34 vjet më pare, më 9 nëntor të vitit 1989, rrëzohej Muri i Berlinit, një ngjarje që është bërë simboli i rënies së komunizmit në Evropë.
Në fund të Luftës së Dytë Botërore, Gjermania u nda në katër zona ushtarake; zona franceze, britanike, amerikane dhe sovjetike, po ashtu edhe qyteti i Berlinit.
Nga viti 1945 deri në vitin 1961, rreth tre milion njerëz shkuan nga Gjermania Lindore dhe Berlini Lindor në perëndim. Muri u ndërtua për të penguar largimin e gjermano-lindorëve, duke u bërë kështu simboli i mungesës së lirisë së tyre.
Pak pas mesnatës së 13 gushtit 1961, qeveria u dha urdhër më shumë se 40 mijë ushtarëve dhe policëve gjermano-lindorë të bllokonin me tela me gjemba gjithë kufirin, duke lënë vetëm 13 pika kalimi për në Berlinin Perëndimor.
10 mijë kilometra tela u shtrinë në perimetrin prej 155 kilometrash të Berlinit Perëndimor. Muri u përfocua herë pas here dhe deri në vitin 1989 ai numëronte 45 mijë blloqe betoni, 259 qen kufiri dhe 302 kulla vëzhgimi.Në mbrëmjen e 9 nëntorit 1989, Muri i Berlinit u hap. Kufiri mes Gjermanisë Lindore dhe asaj Perëndimore, ku tanket e Traktatit të Varshavës dhe NATO-s qëndruan përballë njeri tjetrit për dekada me radhë, humbi kuptimin ashtu si dhe shteti socialist i Gjermanisë. 11 muaj pas rënies së Murit të Berlinit, Gjermania u ribashkua. / atsh / KultPlus.com
Për shekuj me radhë, kështjellat mesjetare – të mëdha, triumfet e izoluara të muraturës – kanë mbajtur një vend të veçantë në imagjinatën perëndimore, duke ngjallur njëkohësisht një ndjenjë historie, fantazie, lufte dhe romantike. Ato janë sfondi i përjetshëm për dramat e periudhës dhe librat për fëmijë, broshurat e udhëtimit dhe përhapjet e modës.
Por në librin e tij të fundit, “Epoka e gurit: Kështjella e lashtë e Evropës”, shkrimtari dhe fotografi Frédéric Chaubin u përpoq të prishte stereotipet e njohura, duke përdorur prozën dhe fotografinë për të lidhur mesjetarin me modernistin.
“Në vend që t’i konsideroja ato thjesht si mbetje historike, unë isha shumë më i interesuar të ndërtoj një lidhje midis kësaj arkitekture shumë primitive dhe bazave dhe parimeve të modernizmit, të cilat u krijuan pak a shumë në fillim të shekullit të 20-të përmes punimeve teorike të Adolf Loos ose Le Corbusier”, shpjegoi ai në një intervistë telefonike, duke iu referuar teoricienëve dhe arkitektëve me ndikim që lobuan kundër zbukurimeve dhe nderuan forma të pastra.” (Parimi) që forma ndjek funksionin shprehet në mënyrë të përsosur në këtë arkitekturë shumë, shumë primitive. ”
Kur kështjellat u shfaqën për herë të parë në shekullin e 10-të si një alternativë ndaj strukturave prej druri, ato u parashikuan si banesa të fortifikuara për klasën sunduese. Dekorimi i trullosur i mbrojtjes: Kullat u ndërtuan lart për të mbrojtur banorët nga kërcënimet e jashtme, hendeqet ishin mbrojtje në vend të elementeve ujore dhe dizajnet u përshtatën për t’iu përshtatur rregullave të ndryshimit të luftës ose nevojave shtëpiake të banorëve të kështjellës.
“Epoka e Gurit” është libri i dytë i Chaubin, pas librit “CCCP: Cosmic Communist Constructions Photographed” të vitit 2011, një botim elegant që prezantoi fotografi dhe kërkime shtatëvjeçare në arkitekturën e Bashkimit Sovjetik. Për librin e tij të ri, megjithatë, ai u armatos me një aparat fotografik tradicional me format të madh dhe udhëtoi në Mbretërinë e Bashkuar, Francë, Spanjë, Gjermani, Baltik dhe më gjerë, duke fotografuar më shumë se 200 kështjella të ndërtuara midis shekujve 10 dhe 15.
Kur bëri zgjedhjen e tij përfundimtare, Chaubin i dha përparësi mbresëlënësisë së vendndodhjes së një kështjelle dhe thjeshtësisë së saj arkitekturore – në përputhje me temën e tij kryesore – sesa rëndësinë e saj historike. “Bëhet fjalë për (kontekstin) shumë më tepër sesa për vetë ndërtesat,” tha ai. “Më interesantet janë ato që janë vërtet të izoluara; ke ndjesinë se i ke zbuluar”.
Një rol në zhvillim
Në mënyrë tipike, Chaubin shkrepi kështjellat pas afrimit, duke kapur madhështinë e tyre teksa u shfaqën për herë të parë – Kështjella Grimburg në Gjermani, për shembull, shfaqet si një siluetë e errët kundër terrenit të mbuluar me ngrica, ndërsa një liqen i qetë e ndan fotografin nga Kalaja Stalker e Skocisë. . Chaubin shpresonte të përcillte “momentet specifike kur e shihni për herë të parë ndërtesën”.
“Unë shpesh e shfaq kështjellën në distancë, sepse zakonisht zbuloni ndërtesa në distancë,” shpjegoi ai. “Unë po i ftoj njerëzit të udhëtojnë me mua.”
Fotografi është marrë veçanërisht me gurin ranor të rrënuar Château de Quéribus në jug të Francës, ose Manqueospese, në Avila, Spanjë, e cila është ndërtuar nga graniti lokal – kështjella që përcjellin një lidhje natyrore me rrethinën e tyre dhe “duket se po largohen nga toka”, siç tha Chaubin.
Libri është i ndarë në kapituj tematikë që trajtojnë origjinën dhe evolucionin e kështjellave, kontekstin gjeopolitik të zhvillimit të tyre dhe, më vonë, braktisjen e tyre. Ndërkohë që strukturat në qendër të vëmendjes Chaubin ndajnë ngjashmëri për sa i përket materialeve dhe formave bazë, ai e gjeti organizimin e tyre kronologjikisht një sfidë.
