Fjodor Dostojevski është një prej shkrimtarëve më të famshëm në letërsinë botërore. Veprat e tij madhështore ngrenë mjeshtërisht pikëpyetje mbi tema të rëndësishme të jetës dhe vdekjes.
Më poshtë janë disa thënie të këtij shkrimtari.
1. Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës. 2. Hedhja e një hapi të ri, nxjerrja nga goja e një fjale të re. Këto janë gjërat të cilave njerëzit u druhen më shumë. 3. Në mendjen e gjithsecilit prej nesh ka një kufi, përtej të cilit është e rrezikshme të shkosh. Pasi e ke kaluar atë kufi, është e pamundur të kthehesh mbrapa. 4. Lumturia nuk qëndron në vetë lumturinë, por në arritjen e saj. 5. Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari. 6. Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes. 7. Lumturia nuk vjen nga rahatitë tokësore, por fitohet përmes vuajtjes. 8. Në një zemër që dashuron vërtetë, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë. 9. Nuk duhet shumë për të shkatërruar një person. Gjithë sa do ju duhet të bëni është ta bindni se puna që ai bën është krejt e padobishme dhe e pakuptimtë. 10. Heshtja është gjithmonë e bukur dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet. 11. Një person mund të jetë i mençur, por që të veprojë mençurish, vetëm inteligjenca nuk mjafton. 12. Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh. 13. Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time. 14. Është e pabesueshme se çfarë mund të bëjë vetëm një rreze dielli, për shpirtin tënd. 15. Njeriu duhet të flasë hapur me të tjerët, në një mënyrë që zbulon mendimet e veta të brendshme përmes fytyrës së tij, që zbulon hallet e tij, direkt përmes fjalëve. Një fjalë e thënë me bindje, me sinqeritet të plotë dhe pa hezitim, ndërkohë që e sheh tjetrin në sy, ka më shumë kuptim se dhjetëra faqe nga një libër. 16. Pa një objektiv në jetë, njeriu ndihet i mbytur. 17. Shpirti shërohet duke ndenjur me fëmijë. 18. Edhe një njeri që i ka duart e lidhura mund të bëjë shumë mirë, nëse do. 19. Bukuria do ta shpëtojë botën. 20. Njerëzit flasin ndonjëherë me një mizori kafshërore, por kjo është një padrejtësi e madhe dhe fyerje për kafshët; një kafshë nuk mund të jetë aq mizore sa një njeri, kaq artistikisht mizore. 21. Të rriturit nuk e dinë që një fëmijë mund të japë këshilla jashtëzakonisht të mira, edhe në rastet më të vështira. 22. Mos e mbushni kujtesën tuaj me të gjitha herët që jeni ndjerë të fyer; mund të përfundoni duke mos lënë asnjë hapësirë për momentet e mrekullueshme që keni përjetuar. 23. Një njeri, i cili e di se si të përqafojë një tjetër, është një njeri i mirë. /KultPlus.com
Fjodor Dostojevski ka lindur më 11 nëntor 1821, Moskë, Rusi.
Jeta e autorit rus Fjodor Dostojevski, ndër figurat më të shquara të literaturës botërore, ishte dëshmi e kësaj lloj vuajtjeje. Në moshën 15 vjeçare nëna i vdes nga tuberkulozi; dy vjet më pas vdes gjithashtu edhe i ati, një alkoolist i dhunshëm, për të cilin besohet se u vra nga shërbëtorët e tij.
Në vitin 1849 Dostojevski dhe kolegët e tij në rrethin radikal politiko – letrar “Petrashevski’ arrestohen dhe burgosen. Më pas dënohen me vdekje më 16 nëntor 1849. I gjithë grupi u detyrua që të qëndronte në të ftohtin e acartë në pritje të skuadrës së pushkatimit. Në minutën e fundit vendimi u anulua.
Cai Nikolaj, duke i konsideruar grupe të tilla si subversive dhe dëmtuese për pushtetin e tij, i vendoste të burgosurit përpara një ekzekutimi ritual simbolik, më pas e anullonte vendimin në momentin e fundit si shenjë e mëshirës së tij për të dënuarit. Si rezultat, Dostojevski u burgos dhe u dënua me punë të rëndë për 4 vjet në një burg në Siberi dhe 4 vite të tjera me shërbim të detyruar në ushtrinë ruse. Vetëm pas 10 vjesh kthehet në Shën Peterburg.
Fjodor Dostojevski është autori rus i shekullit të 19-të që ka shkruar novelat klasike si: “Krim dhe Ndëshkim”(1866) dhe “Vëllezërit Karamazov”(1880). Dostojevski iu kthye jetes së shkrimtarit si profesion pas një karriere të shkurtër ushtarake, ku në vitin 1846 publikoi novelën e tij të parë “Njerëz të varfër”.
Ai u bë i famshëm për krijimin e “heroit të rrugës’ një protagonist i mohuar nga shoqëria dhe në kërkim të shpengimit. Në novelat e tij ai eksploron temat e mëkatit, moralitetit dhe shpengimit të njeriut modern./KultPlus.com
“Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen”, Ndoshta ky perifrazim nuk i thotë të gjitha, por gjithçka që këto fjalë shprehin është thelbi i asaj që shënon një ndër dashuritë më të mëdha të të madhit të letërsisë Fjodor Dostojevski. Dashuria e tyre përkoi shpirtrat si një fill drite që çan terrin dhe shndërrohet në një shpërthim, rrezet e tërthim, rrezet e të cilit do të ngrohnin Siberinë e akullt dhe do të shkallmonin çdo ndalim dhe hezitim, për të kurorëzuar në lidhje dy zemra që i dhanë një dimension hyjnor dashurisë, duke e lartësuar në qiejt e shpirtit rus rrahjet e atyre zemrave.
Fjodor Dostojevski (11 nëntor 1821 – 9 shkurt 1881) ishte 27 vjeç kur u arrestua se i përkiste një shoqërie letrare, të cilësuar të rrezikshme nga regjimi carist dhe u dënua me vdekje. Dënimi i tij u shfuqizua në momentin e fundit, duke e shtyrë atë të shkruante një letër ekstaze për kuptimin e jetës atë mbrëmje. Por ai nuk u la i lirë – përkundrazi, ai shërbeu katër vjet në një kamp pune të rëndë në Siberi.
