Poezi e shkruar nga Ezra Pound.
Përktheu: Rudolf Marku
Bëjmë një marrëveshtje, Uollt Uitman,
Të kam urryer për një kohë të gjatë
Tani afrohem si ai djali i rritur
Që ka patur një baba kokëderr.
Jam në një moshë që i zgjedh vetë miqtë.
Ti ishe ai që preve drurin e ri
Tash është koha për të bërë gdhendje.
Ne kemi: njeri limfën dhe tjetri rrënjën,
Le të bashkëveprojmë mes nesh.
Poezi nga Ezra Pound
Françeska
Ti erdhe prej natës ku ishe kredhur
Dhe në duar mbaje lule,
Tani do dalësh prej një rrungaje njerëzish,
Prej një kaosi fjalësh rreth teje.
Unë që të kam parë mes gjërash parësore
U nxeha kur ta përmendën emrin
Në vende të rëndomta.
Sa do doja që valë të ftohta të vërshonin mbi mendjen time
Dhe bota të venitej porsi një gjeth i vdekur,
Ose si lule qumështorja dhe të flakej tej,
Që të mund të t’rigjej
Të vetme.
Përktheu nga anglishtja: Redi Sheqeri / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Ezra Pound.
Përktheu: Orjela Apolloni.
Si nji lamsh mëndafshi që lulëzon kundrejt murit
Ajo ecë përgjatë rrethojave të rrugës në Kopshtet Kensington
Dhe po vdes pak nga pak
Prej nji lloj anemie emocionale.
Dhe rrotull âsht nji turmë
E flliqsinave, e të fuqishmëve, e foshnjeve të pavdekshme të ma t’mjerëve.
Ata kanë me e trashëgu’ tokën.
Në tê âsht fundi i shumimit.
Mërzia e saj âsht elegante dhe e teprueme.
Asaj kishte me i pëlqy’ që ndokush me folë me tê
Dhe gjithmonë ka frikë
Se mos unë kam me e bâ ket pamatuni./KultPlus.com
Poezi nga Ezra Pound
Françeska
Ti dole jashtë prej natës
dhe kishte lule n’duert e tua,
tash ke me dalë jashtë prej nji turme konfuze,
jashtë nji trazine fjalësh rreth teje.
Unë që t’kam pa mes gjanave ma t’randësishme
u zemërova kur ata e përmendën emnin tand
në vende të zakonshme.
Kisha dashtë që valët e ftohta në mendjen time t’lundronin,
dhe që bota të thahej si nji gjethe e vdekun,
ose t’ish si farat e asaj lules që t’zhdukej me nji t’fryme,
që me mujt me t’gjetë sërish,
të vetme.
Përktheu: Orjela Stafasani / KultPlus.com
Poezi nga Ezra Pound
Françeska
Ti dole jashtë prej natës
dhe kishte lule n’duert e tua,
tash ke me dalë jashtë prej nji turme konfuze,
jashtë nji trazine fjalësh rreth teje.
Unë që t’kam pa mes gjanave ma t’randësishme
u zemërova kur ata e përmendën emnin tand
në vende të zakonshme.
Kisha dashtë që valët e ftohta në mendjen time t’lundronin,
dhe që bota të thahej si nji gjethe e vdekun,
ose t’ish si farat e asaj lules që t’zhdukej me nji t’fryme,
që me mujt me t’gjetë sërish,
të vetme.
Përktheu: Orjela Stafasani / KultPlus.com
Poezi nga Ezra Pound
Me dritë të shuar
Kthehu tek ëndrrat e vjetra
Që kjo bota jonë të mos humbë guximin
Me dritë të shuar
Duaje ëndrrën tënde
Duke përbuzur çdo dashuri inferiore,
Duaj erën
Dhe kujtohu këtu
Që vërtet vetëm ëndrrat mund të jenë
Prandaj, unë nisem në ëndërr, që të t’arrij.
1908./KultPlus.com
