Poezi nga Emily Dickinson
Dy botë
Në dhé t’huaj është njësoj,
Mes stinësh s’ka dallime,
Mëngjeset çelin mbrëmjesh,
Thyejn’ fara me zjarrmime.
Lule t’egra shpërthejnë pyllit,
Rrëke vërshojnë deri vonë;
Asnjë mëllenjë që krakëllin
Për Kalvarin që kalon.
Auto-da-fé apo procese –
As që i sheh një bletë;
Mjerimi në sytë e saj?
Ta ndash nga lule’ vet.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