Kalaja Manqueospese në Spanjë, e cila duket se shkrihet në peizazhin hënor të granitit.Frédéric Chaubin/Me mirësjellje nga TASCHEN
“Është jashtëzakonisht e vështirë t’i lidhësh ato me një periudhë specifike sepse, me kështjellat mesjetare evropiane që po fotografoja, (ndërtimi filloi) rreth shekullit të 10-të, por më pas ato kaluan nëpër transformime për shekuj dhe shekuj,” tha ai.
Kështjellat e shekullit të 13-të që ai fotografoi në Uells, për shembull, u modifikuan me kalimin e kohës në përputhje me evolucionin e armatimit dhe strategjive të luftës; Kështjellat maure në Gadishullin Iberik u ridizajnuan rrënjësisht nga katolikët që më vonë i morën ato. Ndërsa Rilindja afrohej dhe kërcënimi pothuajse i vazhdueshëm i pushtimit u zhduk, elemente dekorative dhe dritare të mëdha u futën shpesh për të lehtësuar kalimin e një kështjelle nga kalaja në pallat.
“Që nga shekulli i 15-të e tutje, ato nuk kishin asnjë arsye për të qenë (një strukturë mbrojtëse), kështu që kështjellat u shndërruan në pallate ose pallate, ose u lanë të kalbet,” shpjegoi Chaubin.
Ndarja e kështjellave sipas vendndodhjes dukej po aq e kotë, duke pasur parasysh se kufijtë e Evropës ishin në lëvizje të vazhdueshme gjatë shekujve të mbuluar në libër. Bollëku i pushtimeve (që shpjegon gjurmët e kështjellave normane të epokës së kryqëzatave midis Anglisë moderne dhe Lindjes së Mesme) dhe martesat midis monarkive nënkuptonin gjithashtu se stilet arkitekturore u eksportuan gjerësisht dhe u përshtatën për të përfshirë gjuhët vendase.
Por, në fund të fundit, kjo mungesë koherence vizuale ishte një burim magjepsjeje dhe jo zhgënjimi për Chaubin.
“Më bëri shumë më tepër përshtypje grupi i dallimeve (se sa ngjashmëritë),” tha ai. “Tipologjia shumë e madhe e atyre kështjellave e bëri temën më të vështirë për t’u trajtuar, por në të njëjtën kohë, më interesante.”
“Epoka e gurit: Kështjella e lashtë e Evropës”, botuar nga Taschen, është në dispozicion tani./cnn/KultPlus.com
Kultura është një rrugë shumë më e sigurt, por edhe më afatgjatë se sa politika e ditës për integrimin e Shqipërisë në Evropë. Ne që banojmë në Gjermani kemi pasur privilegjin të rrethohemi nga artistë të fushave të ndryshme nga Shqipëria, Kosova apo Maqedonia duke na dhënë emocione të veçanta sa herë i ndjekim nëpër koncerte të ndryshme, në ekspozitat që hapin me punimet e tyre apo në ekranet televizive si të ftuar. Ashtu siç e pati vënë në pah, ish ministrja e kulturës së Shqipërisë, Mirela Kumbaro, gjatë një vizitë në Berlin, ne duhet t’u shprehim mirënjohjen atyre artistëve shqiptarë, të cilët në mënyrë individuale, me vullnetet e tyre, me talentin e tyre dhe pa mbështetjen e shtetit, kanë arritur ti bëjnë nder emrit të Shqipërisë.
Në Gjermani kanë pasur shansin shumë talente të Shqipërisë të vazhdojnë të shkollohen dhe specializohen duke arritur të gjejnë veten mjaft mirë në sektorë të rëndësishëm të artit dhe kulturës. Ndër to bëjnë pjesë edhe dy violinistet nga Tirana, të cilat talentin e zbuluan në atdhe, por suksesin po e gëzojnë në Gjermani.
Violinistja Ela Zagori i përkushtohet artit të muzikës në skenat e koncerteve dhe teatrove në Gjermani për më shumë se 25 vjet.
Ela Mahila Zagori filloi mësimet e para në violinë në Liceun Artistik “Jordan Misja“ nën pedagogjinë e violinistes Yllka Mishta dhe studimet e larta në Akademinë e Arteve me Prof. Bujar Sykja. Me pas, fitoi studimet në “Hochschule für Musik und Tanz“ në Këln me profesorin e njohur Prof. Gorjan Koshuta dhe i mbylli studimet me dy Diploma, përkatsësisht Koncert Violiniste dhe Pedagoge violine. Gjatë kësaj kohe ndoqi Master Class me violinistë dhe pedagogë me emër si B.Kushnir (Vjenë) dhe J.Busëell( Boston). Më pas ajo kreu studime me fokus muzikën e dhomës pranë “Royal Academy of Music“ në Kopenhagen, nën mbikqyerjen e violinistëve te dy kuarteteve me famë botërore: Amadeus Quartett dhe Alban Berg Quartett. Forca e saj, plot pasion e përvojë, në artin e interpretimit të mjeshtrave të mëdhenj të muzikës, arrin të “ringjallë“ muzikën e tyre dhe të krijojë përjetime impresionuese në debutim. Për veprimtarinë e saj artistike, Ela Zagori është vlerësuar me cmimin “Johanna Löëenherz“ me përshkrimin: “Me tonin e saj magjik, arrin të lumturojë njerëzit“.
Elda Teqja i kthehet dhe njëherë studimeve për violinë në vitin 2001 në Universitetin për Muzikë në Esen të Gjermanisë, një vendim, i cili do të ndryshonte rrjedhën e gjërave në jetën e saj. Tashmë përveç se është Tutorin në Orkestrën e Filarmonise së Bonit, orkestër, e cila ndihmon të rinjë e talentuar të marrin eksperiencën e duhur në orkestër, është dhe mësuese për fëmijët e talentuar, të përzgjedhur nga mosha 6 deri ne 16 vjeç në shkollën shteterore “Folkwang Musikschule“ në Esen. Ata përgatiten aty dhe më pas marrin pjesë në Konkursin e përvitshëm pë të rinjtë“Jugend Musiziert“, konkurs i cili behet me pjesëmarrjen e talenteve nga çdo Republikë (Land) i Gjermanisë. Elda i është mirenjohëse talentit që e ka burimin nga familja e saj, ne veçanti nga babai i saj Rifat Teqja, një nga figurat e mëdha të muzikës klasike në Shqipëri për të cilin ishte më se e qartë se dhe vajza e Eldës dhe mbesa e tij, Deborah, do të ndiqte po të njëjtën rrugë si dhe djali i tij, Redjan Teqja, Docent per pjano ne Akademine e Arteve në Lugano të Zvicrës. Deborah është vetëm 14 vjeçe dhe studjon sot në Universitetin për Muzikë në Mynster me Profesorin e njohur, Koh Gabriel Kameda. Elda merr pjesë në shumë projekte që kanë si synim ti ofrojnë çdo femije mundesinë për të mësuar një instrument, pavarësisht vështirësive ekonomike që ata kanë./KultPlus.com
Pas shumë vitesh festivale muzikore të anuluara, kjo është vera e dytë, ku të gjithë emrat kryesorë rikthehen në fuqi. Fatkeqësisht, kjo gjithashtu ka nënkuptuar interes të madh për argëtuesit e privuar nga muzika dhe biletat po blihen me një ritëm më të shpejtë se kurrë.