Pas lirimit të tij, Fjodori 33-vjeçar mbeti në Siberi, i varfër duke u përpjekur të rifillonte jetën e tij. Ai u miqësua me një mërgimtar rus që punonte si një zyrtar i vogël vendase, një alkoolist i dhimbshëm, i cili megjithatë ishte “një njeri inteligjent, i arsimuar dhe i mirë”, të cilin e dashuroi si vëlla. Ai kishte një grua, Maria dhe një djalë 7 vjeç. Ata e pritën atë në shtëpinë e tyre si pjesë e familjes, ndërsa Fjodori përpiqej të gjente këmbët e tij. Maria kishte një interes të gjallë për bisedën e këndshme dhe një keqardhje të madhe për fatin e tij, ky burrë i ri dhe i dëshpëruar i rënduar nga pakënaqësia dhe i egërsuar nga epilepsia.
Në pranverën e ardhshme, gati për të hyrë përsëri në botë dhe për të gjetur një mjet jetese, ai u bashkua me Korpusin e Ushtrisë Siberiane si ushtar. Duke u larguar nga familja, ai e pati më të vështirë ndarjen me ta “se sa të ndahej nga jeta”.
Por sapo u largua, alkoolizmi i shokut të tij më në fund e kapi dhe e rrëzoi. Befas e ve dhe pa mjete për të siguruar të birin, Maria Dmitrievna Isaeva ra në thellësi të dëshpërimit – në kohën dhe vendin e saj, një grua pa burrë dhe pa pronë ishte, siç e tha Mary Shelley në të njëjtën epokë, “viktima e botës .”Fjodori u prek kur pa “me çfarë vetëmohimi, me çfarë force” Maria duroi fatkeqësinë e saj. Në një borxh të rrezikshëm, ai mori hua disa para dhe ia dërgoi menjëherë, pastaj kaloi muaj duke kërkuar që djali i saj të pranohej në një shkollë të mirë.
Ajo që ai nuk guxoi t’i thoshte asaj ishte se ishte thellësisht i dashuruar me të. Por Maria – një grua me inteligjencë të shkëlqyeshme dhe kuriozitet pasionant, e kishte marrë tashmë me mend këtë tërheqje me të riun Fjodor.
Ata mbetën të bashkuar në një korrespondencë javore. Një shpresë e cila rritej në zemrën e Fjodor, se ai mund të kishte mundësinë e tij tek ajo.
U befasua kur dhe u trondit, kur një vit më vonë pas vdekjes së të shoqit, Maria njoftoi se do të martohej me një mësues siberianë pesë vjet më të vogël, të varfër dhe të pashkolluar. Menjëherë, Fjodor grumbulloi disa para për të bërë udhëtimin prej 1700 miljesh përgjatë tundrës për ta parë atë. Ai rrëfeu atë që i ndodhi në një letër dërguar mikut të tij më të ngushtë, duke i shkruar verën para ditëlindjes së tij të tridhjetë e pesë:
“Unë e pashë atë! Sa fisnik, çfarë shpirti engjëllor! Ajo qau dhe më puthi duart, por ajo e do një tjetër. Këtu kalova dy ditë. Në ato dy ditë ajo kujtoi të kaluarën dhe zemra e saj u kthye përsëri nga unë.
Ai nuk ishte i sigurt nëse mund t’i besonte asaj që ndjente se ishte e vërtetë, por kur ajo i bëri shenjë të mos trishtohej, të mos qante, sepse “jo gjithçka është vendosur ende”, ai u kap pas fjalëve të saj si një njeri i mbytur. Për dy ditë, ai u zhyt në “lumturi dhe mundime të padurueshme”. Ai u largua me “shpresë të plotë”.
Por në kohën kur ai mbërriti në shtëpi, një letër e priste. Maria e donte njeriun tjetër më shumë se atë. Ai u shtyp. “Unë nuk e di se çfarë do të bëhet me mua pa të,” i tha ai mikut të tij, pastaj shtoi: “Unë kam mbaruar, por edhe ajo është gjithashtu e mbaruar.”
Duke përzier paarsyen e trishtuar të një të dashuruari me shqetësime të arsyeshme, ai shqetësohej se mësuesi i ri i shkollës ishte i papërshtatshëm për Marian, intelektualisht dhe shpirtërisht, dhe nuk mund të siguronte asgjë për të dhe djalin e saj. Ai i shkroi mikut të tij:
Ajo është 29 vjeç; ajo është e arsimuar, një vajzë e zgjuar që ka parë botën, njeh njerëzit, ka vuajtur, është torturuar, e sëmurë nga vitet e fundit të jetës së saj në Siberi, e cila është në kërkim të lumturisë, është vetëdashëse, e fortë, ajo tani është gati për t’u martuar me një të ri 24-vjeçar, një siberian që nuk ka parë asgjë, nuk di asgjë, i cili mezi është i arsimuar, që po fillon idenë e parë të jetës së tij… pa rëndësi, pa vend në botë. , pa asgjë, mësues në një shkollë provinciale… Kush e di se deri ku do të shkojë mosmarrëveshja, të cilën pashmangshmërisht e parashikoj në të ardhmen; sepse edhe sikur të ishte një i ri ideal, ai nuk është një person i fortë. Dhe ai jo vetëm që nuk është ideal, por… Çdo gjë mund të ndodhë më vonë.
Ai vazhdoi të tragjedizonte me një sërë lëndimesh që i riu mund t’i shkaktonte Marias. “Zoti im – zemra ime po thyhet,” vajtoi ai në faqe, duke lavdëruar denjësinë e saj për mikun e tij, duke intimuar padenjësinë e burrit tjetër për të:
Nëse do ta dinit se çfarë engjëlli është ajo… çdo minutë diçka origjinale, e ndjeshme, e mprehtë, por në mënyrë paradoksale gjithashtu, pafundësisht e mirë, me të vërtetë fisnike – ajo ka një zemër kalorësiake: do ta bëjë veten.
