Poezi nga Anita Hoxha
U vonova nënë e avionin s’munda ta kap dot
Aerportit si fëmi i erdha rrotull unë duke qarë
Dhe qiellit sy përlotur i bërtita me zë të fortë
A ka një zog mbi krahë këtu të më marrë
U vonova nënë ti me shpirtin tënd po lufton
Ora e jetës pa mëshir mbrapsht filloi rrotullimin
Në shtratin e vdekjes me sy fëmijët kërkon
Dhimbja po ta fik buzëqeshjen e gëzimin
Të lam nuse të re nënë kur shkuam ne a`therë
Me gërshetin e gjatë një nga një na përcolle
Me nallanet e drunjta kur u ndam atë pranverë
Një trëndafil të bardh për secilin nga ne mbolle
Sa vite shkuan nënë, e ti thoje s’mund të vij atje
Në tokën tënde bijë, je zonjë vetëm atje ke vlerë
Por mua sot pran vetes, pran shpirtit nuk më ke
Dhe as unë s’do të kem për të gjithë vitet e tjerë
U vonova nënë e gjallë dot s’të gjeta ty o zot
E putha me lot shtratin e qava mbi rrobat e tua
Ah nënë se c’ndjeva me fjalë une s’mundem dot
Pse t’lam vetem nënë pse shkuam n’dhe të huaj
U vonova nënë duart sti putha, s`të mbajta erë
Kam mbetur si një lis erës e stuhis atje rrëzuar
Ah nënë të lutem zgjohu e sërish në krah më merr
Të ndihem fëmijë e vogël, si dikur prej teje llastuar
U vonova nënë e n’shtëpin e fundit s’të përcolla
Veten mallkova pse në jetë u takuam ne aq rrall
Kujtimet e dhimbjen mes tufës me lule unë ta solla
E mes lotësh të lutem falmë ma bëj hallall. / KultPlus.com