Ndërsa Coachella mund t’i ketë mahnitur të gjithë ndikuesit e mediave sociale dhe radhët në internet për të blerë bileta, të Glastonbury mbeten të pamundura për t’u kaluar, ne ju kemi sjellë një listë të festivaleve më të mira të Evropës jashtë rrugës së rrahur.
Paleo Festival, Zvicër
Festivali Paleo, i mbajtur në Nyon pranë liqenit të Gjenevës, është një nga festivalet më të vjetra të muzikës në Zvicër dhe një nga ngjarjet më të mëdha në ambient të hapur në Evropë.
Paleo është gjithashtu shumë më tepër se një festival muzikor; ngjarja vjetore do të mbahet në datat 18-23 korrik të këtij viti, duke shfaqur gjashtë ditë dhe net muzike në të gjitha llojet e stileve të shpërndara në shtatë skena nga pop, reggae, metal, elektro, punk, xhaz dhe madje edhe muzikë klasike, si dhe cirku dhe artet e rrugës.
Njeriu i Gjelbër, Uells
Çdo gusht, që nga viti 2003, kodrat e Uellsit janë të gjallë me muzikë në Festivalin Green Man në Brecon Beacons (i cili kohët e fundit shkaktoi pak bujë duke ndryshuar emrin në Bannau Brycheiniog).
Dikur një ngjarje e vogël me 300 persona, një ditë, Green Man është bërë një nga të preferuarit e Mbretërisë së Bashkuar, veçanërisht me fansat indie, folk dhe elektronik.
Festivali Kingsland, Holandë
Çdo vit, 27 prilli festohet në Holandë si një festë kombëtare për të shënuar ditëlindjen e mbretit Willem-Alexander. Megjithatë, Dita e Mbretit të ditëve moderne është me të vërtetë vetëm një justifikim për të festuar. Në fakt, holandezët janë aq të përkushtuar për ta festuar këtë ditë sa më të dehur që të jetë e mundur, saqë nëse 27 prilli bie të dielën, festa festohet një ditë më parë për t’u dhënë njerëzve kohë hangover.
Qyteti i Amsterdamit është shndërruar në një portokalli të ndezur, pasi njerëzit veshin rroba portokalli, hanë ushqime me brymë portokalli dhe mbulojnë gjithçka me dekorime portokalli. Fëmijët ngrenë tezga në të gjithë qytetin për të shitur xhingla argëtuese ndërsa të rriturit takohen në rrugë dhe në varka për të pirë festa.
Nuits de Fourvière, Francë
Lioni është i pasur me hapësira të lashta teatrale dhe festivali Nuits de Fourvière e shfrytëzon këtë në maksimum.
E vendosur në kodrën e Fourvière, e cila ishte pjesa e parë e Lionit (atëherë e quajtur Lugdunum) që u vendos dhe u zhvillua nga romakët, festivali zhvillohet çdo verë midis rrënojave të Théâtre Antique de Fourvière dhe në Odéon de Lyon. pranë Basilique Notre-Dame de Fourvière, përcjell tutje albinfo.ch. / KultPlus.com
Shtetasit e Shqipërisë dhe ata të Kosovës kanë shpenzimet më të ulëta për frymë në vit për veshje e këpucë, sipas të dhënave të Eurostat, një tregues indirekt ky i varfërisë së tyre.
Sa më pak të ardhura në dispozicion, aq më të ulëta janë shpenzimet e konsumatorëve për mallra jo të domosdoshme, duke nxitur blerjen e produkteve të lira.
Sipas të dhënave të Eurostat, shpenzimet nominale për frymë të shtetasve shqiptarë në vitin 2021 ishin 147 euro, shumë më e ulët sesa mesatarja e Bashkimit Europian prej 681 eurosh.
Për Kosovën e dhëna është e vitit 2020, me 130 euro për frymë.
Të gjitha vendet e rajonit, që janë dhe më të varfrat në Europë shpenzojnë më pak për veshje, ku më e larta regjistrohet në Malin e Zi, me 348 euro për frymë në vit.
Në total, shpenzimet për veshje e këpucë në Shqipëri për vitin 2021, sipas Eurostat ishin 413 milionë euro.
Rekordin në Europë për veshje e mbajnë norvegjezët, austriakët, danezët, me mbi 1 mijë euro për frymë në vit, të ndikuara dhe nga çmimet e larta të veshjeve në këto vende, por nuk mbeten pas as italianët (943 euro), që ndonëse nuk janë aq të pasur sa vendet nordike shpenzojnë shumë për veshje, si për të “justifikuar” perceptimin që ata janë qendra e modës.
Ku janë çmimet më të lira Nëse do të që të blesh veshje e këpucë të lira në Europë, më e leverdishmja është Turqia. Vendi, që është dhe një prodhues i madh veshjesh, i ka çmimet sa 45.3% e mesatares së Bashkimit Europian.
Pas Turqisë renditet Bullgaria, me 76.6% të mesatares europiane. E treta më e lirë është Maqedonia e Veriut (78.7).
Lirë mund të gjesh veshje e këpucë edhe në Mbretërinë e Bashkuar (85.6).
Në Shqipëri, çmimet janë sa 88% e mesatares europiane, pothuajse në nivele të njëjta me Spanjën.
Në Itali, çmimet janë pak më të shtrenjta se mesatarja europiane (103%).
Nëse shkoni në vendet nordike bëni mirë që të mos u drejtoheni dyqaneve pasi veshjet e këpucët kanë çmime të kripura, rreth 30% më të shtrenjta se mesatarja e Bashkimit Europian dhe rreth 4 herë më shumë se në Turqi. /Monitor/KultPlus.com
Nga natyra mbresëlënëse, arkitektura unike e deri te jeta e shfrenuar e natës. Të gjitha këto i ofrojnë disa nga ishujt më të famshëm të Europës si Ibiza, Mykonos, Santorini etj. Mirëpo krahas tyre, ka shumë ishuj në kontinentin e vjetër që mund t’u dhurojnë turistëve arratisje fantastikedrejt natyrës.
