I humba të gjitha, po lypës s’u ktheva, S’ia zgjata dorën askujt dhe vetën e mbajta. C’u bënë vajzat më të bukura Drita, Maria dhe Eva? Atyre dorën me gaz mund t’ua mbaja.
Po të gjitha ato u plaken si unë Dhe bukurinë e dikurshme s’e kanë, Megjithatë drejt tyre synoj nganjëherë më shumë Sesa drejt guhakerve me qyrk e famë.
I humba të gjitha, më mbetën vetëm kujtimet dhe kockat, Më mbeti lekura dhe bebja e syrit tok me shkendijat. Tani përballë shtëpisë sime këndojnë bretkosat, Gëzohem se janë të gjitha të mijat. /KultPlus.com
“Gabimi i një doktori varroset në tokë. Gabimi i një arkitekti bie në tokë, kurse gabimi i një mësuesi ecën nëpër tokë”.
“Vetëm gjuha e muzikës, verës dhe dashurisë nuk ka nevojë të përkthehet”.
“Nëse njeriu nuk ndjen as kënaqësi, as dhimbje; nëse nuk ndjen as gaz, as hidhërim, as shpresë, një gjë po jua them me ndershmëri dhe bindje, lëreni të vdesë”.
“Ka fjalë që qajnë dhe lotë që flasin”.
“Për të gjetur miqësinë e vërtetë kapërcehet lumi, për të gjetur dashurinë e vërtetë deti”.
“U zumë të dy aq shumë për punën Dhe s’flasim dhe s’vemë e s’vijmë! Eh, budalla! Edhe dhëmbët zihen me gjuhën, Zihen dhe bashkë rrinë”.
“Dashuria është një libër që e lexojnë të gjithë, por të paktë janë ata që arrijnë deri në faqen e fundit”.
“Duaje gruan edhe me gabime, ashtu siç do një libër të bukur edhe me gabime shtypi”.
“Dashuria nuk i dhuron, por i jep të gjitha. Ndofta kjo mund të mos jetë e përjetshme, por i përjetshëm mbetet çasti”.
“E vërtetë e pabesueshme E mbajta në krah tërë ditën Edhe zemër i dhashë: ‘Mbahu!’ Të nesërmen ne fshat kur arritëm, U tha te tjerëve: ‘Më rrahu!’”
“Jeta është e vështirë . Po vdekja ? Kur do të kthehet ndonjëri të na tregojë?”. / KultPlus.com
Ankime nga miqtë , ankime nga rruga Ankime nga gruaja ime; Veriu fshikullon, ngre pluhurin juga; Ankime , ankime , ankime…
Ankime në letër , ankime në gjellë, Ankime në lopët në fushë U çmenda ! Do të iki të fshihem në shpellë Të fle pa ankime me një ujk a arushë. /KultPlus.com
Gruaja fle ne carcafin e bardhe e jastekun e bardhe E bukur si perendi e lashte e Greqise; Flene syte e saj qe me mahniten vite me rradhe, Flene buzet e saj si kokrra e prere ne mes e qershise; Flene qerpiket si halat naten ne grure, Flene mollezat e faqeve qe bejne gropeza kur qeshin, Fle balli i hijshem qe s’e desha te ngrysur kurre Dhe nen balle vetullat si krah dallendyshe heshtin. Ne cast me pushton nje ndjenje fajesie dhe malli, Para saj i vetem, para saj I pagjume, Dhe mbulohet me rrudha te dendura balli Dhe them me vete: grua e dashur te kam lodhur shume. Kam ikur shpesh ne rruge te gjata ne fusha e shpata, Te kam lene femije e shqetesime mbi shpine, Te kam lene pazarin, radhen e netet filikate, Te kam lene mbi shpatulla gjithe shtepine. Fli e vuajtura ime! /KultPlus.com