Por më pas, në një akt të madhështisë së jashtëzakonshme morale – “Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen,” shkroi ai. Fjodor ai i kërkoi mikut të tij, i cili ishte edhe mbrojtësi i tij, dikur dhe një njeri me ndikim, të ndërmjetësonte në emër të mësuesit të ri të shkollës, dhe të shtyjë përpara aplikimin e tij për një rritje që do të dyfishonte pagën e tij. “Ajo nuk duhet të vuaj. Nëse ajo martohet me të, atëherë le të ketë të paktën disa para.” Më vonë, Dostojevski do ta shndërronte këtë gjest në një linjë tregimi në romanin e tij të vitit 1861 “Të fyerit dhe të plagosurit” . “Kjo është e gjitha për të, vetëm për të. Sikur vetëm që ajo të mos varfërohej”, i tha ai mikut të vet.
Pavarësisht se ishte thellësisht në borxhe, ai vazhdoi të mblidhte fonde për të shkuar për të vizituar Marian, duke shpresuar se ajo do të ndryshonte mendje. Udhëtimet e gjata ia përkeqësuan sulmet epileptike, të cilat e rrafshuan fizikisht dhe mendërisht, duke e lënë në “dëshpërim dhe në një gjendje poshtërimi psikik”.
Stinët u kthyen, por vendosmëria e tij po bëhej më e fortë. Në prag të dimrit, duke jetuar deri në dramën e rusëve të shekullit të nëntëmbëdhjetë, ai po i shkruante përsëri mikut të tij:
E dua çmendurisht, më shumë se më parë. Dëshira ime për të do të më kishte çuar në varr dhe fjalë për fjalë do të më kishte çuar në vetëvrasje, nëse nuk do ta kisha parë … E di që po veproj pa kujdes, në shumë mënyra, në marrëdhëniet e mia me të, pasi nuk kam pothuajse asnjë shpresë – por nëse ka apo jo shpresë – për mua është e njëjta gjë. Unë nuk mendoj për asgjë tjetër. Sikur ta shihja, ta dëgjoja! Unë jam një i çmendur fatkeq!
Dhe më pas, me vetëdije të pafuqishme, ai shtoi:
Dashuria në një maskë të tillë është një sëmundje. Unë e ndjej atë.
Gjatë gjithë miqësisë së tij, Fjodor ishte shqetësuar nga një boshllëk i dukshëm në arsyetimin e tij. Një burrë i denjë, një njeri praktik, ai e dinte se edhe ai nuk kishte se si të siguronte Maria dhe djalin e saj me rrogën e pakët të ushtarit. Nëse ajo martohej me të në vend të mësuesit të ri të shkollës, ajo do të vuante akoma mungesën e varfërisë. Por më pas, në javët e fundit të 1856, gjithçka ndryshoi: ai u gradua oficer dhe, menjëherë, ai bëri një propozim zyrtar. Pak para festave të Krishtlindjeve, pasi e mbajti nga familja të gjithë historinë e vështirë të romancës, ai më në fund i shkroi motrës së tij:
Unë e kam dashur këtë grua për një kohë të gjatë, çmendurisht, më shumë se jetën time. Nëse do ta njihnit atë, këtë engjëll, atëherë nuk do të habiteshit. Ajo ka kaq shumë cilësi të mrekullueshme, të shkëlqyera. Është inteligjente, e ëmbël, e edukuar, si rrallë femrat, me karakter të përulur… Miku im, motra e dashur! Mos kundërshto, mos u trishto, mos u shqetëso për mua. Nuk mund të kisha bërë asgjë më të mirë. Bëjmë një çift të mirë… Kuptohemi, jemi të të njëjtave prirje e rregulla. Ne kemi qenë miq për një kohë shumë të gjatë. Ne e respektojmë njëri-tjetrin, e dua atë.
Maria tha “po”.
Fjodori i shkroi mikut të tij, të cilit i kishte besuar fillimisht dashurinë e tij:
Unë po martohem… Askush përveç kësaj gruaje nuk do të mund të më bëjë të lumtur. Ajo ende më do… Ajo më do mua. Këtë e di me siguri. E dija edhe atëherë, kur ju shkrova letrën time verën e kaluar. Ajo shpejt humbi besimin në lidhjen e saj të re… Oh, sikur ta dinit se çfarë është kjo grua!
Ata u martuan më 7 shkurt të vitit 1857 dhe qëndruan së bashku deri në vdekjen e parakohshme të saj nga tuberkulozi 7 më vonë. Nën kujdesin e dashurisë së Marias, Fjodor Dostojevski u bë zëri i përjetshëm që këndonte në katedralen e letërsisë.
Fjodor Dostojevski ka lindur më 11 nëntor 1821, Moskë, Rusi.
Jeta e autorit rus Fjodor Dostojevski, ndër figurat më të shquara të literaturës botërore, ishte dëshmi e kësaj lloj vuajtjeje. Në moshën 15 vjeçare nëna i vdes nga tuberkulozi; dy vjet më pas vdes gjithashtu edhe i ati, një alkoolist i dhunshëm, për të cilin besohet se u vra nga shërbëtorët e tij.
Në vitin 1849 Dostojevski dhe kolegët e tij në rrethin radikal politiko – letrar “Petrashevski’ arrestohen dhe burgosen. Më pas dënohen me vdekje më 16 nëntor 1849. I gjithë grupi u detyrua që të qëndronte në të ftohtin e acartë në pritje të skuadrës së pushkatimit. Në minutën e fundit vendimi u anulua.
Cai Nikolaj, duke i konsideruar grupe të tilla si subversive dhe dëmtuese për pushtetin e tij, i vendoste të burgosurit përpara një ekzekutimi ritual simbolik, më pas e anullonte vendimin në momentin e fundit si shenjë e mëshirës së tij për të dënuarit. Si rezultat, Dostojevski u burgos dhe u dënua me punë të rëndë për 4 vjet në një burg në Siberi dhe 4 vite të tjera me shërbim të detyruar në ushtrinë ruse. Vetëm pas 10 vjesh kthehet në Shën Peterburg.