Po rendisim më poshtë disa nga ishujt më të bukur në Europë, nga ku mund të largoheni nga pothuajse gjithçka…
1.Schiermonnikoog, Holandë
Holanda është më e njohur për kanalet, digat dhe fushat me tulipanë. Por një nga vendet më të bukura është dhe ishulli Schiermonnikoog, i vendosur në brigjet veriore të Holandës. Shtëpia e vetëm 950 njerëzve dhe një qytet i vetmuar, Schier, siç e quajnë vendasit ishullin e tyre, është një park kombëtar, i mbuluar me duna dhe pyje dhe me disa nga plazhet më të paprekura të Evropës.
Vizitorët nuk kanë shumë alternativa për t’u argëtuar, por mund të kalojnë kohën e tyre në plazhet me rërë të bardhë, të marrin mësime surfing apo të enden me biçikletë nëpër shtigjet e vetmuara të ishullit.
2. Heimaey, Vestmannaeyjar, Islandë
Shtëpia e llojeve të ndryshme të shpendëve, ishulli Heimaey në Vestmannaeyjar duket si i dalë nga një libër përrallash. Me shkëmbinj të veshur me bimë të gjelbra, plazhe me rërë të zezë dhe shpella të shumta përgjatë bregut të thyer.
Një shpërthim vullkanik në Heimaey në vitin 1973 mbuloi zonën me 200 milionë tonë hi dhe lavë, por për mrekulli u raportua vetëm një vdekje. Sot, mbretëron paqja e plotë, me shtigje të izoluara dhe pamje mahnitëse të oqeanit.
3. Ishulli Flores, Azores, Portugali
Një nga ishujt më të largët të kontinentit është ishulli Flores. Një ëndërr e vërtetë për adhuruesit e natyrës. Liqenet blu, shpatet e gjelbra, luginat, ujëvarat dhe burimet termale në ishullin vullkanik, e bëjnë këtë vend një parajsë të vërtetë për 3400 banorët vendas dhe turistët.
“Në këtë ishull keni ndjesinë se jeni në një botë tjetër. Pa ndotje, pa stres, pa zhurmë”, thotë Gabriela Silva, 69 vjeç, e cila ka lindur në Flores dhe jeton në ishull. “Deti blu është aq i pastër, saqë kur zhytesh përjeton ndjesinë e të qenit në shtëpinë e perëndive”, shton ajo.
Ishulli Flores, Portugali
4. Naustholmen, Norvegji
Vizitorët duhet të fluturojnë fillimisht në Norvegji dhe më pas të vazhdojnë udhëtimin më në veri për të arritur në këtë ishull privat. Ishulli ka vetëm tri shtëpi që mirëpret turistë, ndaj numri i atyre që shkojnë është i paktë. Kush ka fatin të pushojë në këtë ishull, mund të shijojë plazhet apo të flejë gjatë natës në një shtat që përkundet, rrethuar nga heshtja dhe bukuria e këtij vendi të largët
5. Tiree, Skoci
Ishulli Tiree nganjëherë konsiderohet edhe si Havai i Veriut, kjo për shkak të klimës së butë, ajrit të pastër dhe plazheve me rërë të bardhë. Festivali vjetor i muzikës Tiree tërheq deri në 2000 pjesëmarrës çdo korrik për të shijuar muzikën popullore skoceze, por edhe për të eksploruar pyjet dhe shtigjet e pashkelura të ishullit.
6. Arkipelagu Berlengas, Portugali
Një nga destinacionet më befasuese të Portugalisë është dhe arkipelagu Berlengas, mbrojtur nga UNESCO. I njohur më së shumti për Fortesën São João Baptista, një kështjellë e viteve 1600, që sot është shndërruar në bujtinë për vizitorët. Gjithsesi, ishujt në këtë arkipelag kanë kampingje të shumta të hapura gjatë verës, ku vizitorët mund të qëndrojnë gjatë natës dhe të vëzhgojnë Rrugën e Qumështit.
Peizazhi është i thatë, por i bukur, ndërsa pamja e Oqeanit Atlantik që përplaset rreth ishujve është mbresëlënëse. Arkipelagu është një nga vendet më të mira për zhytje në Portugali, falë rrymave dhe klimës së ndikuar nga Oqeani Atlantik dhe Mesdheu.
7. Alicudi, Siçili, Itali
“Është ishulli më i egër në Siçili. Ata ende përdorin gomarë për të transportuar mallra në Alicudi. Nëse jeni duke kërkuar për vend ku të arratiseni, është perfekti”, thotë siçiliani, Francesco Curione. Maja vullkanike e Alicudi ngrihet nga Deti Tirren duke i dhënë peizazhit një efekt dramatik, rrethuar nga anije peshkimi shumëngjyrëshe që lundrojnë përgjatë vijës bregdetare.
Në këtë vend nuk ka makina dhe as hotele, por mund të qëndroni në shtëpitë vendase. Gjithsej ishulli ka vetëm 100 banorë, kështu që gjetja e një vendi të qetë është shumë e thjeshtë. Sa më lart të ngjiteni përgjatë shkallëve prej guri lave, aq më e thellë është heshtja dhe ikja…
8. Skyros, Greqi
Ishujt grekë si Santorini dhe Mykonos janë gjithmonë plot me turistë gjatë muajve të verës. Për një përvojë më të izoluar në ishujt grekë, mund të vendoseni në ishullin Skyros. Një nga 24 ishujt në zinxhirin kryesisht të pabanuar të ishujve veriperëndimor në Detin Egje. Ishulli ofron plazhe të virgjra për t’u eksploruar, një kështjellë bizantine dhe një natyrë me specie të rralla.
Skyros, Greqi
9. Fasta Åland, Finlandë
Në Gjirin e Bothnias midis Suedisë dhe Finlandës, arkipelagu Åland ka më shumë se 6500 ishuj, nga të cilët vetëm 60 janë të banuar. Fasta Åland është ishulli më i madh në arkipelag dhe një vend ideal për eksplorime. Shëtitje me biçikletë, lëvizje me traget në ishujt e tjerë të afërt ose thjesht çlodhje në një sauna me pamje nga deti.
