Pas një vere të gjatë e të mundimshme me situatën e krijuar nga pandemia, PriFest ka vendosur të sjellë kinemanë në shtëpinë tuaj përmes edicionit të sivjtshëm online, në pamundësi t’a mbajë atë sic do vit tjetër në qendrën e kryeqytetit në Prishtinë.
‘Pas shume diskutimesh e shumë idesh se si ta mbajmë edicionin e sivjetmë, menyra e vetme që u konfirmua ishte edicioni online’, thuhet në komunikatën për media.
Ky edicion do të mbahet në muajin Tetor të këtij viti, në datat 19-25. Filmat që do shfaqen këtë vit do shfaqen ekskluzivisht për shikuesit që ndodhen në shtetin e Kosovës.
Poashtu, në pamundësi të prezencës fizike të mysafirëve të shumtë ndërkombëtar si çdo vit, si dhe anëtarëve të jurive, ky edicion nuk do jetë garues.
Drejtori Artistik i festivalit: Fatos Berisha, ka konfirmuar që edhe këtë vit, filmat e përzgjedhur do jenë filma të cilët dëshmojnë që PriFest vazhdon të mbetet festival I rëndësishëm për të gjithë filmbërësit në rajon dhe më gjerë. “Megjithëse këtë vit për shkak të edicionit online jemi detyruar të reduktojmë numrin e filmave, jemi shumë të kënaqur me të gjitha aplikimet që janë bërë, me të gjithë filmat që janë përzgjedhur dhe me gjithë punën që po bëhet për të realizuar këtë edicion, më ndryshe se të gjithë edicionet e mëparshëm.”
Për të ndjekur filmat online ju duhet të regjistroheni në platformën online përmes një linku të cilin do e publikojmë 1 javë para festivalit në webfaqen e PriFest www.prifest.org
Filmi “Exile” në regji te Visar Morinës do bëjë hapjen e festivalit me datë 19.10.2020
Këtë vit, PriFest ka filluar bashkëpunim me EFA-European Film Academy, dhe si rezultat i këtij bashkëpunimi do të sjellin 6 filma të shkurtë të cilët do shfaqen brenda datave të festivalit.
‘Edhe këtë vit kemi pasur përkrahjen nga partnerët dhe sponzorët, pa të cilët festivali nuk do mund të realizohej. Raiffaisen Bank Kosovë, Ministria e Kulturës Rinisë dhe Sportit, Komuna e Prishtinës, Zyra e Presidentit të Republikës së Kosovës dhe Youth Artivists for Change përkrahur nga Qeveria Holandeze janë disa nga sponzorët dhe përkrahësit tanë, të cileve PriFest u është gjithnjë mirënjohës’, thuhet tutje në komunikatë
Për më shumë informata rreth programit, orareve të filmave dhe aktiviteteve mund të informoheni në rrjetet sociale Instagram, Facebook dhe Twitter si dhe në webfaqen e PriFest www.prifest.org
Poashtu, në komunikatë ceket se meqë natyra e edicionit të sivjetëm të këtij festivalit nuk është garuese, nuk është bërë as ndarja e filmave sipas kategorive.
Më poshtë gjeni të gjitha filmat pjesëmarrës në këtë vit në PriFest, të renditur pa kategori.
Filmat e metrazhit të gjatë
1. Tel Aviv on Fire / Regjisor: Sameh Zoabi 100 min
SEE Cinema Network (Rrjeti Fondeve të Filmit i Evropës Juglindore) ka hapur konkursin për mbështetje të prodhimit të filmave të shkurtë dhe zhvillim të projekteve për filma të gjatë.
Filmi artistik “Vulë” me skenar dhe regji nga Valmir Tertini do të jetë pjesë e festivalit të njohur amerikan New York True Venture Festival (NYTVFF).
Lajmin për KultPlus e ka bërë të ditur vet regjisori i cili ka thënë se ka pasur ftesë speciale që të marrë pjesë në këtë festival, por që është shtyrë si pasojë e pandemisë.
“Unë kam pas ftesë speciale nga festivali që të jem pjesëmarrës mirëpo pandemia e ka shtyrë këtë festival. Jemi në pritje dhe të disa festivaleve. Filmi ka një çmim si skenari më i mirë, para se të prodhohej, tani po presim vlerësime tjera”, ka deklaruar Tertini.
Ky film flet për Viktorian, një punonjëse e papërgjegjshme në Ambasadën Gjermane në Prishtinë. E varur nga alkooli, dhe me mungesë të një partneri, bën një jetë geto. Ndërsa punën për të cilën i është besuar posti nuk i intereson fare dhe le dosjet e hapura pa firmosur. Si një punonjëse e papërgjegjshme, ajo i dha një vizë njëvjeçare një djali nga Kosova vetëm për shkak se kishte marrëdhënie seksuale me të. Ajo u shkarkua nga ambasada, dhe rastësisht, ata e shohin njëri-tjetrin në aeroport kur udhëtojnë për në Gjermani.
Për realizimit e filmit “Vulë” në të cilin janë bërë bashkë aktorë nga Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia ka dhënë mbështetjen e saj edhe Qendra Kombëtare e Kinematografisë në Shqipëri.
“Vulë” deri më sot ka pasur premierë në Tiranë dhe Podgoricë. Ndërkaq gjatë muajit korrik të këtij viti “Vulë” shënoi edhe premierën e tij evropiane në festivalit të njohur italian BCT. / KultPlus.com
Ngaqë e dua shumë Shqiperinë, sa pas Amerikës e quaj atdheun tim të dytë, kurreshtja me shtyn që të lexoj jo vetem libra në gjuhën shqipe, që e kam mësuar me shumë deshirë, por të lundroj edhe në internet, për të ditur edhe më shumë për këtë vend të vogël në Gadishullin Ballkanik në jug të Evropës. Aty njhem edhe me inteketualë shqiptarë, që pas rrezimit te diktatuers 40-vjecare komuniste me 1992, jane përhapur nëpër botë, madje dhe në Amerikë. Disa prej tyre kanë arritur deri në portat e Holiwoodit, ‘i kanë hapur ato’ dhe ndodhen prej vitesh brenda tyre. Ata jane aktorë, kompozitorë madje dhe regjisorë. Një i tille është edhe Fatmir Doga. Fatmiri ka realizur deri me sot disa filma, në të cilët marrin pjesë aktorë me famë botërore, si Christoher McDonald, Siena Guilory, Stacy Keach, etj.
Nga qyteti Almira në shtetin e Neë York-ut, ku jetoj, u lidha me telefon me Fatmir Dogën në Los Anxheles dhe nga biseda e përzemërt telefonike me të, bëra këtë interviste, në të cilën pershkruhet shkurtimisht rruga e tij, për të arritur në Hollywood.
Fatmir, faleminderit për kohën që më kushton. Edhe pse periudhë pandemie degjuam që ti je në një moment shumë i ngarkuar me projektet qe po përgatit te filmosh nga dita në ditë.
Kënaqësia është imja. Faleminderit shumë Carrie, që i kushtoni kohë dhe vemendje Shqipërisë dhe shqiptarëve kudo që janë dhe që e quan atë atdheun tënd të dytë.
Ti ke lindur dhe je rritur ne Bulqizë, qytet i vogël minatorësh, i varfër në periudhën e diktaturës komuniste, i varfër edhe sot në periudhën e gjatë tranzitore dhe ende jo plotësisht demokratike. Kur të lindi dëshira të futeshe në labirinthet e artit kinematografik?
Po, jam lindur e rritur në një fshat shumë të bukura të Dibrës, ne veri-lindje të Shqipërise, që quhet Fushë Bulqizë. Aty filloi edhe karriera ime artistike. Në fillim, në shkollën fillore – 8 vjeçare si këngëtar, pastaj në shkollën e mesme në qytetin e Bulqizës, si aktor. Edhepse një province e varfër e Shqipërise së asaj kohe, jeta artistike atje ishte shumë aktive. Bënim prova çdo ditë të vitit, sepse merrnim pjesë në festivale e koncerte në çdo cep të Shqipërisë ku me modesti mund te them se edhe pata fituar shumë festivale të asaj kohe. Pasi mbarova shkollën e mesme, konkurova për në Akademinë e Arteve, dega dramaturgji, ku edhe fitova.
Kam dëgjuar nga miqtë e mi në Shqipëri se konkurset për pranimin në Akademinë e Arteve të Shqipërisë kanë qenë shumë të vështira. Mbase edhe më të vështirat në Evropën Lindore.
Të fitoje konkursin e Dramaturgjisë në ato kohë, ishte si te fitosh sot në këto konkurset si “America Got Talent” etj. Përfitoj nga rasti të them se fitorja e atij konkursi u kushtohet disa personave shumë të veçantë në jeten time, si Luba Shahini, Agim Demiri, Hajri Mandri dhe profesorit tim Timo Flloko, ‘one for the best albanian actor’, i cili besoi tek une dhe me përgatiti për të ‘tmerrshin’ konkurs dramaturgjie.
Si shumë të rinj shqiptarë, pas rrëzimit të regjimit komunist, le Shqipërinë dhe vajte në Itali. A mendove se duke ikur nga Shqipëria dhe duke u bërë emigrant në një vend të huaj, humbe shpresën per t’u bërë kineast?
Të rritesh në një diktature, është e tmerrshme. Çfarëdo lloj dikature të jetë ajo. Isha andoleshent dhe shikoja filma amerikanë qe vinin nga valet e kanaleve të televizioneve të ish-Jugosllavisë. Një veprim i tillë të kushtonte edhe vite burgu në komunizmin e çmendur shqiptar. Por jeta lulëzon edhe ne akullnaja dhe ne skutat e errëta në thellesi te oqeaneve. Pra, shikoja filmat dhe çuditërisht kisha një parandjenjë të habitshme se një ditë do të shkoja në Hollywood dhe do të futesha brenda atyre studiove ku bëheshin filmat. Ne 1992 ika nga Shqipëria në Itali me një qëllim të vetëm dhe te pakthyeshëm: T’ia kushtoja jetën karrierës artistike. Dhe atë bëra. Në atë fillim të viteve 90-të të shekullit të kaluar, italianët u treguan bujarë me ne, emigrantët . Por ligjet nuk ishin në favorin tonë. Fitova kinoprovën për filmin “Life is Beautiful” të Roberto Benigni-t dhe kur shkova ne sheshin e xhirimit, më thanë se nuk mund të merrja pjesë në film , sepse me mungonte një dokument. Ndonëse ne Itali kisha dokumente te rregullta dhe kisha leje pune, asaj kohe duhej te kishe një leje extra, per të punuar në entertainment. Aty e kuptova që për mua nuk kishte karrierë artistike në Itali.