Fjodor Dostojevski është autori rus i shekullit të 19-të që ka shkruar novelat klasike si: “Krim dhe Ndëshkim”(1866) dhe “Vëllezërit Karamazov”(1880). Dostojevski iu kthye jetes së shkrimtarit si profesion pas një karriere të shkurtër ushtarake, ku në vitin 1846 publikoi novelën e tij të parë “Njerëz të varfër”.
Ai u bë i famshëm për krijimin e “heroit të rrugës’ një protagonist i mohuar nga shoqëria dhe në kërkim të shpengimit. Në novelat e tij ai eksploron temat e mëkatit, moralitetit dhe shpengimit të njeriut modern.
Dostojevski vdiq më 9 shkurt të vitit 1881./ KultPlus.com
Ka shumë analiza për penën e tij, por më e thella dhe e goditura edhe pse koncize, mbetet kjo e nobelistit Herman Hesse. Duhet ta lexojmë Dostojevskin kur jemi përtokë, kur kemi vuajtur deri në kufi të së arsyeshmes dhe e gjithë jeta na dhemb si një plagë e vetme djegëse dhe përvëluese, kur frymojmë dëshpërimin dhe kemi vdekur nga njëmijë vdekje të pangushëllueshme. Atëherë, në momentin kur ndodhemi të vetmuar dhe të mpirë në mes të ndyrësisë- kthejmë vështrimin nga jeta e nuk ja kuptojmë shkëlqimin e saj të pashpirt dhe të egër dhe as nuk duam më t’ia dimë, ja, pikërisht atëherë, jemi të pjekur për muzikën e këtij shkrimtari të tmerrshëm dhe të mrekullueshëm.
Atëherë, në fakt, nuk jemi më spektatorë, nuk jemi më gjyqtarë ose shijues, por jemi të mjerë në mes të gjithë djajve të tjerë të mjerë në romanet e tij, vuajmë vuajtjet e tyre, të magjepsur dhe të shtangur ne shikojmë vorbullën e jetës, gurin e mullirit të palodhur nga bluarja e vdekjes. Dhe në atë momente ne ndjejmë muzikën e Dostojevskit, ngushëllimin dhe dashurinë e tij, dhe vetëm atëherë ne provojmë ndjesinë e mrekullueshme të botës së tij poetike, të tmerrshme dhe shpesh deri në mizore. Dy fuqi të pushtojnë në librat e tij, i pari është dëshpërimi, pranimi i së keqes, i të pësuarit, i mos kundërshtuarit të mizorisë gjakësore dhe problematike të natyrës njerëzore. Nga kjo vdekje duhet vdekur, ky ferr duhet përshkruar nëse do që edhe zëri tjetër i mjeshtrit, ai zëri qiellor të mbërrij deri tek ne.
Sinqeriteti i lakuriqtë me të cilin rrëfehet jeta jonë njerëzore është një gjë e mjerë, e pasigurt dhe ndoshta e dëshpëruar, një fillim i pashmangshëm.. Duhet ti dorëzohemi dhimbjes, ti braktisemi vdekjes, buzëqeshja cinike e ferrit të realitetit lakuriq dhe të ashpër duhet të ngrijnë sytë tanë, para se të jetë në gradë të presë thellësinë dhe vërtetësinë e asaj tjetrës, pikës ose fuqisë së dytë.
Pika e parë (fuqia) i thotë po vdekjes, jo shpresës, heq dorë nga të gjitha zbukurimet, të gjitha eufemizmat konceptuale dhe poetike me të cilat jemi mësuar të maskohemi nga rreziqet dhe brutalitetet e ekzistencës njerëzore nga ana e disa shkrimtarë të këndshëm.
Por e dyta na tregon një element të ndryshëm nga vdekja, një tjetër realitet, një tjetër thelb: domethënë ndërgjegjen e njeriut. Megjithëse, e gjithë jeta njerëzore, luftë dhe dhimbje, poshtërsi dhe mizori ka edhe diçka tjetër, ndërgjegjen, domethënë aftësinë e qenësishme të njeriut për t’ju kundërvënë Zotit. Vërtet ndërgjegjja gjithashtu na çon përmes dhimbjes dhe terrorit të vdekjes , në mjerim dhe faj, por ama na nxjerr nga vetmia e padurueshme e absurdit, na vë në kontakt me sensin e gjërave, me thelbin e tyre, me përjetësinë. […] Këto dy mesazhe i ndjeva tek Dostojevski, kur isha një lexues i mirë i librave të tij, domethënë në orët kur dhimbja dhe dëshpërimi më kishin përgatitur ta kuptoja. Është një artist që më bëri të ndjej diçka të ngjashme, një muzikant që nuk jam i gatshëm ta dua dhe ta dëgjoj në çdo kohë, ashtu siç nuk do të doja gjithmonë ta lexoja Dostojevskin. Është Beethoven. Ai ka atë njohuri të lumturisë, mençurisë dhe harmonisë, të cilat, megjithatë, nuk hasen përgjatë shtigjeve të lehta, por shkëlqejnë herë pas here në rrugën që shkon buzë humnerës dhe nuk arrihen duke buzëqeshur, por vetëm me lot dhe të rraskapitur nga dhimbja.
Fjodor Dostojevski është një prej shkrimtarëve më të famshëm në letërsinë botërore. Veprat e tij madhështore ngrenë mjeshtërisht pikëpyetje mbi tema të rëndësishme të jetës dhe vdekjes.
Më poshtë janë disa thënie të këtij shkrimtari.
1. Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës. 2. Hedhja e një hapi të ri, nxjerrja nga goja e një fjale të re. Këto janë gjërat të cilave njerëzit u druhen më shumë. 3. Në mendjen e gjithsecilit prej nesh ka një kufi, përtej të cilit është e rrezikshme të shkosh. Pasi e ke kaluar atë kufi, është e pamundur të kthehesh mbrapa. 4. Lumturia nuk qëndron në vetë lumturinë, por në arritjen e saj. 5. Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari. 6. Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes. 7. Lumturia nuk vjen nga rahatitë tokësore, por fitohet përmes vuajtjes. 8. Në një zemër që dashuron vërtetë, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë. 9. Nuk duhet shumë për të shkatërruar një person. Gjithë sa do ju duhet të bëni është ta bindni se puna që ai bën është krejt e padobishme dhe e pakuptimtë. 10. Heshtja është gjithmonë e bukur dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet. 11. Një person mund të jetë i mençur, por që të veprojë mençurish, vetëm inteligjenca nuk mjafton. 12. Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh. 13. Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time. 14. Është e pabesueshme se çfarë mund të bëjë vetëm një rreze dielli, për shpirtin tënd. 15. Njeriu duhet të flasë hapur me të tjerët, në një mënyrë që zbulon mendimet e veta të brendshme përmes fytyrës së tij, që zbulon hallet e tij, direkt përmes fjalëve. Një fjalë e thënë me bindje, me sinqeritet të plotë dhe pa hezitim, ndërkohë që e sheh tjetrin në sy, ka më shumë kuptim se dhjetëra faqe nga një libër. 16. Pa një objektiv në jetë, njeriu ndihet i mbytur. 17. Shpirti shërohet duke ndenjur me fëmijë. 18. Edhe një njeri që i ka duart e lidhura mund të bëjë shumë mirë, nëse do. 19. Bukuria do ta shpëtojë botën. 20. Njerëzit flasin ndonjëherë me një mizori kafshërore, por kjo është një padrejtësi e madhe dhe fyerje për kafshët; një kafshë nuk mund të jetë aq mizore sa një njeri, kaq artistikisht mizore. 21. Të rriturit nuk e dinë që një fëmijë mund të japë këshilla jashtëzakonisht të mira, edhe në rastet më të vështira. 22. Mos e mbushni kujtesën tuaj me të gjitha herët që jeni ndjerë të fyer; mund të përfundoni duke mos lënë asnjë hapësirë për momentet e mrekullueshme që keni përjetuar. 23. Një njeri, i cili e di se si të përqafojë një tjetër, është një njeri i mirë. / KultPlus.com
Fjodor Dostojevski është një prej shkrimtarëve më të famshëm në letërsinë botërore. Veprat e tij madhështore ngrenë mjeshtërisht pikëpyetje mbi tema të rëndësishme të jetës dhe vdekjes.
Më poshtë janë disa thënie të këtij shkrimtari.
1. Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës. 2. Hedhja e një hapi të ri, nxjerrja nga goja e një fjale të re. Këto janë gjërat të cilave njerëzit u druhen më shumë. 3. Në mendjen e gjithsecilit prej nesh ka një kufi, përtej të cilit është e rrezikshme të shkosh. Pasi e ke kaluar atë kufi, është e pamundur të kthehesh mbrapa. 4. Lumturia nuk qëndron në vetë lumturinë, por në arritjen e saj. 5. Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari. 6. Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes. 7. Lumturia nuk vjen nga rahatitë tokësore, por fitohet përmes vuajtjes. 8. Në një zemër që dashuron vërtetë, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë. 9. Nuk duhet shumë për të shkatërruar një person. Gjithë sa do ju duhet të bëni është ta bindni se puna që ai bën është krejt e padobishme dhe e pakuptimtë. 10. Heshtja është gjithmonë e bukur dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet. 11. Një person mund të jetë i mençur, por që të veprojë mençurish, vetëm inteligjenca nuk mjafton. 12. Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh. 13. Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time. 14. Është e pabesueshme se çfarë mund të bëjë vetëm një rreze dielli, për shpirtin tënd. 15. Njeriu duhet të flasë hapur me të tjerët, në një mënyrë që zbulon mendimet e veta të brendshme përmes fytyrës së tij, që zbulon hallet e tij, direkt përmes fjalëve. Një fjalë e thënë me bindje, me sinqeritet të plotë dhe pa hezitim, ndërkohë që e sheh tjetrin në sy, ka më shumë kuptim se dhjetëra faqe nga një libër. 16. Pa një objektiv në jetë, njeriu ndihet i mbytur. 17. Shpirti shërohet duke ndenjur me fëmijë. 18. Edhe një njeri që i ka duart e lidhura mund të bëjë shumë mirë, nëse do. 19. Bukuria do ta shpëtojë botën. 20. Njerëzit flasin ndonjëherë me një mizori kafshërore, por kjo është një padrejtësi e madhe dhe fyerje për kafshët; një kafshë nuk mund të jetë aq mizore sa një njeri, kaq artistikisht mizore. 21. Të rriturit nuk e dinë që një fëmijë mund të japë këshilla jashtëzakonisht të mira, edhe në rastet më të vështira. 22. Mos e mbushni kujtesën tuaj me të gjitha herët që jeni ndjerë të fyer; mund të përfundoni duke mos lënë asnjë hapësirë për momentet e mrekullueshme që keni përjetuar. 23. Një njeri, i cili e di se si të përqafojë një tjetër, është një njeri i mirë. /bota.al/KultPlus.com
“Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen”, Ndoshta ky perifrazim nuk i thotë të gjitha, por gjithçka që këto fjalë shprehin është thelbi i asaj që shënon një ndër dashuritë më të mëdha të të madhit të letërsisë Fjodor Dostojevski. Dashuria e tyre përkoi shpirtrat si një fill drite që çan terrin dhe shndërrohet në një shpërthim, rrezet e tërthim, rrezet e të cilit do të ngrohnin Siberinë e akullt dhe do të shkallmonin çdo ndalim dhe hezitim, për të kurorëzuar në lidhje dy zemra që i dhanë një dimension hyjnor dashurisë, duke e lartësuar në qiejt e shpirtit rus rrahjet e atyre zemrave.
Fjodor Dostojevski (11 nëntor 1821 – 9 shkurt 1881) ishte 27 vjeç kur u arrestua se i përkiste një shoqërie letrare, të cilësuar të rrezikshme nga regjimi carist dhe u dënua me vdekje. Dënimi i tij u shfuqizua në momentin e fundit, duke e shtyrë atë të shkruante një letër ekstaze për kuptimin e jetës atë mbrëmje. Por ai nuk u la i lirë – përkundrazi, ai shërbeu katër vjet në një kamp pune të rëndë në Siberi.
