Nga Shqiptar Oseku
Fotografia: Nok Selmani
E quanim magjup Por ai qeshte e qante
me zemër Ai rronte
Në hapësirat midis plasave të bardha
Ne tjeret e përbuznim
Ne tjerët ia mëshonim me shpullë zverkut
Ik magjup se këtu luajmë ne
vajzat talleshin me të
-Ishte prekëse ta shikosh-
ndërsa ai endej filli vetëm
Gjuante si idiot yjet me gurë
Rrihte tokën me këmbë
Në oborr të shkollës djem mblidheshin rreth tij
i ofronin të zgjedhë mes dy qindarkash
mes Dhjetëshes së vogël e Pesëshes së madhe
dhe ai zgjidhte gjithmonë gabim
Pesësheshen e madhe
Të gjithë talleshim me të përditë
E quanim magjup
Verës e fërfëllonin në lumë Në ujin më të thellë
e ai zhytej si gur në thellësi
e ai mbytej si sopatë në fund të pusit
Një ditë e shava qençe me nënë
Magjup budallë i thashë
mos e zgjedh more Pesëshen e madhe
ajo vlen më pak se Dhjetëshja e vogël
ai më shikoi çuditshëm
Gaxhë budallë më tha
Po ta zgjedh Dhjetëshen e vogël
s’më jepni më përditë Pesëshe të mira
e qeshi me zemër
Si idiot i gjuajti yjet me gurë Rrahu tokën
me këmbë Mbaj mend që qesha edhe unë
se e pashë për herë të parë
tek rronte Në hapësirat e ngushta
midis plasave të bardha
S’ka gjë pse e gjuanin në lumë
Në ujin më të thellë
S’ka gjë pse ai zhytej si gur i lëshuar-
Ai mësoi i pari të notonte
nga të gjithë ne / KultPlus.com