Le më vonë Italinë, për të arritur në Kanada. Gjithnjë me dëshirën e hershne që të mos mbeteshe jashtë botës së filmit?
Po, vajta në Kanada dhe aty kam kaluar pjesën më të madhe të jetës sime. Kanadezët janë popull i mrekullueshem. Ata më hapen dyert dhe më bënë qytetar të tyre. Kam mësuar shumë nga Kanadaja dhe i jam shumë mirënjohes. Gjithashtu aty filloi dhe lulëzoi edhe karriera ime kinematografike.
A është e vërtetë se ke hapur gazetën dhe radion e parë shqiptare në Kanada?
Po. Në vitin 1998, sapo arrita ne Kanada, pashë qe komuniteti shqipar nuk kishte asnjë mënyrë si të informohej me lajme nga vendlindja. Kështu edhe me ndihmen e disa financuesve shqiptarë hapa gazetën ‘Albanian Time’, me tirazh 2000 kopie. Ishin kohë të vështira atëherë. S’kishte media ne internet si sot dhe Shqipëria ishte në një rremujë te madhe politike. Në Kosovë ishte gati të fillonte lufta. Kjo vazhdoi deri më 2008. Pastaj hapa edhe Radion ‘ILIRIA’, ku isha folës dhe drejtor artistik i saj. Ishte nje përvojë e re per mua dhe padyshim dhe kujtim shumë i bukur i jetës sime në Kanada.Gjithashtu aty filloi dhe lulezoi edhe karriera ime kinematografike.
Shumica e adhuruesve të ekranit ëndërrojnë ta shohin veten në Hollywood më shumë si aktorë, se sa si regjisore, sepse, mendoj, rruga për t’u bërë regjisor është më e vështirë?
Nuk mendoj se ka profesione të lehta dhe te vështira. E rëndësishme në jetë është që të besosh në vetvete dhe të bësh atë për të cilën ke talent. Përndryshe, çfarëdo që të bësh dhe kudo që të ndodhesh, do të jete e vështirë për ty.
Cili është filmi yt i parë dhe si u prit nga kritika?
Eh, filmi im i parë… Do të më duhej të flisja shumë për filmin tim të parë… Por me pak fjalë, filmi im i parë i kushtohet një familjeje emigrante, konkretisht një familjeje shqiptare, që ikën nga Shqipëria paskomuniste dhe emigron ne Kanada. Një tragjedi e vërtetë në shumë aspekte. Filmi titullohet “IN BETWEEN”. Dëgjoni, emigracioni është emigracion. Pavarësisht se për çfar motivesh e le vendlindjen, në momentin që ti ikën nga vendi yt, ti behesh “aktor” i një filmi dramatik, ku në shumicën e rasteve ky “film” fundin e ka tragjik. Fatkeqëshisht shqiptarët e mi të dashur i “luajne” edhe sot e kësaj dite këto role tragjike. Vendi boshatiset çdo ditë dhe ky fakt më pikëllon në shpirt.
Per sa i takon filmit mund të them pa frikë se ai pati sukses të vertetë. Kritika kanadeze ishte shumë miqësore me mua si shkrimtar dhe regjizor i filmit. Kur i kujtoj ato ditë, me mbushen sytë me lot… Edhe mediat në Shqipëri i kushtuan shumë vemendje filmit, ku luante ‘ikona’ e kinematografisë shqiptare, Timo Flloko, dhe muzika e fimit ishte nga kompozuar nga një prej gjigandeve të muzikës shqiptare, Limoz Dizdari, dhe orkestruar nga Orkesta e Radio Televizionit Shqiptar. Ky film gjithashtu fitoi ne Festivalin e Filmit në Romë, kurse ne Festivalin e Venezia fitoi çmim e publikut si “filmi i pare si regjizor”. U vlerësua gjithashtu edhe në shume festivale të tjera.
Në filmat që ke drejtuar, luajnë aktorë shumë të njohur, si Christopeh McDonald, Siena Guillory, Stacy Ketch, Michael Madson Rachel Hunter etj. Ndër ta eshte edhe aktorja shqiptare Masiela Lusha, e njohur në shumë filma amerikanë. Këta aktorë mendon se i ka tërhequr tematika e skenarëve të tu që kanë pranuar të marrin pjese në filma, apo kanë pasur besim tek ti si regjizor?
Pjesëmarrja e aktorëve të famshëm në një film, është shumë komplekse. Futen në lojë shumë faktorë, deri sa të arrish te pjesëmarria e tyre në një film; por ajo më kryesorja është besimi te regjizori. Regjizori është ai që do ta bëjë filmin të mirë ose të keq. Prandaj, të gjithë yjet e kinemasë, siç përmende dhe ti, kërkojnë takim me regjizorin e filmit, para se të nënshkruajnë kontratën me producentët. Kjo ka ndodhur edhe në rastin tim. Jam krenar të them se krahas aktoreve të njohur amerikanë që u përmendën më sipër, në filmat e mi kanë marrë pjesë aktorë shqiptarë si Timo Flloko, Masiela Lusha, krenaria shqiptare ne Hollywood, miku im Herion Mustafaraj etj. Kam bashkëpunuar edhe me një tjetër talent, për të cilin jo ende nuk degjohet shumë në media. Ky është kompozitori i filmave, Aldo Shllaku nga Shqipëria.
A mendon se një ditë Hollywoodi mund të relaizojë një film me temë shqiptare, duke ditur se populli juaj ka histori të lavdishme në lufteë kundër pushtuesve dhe histori tragjike gjatë diktaturës komuniste, me burgje dhe kampe përqendrimi?
Hollywood-i është si një kompani mega-gjigande dhe nuk merret me tema historiko-politike të një vendi ose të një vendi tjeter. Realizimi e filmave eshte thjesht biznes. Nëse një studio filmike mendon se një skenar do të sjellë fitime po të behet film, e financon menjëherë , pa e vrarë mendjen se tema është shqiptare, italiane apo japoneze.
The tani pyetja më interesante dhe shpresoj qe të na japësh ndonjë lajm exclusiv në lidhje me projektin qe po punon në këtë moment.
Po të mos kishte ndodhur pandemia, tani do të isha në sheshin e xhirimit. Kam nënshkruar një kontratë me kompaninë BACKYARD FILMS, për të bërë regjinë e një filmi të mrekullueshem që do të distribuohet nga LIONSGATE. Filmi quhet “A horse with no name” (Western, Action, Thriller) dhe jam i dashuruar me atë skenar të shkruar nga Ron Althoff. Kemi dy aktorë shumë të famshëm për rolet kryesore.
A mund të na thoni se si quhen?
Po. Andy Garcia dhe Thomas Jane. Jemi ne negociata edhe me dy aktore te tjere qe se shpejti do konfirmohen. Filmimet do të bëhen këtu në Kaliforni. Por janë shtyrë për në tetor, kuptohet, me shpresën që pandemia të mos përkeqësohet. Kam nëmshkruar për të bërë regjinë edhe të dy filmave të tjerë me kompanine AVAIL ENTERTAIMENT. Konkretisht per filmin “Duplicate Machine” (Action, Adventure, Comedy) të skenaristit Frank Mora, gjithashtu dhe për një skenar timin, që titullohet “THE WEIGHT OF LIFE”, një dramë thriller, që është skenari im i zemres. Të tre këta me të cilët do të jem i zënë deri në vitin 2023, filma realizohen për LIONSGATE.
Fatmir ky është një lajm shumë i mirë dhe gëzohem shumë për ty. Po, si arrite të nënshkruash për 3 filma njeri pas tjetrit?
Në fakt nuk është një gjë e zakonshme që ndodh çdo ditë në biznesin e filmave. Siç përmenda më sipër, kam kaluar shume vite pune ne Kanada dhe kam njohur shumë investitorë filmash, që kanë parë punet e mia të meparshme, i kanë pëlqyer dhe më kanë kërkuar që projektet e mia të ardhshme si regjisor të m’i financojnë ata, dhe në çdo film të ketë nje ose më shumë aktorë të njohur.
Ke ndonjë gjë tjetër për të shtuar??
Edhe nje herë të falenderoj për interesimin dhe përkushtimin tëd ndaj Shqipërise dhe shqiptarëve. Nëse këtë interviste do ta botosh ne mediat shqiptare, dua të shtoj këto radhë: Nuk jam pro shkrimeve dhe lavdërimeve nëpër gazeta, sidomos kur thuhet se ky ose ai ka pushtuar Hollywoodin ose tjetër gjigand amerikan, dhe do të doja qe kjo intervistë të mos keqinterpretohej si e tillë. Mjaft me mendjemadhësinë e një pjese të shqiptarëve që jetojnë jasht atdheut dhe quajnë veten ‘specialë’ dhe ata që jetojnë në Shqipëri, të rëndomtë. /voal.ch /KultPlus.com
Të gjithë të apasionuarit pas filmave me princesha dhe mbretëri, vëmendjen këtu! Një film i ri me princeshë Diana-n është rrugës!
Thuhet se filmi do të quhet “Spencer” – mbiemri i Lady Diana-s para se të martohej me princin Charles-, por surpriza e vërtetë është emri i aktores kryesore. Kristen Stewart do të luajë rolin e princeshës dhe interneti është ndarë ne dy pjesë!
Gjithsesi para kësaj, flasim pak për subjektin e filmit.
Spencer do t’i dedikohet një fundjave shumë delikate, në fillim të viteve ’90-të, kur Diana pa se martesa me princin nuk po funksiononte dhe ajo donte të arratisej nga rruga e saj për t’u bërë një ditë mbretëreshë. Filmi do të pasqyrojë të gjithë dramën që ndodhë në 3 ditë, përfshi këtu edhe Krishtlindjet e fundit në House of Windsor.
Tani, çfarë kanë njerëzit me Kristen Stewart?
Reagimet janë të ndryshme, por një pjesë e mirë nuk mendon se aktorja ka lartësinë e duhur për të luajtur rolin e princeshë Diana-s. Ndoshta dyshimet vijnë nga adhurimi që njerëzit kanë për figurën e saj, por regjisori i filmit është i sigurtë që Kristen do të shkëlqejë edhe në këtë sfidë!
“Kristen është një nga aktoret më të mira që kemi sot. Që ta bësh mirë këtë film, të duhet diçka shumë e rëndësishme, siç është misteri. Kristen mund të jetë shumë gjëra, por mbi të gjitha di të jetë e mistershme, shumë e brishtë dhe shumë e fortë në të njëjtën kohë. Ne kjo na duhet, kombinimi i këtyre elementeve më bëri të më shkoj mendja tek ajo. “- u shpreh Pablo Larraín.