Ditë e mahnitshme! Lulet lahen me vesë, Kuajt hingëllijnë e lopët pëllasin për viçat, Shtërgu në plepin pa majë rri mes folesë Dhe trëndafili i bardhë fsheh spicat Fletëve të dendura nën kurorat me palë, Ndërsa këndezi mburret, se tej nga plevicat, Mposhti një natë, megjithse ngadalë. Ditë e mahnitshme! Duket sikur kësaj dite, që herët me natë, Zoti kishte mbaruar të gjitha krijimet Dhe nisej tani drejt një pushimi të gjatë Majë Tomorrit diku në burimet, Ose atje në Kulmak në barakë Pa gjë në trastë, Pa skicat, pa zhgarravitjet, pa vizatimet, Veç me peshqirin e bardhë në qafë. Ditë e mahnitshme!./ KultPlus.com
Presidenti i Republikës, Ilir Meta vlerësoi shkrimtarin, poetin e tokës, atdheut dhe dashurisë, Dritëro Agolli me “Dekoratën e Flamurit Kombëtar”, më të lartën e shtetit shqiptar, me motivacionin: “Me vlerësimin më të lartë për personalitetin e shquar të letërsisë, kulturës dhe trashëgimisë sonë kombëtare, i cili me veprën e tij të pashembullt poliedrike e shumëdimensionale: letrare, artistike, estetike, filozofike, enciklopedike, akademike, politike dhe shoqërore, mishëroi virtytet më të vyera të shqiptarizmës si dhe ngjizi në shpirtin e kombit shqiptar atdhedashurinë dhe patriotizmin, dashurinë për tokën, njeriun dhe gjuhën e bukur shqipe, duke u kthyer në një shërbestar humanist dhe apostull besnik i ëndrrës shekullore të rilindasve tanë”.
“I lumtur të vlerësoja sot me “Dekoratën e Flamurit Kombëtar”, poetin e përjetshëm të tokës, atdheut dhe dashurisë, Dritëro Agolli. Me mirënjohje për personalitetin e shquar të letërsisë, kulturës dhe trashëgimisë tonë kombëtare, i cili me veprën e tij të pashembullt poliedrike e shumëdimensionale: letrare, artistike, estetike, filozofike, enciklopedike, akademike, politike dhe shoqërore, mishëroi virtytet më të vyera të shqiptarizmës dhe ngjizi në shpirtin e kombit shqiptar atdhedashurinë dhe patriotizmin, dashurinë për tokën, njeriun dhe gjuhën e bukur shqipe, duke u kthyer në një shërbestar humanist dhe apostull besnik i ëndrrës shekullore të rilindasve tanë”, u shpreh Meta.
“Dritëroi ynë i madh dhe i paharruar dritëron përjetë në çdo varg, libër, mesazh e këshillë të mençur, që na la trashëgim të gjithëve!”, tha Presidenti i Republikës Meta./ata/KultPlus.com
Ti në kanape tani dremit Ndofta gjumi ende s’të ka zënë, Abazhuri mbi qerpikë ndrit Libri nga gishtërinjtë të ka rënë.
Para teje ndal mendimi im: Jemi dashuruar edhe sharë Jemi ndarë shpesh në udhëtim, Por drejt njeri-tjetrit kemi ngarë.
Dhoma hesht e rruga larg gjëmon Ti sheh ëndrra kaltëroshe shumë Unë, ndonëse pi dhe mogadon,
Mezi fle, se jam njeri pa gjumë. Të kam pasur ëndërr çast e orë, Ëndërr të trishtuar dhe të mire Po të jem vërtetë një Pitagorë Ti je teorema më e vështirë… /KultPlus.com
U lodh dhe plaku Dritëro, u lodh!… Me briskun “Astra” mirë e bukur rruhet Dhe pi duhan dhe pret këtej ç’po ndodh, Se loja politike nuk i luhet. Sa keq që s’e besoi të madhin zot, Sa keq që para tij nuk di të skuqet, Se zoti mund t’ia mbushte hejbet plot, Madje në varr t’i kishte plot sunduqet! Eh, s’ke ç’t’i bësh!…I tillë u gdhend ky dreq Dhe le të shkojë atje ku shkuan miqtë, Atje ku prehin kockat shokët pleq… Po varri kurrizdalin nuk e ndreq, Në varr i mbledh të mirët dhe të liqtë, Rakinë e gjen dhe vallen prapë e heq.