10. Ishulli Rathlin, Irlanda e Veriut
I shtrirë në brigjet e Irlandës së Veriut është shtëpia e vetëm 150 banorëve, por e mijëra zogjve dhe fokave gri. Një nga gjërat më interesante për t’u bërë në ishull është zhytja nën ujë për të eksploruar një numër të madh anijesh të mbytura gjatë Luftës së Parë Botërore./ KultPlus.com
Lumi i Rinit, një nga lumenjtë kryesorë evropianë dhe një nga rrugët ujore më të mëdha dhe më të përdorura në Bashkimin Evropian, është në nivelet më të ulëta të ujit, siç raporton “Bloomberg”.
Mungesa e ujit ka filluar të shkaktojë probleme në furnizimin me naftë në Zvicër dhe të termocentraleve gjermane. Niveli i ujit në një nga pikat kyçe të lumit për transportin e lëndëve të para dhe furnizimeve, siç është Kaub, ishte rreth 71 centimetra, niveli më i ulët në verë që nga viti 2007.
Autoritetet kanë paralajmëruar pasojat e një rënie të re të rrjedhës së Rinit. Sipas përfaqësuesit të Institutit Federal Gjerman të Hidrologjisë, Joerg Belz, nëse niveli i ujit bie edhe 37 centimetra të tjera, nuk do të jetë më e leverdisshme për anijet për të transportuar produkte nga lumi. Një situatë që do të rrezikonte transportin e miliona produkteve dhe lëndëve të para nga vende si Zvicra në Detin e Veriut, ku derdhet lumi.
Pas Danubit, Rini është lumi i dytë më i gjatë në Evropën Qendrore dhe Perëndimore, me një gjatësi prej rreth 1230 kilometrash dhe një shkarkim mesatar prej rreth 2900 metra kub ujë.
“Niveli i ulët i ujit në Rin do të thotë që anijet nuk mund të ngarkojnë qymyr me kapacitet të plotë”, shpjegoi për “Bloomberg” Guillaume Perret, nga firma konsulente Perret Associates. Rini është një nga rrugët lumore më të rëndësishme në të gjithë Evropën, pasi përveç transportit të furnizimit me energji, përdoret për transportin e mallrave nga portet e Amsterdamit, Roterdamit dhe Antwerpenit në pika të ndryshme në brendësi të Evropës. Për Gjermaninë, për shembull, është jetike që rrjedha e lumit të mbetet në nivele mesatare, pasi kjo do t’i lejonte asaj të garantonte furnizimin me material energjetik, në një periudhë në të cilën Evropa duhet të kërkojë një alternativë ndaj gazit rus./A2CNN / KultPlus.com
Frika nga përhapja e Omicron ka bërë që autoritetet e shumë vendeve europiane të shtrëngojnë masat kufizuese.
Referuar paralajmërimeve të ekspertëve, Hollanda është rimbyllur sërish nga 19 dhjetori deri pas Krishtlindjeve. Ndërsa në Francë, organizimet e Vitit të Ri do të anulohen dhe njerëzve i është kërkuar të bëhen grumbullime të vogla familjare darkën e festave. Edhe Londra ka anuluar festimet e planifikuara për Vitin e Ri për shkak të rritjes drastike të rasteve të variantit Omicron.
Shefi i OBSH-së paralajmëron për ngjarjet festive: Një festë e anuluar është më e mirë se një jetë e humbur
Kreu i Organizatës Botërore të Shëndetësisë (OBSH) ka paralajmëruar se festimet në shumë vende do të çonin në “rritje të rasteve, sisteme të mbingarkuara shëndetësore dhe më shumë vdekje” dhe u bëri thirrje njerëzve që të shtyjnë organizimet festive.
“Një ngjarje e anuluar është më e mirë se një jetë e humbur,” tha shefi i OBSH, teksa theksoi se varianti Omicron po përhapet më shpejt se varianti Delta dhe po shkakton infeksione te njerëzit tashmë të vaksinuar ose që janë shëruar nga sëmundja Covid-19.
Vaksina e Novavax bëhet vaksina e pestë që miratohet për përdorim në BE
Agjencia Europiane e Barnave ka miratuar zyrtarisht vaksinën e pestë kundër pandemisë së koronavirusit, pas atyre të prodhuara nga Pfizer, Johnson & Johnson, Moderna dhe Asta Zeneca.
Bëhet fjalë për vaksinën Nuvaxocid, e prodhuar nga ndërmarrja amerikane Novavax.
Bashkimi Europian ka porositur paraprakisht 200 milionë doza të kësaj vaksine që ka një përbërje deri diku tradicionale, pra jo të bazuar në ARN.
Rezultatet nga provat klinike të publikuara në qershor treguan 90.4% efikasitet kundër sëmundjes dhe 100% efikasitet kundër rasteve të rënda deri në mesatare.
FDA miraton ilaçin e Pfizer që trajton COVID-in
Administrata Amerikane e Ushqimit dhe Barnave dha miratimin për përdorim urgjent të ilaçit antiviral të kompanisë Pfizer kundër COVID-19.
Ky është trajtimi i parë që mund të merret në shtëpi dhe që pritet të bëhet një mjet i rëndësishëm në luftën kundër përhapjes me shpejtësi të variantit Omicron.
Provat klinike të Pfizer-it treguan se ilaçi i quajtur Paxlovid ishte 90% efektiv në parandalimin e shtrimeve në spital dhe vdekjeve te pacientët me rrezik të lartë për t’u prekur rëndë nga sëmundja. Të dhënat e fundit laboratorike sugjerojnë se ilaçi e ruan efektivitetin e tij edhe ndaj variantit Omicron.
Izraeli paralajmëron personat mbi 60-vjeç për dozën e 4 të vaksinës
Teksa Europa bën thirrje për aplikimin e dozës së tretë përforcuese, Izraeli njofton se një dozë e katërt për njerëzit mbi të 60-ve dhe personelin shëndetësor, është gati.
Rekomandimi erdhi nga grupi i ekspertëve të vendit, sipas të cilëve, doza shtesë do t’u jepet personave mbi 60 vjeç, punonjësve mjekësorë dhe njerëzve me një sistem imunitar të dobët.
Për ata që do të marrin dozën e katërt, kushti është që të kenë kaluar të paktën katër muaj nga doza e tyre e tretë.
Kina vendos “lockdown” për 13 milionë njerëz pasi zbuloi 52 raste me Covid
Deri në 13 milionë njerëz janë izoluar në qytetin Xi’an në Kinë, pasi autoritetet po përpiqen për të kontrolluar përhapjen e Covid-19 pasi u raportuan 127 infeksione.
Bllokimi i parakohshëm vjen para se në Pekin të organizohen Lojërat Olimpike Dimërore.