Pavarësisht ç’mendojnë njerëzit, duhet të presim deri vitin tjetër të shohim Stewart si Lady Diana! /konica/ KultPlus.com
Për filmin e tij me humor të zi “Rams”, regjisori nga Islanda, Grímur Hákonarson, u frymëzua nga përralla për therjen e deleve nga vëllezërit që mendonin se disa nga delet mund të rrezikonin që të shkatërronin kopenë e tyre dhe mënyrën e jetesës.
Edhe te ky film ai tërheq një tjetër shtresë nga kultura nordike, duke kthyer vëmendjen e tij te një grua që gjen zërin e saj në mes të jetës së qetë bujqësore, duke lënë gjurmët e saj në një industri të dominuar nga burrat. Si paraardhësit e tij, “The County” gërsheton elemente të një tragjedie të prekshme me komedi absurde, duke vënë në pah një portret njerëzor ku komuniteti dhe vetmia bashkëjetojnë në një peizazh kontradiktës – gjeografik, personal dhe politik.
Në një skenë që ma rikujtoi hapjen me arrestimin e Andrew Kötting në filmin “The Filthy Earth” ne takojmë Inga (veteranen televizive Arndís Hrönn Egilsdóttir) duke nxjerrë një viç nga barku i lopës në një fermë në periferi që ajo e udhëheq me burrin e saj, Reynir (Hinrik Ólafsson). Është një jetë e vështirë, një që Ingo (e cila çdo herë kishte ëndërruar që të zhvendosej në ambient më miqësor) e ka duruar më shumë për të mirën e Reynirit sesa të veten, e lidhur po aq shumë edhe me dashurinë që burri i saj e ka për fermën e familjes. Kështu që kur Reynir vdes në një aksident të dyshimtë rrugor, Inga jo vetëm që ndihet në ankth dhe e humbur, por ndien edhe një ndjenjë të çuditshme të tradhtisë – një besëtytni të hutuar se ai disi e ka braktisur atë, duke e lënë të zhytur në borxhe.
Mërzia e saj, sidoqoftë, kthehet shumë shpejt në zemërim për kooperativën e fuqishme lokale, ndaj së cilës Reynir ishte përkushtuar me sa duket me devotshmëri, por që tani Inga e sheh si një metropol të korruptuar, duke shfrytëzuar komunitetin të cilin është dashur që ta mbronte. Me të vërtetë, pëshpëritjet sugjeruese që përfshirja fantazmë e Reynirit me kooperativën mund ta kenë dërguar atë në varr më herët, e rrit ndjeshmërinë e Ingas ndaj padrejtësive. Kështu ajo e përdor “Facebook-un” për të shkruar një postim të zemëruar ku ajo e krahason kooperativën me mafinë. Jep detaje për mënyrat sesi ata bëjnë kapjen për fyti të jetës së dikujt apo të një biznesi (“asgjë nuk ndodh pa bekimin e tyre”) dhe për rrezikun e përballjes me ta. Është një hapje e furishme në një luftë të pavarësisë që do ta bëjë atë të hedhë pleh – edhe në kuptimin e vërtetë edhe si metaforë – në fytyrën e autoriteteve. /Koha.net /KultPlus.com
“Unhinged”, triler për mllefin në trafik me aktorin Russell Crowe, do të jetë filmi i parë i madh që do të shfaqet në kinema që nga kufizimet për shkak pandemisë së koronavirusit, ka shkruar revista NME të hënën.
Duke u shfaqur disa muaj më herët se që është planifikuar, filmi i cili është një triler psikologjik dhe që paraqet mllefin që shkakton trafiku, do të arrijë në kinematë e SHBA-së më 1 korrik.
Ky lajm vjen pasi që pothuajse një milion punonjës në industrinë e filmit dhe TV-së kanë humbur vendet e punës në Hollywood pas mbylljes së produksioneve për shkak të përhapjes së virusit.
Karantinat kanë rritur kërkesën për filma dhe programe televizive në mesin e shikuesve të mbyllur në shtëpi dhe ekspertët parashikojnë se transmetuesit do të kenë mungesë të programeve dhe filmave deri në fund të vitit.
Netflixi tashmë ka vazhduar produksionin në vendet si Koreja Jugore dhe Islanda. Qyteti Los Angeles, i cili konsiderohet si kryeqyteti i filmit dhe programeve televizive, ka krijuar grupe pune për të vlerësuar se kur mund të vazhdojë puna në këtë industri, transmeton Koha. / KultPlus.com
Filmi “Shija e derrit” trajton një histori dramatike, të një familjeje të shtresës së ulët provinciale shqiptare. Një familje, e cila edhe pse e gjendur në kushte të vështira ekonomike, vendos që të mos dorëzohet përpara skamjes. Me regji nga Elvis Lule, ky film i metrazhit të shkurtër sjell në role aktorët Lulzim Zeqja, Arta Selimi dhe Artan Islami.
Me skenar shkruar nga Elvis Lule dhe Erenik Beqiri, filmi “Shija e derrit” i ka mbaruar xhirimet dhe regjisori shprehet se puna me projektin nisi siç ndodh shpesh në procesin e ndërtimit të një skenari, ku pasi ideja është pjekur si një produkt hulumtimi dhe qëndrimi artistik, lindja është e pashmangshme. Filmi “Shija e derrit” ka në fokus të tij individin, dhe regjisori Elvis Lule i pyetur për skenarin shprehet se për këtë bashkëpunim falenderon edhe mikun e tij Erenik Beqiri. “Pasi disa qëndrime artistike krijojnë një pjekje të caktuar, pas këtij procesi këto qëndrime socialo- artistike fillojnë të kompozohen në një strukturë letrare dhe pas një procesi filtrues erdhëm në këtë skenar të shkurtër, i cili në fokusin e tij ka individin, gjej rastin të falënderoj mikun dhe bashkëpunëtorin tim Erenik Beqiri”, tregon regjisori Elvis Lule për filmin “Shija e derrit”. Aktorët në film janë emra të njohur për publikun, por regjisori Elvis Lule tregon se ka qenë një bashkëpunim shumë i mirë gjatë punës për këtë projekt kinematografik. “Kryesisht siç ndodh shpesh në proceset e kompozimit të një skenari ti bazohesh mbi një personazh real për të ndërtuar një figurë artistike, në këtë rast kështu ndodhi edhe me mikun tim Lulzim Zeqja, ishte hera e parë në këtë bashkëpunim shumë të mirë me Arta Selimin, Artan Islamin dhe zbulimin e një djali të vogël, por me një të ardhme brilante Juri Zeneli”, vijon ai. Ky film i metrazhit të shkurtër është një bashkëpunim mes Element Studios, Kube Studios dhe Qendrës Kombëtare të Kinematografisë, si bashkë prodhues në këtë produkt kinematografik.
Festivalet dhe premiera
Premiera e filmit “Shija e derrit” ishte menduar në fundin e muajit mars 2020, por regjisori Elvis Lule shprehet se për shkak të situatës në të cilën ndodhemi kjo ishte e pamundur. “Nuk kemi një datë fikse, sepse jemi të diktuar nga situata”, shprehet Lule. Situata në të cilën ndodhemi për shkak të koronavirusit ka penalizuar të gjithë në fushën e artit në mbarë botën, dhe detyrimisht edhe regjisorin Elvis Lule, që me këtë projekt si destinacion kryesor ka festivalet dhe rrjedhimisht sallat me publik. Por ai tregon se shpresa është që të kenë pjesëmarrje gjatë vitit, që vjen në festivale. “Po vijojmë bashkë me producentin tim Regis Canameri, të cilin gjej rastin ta falenderoj shumë me aplikimet në festivale, të cilat shpresojmë të jenë aktive në vitin 2021”, tregon regjisori. Me angazhime në kinematografi, por regjisori Elvis Lule vijon me punën e tij edhe në fushën e teatrit me vlerësime. Në lidhje me angazhimet e tij në jetën artistike, ai shprehet se fokusi këto vitet e fundit është më tepër te skenari dhe prodhimet audio vizuale. “Në fundin e muajit shkurt mbyllëm me sukses një prodhim teatral të Teatrit Kombëtar, shfaqjen “Galaksia” me regjisore Rovena Lule Kuka, ku unë kisha rolin e një drejtori artistik të prodhimit. Fokusi në vitet e fundit është orientuar për më tepër në hapësirën e skenarit dhe të prodhimeve të ndryshme audio vizuale, të cilat bëjnë pjesë në përditshmërinë time si regjisor”, tregon regjisori Elvi Lule. Në vijim të punës së tij, Elvis Lule tregon se është punuar mbi një skenar të metrazhit të gjatë, të cilin shpreson të ketë një realizim brenda dy viteve në vijim. /KultPlus.com
Mediat e huaja shkruajnë se filmi “Contagion”, një prodhim i vitit 2011, është renditur si një ndër filmat më të shikuar gjatë periudhës së shpërthimit të koronavirusit.
Filmi flet për një virus pandemik që shpërndahet me shpejtësi, i cili u merr jetën 26 milionë njerëzve në të gjithë botën.
Në film bëhet fjalë për virusin e quajtur MEV-1. Ai ka origjinën në Azi dhe transmetohet përmes prekjes, ndërsa simptomat e tij janë të ngjashme me koronavirusin. Shumë njerëz e kanë cilësuar këtë film si “parashikuesin” e mbërritjes së koronavirusit.
Filmi është prodhuar nga gjigandi Warner Bros. Ata kanë njoftuar se “Contagion” rezulton filmi më i kërkuar në katalogun e Ëarner Bros, pas Harry Potter. / KultPlus.com
“Le Segréen” ka botuar, të shtunën e 22 nëntorit 1958, në faqen n°5, një shkrim në lidhje me shfaqjen në kinema të filmit për heroin tonë kombëtar, të cilin Aurenc Bebja nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :
Kinema “familjare” Këtë javë : “Skënderbeu” i pathyeshëm Film i madh historik me ngjyra, i cili gjurmon jetën e heroit shqiptar që i bëri ballë me sukses pushtimit turk.
Seancat : Të shtunën e 22 nëntorit, në orën 20:30 ; të dielën e 23 nëntorit, në orën 16:00 dhe 20:30.
Dita e Shën Valentinit erdhi dhe shumica po përgatisin dhurata për të dashurit e tyre.
Por ka dhe të tjerë të cilët janë vetëm dhe duhet ta shijojnë këtë ditë të dashuruarish vetëm.
Por të qënit single nuk është dhe aq keq sa mund të duket. Më poshtë po ju sjellim disa filma që duhet të shikohen në këtë ditë të shënuar.
Blue Valentine (2010)
Michelle Williams dhe Ryan Gosling janë çifti problematik me një romancë të ngatërruar – kjo deri sa marrëdhënia e tyre ngelet sekrete.