“Gabimi i një doktori varroset në tokë. Gabimi i një arkitekti bie në tokë, kurse gabimi i një mësuesi ecën nëpër tokë”.
“Vetëm gjuha e muzikës, verës dhe dashurisë nuk ka nevojë të përkthehet”.
“Nëse njeriu nuk ndjen as kënaqësi, as dhimbje; nëse nuk ndjen as gaz, as hidhërim, as shpresë, një gjë po jua them me ndershmëri dhe bindje, lëreni të vdesë”.
“Ka fjalë që qajnë dhe lotë që flasin”.
“Për të gjetur miqësinë e vërtetë kapërcehet lumi, për të gjetur dashurinë e vërtetë deti”.
“U zumë të dy aq shumë për punën Dhe s’flasim dhe s’vemë e s’vijmë! Eh, budalla! Edhe dhëmbët zihen me gjuhën, Zihen dhe bashkë rrinë”.
“Dashuria është një libër që e lexojnë të gjithë, por të paktë janë ata që arrijnë deri në faqen e fundit”.
“Duaje gruan edhe me gabime, ashtu siç do një libër të bukur edhe me gabime shtypi”.
“Dashuria nuk i dhuron, por i jep të gjitha. Ndofta kjo mund të mos jetë e përjetshme, por i përjetshëm mbetet çasti”.
“E vërtetë e pabesueshme E mbajta në krah tërë ditën Edhe zemër i dhashë: ‘Mbahu!’ Të nesërmen ne fshat kur arritëm, U tha te tjerëve: ‘Më rrahu!’”
“Jeta është e vështirë . Po vdekja ? Kur do të kthehet ndonjëri të na tregojë?”. /KultPlus.com
Gjysma e qiellit me re dhe gjysma tjeter e kalter Kete harmoni shkrepetima e prish Gjysma e shpirtit e ngrire dhe gjysma tjeter e vaket Dhe ne gjoks nje ankth si iriq.
Ndaj sot nuk do shkojme kurrkund, As ne koncert, as ne park, as ne varre; Ti shko ne dhomen tjeter dhe mbesen perkund Dhe une po ndez nje cigare.
Mbase kujtohet im bir arratisur ne bote Dhe prish heshtjen e dhjamur mbi telefon! Ah, kjo cigare qe pi eshte e forte, E ndiej kur ne gjoks me shtrengon. /KultPlus.com
Në supin tim papritur erdhi të ulej një flutur, Një sup të tillë kjo flutur c’pati që zgjodhi? Të thuash se ishte një sup i bukur, Gjepura! Kjo duhej të ndodhte dhe ndodhi! Shumë gjera s’dime pse ndodhin ne lufte a ne paqe, Për shembull, s’të zuri mes luftrave plumbi, Në paqe të vjen një grerëz, me thumb të thumbon në faqe Dhe ti, qe s’vdiqe nga plumbi, vdes një ditë nga thumbi…. /KultPlus.com
“Një mendim vetëtimthi”, vargjet e trishta të Dritëro Agollit mbi kalimin e viteve dhe moshimin.
I humba të gjitha, po lypës s’u ktheva, S’ia zgjata dorën askujt dhe veten e mbajta. Ç’u bënë vajzat më të bukura, Drita, Maria dhe Eva? Atyre dorën me gaz mund t’ua mbaja.
Po të gjitha ato u plakën si unë Dhe bukurinë e dikurshme s’e kanë, Megjithatë drejt tyre synoj nganjëherë më shumë Sesa drejt guhakerve me qyrk e famë.
