Vetë-depresionues dhe i drejtpërdrejtë ai u përpoq të shpjegojë se Beethoven dhe Tchaikovsky mund të ndihmojnë për tu përmirësuar çdo njëri.
“Ju lutem mos më kërkoni që të luaj më, gishtat nuk më përgjigjen”. Me këto fjalë mjeshtri Ezio Bosso i kishte ngrirë të gjithë dashamirësit e tij vjeshtën e kaluar; nën darën e sëmundjes së tij neurodegjenerative që e kishte detyruar të përfundonte në karrige me rrota dhe gjithashtu i kishte hequr fjalët nga goja.
Italiani Ezio Bosso vdiq dje në moshën 48-vjeçare pas vitesh të gjata mbi tastierë dhe në qendër të vëmendjes së publikut, duke u bërë një simbol i forcës, pasionit, guximit.
Dikur i thanë se “një djalë punëtori nuk mund të bëhej dirigjent” dhe ai përkundrazi u bë dirigjent i orkestrës. Sëmundja për të nuk u bë pengesë për të korrur sukses pas suksesi, i ftuar i shpeshtë në programe TV, duke shijuar sukses të madh, i aftë të qeshte gjithmonë dhe të fliste me çdo lloj auditori.
Ai tregoi gjithçka, të gjitha pengesat nga sëmundja dhe të gjitha paragjykimet në mjedisin muzikor klasik.
Vetë-depresionues dhe i drejtpërdrejtë ai u përpoq të shpjegojë se Beethoven dhe Tchaikovsky mund të ndihmojnë për tu përmirësuar çdo njëri.
Ai lindi në Torino, vdiq në shtëpinë e tij në Bolonjë. Shëndeti i tij u përkeqësua në vitin 2011, përparimi progresiv i degjenerimit të neuroneve motorike e çoi atë në gjysmë paralizë dhe përfundimisht në vdekje. / shqiptarja/ KultPlus.com