Me një buzëqeshje të lezetshme, Gosling është Dean, një piktor që jeton në Pensilvani. Williams është gruaja e tij Cindy, një infermiere që përpiqet të përmbushë gjithë detyrimet e saj. Konfliktet e tyre fillojnë me shqetësime reale dhe bëhen akoma më tragjike kur ndërthuren me kujtimet e miqësisë së tyre.
2. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Cila është mënyra e vetme për të kapërcyer një ndarje?
Gruaja që ai është aq i dëshpëruar për ta harruar është Klementina (Kate Winslet. Filmi flet për Joel i cili ka në mendje gjithë kujtimet e tij të bukura me të dhe mënyrën se sa me dëshpërim kërkon ta rikthejë përseri dashurinë e tij.
3. Frances Ha (2012)
Frances Ha ka të gjitha shenjat e një romance gjithëpërfshirëse – por në duart e regjisorit Noah Baumbach, është një ode për miqësinë femra. Greta Gerëig ka një krizë katërmujore, kur shoqja e saj më e mirë (Mickey Sumner) shpërngulet nga banesa e tyre. Ajo e mbush boshllëkun me vizitat familjare dhe një udhëtim vetëm në Paris.
4. Booksmart (2019)
Dy shoqe pyesin nëse rinia e tyre i ka kaluar gjatë shkollës së mesme.
Beanie Feldstein dhe Kaitlyn Dever janë Molly dhe Amy, të etur për të shfrytëzuar sa më shumë natën e tyre të fundit para diplomimit. Ata marrin pjesë në një festë në jaht, shikojnë pornografi dhe marrin pjesë në një darkë të mistershme.
Çdo minutë të cilët ata kalojnë është e mbushur plot me emocion.
5. Little Women (2019)
Greta Gerwig është një meditim për gratë dhe tregtinë në shekullin e 19-të. Filmi fillon me Jo (Saoirse Ronan) duke shitur tregimet e saj të shkurtra në New York. Në shtëpi, motra e saj Meg (Emma Watson) është duke bërë luftë me financat e saj ndërsa Amy (Florence Pugh) është duke llogaritur përfitimet ekonomike të martesës. Komploti zhytet midis të tashmes dhe të kaluarës së tyre, por vëmendja mbetet tek dashuria e qëndrueshme e Jo-së për librat dhe romani që ajo realizon në fund.
6. Animals (2019)
Laura (Holliday Grainger) dhe Tyler (Alia Shawkat) janë rritur larg njëra-tjetës por gjithçka fillon kur njëra prej tyre fillon të takojë një pianist (Fra Fee)
Sidoqoftë, magjia e saj qëndron në kiminë midis synimeve të saj dhe përshkrimit të një miqësie gjithëpërfshirëse.
Ndërsa shkojnë dhe argëtohen nëpër klubet e Dublinit ju nuk mund t’i ndihmoni veçse t’i shihni teksa argëtohen. /KultPlus.com
Pas premierës botërore në ‘Sundance’, filmi ‘Exil’ nga Visar Morina do ta ketë premierën europiane në njërin ndër festivalet më të rëndësishme, në ‘Berlinale’, përcjellë KultPlus.
Premiera do
të shfaqet më 24 shkurt nga ora 15:30 në kinemanë Zoo Palast 1, në kuadër të
programit Panorama.
Filmi rrëfen
tregimin e Xhaferit, një inxhinier i kimisë me origjinë nga Kosova, i cili
ndjehet i diskriminuar dhe i ngacmuar në vendin e punës, gjë që e zhytë
atë në krizë të identitetit.
‘Exil’-i
është bashkëprodhim në mes të Komplizen Film Gjermani, Ikonë Studio Kosovë dhe
Frakas nga Belgjika i financuar nga Ministri për Kulturë dhe Media, Film- und
Medienstiftung NRË, German Federal Film Fund, Belgium Film Tax Shelter,
Medienboard Berlin Brandenburg, Qendra Kinematografike e Kosovës, Eurimages,
dhe German Federal Film Board.
Të rinjtë shqiptarë po shkëlqejnë në skenat botërore, ne së fundmi dëgjuam për një djalë me emrin Mason Alban, sukseset e të cilit në fushën e kinematografisë nuk ishin të pakta. KultPlus ka rënë në kontakt me Masonin që sukseset e tij t’i shpalos edhe para publikut shqiptar të cilët padyshim do të ndihen krenarë, shkruan KultPlus.
Lufta e fundit në Kosovë ka bërë që shqiptarët të shpërngulën me dhunë nga Kosova. I lindur në Vushtrri, Mason Alban është transferuar në Boston në moshën 11-vjeçare si refugjat. Por, Mason e ka shfrytëzuar kohën në mënyrën më të mirë. Ndonëse në një vend të huaj dhe duke pas parasysh vështirësitë, ai ishte i bindur që ëndrrat duhet ndjekur, ka punuar shumë dhe talenti i tij nuk mbeti pa rënë në sy.
Qysh në moshë
të re, arriti të lidhet me disa regjisorë të shkëlqyeshëm në Harvard, ku njëri
prej tyre ishte regjisori me famë botërore Peter Sellars.
“Shfaqjen
time të parë e bëra në Teatrin A. R. T në Kolegjin e Harvardit. Aty bëmë edhe
shfaqje tjera, diçka nga Çehovi dhe nga Shekspiri. Kështu rashë në dashuri me këtë
profesion, që për mua ishte terapeutik pas luftës. Në skenë mund të dëgjohej zëri
im. Teatrin që është forma më e pastër e demokracisë, e kam mësuar nga Peter Sellars”,
ka treguar kështu Mason Alban për hapat e parë në karrierë.
Gjasat që
aktori shqiptar të shkëlqejë në këtë rrugë, janë të mëdha. Por, të mëdha janë
edhe sfidat duke pas parasysh që konkurrenca është e madhe.
“Është një industri
jashtëzakonisht konkurruese, ku janë rreth një milionë aktorë të rinj në vit që
i hynë kësaj industrie. Unë kam pasur fat t’i takoj disa menaxherë dhe agjentë
që besuan në mua dhe më krijuan mundësi. Kolegji Emerson më ndihmoi shumë, atje
munda të aktroj dhe të tregoj talentin tim. Atje më morën në disa klipe dhe
filma studentor, kështu m’u hapën mundësitë dhe unë e shfrytëzova njërën nga
to. Punova në shumë shfaqje të suksesshme, krahas aktorëve dhe regjisorëve vërtet
të talentuar.”
Masoni
karrierën e tij e drejton duke punuar pa reshtur dhe pa u lodhur, duke i
tejkaluar dështimet dhe refuzimet. Sipas tij, ju duhet të jeni të gatshëm për të
sakrifikuar shumë që t’i realizoni ëndrrat tuaja.
“Është
sfiduese për të gjithë. Edhe për mua ishte një udhëtim i gjatë. Unë nuk e bëj këtë
për të qenë medoemos i famshëm, por e bëj sepse e dua profesionin që e kam. Nëse
nuk do ta doja profesionin, çdo gjë rreth tij qoftë pozitive apo negative nuk
do t’ia vlente.”
Në EVVY,
Mason Alban është emëruar për dy vite radhazi si aktori më i mirë. Ky vlerësim
patjetër që ishte një shtysë për të.
“Ky ishte një
tjetër afirmim i shkëlqyeshëm për mua. Në të gjitha format e artit ne kemi
nevojë për dikë që pajtohet me çmendurinë tonë, në mënyrë që ajo të
konsiderohet art. Konfirmimet janë çdoherë thelbësore.”
Por, ajo çka
nuk e kemi shpalosur deri tani, është një arritje e jashtëzakonshme e Masonit.
Ai është pjesë e filmit “Little Women” i cili u nominuar për Best Picture në
Oscar.
Të punosh në
një film të tillë dhe me njerëz kaq profesional, padyshim që është diçka e
mrekullueshme, ai madje ndihet i bekuar për këtë mundësi që i erdhi falë
talentit e përkushtimit në punë.
“U emocionova shumë për dashurinë e Akademisë ndaj “Little Women”. E ndjeva brenda vetes se ishte diçka meritore. Të gjithë ishin brilantë në atë që bënë dhe kjo ishte vërtet frymëzuese. Të punosh me Saoirse Roman është e mahnitshme sikurse me Greta Gerwig që shfaqin gjenialitetin e tyre dhe të bëjnë të ndihesh i bekuar që punon me ta. Po ashtu edhe me Kathryn Bigeloë. Ishte kënaqësi e madhe për mua të punoja me ta dhe të mësoja aq shumë nga të tjerët. Është nder i jashtëzakonshëm të punosh me një grup të tillë, ku ka njerëz aq të talentuar.”
Regjisorja e
filmit “Little Women”, Greta Gerwig ishte një pikë frymëzimi për Masonin.
“Është e
mahnitshme dhe e lehtë të punosh me të. Ajo është shumë profesionale dhe kështu
e bën punën tuaj të lehtë. Ata kanë një vizion të shkëlqyeshëm dhe e dinë saktë
se çfarë duan. Pjesa tjetër varet nga unë që ta shpërfaq vizionin e tyre. Dhe të
kesh njerëz super të talentuar rreth vetes për të të ndihmuar të arrini – kjo e
bën gjithçka të lehtë dhe mjaft të dobishme.”
Gjithë ky
sukses nuk e ka lejuar Masonin të harrojë prej nga vjen. Ai pohon se ka një
lidhje emocionale me Kosovën dhe i kënaqet zemra për sukseset e saj.
Ai
gjithashtu nuk i refuzon as ftesat nga regjisorët shqiptar. Madje është bërë
pjesë e filmit “Adelina” të regjisores Rita Krasniqi.
“Ai është
filmi im i parë në Kosovë. Dhe aktualisht është nëpër festivale në të gjithë
botën. Ajo është regjisore mjaft e talentuar. Më pëlqen të punoj me regjisore,
ato më kanë dhënë mundësi gjithmonë.”
Krejt për
fund, Masoni ka dhënë një mesazh për të rinjtë shqiptarë.
“Uroj që ata t’i ndjekin ëndrrat dhe të mos mendojnë se madhështia ekziston jashtë tyre. Ka shumë të rinj të talentuar në Kosovë të cilën mund të fitojnë “Oskar” ose të bëhen çfarëdo që ata duan të jenë. Historikisht ne gjithmonë mendojmë se gjërat e mëdha janë atje tej larg diku. Por për mua dhe shumë kosovarë të tjerë aktor të bën talenti dhe jo Hollivudi. Nëse e ndjen aktrimin, bëhu, se krejt janë atje.” /KultPlus.com
Aktori i mirënjohur shqiptar Alfred Trebicka, i ftuar në një prej emisioneve televizive ka komentuar mbi filmat e kohëve të fundit në Shqipëri, duke mbajtur një qëndrim skeptik. Trebicka shprehet se, disa njerëz që vijnë nga hiçi, bëjnë filma, bëhen skenaristë, regjisorë apo aktorë, vetëm sepse kanë disa mjete financiare.