I humba të gjitha, më mbetën vetëm kujtimet dhe kockat, Më mbeti lëkura dhe bebja e syrit tok me shkëndijat. Tani përballë shtëpisë sime këndojne bretkosat, Gëzohem se janë të gjitha të mijat. /KultPlus.com
Është natë dhe dhoma u fundos në errësirë, E vetmja dritëz u venit dhe u shua; Tani per asgje s’kam deshire, U drodh çka ishte e shenjtë për mua. Veçse ka mbetur si mall e kujtim i hershëm Dhimbja për hirin e të dashurve në varret, Ndaj ne germadhat e shpirtit tim të djeshëm Ende digjen e tymojnë zjarret… /KultPlus.com
Te rrosh është dhimbje, Është dhimbje vertet! Ngrysesh, gdhihesh i zgjuar a në ëndërr S’e di se c’të ndodh, a c’te prêt. Dhimbje të ecësh i vetëm në rrugë, Këpucet e tua të ndjesh, Dhimbje të hash pak supe e pak bukë, Të presësh me dhëmbë një presh. Dhimbje të ndjesh një sharje pas shpine Nga një udhëtar qe s’e njeh, Dhimbje kur miqtë s’ta shkelin shtëpinë Dhe s’duan të dinë si je./ KultPlus.com
Vargjet e poetit të madh shqiptar Dritëro Agollit tashmë janë ngulitur edhe në këngë të Ilir Shaqirit e Selami Kolonjës, kurse me një emocion të jashtëzakonshëm e sjell edhe aktorja e madhe shqiptare, Margarita Xhepa, shkruan KultPlus.
Poezia “Poçari”, është shkruar vite më parë nga poeti i njohur shqiptar Dritëro Agolli. “Fjala shqipe s’blihet në Pazar”, është një nga fjalitë e fuqishme të kësaj poezie që tregon rëndësinë e gjuhës për një mërgimtar. Kjo poezi tregon se si në një dyqan në Stamboll, një vazo e thyer nxjerrë një sharje në gjuhën shqipe, e që e shuan mallin e poçarit shqiptar për të dëgjuar qoftë edhe një sharje në këtë gjuhë.
KultPlus ju sjellë tekstin e plotë të kësaj poezie.
Vajta në Stamboll të bëj pazar, për kujtim të ble një vazo balte: – Paqe dhe selam, usta poçar, Vazon më të mirë po e pate Paqe dhe selam, usta poçar!
Vazoja nga dora shkau e ra Dhe m’u bë njëzet e pesë copë, Më erdhi rrotull deti Marmara Dhe m’u hap dyqani turk si gropë, Më erdhi rrotull deti Marmara.
Pa më shau poçari keq turqisht, Unë e shava shqip e mend i rashë; Për çudi poçari nuk u ligsht, Veç dy lot në sytë e kuq i pashë, Për çudi poçari nuk u ligsht!
Mos u çmend ky turk, ky musliman? Unë e shaj, ai me duar në qafë! Poçe tjetër mori në dyqan Dhe më tha: ” Më shaj, për besë, prapë!” Poçe tjetër mori në dyqan.
Psheretiu si unë: ” Jam shqiptar, Shqip, vëlla, ti shamë dhe një herë, Fjala shqipe s’blihet në pazar, Në dyqan ka vjet që s’e kam ndjerë, Fjala shqipe s’blihet në pazar!”
Ikën nga dyqani burra e gra, Unë e një poçar e tjetër s’kishte, Vazot frynte deti Marmara, Vazove poçari shqip u fliste, Vazot mbushte deti Marmara./KultPlus.com
“Mjegulli i dashurisë” është një ndër poezitë më të bukura kushtuar dashurisë nga poeti i njohur shqiptar Dritëro Agolli. Në këtë poezi, autori trajton afërsinë dhe largësinë, të dyja me emocionet e veta në njëlidhje. Largësia nxit mallin, ndërsa afërsia shton emocionet. Të dyja e trembin autorin, edhe pse shprehet vetëm për largësinë se e tremb, kurse për afërsinë shprehet se “i bëhet çark”, pasi afërsia i shton më shumë ndjenjat dhe emocionet.