Pas lirimit të tij, Fjodori 33-vjeçar mbeti në Siberi, i varfër duke u përpjekur të rifillonte jetën e tij. Ai u miqësua me një mërgimtar rus që punonte si një zyrtar i vogël vendase, një alkoolist i dhimbshëm, i cili megjithatë ishte “një njeri inteligjent, i arsimuar dhe i mirë”, të cilin e dashuroi si vëlla. Ai kishte një grua, Maria dhe një djalë 7 vjeç. Ata e pritën atë në shtëpinë e tyre si pjesë e familjes, ndërsa Fjodori përpiqej të gjente këmbët e tij. Maria kishte një interes të gjallë për bisedën e këndshme dhe një keqardhje të madhe për fatin e tij, ky burrë i ri dhe i dëshpëruar i rënduar nga pakënaqësia dhe i egërsuar nga epilepsia.
Në pranverën e ardhshme, gati për të hyrë përsëri në botë dhe për të gjetur një mjet jetese, ai u bashkua me Korpusin e Ushtrisë Siberiane si ushtar. Duke u larguar nga familja, ai e pati më të vështirë ndarjen me ta “se sa të ndahej nga jeta”.
Por sapo u largua, alkoolizmi i shokut të tij më në fund e kapi dhe e rrëzoi. Befas e ve dhe pa mjete për të siguruar të birin, Maria Dmitrievna Isaeva ra në thellësi të dëshpërimit – në kohën dhe vendin e saj, një grua pa burrë dhe pa pronë ishte, siç e tha Mary Shelley në të njëjtën epokë, “viktima e botës .”Fjodori u prek kur pa “me çfarë vetëmohimi, me çfarë force” Maria duroi fatkeqësinë e saj. Në një borxh të rrezikshëm, ai mori hua disa para dhe ia dërgoi menjëherë, pastaj kaloi muaj duke kërkuar që djali i saj të pranohej në një shkollë të mirë.
Ajo që ai nuk guxoi t’i thoshte asaj ishte se ishte thellësisht i dashuruar me të. Por Maria – një grua me inteligjencë të shkëlqyeshme dhe kuriozitet pasionant, e kishte marrë tashmë me mend këtë tërheqje me të riun Fjodor.
Ata mbetën të bashkuar në një korrespondencë javore. Një shpresë e cila rritej në zemrën e Fjodor, se ai mund të kishte mundësinë e tij tek ajo.
U befasua kur dhe u trondit, kur një vit më vonë pas vdekjes së të shoqit, Maria njoftoi se do të martohej me një mësues siberianë pesë vjet më të vogël, të varfër dhe të pashkolluar. Menjëherë, Fjodor grumbulloi disa para për të bërë udhëtimin prej 1700 miljesh përgjatë tundrës për ta parë atë. Ai rrëfeu atë që i ndodhi në një letër dërguar mikut të tij më të ngushtë, duke i shkruar verën para ditëlindjes së tij të tridhjetë e pesë:
“Unë e pashë atë! Sa fisnik, çfarë shpirti engjëllor! Ajo qau dhe më puthi duart, por ajo e do një tjetër. Këtu kalova dy ditë. Në ato dy ditë ajo kujtoi të kaluarën dhe zemra e saj u kthye përsëri nga unë.
Ai nuk ishte i sigurt nëse mund t’i besonte asaj që ndjente se ishte e vërtetë, por kur ajo i bëri shenjë të mos trishtohej, të mos qante, sepse “jo gjithçka është vendosur ende”, ai u kap pas fjalëve të saj si një njeri i mbytur. Për dy ditë, ai u zhyt në “lumturi dhe mundime të padurueshme”. Ai u largua me “shpresë të plotë”.
Por në kohën kur ai mbërriti në shtëpi, një letër e priste. Maria e donte njeriun tjetër më shumë se atë. Ai u shtyp. “Unë nuk e di se çfarë do të bëhet me mua pa të,” i tha ai mikut të tij, pastaj shtoi: “Unë kam mbaruar, por edhe ajo është gjithashtu e mbaruar.”
Duke përzier paarsyen e trishtuar të një të dashuruari me shqetësime të arsyeshme, ai shqetësohej se mësuesi i ri i shkollës ishte i papërshtatshëm për Marian, intelektualisht dhe shpirtërisht, dhe nuk mund të siguronte asgjë për të dhe djalin e saj. Ai i shkroi mikut të tij:
Ajo është 29 vjeç; ajo është e arsimuar, një vajzë e zgjuar që ka parë botën, njeh njerëzit, ka vuajtur, është torturuar, e sëmurë nga vitet e fundit të jetës së saj në Siberi, e cila është në kërkim të lumturisë, është vetëdashëse, e fortë, ajo tani është gati për t’u martuar me një të ri 24-vjeçar, një siberian që nuk ka parë asgjë, nuk di asgjë, i cili mezi është i arsimuar, që po fillon idenë e parë të jetës së tij… pa rëndësi, pa vend në botë. , pa asgjë, mësues në një shkollë provinciale… Kush e di se deri ku do të shkojë mosmarrëveshja, të cilën pashmangshmërisht e parashikoj në të ardhmen; sepse edhe sikur të ishte një i ri ideal, ai nuk është një person i fortë. Dhe ai jo vetëm që nuk është ideal, por… Çdo gjë mund të ndodhë më vonë.
Ai vazhdoi të tragjedizonte me një sërë lëndimesh që i riu mund t’i shkaktonte Marias. “Zoti im – zemra ime po thyhet,” vajtoi ai në faqe, duke lavdëruar denjësinë e saj për mikun e tij, duke intimuar padenjësinë e burrit tjetër për të:
Nëse do ta dinit se çfarë engjëlli është ajo… çdo minutë diçka origjinale, e ndjeshme, e mprehtë, por në mënyrë paradoksale gjithashtu, pafundësisht e mirë, me të vërtetë fisnike – ajo ka një zemër kalorësiake: do ta bëjë veten.