Të tillë persona, ai i quan sharlatanë dhe shprehet se, për të bërë një film nuk është e mjaftueshme që të kesh mjete financiare, por nivel i lartë arsimor, kulturor e artistik.
Trebicka nuk shprehet me emra konkretë, por kinematografia shqiptare është ‘pushtuar’ kohët e fundit nga filmat e Ermal Mamaqit dhe Bes Kallakut.
Pjesë marrë nga intervista:
Pse Alfred Trebicka, mund të refuzojë një rol?
Alfred Trebicka: Refuzuar domethënë, unë mund të them se në princip nuk e dua, nuk e kam refuzimin. Por, sigurisht që kam refuzuar. Kam refuzuar kur nuk më ka bindur, në rastin e filmit, skenari dhe regjisori.
Kjo ka ndodhur në disa raste, me regjisorë të rinj. Kanë ardhur me dëshirën e mirë për të bashkëpunuar dhe i kam pranuar.
Për shembull, kam bashkëpunuar me Ergys Metën, që e vlerësoj në kinema ose Joti Heillin. Nuk është se, nuk njoh refuzimin. Por, kur marr një skenar që nuk më duket skenar dhe shoh që personi që do ta ekzekutojë, sipas tij, nuk ka atë formimin elementar të një njeriu. Këtu, po ndodh një fenomen i pakëndshëm, në atdheun tonë të dashur. Po dalin njerëz pa asnjë lloj formimi pas asnjë… edhe thonë që jam kineast. Ore, kineast është fjalë shumë e madhe! T’i thuash dikujt që je kineast, duhet ta pyesësh veten mirë. Ka një mori komponentësh domethënë, që duhet t’i ketë një person për t’u quajtur kineast.
Ka shumë njerëz që vetëshpallen
Alfred Trebicka: Po, vetëshpallen, se nuk dua të përmend edhe emra tani, se s’është etike. Se edhe romanët e kam thënë që nuk dua të përmend emra. Po i shohim dita-ditës, një film nga ky, një film nga ai. Edhe ti thua “ore, kush është ky që bën skenarin vetë, bën regjinë vetë, bën edhe rolin vetë?”.
Është e pamundur domethënë?
Alfred Trebicka: Të paktën nga historia e kinemasë sa jam arsimuar, sa jam kontakuar, them me vete nëse ka art më të vështirë për t’u ekzekutuar është arti i kinemasë. Është një art kompleks, është një art që s’ka të bëjë vetëm me, jo se është i lehtë kinemaja. Por ka të bëjë me filozofi, mendim, janë një mori komponentësh. Dhe një njeri që vjen nga asgjëja dhe thotë që do bëj një film.
E keni fjalën, për filmat që prodhohen kohët e fundit në Shqipëri?
Alfred Trebicka: Edhe vetëshpallen pastaj njerëzit, thonë “unë jam regjisor, jam kineast, se unë e njoh tregun”. Këtu janë keqkuptuar njerëzit. Se të bërit film, nuk është vetëm çështje tregu. Ka kapur tregun ky, di se çdo tregu. Cili treg? Cili treg? Për cilin treg flasin? Unë si profesionist, do t’i quaja sharlatanë. Sharlatanë të këtij arti të madh, siç është kinemaja. Trumbetojnë, kanë disa mjete financiare që unë as nuk hyj në ato dhe as më intereson fare. Mund të kesh aftësinë për ta gjetur këtë, por deri këtu. Në nivelin profesional: Ndalu Beg, se ka hendek!
Domethenë, jeni skeptik me këta?
Alfred Trebicka: Jam skeptik dhe për njëfarë kohe, kam heshtur, por ka rënë një moment që është e pamundur sepse janë bërë si gripet apo viruset e frikshme. Dhe kur dëgjoj brezin e ri që flasin në vijimësi, filmi i këtij, filmi i këtij, them: O zot, ku po shkojmë, ku po na çon kjo rrugë?
Kam dëgjuar që kanë mbetur të zhgënjyer pasi kanë shkuar për ta parë dhe u kam thënë, nxirrini vetë konkluzionet, pasi kur të dalë trap, të kuptosh çfarë është. /Konica.al//KultPlus.com
Si 15 vjeçar ai u largua nga Kosova drejt Gjermanisë, atje ku sot ka zënë një pozicion të lakmueshëm në skenën e kinematografisë. Regjisori dhe skenaristi Visar Morina, ka spikatur qysh me filmin e tij të parë “Babai”. Por, ky ishte vetëm hapi i parë i cili i siguroi një rrugë të gjatë e të suksesshme. Filmi “Exil” është dëshmia më e mirë kur duam të flasim për suksesin e tij. Fitues i shumë çmimeve, Morina, po e nderon vendin e tij me paraqitje në festivale prestigjioze si Sundance Film Festival dhe Berlinale. Filmat e tij frymojnë edhe shqip, në thelb ata kanë rrëfime shqiptare, por ka edhe diçka që Visari ka treguar për KultPlus. Në filmin e tij të fundit flitet edhe shqip, e tingulli i gjuhës shqipe do të ketë rast të dëgjohet edhe para publikut gjigant në dy prej festivaleve më me zë në botë. Për krejt këtë sukses të menjëhershëm, sfidat, bashkëpunimin me aktorë të njohur botërorë, për rolin e tij të dyfishtë në filma, skenarist – regjisor dhe pikëpamjet e tij për kinematografinë e Kosovës do të keni rast t’i lexoni në këtë intervistë ekskluzive për KultPlus.
KultPlus: Një projekt filmik me një përrallë shqiptare në një ndër festivalet më prestigjioze të botës, sikurse që është Sundance Film Festival, çfarë ndjesie të ka dhënë përzgjedhja e filmit “Exil” në këtë festival kaq të madh?
Visar Morina: Në fakt gjatë punës, nuk e kam menduar që premierën do ta kem në Sundance. E shoh më shumë si film evropian, edhe mënyra se si është bërë filmi, por edhe nga tema që e trajton. Isha ende në editim kur e mora lajmin për Sundance dhe më është dashtë disa ditë të kuptoj. Por normalisht që gëzohem. Ka vite që jam duke punuar në këtë film dhe për filma si ky, pjesëmarrja në këtë festival është shumë e rëndësishme sepse në këtë garë internacionale ku do të shfaqet “Exil”, janë vetëm 12 filma.
KultPlus: Xhaferi është personazhi kryesor i filmit, i cili flet për ballafaqimin e tij në një vend të huaj, të zbulojmë më shumë, a flet Xhaferi shqip në këtë film, apo në gjuhë të huaj?
Visar Morina: Gjuha është kryesisht gjermane, por kam disa skena ku flitet shqip. Njëra nga skenat e mia më të preferuara është në gjuhën shqipe. Xhaferi takohet me një burrë shqiptar (Astrit Kabashi) dhe flasin për qaj të rusit dhe për kojshit në Kosovë që kanë pi shumë qaj dhe e llogarisin kohën që e kanë humbur duke pirë qaj. Në kontekstin në të cilin ndodh kjo skenë e krijon një absurditet dhe tension të mirë.
KultPlus: Ndërkohë, rolin e Xhaferit e luan aktori kroat Mišel Matičević, pse vendosët që rolin e një shqiptari ta luaj një aktor kroat?
Visar Morina: Me shumë qejf do ta kisha marr një aktor shqiptar. Përveç që ka qenë e domosdoshme që ai person me qenë aktor i mirë dhe me u përshtatë si tip në atë rol, ka qenë edhe gjuha gjermane e domosdoshme. Xhaferi e ka një pozitë të mirë në një firmë shumë të madhe. Është e rëndësishme që ai të flas shumë mirë gjermanisht, që të mohohet dyshimi që problemet që i ka personazhi në film vijnë si pasojë e gjuhës. Edhe një herë, me shumë qejf e kisha marr një aktor shqiptar, por në fund nuk kishte zgjidhje tjetër.
KultPlus: Përpos aktorëve shqiptarë, është edhe aktorja e njohur Sanrda Hüller, çka e tërhoqi Sanrda Hüller të jetë pjesë e filmit “Exil”?
Visar Morina: Sandra është yll i madh në Gjermani, dhe shumë e respektuar. Një gazetë e madhe në Gjermani e ka bërë një intervistë me të dhe titulli i intervistës ishte “Mbretëresha e Aktrimit”, mu duk shumë përshkrim i duhur. Por Sandra Hüller dhe Rainer Bock kanë qenë të vetmit që i kam dashtë prej fillimi dhe të dyve ju kam shkruar një letër ku kam sqaruar pse dhe për çka po i dua. Sandres i ka pëlqyer skenari shumë dhe besoj që kjo ka qenë arsyeja kryesore për të pse është në këtë projekt.
KultPlus: Pjesë e filmit janë edhe aktorët shqiptar si: Astrit Kabashi, Valentina Dubovci, Flonja Kodheli, Getuart Hajrizaj dhe Ameli Kabashi, nga ana profesionale, si qëndronin aktorët shqiptarë përballë atyre botërorë?
Visar Morina: Kur fillon puna, aktorët nuk ndahen në këto llogari, secili e ka rolin dhe rreshtat e vetë. Me Sandra-n në fillim ka qenë pak problem, sepse aktorët tjerë stresoheshin kur luanin me të, është aq e mirë dhe e saktë në punë sa që të komplekson në fillim. Por pas një kohe nuk ka dallim a po punon me një fëmijë, me një të njohur apo me një person që nuk e njeh askush. Besoj se kam pas shumë fat me aktorë. Loja e tyre do të jetë gjëja më e mirë në film.
KultPlus: Shenjat se ky projekt është mjaftë premtues i morët shumë herët, pasi që ky skenar u shpërblye me çmimin prestigjioz “Golden Lola”, ku u sfidove me skenaristët dhe shkrimtarët më të njohur në Gjermani, si dhe në Euroimages, e ndjeje një sukses të tillë?