Të gjithë banorëve në Xi’an u ndalohet të dalin nga shtëpitë e tyre, përveç blerjes së gjërave të nevojshme për jetesë ose për raste urgjente, ndërsa udhëtimi për në dhe nga qyteti është pezulluar, përveç në rrethana të jashtëzakonshme që kërkojnë miratim zyrtar./A2CNN / KultPlus.com
Plazhi Haukland në veri të Norvegjisë është klasifikuar si një nga plazhet më të bukur në Evropë. Pamja që ofron ngjason me peizazhin e një kartoline dhe disa e krahasojnë me Karaibet.
Mirëpo, në krahasim me plazhet e Karaibeve, Haukland është shumë më i ftohtë. Temperatura e ujit nuk është kurrë më shumë se 10 gradë Celsius, pasi është 300 kilometra në veri të Arktikut.
Vizitorët thonë se plazhi është më i këndshëm se shumë prej plazheve në jug të Evropës.
“Plazhi këtu është edhe më i këndshëm se ai që sheh në jug të Evropës, është edhe më i bardhë se sa mund të gjesh diku tjetër”, u shpreh një vizitor.
Plazhi Haukland është i njohur në rrjetet sociale, dhe në guidat e udhëtimit është shënuar si një nga më të bukurit në Evropë.
Në atë vend unik dhe shumë të largët, të njohur vetëm nga vendasit, njerëzit shpesh përdorin mjete lundruese por edhe zhyten në ujërat e ftohta. Vitin e kaluar këtë plazh e vizituan 300,000 turistë, 50 përqind më shumë se në pesë vjet. / KultPlus.com
Rreth 100 vjet më parë, fotografi i njohur gjerman, Kurt Hielscher botoi një katalog me fotografi të Jugosllavisë.
Casper Molenaar, një fotograf bashkëkohor holandez e bleu librin me foto gjatë studimeve të tij, nga ku vendosi t’i kërkonte vendet në fjalë dhe t’i rikrijonte fotografitë. Po kështu Hielscher pati edhe libra të tjerë me fotografi nga Spanja, Italia dhe Gjermania, çka e shtyu të udhëtonte në Evropë e të vinte në dukje ndryshimin që sjellin 10 dekada./ tch / KultPlus.com
Ka mbetur vetëm një lumë me rrjedhje të lirë në Europë, Vjosa. Fillon në Greqi si Aoös, përpara se të kalojë në Shqipëri, duke gjarpëruar nëpër malet e Ballkanit dhe më në fund duke arritur në Detin Adriatik. Vjosa është qendrore në Zemrën Blu të Evropës ’, një pellg gati 6,500 kilometra katrorë i degëve dhe rrugëve të egra ujore.
Zemra Blu e Evropës shtrihet në të gjithë rajonin e Ballkanit, ku lumenjtë e fundit të egër të Evropës formojnë një rrjet të jashtëzakonshëm të biodiversitetit dhe ujërave të pacenuar. Në fakt, 80 përqind e lumenjve në rajon janë shumë të shëndetshëm, me 30 përqind të renditur si të pacenuar dhe 50 përqind si shumë të shëndetshëm nga një vlerësim hidromorfologjik i kryer në 2012.
Por vetëm Vjosa e Shqipërisë është plotësisht e padëmtuar, duke përfshirë të gjithë degët e saj. Kjo është mbi 270 kilometra ujë i paqartë, me rrjedhje të lirë i cili shërben si shtëpi për 69 specie endemike të peshkut, si salmoni i Danubit. Bankat dhe toka përreth janë gjithashtu zona të nxehta të biodiversitetit, me shumë specie të tjera të rrezikuara dhe të prekshme që jetojnë në pyje, përfshirë rrëqebullin e Ballkanit.
Ky rajon i jashtëzakonshëm është aq i paprekur, saqë ne aktualisht dimë më pak për lumin Vjosa sesa për Amazonën, sipas EcoAlbania.
Atëherë pse ka nevojë për kursim Zemra Blu e Evropës?
Fuqia hidroelektrike nuk është aq e pastër. Çfarë do të thotë kjo është, mbi 3,000 diga dhe devijime hidroenergjetike janë ose në zhvillim ose janë propozuar, me 1,003 të tjerë tashmë ekzistuese. Aktivistët dhe komunitetet lokale thonë se digat shkaktojnë dëme të pakthyeshme në jetën e egër dhe njerëzit që jetojnë në rajon.
Deri më tani Vjosa ka mbetur e paprekur, por ka 38 propozime të tjera për digat e hidrocentraleve në punë.
“Projektet e hidrocentraleve do të shkatërrojnë plotësisht dhe në mënyrë të pakthyeshme këtë ekosistem unik të lumit”, shpjegon Theresa Schiller, e cila koordinon fushatën ‘Save the Blue Heart of Europe ‘në EuroNatur. “Hidrocentrali nuk e meriton nocionin e të qënit” i gjelbër “, pasi është gjithmonë në kurriz të biodiversitetit në peisazhet e lumenjve.”
Një studim i vitit 2012 i cili shqyrtoi 35,000 km të lumenjve Ballkanikë raportoi se digat kanë “një ndikim të rëndësishëm në ekosistemin e lumit”, ndërsa kërcënojnë gjithashtu “kafshët e egra tokësore, duke përfshirë mishngrënësit e mëdhenj, që jetojnë në skajet e maleve”.
Autorët e raportit shtuan se digat në rajon do të çonin “në një humbje të integritetit ekologjik, degradimin e lumit, dhe si pasojë një rënie në biodiversitetin”.
Studimet e lëshuara vitin e kaluar treguan se dy nga projektet kryesore të propozuara të hidrocentraleve në lumë mund të çojnë në dëmtime ekonomike dhe degradim ekologjik, me degëzime të rënda për bujqësinë dhe turizmin shqiptar.
Një vlerësim dy-vjeçar i sedimenteve zbuloi se duke damkuar lumin, rrjedha e sedimenteve në bregdet nga Vjosa do të pengohej. Kjo do të thotë që rezervuarët do të mbusheshin me sedimente brenda 30-60 vjetësh.
“Për shkak të niveleve të larta të transportit të sedimenteve në Vjosë, modelimi tregon një humbje vjetore të rezervuarit prej rreth 2 përqind në rastin e Kalivaçit dhe madje më shumë se 2 përqind në rastin e Poçemit,” shpjegon Christoph Hauer nga Universiteti i Natyrës Burimet në Vjenë.
“Kjo është më shumë se dyfishi i mesatares globale të humbjeve vjetore të magazinimit, duke ulur ndjeshëm prodhimin e energjisë duke filluar nga viti i parë i operimit.”