Por më pas, në një akt të madhështisë së jashtëzakonshme morale – “Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen,” shkroi ai. Fjodor ai i kërkoi mikut të tij, i cili ishte edhe mbrojtësi i tij, dikur dhe një njeri me ndikim, të ndërmjetësonte në emër të mësuesit të ri të shkollës, dhe të shtyjë përpara aplikimin e tij për një rritje që do të dyfishonte pagën e tij. “Ajo nuk duhet të vuaj. Nëse ajo martohet me të, atëherë le të ketë të paktën disa para.” Më vonë, Dostojevski do ta shndërronte këtë gjest në një linjë tregimi në romanin e tij të vitit 1861 “Të fyerit dhe të plagosurit” . “Kjo është e gjitha për të, vetëm për të. Sikur vetëm që ajo të mos varfërohej”, i tha ai mikut të vet.
Pavarësisht se ishte thellësisht në borxhe, ai vazhdoi të mblidhte fonde për të shkuar për të vizituar Marian, duke shpresuar se ajo do të ndryshonte mendje. Udhëtimet e gjata ia përkeqësuan sulmet epileptike, të cilat e rrafshuan fizikisht dhe mendërisht, duke e lënë në “dëshpërim dhe në një gjendje poshtërimi psikik”.
Stinët u kthyen, por vendosmëria e tij po bëhej më e fortë. Në prag të dimrit, duke jetuar deri në dramën e rusëve të shekullit të nëntëmbëdhjetë, ai po i shkruante përsëri mikut të tij:
E dua çmendurisht, më shumë se më parë. Dëshira ime për të do të më kishte çuar në varr dhe fjalë për fjalë do të më kishte çuar në vetëvrasje, nëse nuk do ta kisha parë … E di që po veproj pa kujdes, në shumë mënyra, në marrëdhëniet e mia me të, pasi nuk kam pothuajse asnjë shpresë – por nëse ka apo jo shpresë – për mua është e njëjta gjë. Unë nuk mendoj për asgjë tjetër. Sikur ta shihja, ta dëgjoja! Unë jam një i çmendur fatkeq!
Dhe më pas, me vetëdije të pafuqishme, ai shtoi:
Dashuria në një maskë të tillë është një sëmundje. Unë e ndjej atë.
Gjatë gjithë miqësisë së tij, Fjodor ishte shqetësuar nga një boshllëk i dukshëm në arsyetimin e tij. Një burrë i denjë, një njeri praktik, ai e dinte se edhe ai nuk kishte se si të siguronte Maria dhe djalin e saj me rrogën e pakët të ushtarit. Nëse ajo martohej me të në vend të mësuesit të ri të shkollës, ajo do të vuante akoma mungesën e varfërisë. Por më pas, në javët e fundit të 1856, gjithçka ndryshoi: ai u gradua oficer dhe, menjëherë, ai bëri një propozim zyrtar. Pak para festave të Krishtlindjeve, pasi e mbajti nga familja të gjithë historinë e vështirë të romancës, ai më në fund i shkroi motrës së tij:
Unë e kam dashur këtë grua për një kohë të gjatë, çmendurisht, më shumë se jetën time. Nëse do ta njihnit atë, këtë engjëll, atëherë nuk do të habiteshit. Ajo ka kaq shumë cilësi të mrekullueshme, të shkëlqyera. Është inteligjente, e ëmbël, e edukuar, si rrallë femrat, me karakter të përulur… Miku im, motra e dashur! Mos kundërshto, mos u trishto, mos u shqetëso për mua. Nuk mund të kisha bërë asgjë më të mirë. Bëjmë një çift të mirë… Kuptohemi, jemi të të njëjtave prirje e rregulla. Ne kemi qenë miq për një kohë shumë të gjatë. Ne e respektojmë njëri-tjetrin, e dua atë.
Maria tha “po”.
Fjodori i shkroi mikut të tij, të cilit i kishte besuar fillimisht dashurinë e tij:
Unë po martohem… Askush përveç kësaj gruaje nuk do të mund të më bëjë të lumtur. Ajo ende më do… Ajo më do mua. Këtë e di me siguri. E dija edhe atëherë, kur ju shkrova letrën time verën e kaluar. Ajo shpejt humbi besimin në lidhjen e saj të re… Oh, sikur ta dinit se çfarë është kjo grua!
Ata u martuan më 7 shkurt të vitit 1857 dhe qëndruan së bashku deri në vdekjen e parakohshme të saj nga tuberkulozi 7 më vonë. Nën kujdesin e dashurisë së Marias, Fjodor Dostojevski u bë zëri i përjetshëm që këndonte në katedralen e letërsisë.
Fjodor Dostojevski kishte lindur më 11 nëntor 1821, për të lënë të pavdekshme veprën e tij, shkruan KultPlus.
Ai vuri themelet e prozës së gjatë për fuqinë përshkruese, depërtimin e thellë psikologjik dhe peshën e madhe që i dha letërsisë në komunikim me lexuesin. Trazirat e mëdha që kishte kaluar, e bën që këto kthesa të mëdha jetësore t’i ketë përvojë edhe në shkrimet e tij, të cilat mbesin unike dhe madhore.
Një nënë e vdekur nga tuberkulozi, një baba alkoolist dhe dënimi me vdekje, ishin përvojat e tij më të rënda. Fatmirësisht cari e anuloi vendimin për pushkatimin e rrethit radikal politiko-letrar ‘’Petrashevski’’, në të cilën bënte pjesë edhe Fjodori.
Mirëpo, ai vazhdoj me burgosje dhe punë të rënda për 4 vite me radhë. Ndërkaq ato që e ngritën emrin e tij krahas klasikëve letrarë dhe që edhe sot e bëjnë të lexohen anë e kënd botës ishin veprat e tij. ‘’Krim dhe Ndëshkim’’, ‘’Një zemër e thyer’’, ‘’Të poshtëruar e të fyer’’ e ‘’Njerëz të varfër”, të cilat janë vetëm disa nga veprat që i dhanë vulë letërsisë ruse dhe botërore.