Visar Morina: “Lola” për skenar më të mirë, ka qenë një befasi për mua. Për atë çmim nuk mund të aplikosh, duhesh të jesh i propozuar nga dikush. Pastaj është dashur ta dorëzoj skenarin vetëm me titull, pa asnjë informatë rreth autorit dhe produksionit. Qëllim ka qenë që juria ta lexojë vetëm skenarin, pa ditur se kush është autori. Pas leximit janë nominuar tri skenarë. Një nga skenarët konkurrent është vlerësuar dhe veçuar shumë nga juria, edhe kur ministrja e kulturës doli ta ndaj çmimin foli për atë skenar, dhe isha i bindur që ai skenar do të fitoi dhe mbeta i habitur kur e shpalli skenarin “EXIL” si fitues. Skenarin e kam shkruar shumë shpejt dhe për asnjë çmim deri më tani nuk jam gëzuar më shumë.
KultPlus: Kur ke shkruar skenarin “Exil”, e ke bazuar në ndonjë ngjarje të vërtetë, apo është imagjinare?
Visar Morina: Zakonisht për mua është shumë e rëndësishme të kem në projekt diçka që më tërheq personalisht. Nëse nuk ekziston kjo lidhje, projekti nuk ka kuptim për mua. Në këtë rast tregimi është fiktiv, por ka shumë gjëra që i njoh ose nga jeta ime ose nga jeta e njerëzve që i kam përreth. Por shpesh ka shumë detaje të vogla, një rresht, një imazh ose një situatë. Këto detaje zakonisht transformohen në diçka tjetër. Filmi e përshkruan jetën e një të huaji në Gjermani dhe normalisht në këtë rast kam ndodhi personale në të cilat jam bazuar. Por prapë jeta e Xhaferit nuk ka të bëjë me jetën time.
KultPlus: Por tashti, pranimi i filmit në “Sundance Film Festival” dhe në festivalin tjetër poashtu prestigjioz “Berlinale” po dëshmon se ky film është ndërtuar në nivel të lartë dhe po flet në gjuhën e botës, dhe qysh në fillim është një matje tjetër se filmi i fundit po e kalon filmin paraprak “Babai”, që padyshim është një sukses i madh për një regjisor të ri, çfarë janë pritjet për rrugëtimin e këtij filmi?
Visar Morina: Fillimi i projektit ka qenë i tillë. Buxheti për filmin e dytë ka qenë shumë më i madh. Zakonisht filmat e dytë në Gjermani bëhen me shumë më pak buxhet, ka edhe raste tjera por nuk janë të shpeshta. Pastaj casting është bukur i njohur këtu, firma prodhuese gjermane e filmit është bukur e madhe dhe shumë e suksesshme. D.m.th., kërkesat për këtë projekt kanë qenë shumë më të mëdha qysh nga fillimi. Nëse filmi do ta kishte premierën në një festival të vogël, do të kisha shumë telashe me projektet e radhës. E çka do të ndodh me filmin pas Sundance dhe Berlinale nuk e di. Normalisht që suksesi i këtij filmi vendos shumë edhe për kushtet që do t’i kem në projektin tjetër.
KultPlus: Edhe “Babai” edhe “Exil” kanë për bazë rrëfime shqiptare, edhe përkundër faktit se si i vogël jeni larguar nga Kosova, rrëfimet e popullit tënd po vazhdojnë të kenë prioritet, pse?
Visar Morina: Nuk kam qenë edhe aq i vogël kur kam ikë nga Kosova. Kam qenë 15 vjeçar. Ajo kohë ka qenë shumë e veçantë, jo vetëm për faktin që ishte fëmijëria ime por edhe për arsye politike. Në dhjetor 1994 kemi dal nga Kosova. Fëmijëria ime, si te çdo njeri, ka shumë ndikim, dhe siç thash edhe më herët për mua si krijues është shumë e rëndësishme që të kem një lidhje personale me atë çka e prezantoi në një film. Por nuk është e domosdoshme që të jetë 1 me 1. Shpesh është ndjenja më e rëndësishme se sa ngjarja. Por më duhet të ceki që “Exil” e trajton jetën e një të huaji në Gjermani, dhe që ai “i huaji” ndodh të jetë shqiptar. Fakti që është i huaj është më i rëndësishëm se sa fakti që është shqiptar. Besoj që struktura dhe statusi social i një ekzistence vendos më shumë për një individ se sa kombësia. Pra në këtë rast ka qenë edhe e mundur që roli kryesor të jetë edhe i një vendi tjetër. Por prapë se prapë jam shumë i lidhur me Kosovën. Përveç që më duket shumë inspiruese me shumë gjëra, është një copë e identitetit tim dhe me shumë qejf do të vija prapë në Kosovë për të bërë film.
KultPlus: Mendoni se kemi edhe shumë brum për skenarë të shumtë, duke u bazuar në historinë, mënyrën e jetës dhe veçantinë e popullit shqiptar?
Visar Morina: Besoj që çdo njeri dhe çdo popull – edhe pse nuk e di çka do me thanë me qenë një popull – e ka një veçanti. Në kohën kur unë kam jetuar në Kosovë, shqiptarët kanë përjetuar gjëra të tmerrshme, por prapë më ndodhë që tash flas me njerëz nga Kosova dhe e shoh që fëmijëria ime dallon nga fëmijëria e tyre. Një person që është rrit në Prishtinë në të njëjtën kohë si unë, e ka një përshkrim krejt tjetër, se sa unë që jam rrit në fshat.
KultPlus: Zakonisht, në shumë filma, për skenarist kanë një person tjetër e për regji një tjetër, e shumë shpesh fajin e suksesin e hedhin te njëri tjetri, ju keni përballë unin tuaj, si funksiononi në këto dy pozita?
Visar Morina: Gjatë periudhës sa shkruaj e adhuroj xhirimin dhe editimin. E gjatë editimit e adhuroj shkrimin. Shkrimi është fazë e mirë, sepse je plot shpresa. Xhirimi shpesh herë di të jetë shumë i rëndë, shumë i varur nga koha, ekipi, kushtet, moti… Besoj, do të isha regjisor më i mirë nëse skenari nuk është i imi. Nëse nuk e kanë bagazhin e shkrimit, besoj do të jem më i qartë në regji. Dhe me qejf do të bëja një skenar të huaj.
KultPlus: Do të bëje një kombinim me dikë tjetër, qoftë në rolin e skenaristit, apo të regjisorit?
Visar Morina: Nuk mund ta paramendoj që të shkruaj skenar për dikë tjetër. Edhe pse për momentin po shkruaj dhe jam si koskenarist i një regjisori gjerman. Por kjo ishte e qartë prej fillimit. Ai e kishte idenë dhe më ftoj ti bashkëngjitëm. Në këto rrethana, po. Por që të shkruaj një skenar krejt vetë dhe të ia dorëzoj dikujt tjetër, kjo vështirë që do të bëhej. Gjatë shkrimit e paramendoj filmin shumë dhe do të isha shumë i dëshpëruar nëse i shoh skenat ndryshe. Do të ishte si dhunë.
KultPlus: Ju keni studiuar për film në Akademinë e Arteve në Gjermani, dhe suksesi i juaj në botën e kinematografisë veç sa ka filluar, por si i shihni përpjekjet e regjisorëve të Kosovës dhe të Shqipërisë për të prekur majat e festivaleve prestigjioze?
Visar Morina: Por kjo ka ndodh me disa filma nga Kosova. Nuk është më e jashtëzakonshme që një film kosovar të marr pjesë në një festival të kategorisë A. Dhe në fakt filmat më interesant në botë qysh që disa vite nuk vijnë nga vendet e zhvilluar. Shumë filma të jashtëzakonshëm vijnë nga e ashtuquajtur bota, e tretë ose e dytë. Kështu që fakti që kam studiuar në Gjermani nuk thotë shumë. Kosova është shumë, shumë interesante. Vetëm një udhëtim me kombi prej Prishtinës në Drenas mund të del një film shumë interesant. Ose diskotekat kosovare, lezet i madh për film…
KultPlus: Do të veçoje ndonjë film të Kosovës apo Shqipërisë?
Visar Morina: Për skenën në Shqipëri nuk kam njohuri, ose shumë pak. Për Kosovë më shumë. Dhe prej nga 2010 jam rregullisht në kontakt me disa filmbërës nga Kosova dhe më duket një zhvillim i jashtëzakonshëm çka ka ndodh në këto vite. Më duket një zhvillim shumë i mirë. Ndërkohë është krijuar një lloj industrie e vogël. Jo vetëm sa i përket regjisorëve por edhe sa i përket stafit përreth dhe pa asnjë telashe do të xhiroja një film komplet me staf kosovar. Diçka që para disa viteve nuk kisha mundur ta paramendoj. Por prej filmave që i kam pa nga Kosova, mendoj që “Kthimi” nga Blerta është për mua filmi më i mirë. Dhe në përgjithësi e vlerësoj dhe adhuroj punën e Blertës shumë dhe shpresoj që ajo së shpejti të na sjell një projekt të ri. “Zana” akoma nuk e kam parë, por skenarin e kam lexuar dhe po pres me shumë gëzim që ta shohë atë film.
KultPlus: Jeni duke shijuar suksesin e filmit “Exil”, por shumë po besoj se keni në kokë ndonjë projekt të ri, nëse po, mund të na tregosh më shumë?
Visar Morina: Jam në shkrim të dy projekteve por akoma është shumë herët të konkretizohet diçka.
KultPlus: Dhe për fund, filmat shumë herë bazohen edhe në letërsi, keni të piketuar ndonjë shkrimtar shqiptar që do të donit që romanin e tij/saj të shndërronit në film?
Visar Morina: Letërsia që më pëlqen nuk mund ta paramendoj si film. Më duket më shumë si dhunë ndaj veprës. Çka mund ta marr me mend është që ta marr një pjesë ose një situatë nga një roman dhe të krijoj diçka të re, por jo si adoptim. Por momentalisht nuk jam duke bërë asgjë në atë drejtim, as nuk e kam ndërmend. / KultPlus.com
Pas shtatë sesioneve të shfaqjes së filmave këtë muaj në kuadër të programit të filmit “Retrospektiva e Wim Wenders”, sonte do të shfaqet sesioni i fundit “Paris-Texas” (1985), duke filluar nga ora 20:00 te Lumbardhi, shkruan KultPlus.com
Filmi do të shfaqet me titra në shqip dhe anglisht. Hyrja ofrohet falas.
Ky program i filmit u mundësua në bashkëpunim me Fondacionin Wim Wenders dhe Goethe Institute dhe me mbështetjën e Ambasadës Gjermane në Prishtinë.
Kino Lumbardhi në Prizren vazhdon edhe sonte me shfaqjen e filmave. Sonte do të shfaqet filmit “Der Amerikanische Freund”, ( Shoku Amerikan) dhe hyrja do të jetë falas, shkruan KultPlus.com
“Sonte në kuadër të programit të filmit “Retrospektiva e Wim Wenders” do të shfaqet filmi Der Amerikanische Freund [Shoku Amerikan] (1977) me fillim nga ora 20:00 te Lumbardhi. Filmi do të shfaqet në gjuhën e tij origjinale me titra në shqip dhe anglisht. Hyrja ofrohet falas”, thuhet në njoftimin e tyre në Facebook.