Si rezultat i kësaj grumbullimi të sedimenteve – efikasiteti i digave do të pengohet jashtëzakonisht shumë. Pra, për aktivistët, përfitimet e moderuara të energjisë hidroelektrike nuk fillojnë as të tejkalojnë ashpërsinë e dëmit që do të shkaktojnë këto projekte.
Në të gjithë rajonin e Ballkanit, besohet se 91 përqind e digave të planifikuara do të sigurojnë shumë pak energji (më pak se kapaciteti 10MW). Por dëmi ekologjik që ata mund të shkaktojnë është i panjohur, pasi ka pasur kaq pak studime të ndikimit në mjedis të kryera për projekte të kësaj madhësie. / Euronews/ KultPlus.com
Këto janë gratë që kanë bashkuar forcat për t’u përballur me udhëheqësin e gjatë të Bjellorusisë, Aleksandër Lukashenko në zgjedhjet e ardhshme presidenciale të 9 gushtit. Treshja është bërë simbol kryesor i opozitës, duke kandiduar kundër Lunashenkos, i cili ka qenë në pushtet për 26 vite dhe është njohur edhe si diktatori i fundit i Evropës, shkruan Euronews, transmeton KultPlus.
Svetlana Tikhanovskaya është gruaja e blogerit të mirënjohur Sergei Tikhanovsky, i cili nuk ka qenë në gjendje të vazhdoj kandidimin në zgjedhje pasi u arrestua në maj me akuzën se kishte sulmuar një oficeri policie. Svetlana po kandidon në vendin e tij.
“Seryozha, unë të dua shumë”, tha 37 vjeçarja derisa qëndronte jashtë Komisionit Qendror të Zgjedhjeve të Bjellorusisë (KQZ), pasi mori një certifikatë regjistrimi si kandidate për presidente. “Po e bëjë këtë vetëm për ty dhe për njerëzit që të ndoqën dhe patën besim në ty”.
Tikhanovskaya ka bashkuar forcat me dy kandidatet tjera që nuk ju është lejuar që të marrin pjesë në zgjedhje. Veronika Cepkalo është gruaja e Valeri Cepkalos, i cili u largua nga Bjellorusia për në Moskë, nga frika se mos arrestohej pasi iu hoq e drejta për të marrë pjesë në zgjedhje. Ndërsa Maria Kolesnikova është përfshirë në fushatën e Viktor Babarikos, të cilit nuk iu lejua kandidimi pasi u akuzua për ryshfet. / KultPlus.com
Në dy javët e fundit në Kosovë ka pasur një rritje të madhe të numrit të të infektuarve me COVID-19. Një gjë e tillë reflektohet edhe në tabelën e ESI (The European Stability Initiative) të cilën e kanë krijuar me të dhënat e marra nga European Center for Dissease Prevention and Control.
Bazuar në të dhënat e dy javëve të fundit, Kosova është e para në Evropë sa i përket mesatares së rasteve të reja të infektimit me COVID-19 për 100 mijë banor.
Sipas kësaj përllogaritje Kosova për 100 mijë banorë ka 124 raste të reja me COVID-19.
Në vendin e dytë renditet Mali i Zi me 123 raste të reja, i ndjekur nga Luksemburgu me 100 raste.
Maqedonia e Veriut renditet në pozitën e katërt me 94 raste, e ndjekur nga Suedia me 76.
Ndërkohë marrë përgjithësi Ballkanin Perëndimor si rajon, për 100 mijë banorë, raste të reja janë 73.
Si pasojë e rritjes së madhe të infektimeve me COVID-19, Kosova ka vendosur që të bëjë obligative bartjen e maskës, derisa është në shqyrtim e sipër edhe mundësia e shpalljes së gjendjes së jashtëzakonshme.
Gjithashtu janë vendosur edhe kufizime të lëvizjes nga 21:00 deri në 05:00 të mëngjesit dhe orar i veçantë i lëvizjes për personat mbi 65 vjeç. / KultPlus.com
Tani që vera po afron, planet më të shpeshta janë ato për në plazhe, mirëpo këtë vit – me kujdes të shtuar.
Pesë nga to vlerësohen si më të bukurat:
Kroaci – Dugi Otok është një prej ishujve më përrallorë, me një rërë të imët dhe pamje piktoreske. Zonat më të preferuara nga turistët janë Bozava, një plazh i bukur me rërë të bardhë dhe Soliscica dhe Pantera, por edhe fari Veli Rat, i ndërtuar në mes të shekullit XIX.
Greqi – Porti Limnionas Beach, në ishullin Zante, është një plazh i fshehur që arrihet nga zona malore e Agios Leon, duke zbritur drejt detit. Peisazhi është si prej kartoline me det të kaltër dhe një transparencë uji që të lë pa fjalë. Këshillohet edhe një vizitë në Porto Roxa, një tjetër plazh përrallor.
Spanjë – Playa de Cofete në Fuerteventura është një plazh me rërë të butë dhe me pamje të egër, ku deti është me një ngjyrë blu të thellë dhe që mund të shkohet në të me fuoristradë, Oeusazhu është përrallor, madje në këtë vend lejohet dhe nudizmi.
Portugali – Rreth 40 kilometër larg Lisbonës, ndodhet Meco, një vend i përfshirë në parkun natyral të Serra da Arrabida, një prej zonave më të kuruara të vendit. Jo shumë larg ndodhet fshati i peshkatarëve, ku dominojnë ngjyrat e shekullit të kaluar dhe restorante tipike.
Itali – Shteti fqinj spikat me plazhet Alicudi, një nga më të bukurat e ishujve Eolie. Në këtë vend plazhet ndodhen pranë zonës së banuar të Alicudi Porto, ndërsa deti është i kristaltë, shkruan noa.al. Për ta vizituar zgjidhja ideale është një tur me varkë përreth ishullit, i cili është vetëm 5 kilometër, përcjell albinfo.ch. /KultPlus.com
Media botërore ka bërë një reportazh për të gjitha femrat shqiptare që prodhojnë reçipeta për të gjithë femrat e Europës. Në këto pamje shihet puna e të gjitha femrave shqiptare që bëjnë për 8 orë në ditë në fabrikat ku ato punojnë, për të bërë gati mallin që do të eksportohet në të gjithë Europën.
Shkrimi i plotë
Pak njerëz në Europë u kushtojnë vëmendje prejardhjes së veshjeve të brendshemev të tyre. Kështu ndodhi edhe për Elizabeth Gowing, deri në momentin që ajo bëri një vizitë në një fabrikë të prodhimit të veshjeve të brendshme për gra në Shqipëri. Sutjenat në një tavolinë dhe ca copëza mëndafshi. “A jam në një bordello apo dhomën e gjumit të një të riu,”- pyeti ajo.
