Djali jem veshi pallton e babës tem, pak ransi ka çka veshi, po ma shumë ransi ka nji lot që përshkoi faqen tem e tek kur shkoj n’mjekerr, piku.
Baba s’asht ma, ka vdek veç dy ditë mas veshjes së asaj pallto, e pati ble për bajram, rrallë blente tesha, s’asht edhe se s’kishte munsi me ble, po ma shumë i pëlqenin rrobat e vjetra, i pëlqente puna, pune hamalli bante.
Kur vdiq baba, unë kisha moshën e djalit tem, e djali jem ka dy vjet e këter muj.
Me u rrit pa babë asht goxha ran’, ama jo aq sa me kan vet babë.
M’ka hi i frikë, s’kam me dijte me kan babë, shumë çka kam përjetu, e shumë çka s’kam përjetu.
Unë e njoh veç mungesën, e djalit tem kisha dasht me ia msu prezencën.
E qysh me i msu at’ që s’përjetova kurrë.
Mungon nji hallke n’zinxhir, pallton që veshi djali jem, unë s’e vesha kurrë./ KultPlus.com
Ishte ora njëmbëdhjetë e shtatëmbëdhjetë, unë veç se kisha fillu me hy n’gjumë t’thellë, në ëndërr më shfaqeshin detyrat qe pata ushtru deri pak para se me fjet, e mbaj mend se ishte diçka e komplikuar e pa zgjidhje.
Zilja telefonit nuk m’la me i gjet zgjidhjen. Jo, nuk ishte alarmi i mëngjesit, ishte thirrja ma e zezë n’jetën tem, e që atë natë i pata vnu edhe perdet e zeza, që me fjet ma gjatë, e nesërmja ishte e diel.
T’ka vdek nana…
S’mundeni me imagjinu se prej kujt e kam marr telefonatën, se as unë vet s’iu besova veshëve t’mi.
Ishte zani i babës tem, nji za i trishtuëm, edhe sot m’vranë n’vesh e m’jep dhimbje koke.
Nuk di ma shumë për atë natë, s’di as nëse kam qajt me za apo n’heshtje, mund te them lirshëm se isha pa vetëdije.
Dhjetë ditë më vonë, u ktheve n’dhomën 403 të konviktit numër 4, është shumë afër banjove, tek hapja derën me çelësin e dredhur e pothuajse të këputur, dëgjohen një grup vajzash duke biseduar.
A e dëgjuat për një rast dhune n’familje?
Po moj, para tri apo katër dite e kam lexu.
Një tjetër thotë se ka një javë që ka ndodhë, një burrë e ka vrarë gruan e tij, dhe është zhdukur diku, bile kishte shkruar një letër, ” gruas duhet shtypur kokën dhe unë vetëm e bëra një detyrë të lehtë, dhe ti e bija e gruas sime, e njëjta të pret”.
Jam futur shpejtë në dhomë, i jam drejtuar dritares, nuk e di pse, për të marr ajër apo për t’u hedhur?
Ajër mora, por nuk u hodha dot, s’kisha ku të shkoj më poshtë, gruaja për t’cilën flitej ishte nëna ime.
Nëna ime vdiq, me të vdiqa edhe unë.
Babai im s’ka jetuar kurrë, dhe unë tash e tutje s’kam për të jetuar, por frymën nuk e marr e as nuk dorëzoj lehtë.
Atë natë, kur vdiq nëna, zëri im kishte zgjuar të gjithë studentet në konvikte, dikush ishte tallur e dikush kishte ndje dhimbje me mua.
Sot e tutje, ai zë ka me u shpërnda edhe me gjerë, prap do ketë të tillë që më përqeshin, e ka edhe të tillë që më përkrahin, sot, nesër, e sa t’marrë frymë do t ‘bëhem zë i zhurmshëm kundër dhunës, e dhunuesit, si babai im, që s’jetuan kurrë, do te jetojnë vetëm pasi të marrin dënimin e merituar.
Te jetojnë të pështyrë në sipërfaqet që mbajnë shqisat e kokës, të jetojnë të pështyrë në të ashtëquajturën pafytyrë. / KultPlus.com
Ka kohë që jemi nda
Kemi uru njani-tjetrin
S’kam rresht së menduari për ty
E shpesh n’takimet me hanen
Ti ke qenë personazhi kryesor
Kështu si në shkrimet e mia
Hanen e kam pyt shpesh
Por përgjigje s’kam marr
A m’kujton edhe ti si unë
A ndoshta tash m’ke harru
E shpesh kam pyet veten
A thu a ka ndryshu
A është bërë më e bukur
A mos ndoshta ndarja e ka shkatërru
E sytë e mi kane dashttë me t’pa
Por më kot
U bë kohë që s’jemi pa
Të huaj ishim dikur
Të huaj mbetëm edhe sot
Por jo të harruar
Sonte në ëndërr më je shfaqur
E bukur si përherë
Më puthe
Më ringjalle ndjenjat
Dhe ike
Në fakt nuk di nëse ike ti apo ika unë
Ne u ndamë n’momentin kur hapa sytë
Më iku gjumi
Më iku ëndërra
Më ike edhe ti
Qe e kot të mbyllja syte më
E po të riktheshe sa herë mbylli sytë
Do i lutesha Zotit të bëhem i verbër
Së paku kështu do ishim bashkë
Në ëndërra..