Filmi “Streha mes reve” u shfaq edhe në festivalin “Za Fest” në Theth. Filmi më skenar dhe regji të Robert Budinës ishte pjesë e këtij festivali, që solli për të pranishmit dhe aktivitete të tjera.
Me skenar dhe regji të Robert Budinës “Streha mes reve” deri më tani është shfaqur në disa festivale filmi dhe është vlerësuar me çmime e është mirëpritur nga kritika. Pak ditë më parë “Streha mes reve” fitoi çmimin si “Filmi më i Mirë” dhe aktorja Irene Cahani e aktori Arben Bajraktaraj si “Aktorët më të Mirë” në “PriFest”. Në këtë film ka një kast të përzgjedhur aktorësh, Arben Bajraktaraj (i njohur për “Taken”, “Harry Potter” dhe “Deathly Hallows”) vjen në rolin kryesor, atë të Besnikut, për të vijuar dhe me Esela Pysqyli, Irene Cahani, Bruno Shllaku, Osman Ahmeti etj.
I shfaqur më parë premierë botërore në “Tallinn Black Nights Film Festival” në Estoni, një tjetër kritikë për “Streha mes reve” ishte më parë dhe nga revista e kinemasë “Film Is A Fine Affair”.
Në film Besniku është një bari i vetmuar dhe mysliman i devotshëm, i pafat në dashuri. Ai jeton në Alpet e Shqipërisë së Veriut, biri i një nëne katolike dhe i një babai ish-komunist. Atje lart katolikët dhe myslimanët jetojnë në paqe mes tyre, madje edhe pas zbulimit të Besnikut, që xhamia e vjetër e fshatit ka qenë dikur kishë dhe është ndarë mes dy feve në të kaluarën e largët. Vdekja e babait ish-komunist sjell ndryshime të mëdha që vënë në rrezik ekuilibrin në familjen me besime të ndryshme fetare të Besnikut, ndaj ai detyrohet të marrë një vendim të rëndësishëm për jetën e tij.
Kosova për të gjashtin vit do të propozojë kandidatin e vet për nominim për edicionin e 92-të të çmimeve “Oscar”.
Të martën, Qendra Kinematografike e Kosovës ka ftuar të gjithë filmbërësit e interesuar që t’i dërgojnë propozimet e tyre për konsiderim për çmimin e madh për kategorinë për film në gjuhë të huaj, që mund ta përfaqësojë Kosovën këtë vit në edicionin e 92-të “Academy Awards”.
Ndryshe nga viti i kaluar kur komisioni i QKK-së kishte pasur vetëm filmin “Martesa” si propozim, sivjet gara duket të jetë më interesante. Së paku tri projekte filmike të mbështetura nga buxheti i shtetit mund t’i plotësojnë kriteret për t’u bërë kandidat.
Sipas drejtorit të QKK-së, Arben Zharku, pritjet janë që “gara të jetë më interesantja deri më tani me tre filma të shkëlqyer”.
Duke pasur si kusht për konkurrim të gjitha projektet e metrazhit të gjatë që janë shfaqur apo do të shfaqen për shtatë ditë me radhë në kinematë e vendit nga 1 tetori i vitit të kaluar deri më 30 shtator të këtij viti, “Nëntor i ftohtë”, nën regjinë e Ismet Sijarinës, tashmë është filmi i parë që i plotëson kushtet e kërkuara. /Koha.net / KultPlus.com
Aktorja shkodrane, Mirjam Bruceti, nderohet me titullin “Mirënjohja e qytetit”, duke vlerësuar kështu kontributin qe ajo dha në artin shqiptar, me rolet e pafundme në skenën e teatrit dhe kinematografisë.
“Përse erdhe ti në këtë dasmë, si të bënë këmbët që erdhe? A nuk e kupton që je i tepërt këtu, je i mallkuar? Ti e kupton që je i tepërt!”
Janë vargje që na kthejnë pas në kohë, plot 30 vite më parë, në 1989. Asokohe ishte në lulëzimin e karrierës së saj, ndërsa sot në “shtëpinë” ku u rrit artistikisht, aktorja e njohur shkodrane Mirjam Bruçeti na dhuron po të njëjtin emocion, përtej 70 viteve mbi supe.
Eshtë një ditë e shënuar për të, këshilli bashkiak i Shkodrës i akordoi titullin “Mirënjohja e qytetit”, duke vlerësuar kontributin qe ajo dha në artin shqiptar, me rolet e pafundme në skenën e teatrit dhe kinematografisë.
Aktorja që ndan jetën mes Francës dhe Shqipërisë ka pafund emocione dhe shprehet se ndjehet borxhlie ndaj Shkodrës.
Mirjam Bruceti: Kudo që të jeni, kudo që të jem, mendoj se kam dhënë diçka për Shkodrën, asnjë gjë nuk kam dhënë. Kudo që të jem, Shkodra më ka dhënë shumë më tepër sesa unë mundem me i dhënë.
Pjesë e krijimtarisë së Mirjam Bruceti janë dhe filmat në kinostudion “Shqipëria e Re”, si “Dëshmorët e monumenteve”, “Midis dy dasmave”, “Thesari”, ” Mysafir i paftuar”, “Flutura në kabinën time”, “Flaka e maleve”, Rruga e lirisë, “Militanti” etj.
Filmi “Elvis walks home” me regji nga Fatmir Koçi ishte pjesë e kompeticionit zyrtar në edicionin e 23 të “AVANCA Film Festival” në Portugali, ku u vlerësua me Special Mention të jurisë. Qendra Kombëtare e Kinematografisë shprehet se ky është vlerësimi i 8 për këtë film deri tani.
“Elvis walks home” (Elvis kthehet në shtëpi) është filmi më i fundit i regjisorit Fatmir Koçi, me skenar nga Jonathan Preece. Tema e filmit është universale. Filmi sjell në vëmendje fatin e disa fëmijëve jetimë, të cilët nga luftërat Ballkanike në vitin 1999 mbetën në rrugë. Një ditë, ata takohen me një imitues të Elvis Presley-t, i ardhur në Ballkan për të argëtuar trupat britanike. Asnjë nuk e di origjinën e tij. Është një shqiptar që ka emigruar dikur në Londër, dhe përpiqet ta harrojë nga ka ardhur.
Rolet në film regjisori ia ka besuar aktorëve të njohur, por dhe emrave të rinj, një pjesë e aktorëve në film janë dhe fëmijët. Mickey luhet nga aktori Dritan Kastrati, i cili ka luajtur edhe në dy filmat e mëparshëm të Koçit, si “Amsterdam Express” dhe “Pit Stop Mafia”. Vetë Kastrati është larguar ilegalisht nga deti dhe ka shkuar me një kamion në Britani të Madhe kur ishte 12 vjeç.
Rolet e fëmijëve refugjatë janë nga Klaus Laçi, Samuel Vargu, Armin Vargu, Vivian Biaggione, Enea Shinjatari, Arber Sinanaj, Lionel Boci, Gledi Spahiu, Jona Anastasi, Naiel Hoxha, Nikolla Shosha, Mikel Jaku, Reis Cani, Laura Cani.
Ndërsa rolet e tjera nga Romir Zalla, Amos Zaharia, Juli Emiri, Faton Gerbeshi, Arbies Komoni, Shkëlqim Bunjaku etj.
Dhjetë vjet pas realizimit, vijnë rrëfimet e regjisorit dhe aktorit kryesor të filmit “Moon” (Hëna) të vitit 2009 – film ky i vlerësuar me nota të larta nga publiku dhe nga kritika.
Duncan Jones, regjisor: Doja që Sam Rockwell të luante keqbërësin në filmin “Mute”, një film të cilin më vonë bëra për kompaninë Netflix. Por, ai donte të luante një djalë të klasës punëtore. Të dy ne i pëlqenim filmat e fantashkencës, ato të viteve 1970-80 – si “Silent Running”, Alian” apo “Outland”. E pëlqenim edhe ndjesinë e reales dhe tokësores në hapësirë, me ato rutinat ditore që ngjanin me punët në Tokë. Ndaj, thash: “Të shoh nëse mund të shkruaj diçka”.
E ndërtova rrëfimin rreth një njeriu që gërmon në minierën “Helium-3” në Hënë, e që e takon klonin e tij. Nathan Parker pastaj e shkroi skenarin. Baza e Hënës quhet “Sarang”, një fjalë koreane për dashurinë, meqë atë kohë isha në një lidhje të gjatë në distancë me një vajzë nga Koreja e Jugut. Frustrimi dhe ndjenja e izolimit që ndjen Sam Bell, personazhi kryesor, padyshim se ishte diçka që e zhvilloja. Gjithashtu, mendova se ka diçka interesante në mundësinë për ta takuar veten në një pikë tjetër të jetës, ta shohësh një person të pjekur në ndërveprim me një të papjekur e më emocional. Kjo sigurisht është mënyra se si kam ndryshuar unë gjatë rritjes time.
Cimeri im, Gavin Rothery, bënte art konceptual. Ai ia dha pamjen bazës së Hënës dhe Gerty-t – robotit me zë të aktorit Kevin Spacey. Teksa punonim në Londër, porositëm shumë ushqim nga restoranti “Mexicali” në Rrugën “Fulham”, sa që përfunduam duke i përdorur kutitë e tyre për racionet hapësinore të Samit. E ndërtuam bazën e Hënës si një set i plotë me 360 shkallë që ta kishim gati trupën dhe ekipin që në ditën e parë. Kjo na dha vetëbesim, edhe pse kushtonte afërsisht sa një e treta e buxhetit tonë prej pesë milionë dollarëve. Është mjaft e vështirë të bësh një film me buxhet të ulët pa u shqetësuar për: “Oh, nuk mund ta vë këtu, sepse s’kam shumë skenografi”.
Dëshironim që gjërat të dukeshin sa më reale që të jetë e mundur. Shumë dashuri dhe vëmendje u kemi kushtuar modeleve të automjeteve në miniaturë, por ato kishin nevojë për ekstra efekte vizuele, si p.sh. pluhuri të dilte nga rrotat. Pastaj ka pasur probleme te ndërveprimi mes dy Sam-ve.
Në ditët e sotme, ky lloj i performancës së shumëfishtë, të arritur me CGI, është mjaft i lehtë, por ishte shumë më i vështirë dikur. I kemi zgjedhur skenat që japin pamjet më mbresëlënëse të dy kloneve që publiku të mos ndihej i mashtruar. Për skenën e luftës, Sam luftoi me një kaskader i cili kishte vënë një çorape të gjelbër në kokë e të cilën e ndryshuam në mënyrë digjitale më vonë.