“Mjegulli i dashurisë”
Kur ikja larg, drejt teje vija Kur vija afër, ikja larg Për dreq më trembte largësia Dhe afërsia bëhej çark.
As e kuptoja si të desha një mjegull pus një çmenduri, si një poet që shkruan vjersha dhe ndez një shkrepëse dhe i bën hi
dhe ndoshta kjo ish dashuria e çakërdisur kuturu… për dreq më trembte largësia dhe afërsia gjithashtu. /bota.al/ KultPlus.com
Gruaja fle ne carcafin e bardhe e jastekun e bardhe E bukur si perendi e lashte e Greqise; Flene syte e saj qe me mahniten vite me rradhe, Flene buzet e saj si kokrra e prere ne mes e qershise; Flene qerpiket si halat naten ne grure, Flene mollezat e faqeve qe bejne gropeza kur qeshin, Fle balli i hijshem qe s’e desha te ngrysur kurre Dhe nen balle vetullat si krah dallendyshe heshtin. Ne cast me pushton nje ndjenje fajesie dhe malli, Para saj i vetem, para saj I pagjume, Dhe mbulohet me rrudha te dendura balli Dhe them me vete: grua e dashur te kam lodhur shume. Kam ikur shpesh ne rruge te gjata ne fusha e shpata, Te kam lene femije e shqetesime mbi shpine, Te kam lene pazarin, radhen e netet filikate, Te kam lene mbi shpatulla gjithe shtepine. Fli e vuajtura ime! /KultPlus.com
U lodh dhe plaku Dritëro, u lodh!… Me briskun “Astra” mirë e bukur rruhet Dhe pi duhan dhe pret këtej ç’po ndodh, Se loja politike nuk i luhet.
Sa keq që s’e besoi të madhin zot, Sa keq që para tij nuk di të skuqet, Se zoti mund t’ia mbushte hejbet plot, Madje në varr t’i kishte plot sunduqet!
Eh, s’ke ç’t’i bësh!…I tillë u gdhend ky dreq Dhe le të shkojë atje ku shkuan miqtë, Atje ku prehin kockat shokët pleq… Po varri kurrizdalin nuk e ndreq, Në varr i mbledh të mirët dhe të liqtë, Rakinë e gjen dhe vallen prapë e heq.
Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim të vogël një nuse Andej nga Kosova në fshatrat e thella, Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit me flakë të kuqe Si valë e flamurit tek shpella.
Ka qenë vërtet një ëndërr në viset e mia me gurra, Ku Rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zor se e shuaj. Kam dashur nusen e nipit të mos e marr me vetura, po veç si qëmoti me kuaj.
Një muaj të tërë le të zgjaste udhëtimi me kalë, Me pluhur mbi velo të vinte nusja e nipit tek unë, me dorën time t’ia shkundja duvakun palë mbi palë Atje tek oxhaku, ku kafja në xhezve bën shkumbë.
Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët Në vatrën time të vjetër sa përralla, Po kjo nuk ndodhi mes botës së ligë e të varfër, Ku rron ky fisi i ynë i ndarë në dysh plot andrralla,
Ku s’merr dot një nuse për nip a për djalë, Se fisin e ndanë kufiri me dy pasaporta; Këto pasaporta s’te lënë të marrësh nuse me kalë, As me vetura, as me trena dhe as me aviona ndofta…
Kam ëndërruar t’i gjeja një nuse tim nipi të dashur Në fshatarat e thella andej nga Kosova, Se s’desha të shkoja në tjetren botë me buzë të plasur, Ta shuaja etjen e mallit për aq sa të rroja. / KultPlus.com