“Kur erdha në Shqipëri më paralajmëruan se mund të përfundojë në një nëntokë lehtësisht, por kjo nuk ishte ajo çka unë kam pritur. Është një hapësirë e ajrosur dhe e ndriçuar industriale ku 40 punëtorë kanë për qëllim kombinimin e detajeve intime që përbëjnë ndërresa të përsosura,”- thotë Gowing për BBC.
Një tavolinë është e mbushur me lule për sutjena. Një thes në afërsi ka trëndafil ngjyrë rozë për t’u qepur si dekoratë mbi to. Një grua po kontrollon elastiken e thurur në një mënyrë që në çdo kontekst tjetër të mund të konsiderohet shumë e papërshtatshme për veshje. Ajo është një ndër 3,000 punëtorët në industrinë e tekstilit në veriun e Shqipërisë.
“Pavarësisht se imponon kulturën e saj kishtare dhe ilire, pak romake, pastaj veneciane, Shkodra ka një të kaluar të shquar letrare. Por megjithë trashëgiminë e saj të lartë kulturore dhe reputacionin për intelektualitetin në bulevardet e pemëve të qytetit, tani është në krye të prodhimit të veshjeve të brendshme,”- shkruan BBC.
Shkodra ka një traditë të gjatë të katolicizmit të devotshëm dhe kjo lidhje kulturore me Italinë forcon marrëdhënien me konsumatorin kryesor të Shqipërisë. Mirela, pronarja e fabrikës që po viziton, flet rrjedhshëm italishten. “Nëntëdhjetë e pesë përqind e tyre janë gra,”- thotë ajo duke folur për punëtoret e saj, dhe shton me një qesh: “Njerëzit nuk mund ta shohin veten duke bërë këtë lloj pune”. Më shumë se gjysma e bizneseve në Shqipëri janë në pronësi të femrave si kjo./ vizore.al
Ky nuk ishte vetëm një koncert rasti, por takim i intelektualëve të vjetër dhe të rinj, i atyre që janë formësuar në trevat shqiptare e edhe i atyre në Evropë.
Alma Bejtullahu, Driton Gashi dhe Kushtrim Gashi, për një mbrëmje të tërë fundjavën që iku, mbajtën sytë dhe shpirtin e publikut në skenën e vogël të shtëpisë së kulturës Mütze në Köln. Ata në kuadër të shoqërisë kulturore shqiptare UraCult të Kölnit kënduan këngë që nga Shqipëria e mesme e deri në veriun e Shkodrës.
Të rralla janë mbrëmjet elite artistike në skenat evropiane kur artistët e rritur në ato mese bashkohen dhe japin shfaqje shqip, me ato vlera që i nxjerrin nga pasuria krijuese kombëtarë dhe i sheshojnë para bashkëkombësve, por edhe para të huajve. Por të rralla janë edhe mbrëmjet e tilla në atdhe, në skenat që sikur janë harruar, ashtu si defiluan këngët shqiptare në Köln, nga zërat e këngëtarëve Alma Bejtullahu dhe Driton Gashi, të përcjellë me orkestrimet brilante të kompozitorit Kushtrim Gashi me seli në Darmstadt të Gjermanisë.
Alma Bejtullahu kishte ardhur nga Lubjana, ndërsa Driton Gashi nga Reklinghausen i Gjermanisë. Ata i bashkuan zërat në një mikrofon, i bashkuan këngët dhe i bashkuan shqiptarët dhe miqtë e tyre gjermanë, për ta dëgjuar këngën e kultivuar qindvjeçare shqipe, por për të ofruar edhe këngë të reja.
Ky nuk ishte vetëm një koncert rasti, por takim i intelektualëve të vjetër dhe të rinj, i atyre që janë formësuar në trevat shqiptare e edhe i atyre në Evropë. Në këtë atmosferë, artistja e madhe Alma Bejtullahu, solli aq shumë këngë të „fjetura“ shqiptare, që kanë dalë si perla të pavdekshme nëpër kohë nga njeriu i atyre viseve. Ajo bashkë me Driton Gashin, për disa minuta i sollën në skenë edhe jaret shkodranet dhe këngët e Shqipërisë së mesme duke dalë edhe përtej Shkumbinit, për t’i zbritur nga rrënzat e Tomorit këngët beratase.
Por e gjithë kjo nuk mori fund me kaq. Driton Gashi, promovoi aty edhe këngët e albumit të tij të dytë me titullin simbolik „Shtegtar“ ku i ka përfshirë këngët e kënduara më parë edhe nga këngëtarë të tjerë, por edhe këto të vetat origjinale. Por një këngë e përpunuar e shkrirë aq bukur artistikisht, ishte edhe kënga e njohur e Jusuf Gërvallës „Do të kthehem nënë“, të cilën nuk e këndoi vetëm Driton Gashi, por edhe Jusuf Gërvalla. Ai kishte bërë shkrirjen e dy zërave në një këngë që solli emocione të thella, duke ruajtur melodinë e origjinalit dhe duke iu përshtatur timbrit baladik të Jusuf Gërvallës në këtë këngë.
Duke falënderuar publikisht edhe Suzana Gërvallën, gruan e Jusufit për lejen që këngën ta bëjë në këtë mënyrë si kishte dashur, Driton Gashi shprehu një mirënjohje me emocion për familjen Gërvalla, që aty u përfaqësua nga Donika Gërvalla.
Po ashtu, një këngë e re, si „Prishtina ime“ që këtu u dëgjua për herë të parë, riktheu kujtimet për qytetin e të rinjve të një kohe, që u desh ta braktisnin atë në kohë lufte, me dhembje të mëdha, për ta nderuar tash vendin e tyre në zemër të Evropës me vlera shkencore, kulturore, arsimore e sportive.
Kjo ishte vetëm një mbrëmje, vetëm një hap në udhëtimin e shoqërisë kulturore shqiptare UraCult në Köln që me ngulm po e shfaq kulturën dhe krijimtarinë shqiptare në një metropol evropian me ndihmën e djemve dhe vashave tona që kanë përfunduar universitetet dhe studimet e larta në Gjermani.
Po në të njëjtën skenë, UraCult, më 14 tetor ka organizuar edhe shfaqjen e regjisorit Jeton Neziraj „Një shfaqje me katër aktorë…“, e cila sërish do t’i tubojë shqiptarët dhe miqtë e tyre gjermanë në Köln./ KultPlus.com