Nuk mendoj se “Moon” ishte negativ në lidhje me teknologjinë, por nuk ishte as pozitiv. Tash për tash kam më shumë etje për teknologjinë shpresëdhënëse, sepse vërtetë kemi nevojë për të. Si e nxjerr njerëzimi veten nga kjo telashe? A mund ta shohim me ngazëllim të ardhmen? “Moon” u realizua 10 vjet më parë dhe është e habitshme se sa shumë bota ka ndryshuar.
Sam Rockwell, aktor: Ka prirje te çdo aktor që ta kontrollojë çdo skenë, kështu që kur je duke i luajtur të dy rolet e ke prapë këtë ndjesi. Por, “Moon” ishte gjë e tmerrshme: sigurisht, një tronditje. Për të dalluar klonet, nisa të improvizoja me mikun tim aktor, Yul Vazquez, dhe Duncan na filmonte. I dëgjoja komentarët në DVD që aktori Jeremy Irons i bënte për filmin “Dead Ringers” ku luante binjakët, e ku fliste për energjitë e kundërta. Kjo është ajo që bëmë: një gjë alfa/beta. Një klon kishte qenë atje i vetëm për tre vjet, kështu që ishte pak si një Robinson Crusoe, pak si i shkarë. Tjetri ishte plot me testosterone.
Duncan i inkorporoi të gjitha këto në skenar, por ishte i shqetësuar nëse audienca nuk do ta dinte se kush është kush. Kishim një bisedë të gjatë në lidhje me përdorimin e një paruke, gjë që nuk ishte e mirë. Thashë: “Nuk mendoj se duhet ta bëjmë këtë”. Kjo nuk do të funksiononte gjatë tërë filmit. I detyrova për të përdorur veshje dhe kozmetikë për t’i dalluar. Bëmë rroba të rehatshme dhe grim të duhur për njërin klon, e rroba të lehta për tjetrin. Kemi përdorur rekuizita, si syze leximi dhe kapele, dhe vodhëm kollën – e personazhit Ratso Rizzo, nga filmi “Midnight Cowboy” – për klonin e sëmurë.
Shumë kohë kam luajtur përballë një topi tenisi në një këmbalec, ose përball aktorit Robin Chalk që dukej si unë nga mbrapa. Shkoja për ndërrim grimi dhe rrobash dy ose tri herë në ditë – sepse përpiqeshim të kompletonim skena të tëra. Ishte përvojë e vështirë. Kishte një grevë të skenaristëve, kështu që ishim vetëm në studion “Shepperton”. Isha si murg në atë kohë, duke shkuar në palestër dhe duke ngrënë pulë, duke mbështjell cigare dhe duke pirë kafe.
Është një hap i madh në karrierën time, meqë është cilësuar si film jashtë shablloneve. Ka ndihmuar në ringjalljen e fantashkencës intelektuale, siç janë filmat “Disctrict 9” dhe “Ex Machina”. Kush e dinte se filmi do ta ketë këtë jetë?
13 filma të punuar nga studentët dhe të vlerësuar si filmat më të mirë të shkurtër të animuar nga shkolla e filmit “Animation Workshop”, u shfaqën dje në Kinemanë ‘’Jusuf Gërvalle”, në kuadër të edicionit të dhjetë të Anibar.
Filmat u prodhuan nga studentët e shkollës së filmit “The Animation Workshop/ VIA University Collage”, në Danimark. Përmes animacionit filmat preken tema aktuale në shoqërinë e sotme si racizmi, tabuja, riciklimi; mbrojtja e ambientit, etj.
Këta filma u pritën mirë edhe nga pjesëmarrës në festival që paten mundësi t’i shikojnë. Antik Doli, pjesëmarrës tha se filmat kanë qenë unik, dhe kanë shfaqur fuqi dhe ndikim.
“Secili prej filmave ka qenë unik në stil, mesazh dhe realizim. Gjithçka ka pas fuqi edhe ndikim tek shikuesit duke filluar nga animacioni tek audio”. Dafina Vokrri, një pjesëmarrëse tjetër për filmat tha se secili ka pasur rendësin dhe mesazhin e vet. ‘Më pëlqeu idea e organizimit, tu e pas parasysh se secili film i shfaqur e pati rëndësinë dhe mesazhin e vet. “
Po ashtu, ajo shtoi se për të kuptuar filmat e animuar kërkon vëmendje të madhe, por megjithatë ajo japin kënaqësi të jashtëzakonshme. “Ndonëse nevojitet koncentrim për të zgjidhur enigmat e dhëna, këta filma sjellin kënaqësi të jashtëzakonshme dhe udhëzime mbi jetën, dëshirat, pengesat.”
“Best of Animation Workshop” po shfaqën në kuadër të Anibar, që u hap me 15 korrik dhe vazhdon deri më 21 korrik 2019, në Pejë
Regjimi komunist i cili shtirej se është demokratik është plaga më e madhe e Shqipërisë, periudha që la në ngecje shoqërinë dhe vrau njerëz të pafajshëm, burrat e ‘dobtë’ i bëri robër dhe vajzat e bukura e intelektuale i shndërroi në të pamoralshme, shkruan KultPlus.
Kjo është tematika e filmit ‘Delegacioni’ me
regjinë e Bujar Alimanit i cili u shfaq para publikut kosovar në kuadër të
PriFestit.
Me skenar nga Artan Minollari dhe regji të
Bujar Alimanit, filmi “Delegacioni” tregon historinë e një të burgosuri politik
i cili hiqet nga burgu që t’i takojë të deleguarit e jashtëm të cilët do t’i
ofrojnë Shqipërisë mundësinë për anëtarësim në rrjetet e politikës evropiane.
Në një kohë kur e mira dhe e keqja janë ndarë si me thikë, shokët e partisë
duhet të bashkëpunojnë me “të keqen” për të mirën e vendit.
Filmi jep këndvështrimin e të burgosurit, në
kuptimin e të burgosurit politik dhe të burgosurit të normës komuniste të asaj
kohe. I regjistruar në zona malore, filmi ofron mundësi që shumë personazhe
dytësore të futen brenda narratives dhe të shtojnë një copë të re informacioni.
Sidomos paraqitja e dy mësuesve nga Tirana, të cilat zbulojnë dinamikën dhe
thelbin e inatit të oficerit përgjegjës, i cili në bisedë e sipër me vajzat u
thotë “Unë vajzën time e kam përjashtuar lëre më surratit tuaj”.
“Ky projekt nuk dihej se a do të punohej, por është një projekt filmik që tregon një periudhë të rëndësishme të epokës të Shqipërisë, por nga ana tjetër pasuron vlera statistike shumë të spikatura”, ka thënë regjisori i filmit Bujar Alimani.
“Ka një përplasje dhe një lloj gjetje shumë
interesante të Minarollit, që e bënë këtë film të duket si komedi e zezë por në
thelb ka një mesazh shumë njerëzorë duke treguar të kaluarën e Shqipërisë”, ka
sqaruar gjithashtu regjisori.
Pjesë e trupës së këtij filmi kanë qenë aktorë
të njohur si: Viktor Zhusti në rolin e Leos, Ndriçim Gjepa në rolin e shokut
Spiro, Xhevdet Ferri në rolin e Asllanit, kurse Richard Sammel ka luajtur rolin
e të deleguarit të Bashkimit Evropian në Shqipëri. Në role të tjera kanë qenë:
Ermir Topi, Armend Smajli, Gani Morina, Tristan Halilaj, Kasem Hoxha.
Ky është bashkëpunimi i radhës midis
Shqipërisë dhe Kosovës, dhe kjo mbështetje regjisorin Alimani e ka bërë të
ndjehet i privilegjuar, meqë projektet filmike paguhen me taksa të qytetarëve
ndërsa borxhi i artistëve është që të realizojnë filma të mirë, siç është
vlerësuar ‘Delegacioni’.
‘Për të bërë film për atë periudhë historike
ishte tejet e vështirë, të gjesh sot rrugët, ndërtesat, gjithçka është dekoruar
dhe punuar. Kemi kërkuar edhe në zonat më të largëta të Shqipërisë, ku mund të
ketë mbetur diçka nga ajo kohë, megjithatë ka qenë një punë e vështirë’,
shprehet Alimani.
Mirëpo i pyetur se si ka arritur që në gjithë
filmin të mbajë një qetësi dhe përmes saj të komunikoj shkëlqyeshëm me
publikun, Bujari Alimani tregon se “qetësinë dhe gjatësinë e kuadrit e kam
përdorur sepse është e pamundur që në
momentin kur e kyç kamerën të mos e zgjedhësh qetësinë dhe të trajtosh
personazhin me hetuesi. Të gjithë në ato momente hetojnë, hetojnë ndjenjën, të
gjithë mendojnë për atë periudhë. Kështu që mendoj që ajo qetësi është aq e
shenjtë sa që jep i forcë filmit”.
Në rolin e të burgosurit politik është aktori
Viktor Zhusti i cili këtë rol e luan me një heshtje që ka esencë dhe mesazh siç
e thekson ai ‘nëse nuk e kupton heshtjen time atëherë nuk mund ta kuptosh as
fjalën.’
‘Ky personazh kryesor i filmit nuk ishte një hero ishte një njeri që e bën akoma më të dhimbshme atë presionin dhe shantazhin që bëhej ndaj tij. Ky nuk bënte asgjë të jashtëligjshme, ai ishte një pedagog dhe krimi i vetëm i tij ishte që ishte intelektual. U dënua sepse iu kishte folur studentëve jashtë atyre parullave, paragrafëve politike. Ky njeri jeton brenda dhimbjes së tij andaj është i heshtur, nuk ia thotë asnjë njëriu’, rrëfen Zhusti.
Vështirësia e të qenit intelektual dhe misioni
i shenjtë që bënin ata në një sistem të tillë të egër, përveç personazhit kryesor
përçohet edhe përmes dy personazheve mësuese, ku njërën prej tyre e luan mjaft
mirë aktorja kosovare Fatlume Bunjaku.
‘Edhe mësueset ishin brum i atij sistemi, por
nuk pajtohen më të dhe synonin ta ndryshojnë atë. Kjo vërehet edhe nga dialogu
i shkurtë që kanë në film. Ato janë nga qyteti
por detyrohen të shkojnë dhe të punojnë në fshat për të sjellur
krejtësisht një frymë të re’, rrëfehet për rolin e saj, Bunjaku.
“Filmi zgjatë 77 minuta dhe ka qenë fitues i festivalit të Varshavës”, ka treguar për audiencën organizatorja e Prifest Vjosa Berisha./KultPlus.com
