredith Vula dhe Enrico Vannuci.
FILMI FITUES: “PICK A NAME” me regji nga Dritëro Mehmetaj.
ÇMIMI I AUDIENCËS:
Çmimi i audiencës shkon për filmin “THE REFORMIST – A FEMALE IMAM” nga Marie Skovgaard.
ÇMIMI I DISTRIBUIMIT
Çmimi i audiencës i shkoi filmit “DËSHMIA” nga Lum Radoniqi.
Filmi “Zgjedhe një emër”, mbrëmë është shpërblyer me çmimin “Filmi më i mirë” në kategorinë kombëtare nga Dokufesti.
Juria për ndarjen e këtijçmimi ka qenë Ilir Hasanaj, Lala Meredith-Vula, Enrico Vannuci
“Për shkak të rrëfimit të fortë, që adreson çështje moderne të imigrantëve kosovarë jashtë vendit, aktrimit të mirë, dhe skenave që në mënyrë të vetëdijshme përdorin fuqinë e kinematografisë, ne juria e kategorisë kombëtare zgjedhim si fitues të këtij viti ‘Zgjedhe një emër’ nga Dritëro Mehmetaj”, është shkruar në deklaratën e DokuFest. / KultPlus.com
Edicioni i tetëmbëdhjetë i Festivalit Ndërkombëtar të Filmit dokumentar dhe atij artistik, DokuFest sonte ndanë çmimet për filmat fitues, shkruan KultPlus.
Ceremonia e ndarjes së çmimeve
do të mbahet sonte në ora 20:00 në kinemanë Lumbardhi në Prizren.
Dokufest këtë edicion e nisi me thënie të ndryshme, që kishin
përfshirë situatën politike, atë gjinore, duke përfshirë thënie shumë thumbuese
që tashmë shoqëria kosovare shumicën prej tyre i ka shumë të njohura, për të
vazhduar më pas me prezantim të filmave.
280 filma dhe 16 programe janë përfshirë në programin e këtij edicioni, dhe paralelisht janë zhvilluar edhe debate, panele, por edhe aktivitete të tjera që janë në kuadër të këtij festivali. / KultPlus.com
