Sot janë shënuar 24 vjet që nga protesta e grave ‘Bukë për gratë dhe familjet e Drenicës’, që u organizua më 16 mars të vitit 1998, shkruan KultPlus.
Protesta ‘Bukë për gratë dhe fëmijë e Drenicës’ që filloi pas masakrës në Prekaz të marsit të vitit 1998, ishte organizuar nga një grup i grave që synonin që të ngisnin vetëdijen për të drejtat e grave, por njëkohësisht edhe të reagonin edhe kundër politikave dhe ideologjisë Jugosllave të asaj kohe.
Më shumë se dymbëdhjetë gra kishim marshuar në këmbë nga Fushë Kosova drejt Drenicës teksa mbanin bukë do dorë të cilën do të ua dërgoni fëmijëve dhe grave në Drenicë.
Por, këto gra kishin edhe një synim tjetër krahas sigurimit të bukës për gratë dhe fëmijët e Drenicës, ato dëshironin që ti shfaqnin komunitetit ndërkombëtar që gratë dhe fëmijët në Drenicë po përballeshin me vdekjen. /KultPlus.com
Muret e hapësirave publike të Drenasit u mbuluan sonte me mbishkrime të cilat targetojnë dhunën e shumëfishtë e të vazhdueshme ndaj grave.
Kolektivi për Mendim dhe Veprim Feminist thotë përmes njoftimi se shtypja sistemike e cila vazhdon t’i lërë vajzat e gratë, punëtoret/ët e personat LGBTI+ në gjendje të mjerueshme, nuk do të durohet.
Andaj sipas tyre edhe këto mesazhe, përmes përplasjes së të vërtetave të heshtura, thërrasin në revoltë e rezistencë kolektive.
Viteve të fundit Drenica shpesh është përballë me fushata linçuese sidomos shkaku i bindjeve të saja politike të pasluftës.
Ajo shpesh përqeshet edhe për ‘prapambetjen’ e saj në raport me zonat tjera të Kosovës dhe banorët e saj padrejtësisht stigmatizohen nga ‘gjeneratat jugosllavizuese’ të qyteteve me solitera.
Po, Drenica është e prapambetur sepse në ato treva kurrë jugosllavizmi as serbizmi nuk lulëzuan. Ato treva u menjanuan nga partia komuniste dhe u lanë jasht çdo investimi kapital. Drenica gjatë një shekulli ishte e denuar nga secili pushtet e secili pushtues. Madje ishte e linçuar edhe nga shqiptarët e bashkim-vllaznimit.
Me fjalë tjera, Drenica nuk doli nga dheu në luftën e fundit. Ajo ishte në luftë prej vitit 1912 kur Serbia e pushtonte Kosovën e lënë nga Otomanët. Prandaj Drenica ishte n’takim me historinë kur terrori serb e kaloi çdo kufi. Prandaj në ato treva kishte Adem Jashara e trima tjerë që s’ishin rritë nën dardhen e bashkim-vllaznimit jugosllav por e kishin luftu atë pa pushim dhe kishin vuajt prej tij.
Prandaj heroizmi vetmohues i Jasharajve nuk duhet të shihet si risi sepse Drenica gjithmonë ka qenë heroike dhe vetmohuese. Ajo meriton respekt dhe përkrahje, jo linçime e tallje.
Unë jam nga Juniku i Dukagjinit dhe jam rritë me tregimet e heroizmit të Drenices. Ndoshta as 10 vjeç s’kam qene kur e dija me saktesi kush ishte Shaban Polluzha, falë librave dhe tregimeve të Bacës tim.
Edhe sot e mbaj po atë respekt e admirim për atë rajon trim e t’përvuajtur. Për ata njerëz që zgjodhen ‘prapambetjen’ dhe s’u bënë kurrë argatë të dreqit. Për Adem Jasharin e secilin trim që s’pranoi as Jugosllavine as Serbinë. / KultPlus.com
Sot bëhen 23 vjet nga fillimi i luftës në Kosovë, e cila kishte nisur në fshatrat e Drenicës, Likoshan dhe Çirez, ku te vendi i quajtur “Te tre lisat” ishin zhvilluar luftimet mes Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe forcave kriminale serbe.
Në luftimet e zhvilluara kishin mbetur të vrarë disa policë serbë. Si pasojë e kësaj, forcat e armikut kishin rrethuar të dy fshatrat, ku kishin ekzekutuar 24 civilë të pafajshëm.
Në rrethimin e fshatrave, armiku kishte përdorur artileri të rëndë, duke përfshirë helikopterë dhe shumë mjete tjera të blinduara, përfshirë edhe tanke. Qysh në ditën e parë të luftimeve, armiku kishte kryer masakrat ndaj civilëve, vetëm në familjen Ahmeti kishte vrarë 11 persona.
Pas pak ditësh, më 5 mars, ushtria dhe policia serbe kishin rrethuar familjen e Komandantit Legjendar të UÇK-së, ku familja Jashari kishte rezistuar për 3 ditë dhe 3 net në luftimet kundër armikut.
Me luftën e Prekazit, tani më çdo gjë ishte e qartë, në Kosovë lufta për liri nuk do të kishte më të ndalur. Gjatë luftimeve deri në çlirimin e vendit, rreth 1 milion shqiptarë ishin dëbuar nga Kosova, 15 mijë ishin vrarë, 2 mijë e 400 prej tyre kishin rënë dëshmorë. Armiku kishte kryer shumë masakra, si atë në Abri, Reçak, Meje, e shumë e shumë të tjera.
Gjatë luftës ishin zhdukur rreth 5 mijë njerëz, fati i shumicës prej tyre është zbardhur deri në vitin 2007, por ende nuk dihet për fatin e mbi njëmijë shqiptarëve të zhdukur. Në këtë periudhë kohore ishin përdhunuar afër 20 mijë femra shqiptare.
Gjatë periudhës kohore mars 1998 – qershor 1999, njësitë kriminale dhe artileria e rendë serbe kishin shkatërruar dhe djegur pjesërisht ose tërësisht rreth 1.100 vendbanime shqiptare, kishin plaçkitur, djegur e shkatërruar mbi 200 mijë shtëpi, banesa, lokale afariste, punëtori zejtare, fabrika, shkolla, biblioteka, monumente kulturore-historike, objekte kulturore, shkencore, fetare etj./ KultPlus.com
Më kërkove një varg për varr Drenice,
U bënë njëzet e tetë
Unë vetëm lot te dhashë
E lotët s’mjaftojnë për ty
Me kërkove një varg për varr
Drenice
U bënë pesëdhjete
Mos qofsha kurrë më poet!
Me kërkove një varg për varr
Drenice
U bene njëqind
Mjaft
Ndal
Me këpute vargun Drenicë
Me këpute shpirtin
…Unë nuk kam poezi për ty
Se më vjen turp
Unë me pendë e ti me pushkë
