Nga Eduardo Galeano
Pleshti ëndërron të blejë një qen, sikurse askushët ëndërrojnë t’i shpëtojnë skamjes, që ndonjë ditë befas t’i lagë bashkë me shiun, fati i mbrothët nga retë, t’u bjerë fatbardhësia si breshër; megjithatë mbarësia nuk binte nga retë as dje, as sot nuk bie, asnjëherë, as me pikëla shiu të imët nuk bie fati i mirë nga qielli, përkundër përgjërimeve të askushëve, as kur iu kruhet dora e majtë, as kur çohen nga shtrati me këmbën e djathtë, ose kur e fillojnë vitin duke ndërruar fshesën.
Askushët: bij të askujt, zotër të asgjësë.
Askushët: asnjerinjtë, të asgjësuarit, rendin me të katra porsi lepujt, u ngordhet jeta vazhdimisht, të përçudnuar pareshtur.
Ata që nuk janë mirëfilli, edhe në qofshin fizikisht.
Ata që nuk flasin gjuhë të vërteta, veç dialekte.
Ata që nuk kanë fe, por thjesht besëtytni.
Ata që nuk krijojnë art, veç artizanat.
Ata që nuk bëjnë kulturë, por folklor të thatë.
Ata që nuk janë qenie njerëzore, por burime njerëzore.
Ata që nuk kanë fytyrë, vetëm krahë pune.
Ata që nuk kanë emër, por numër.
Ata që nuk shquhen askund në historinë universale, por në kronikën me pullë të kuqe të shtypit vendor.
Askushët, që vlejnë më pak se plumbi që i heq qafe.
Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri. / KultPlus.com