Sot, KultPlus ju sjell thënie nga Fjodor Dostojevski:
Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës.
Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari.
Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes.
Në një zemër që dashuron vërtet, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë.
Heshtja është gjithmonë e bukur, dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet.
Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh.
Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time.
Çfarë është Ferri? Unë mendoj se është vuajtja e të qenit të paaftë për të dashuruar.
Asgjë në këtë botë nuk është më e vështirë se sa thënia e të vërtetës, dhe asgjë më e lehtë se lajka.
Misteri i ekzistencës njerëzore, nuk qëndron vetëm tek të qenit gjallë, por në gjetjen e një qëllimi për të jetuar. / KultPlus.com
Dostojevski i shkroi të dashurës së tij Marias duke ia shprehur përkushtimin e jashtëzakonshëm: “Në rrugën ku jeton ti, jetojnë nëntë gra më të bukura se ti, shtatë të tjera më të gjata se ti dhe nëntë me të shkurtra se ti. Është edhe një tjetër që më dashuron më shumë sesa ti.
Në punë është një grua që më buzëqesh gjithmonë, një tjetër më nxit të bisedoj me të, ndërkohë që kamarierja ma ëmbëlson çajin me mjaltë në vend të sheqerit. E megjithatë, unë të dua vetëm ty”.
Pasi u martuan, Maria manifestoi një përkushtim të rrallë ndaj të shoqit, duke duruar sëmundjen e tij, varfërinë, udhëtimet dhe mungesat.
Teksa dergjej në shtrat, Dostojevski i pëshpëriti në vesh: “Nuk të kam tradhtuar as edhe në mendime”./ KultPlus.com
Fjodor Dostojevski ka lindur më 11 nëntor 1821, Moskë, Rusi.
Jeta e autorit rus Fjodor Dostojevski, ndër figurat më të shquara të literaturës botërore, ishte dëshmi e kësaj lloj vuajtjeje. Në moshën 15 vjeçare nëna i vdes nga tuberkulozi; dy vjet më pas vdes gjithashtu edhe i ati, një alkoolist i dhunshëm, për të cilin besohet se u vra nga shërbëtorët e tij.
Në vitin 1849 Dostojevski dhe kolegët e tij në rrethin radikal politiko – letrar “Petrashevski’ arrestohen dhe burgosen. Më pas dënohen me vdekje më 16 nëntor 1849. I gjithë grupi u detyrua që të qëndronte në të ftohtin e acartë në pritje të skuadrës së pushkatimit. Në minutën e fundit vendimi u anulua.
Cai Nikolaj, duke i konsideruar grupe të tilla si subversive dhe dëmtuese për pushtetin e tij, i vendoste të burgosurit përpara një ekzekutimi ritual simbolik, më pas e anullonte vendimin në momentin e fundit si shenjë e mëshirës së tij për të dënuarit. Si rezultat, Dostojevski u burgos dhe u dënua me punë të rëndë për 4 vjet në një burg në Siberi dhe 4 vite të tjera me shërbim të detyruar në ushtrinë ruse. Vetëm pas 10 vjesh kthehet në Shën Peterburg.
Fjodor Dostojevski është autori rus i shekullit të 19-të që ka shkruar novelat klasike si: “Krim dhe Ndëshkim”(1866) dhe “Vëllezërit Karamazov”(1880). Dostojevski iu kthye jetes së shkrimtarit si profesion pas një karriere të shkurtër ushtarake, ku në vitin 1846 publikoi novelën e tij të parë “Njerëz të varfër”.
Ai u bë i famshëm për krijimin e “heroit të rrugës’ një protagonist i mohuar nga shoqëria dhe në kërkim të shpengimit. Në novelat e tij ai eksploron temat e mëkatit, moralitetit dhe shpengimit të njeriut modern.
Dostojevski vdiq më 9 shkurt të vitit 1881./ KultPlus.com
Fjodor Dostojevski është një prej shkrimtarëve më të famshëm në letërsinë botërore. Veprat e tij madhështore ngrenë mjeshtërisht pikëpyetje mbi tema të rëndësishme të jetës dhe vdekjes.
Më poshtë janë disa thënie të këtij shkrimtari.
1. Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës. 2. Hedhja e një hapi të ri, nxjerrja nga goja e një fjale të re. Këto janë gjërat të cilave njerëzit u druhen më shumë. 3. Në mendjen e gjithsecilit prej nesh ka një kufi, përtej të cilit është e rrezikshme të shkosh. Pasi e ke kaluar atë kufi, është e pamundur të kthehesh mbrapa. 4. Lumturia nuk qëndron në vetë lumturinë, por në arritjen e saj. 5. Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari. 6. Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes. 7. Lumturia nuk vjen nga rahatitë tokësore, por fitohet përmes vuajtjes. 8. Në një zemër që dashuron vërtetë, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë. 9. Nuk duhet shumë për të shkatërruar një person. Gjithë sa do ju duhet të bëni është ta bindni se puna që ai bën është krejt e padobishme dhe e pakuptimtë. 10. Heshtja është gjithmonë e bukur dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet. 11. Një person mund të jetë i mençur, por që të veprojë mençurish, vetëm inteligjenca nuk mjafton. 12. Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh. 13. Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time. 14. Është e pabesueshme se çfarë mund të bëjë vetëm një rreze dielli, për shpirtin tënd. 15. Njeriu duhet të flasë hapur me të tjerët, në një mënyrë që zbulon mendimet e veta të brendshme përmes fytyrës së tij, që zbulon hallet e tij, direkt përmes fjalëve. Një fjalë e thënë me bindje, me sinqeritet të plotë dhe pa hezitim, ndërkohë që e sheh tjetrin në sy, ka më shumë kuptim se dhjetëra faqe nga një libër. 16. Pa një objektiv në jetë, njeriu ndihet i mbytur. 17. Shpirti shërohet duke ndenjur me fëmijë. 18. Edhe një njeri që i ka duart e lidhura mund të bëjë shumë mirë, nëse do. 19. Bukuria do ta shpëtojë botën. 20. Njerëzit flasin ndonjëherë me një mizori kafshërore, por kjo është një padrejtësi e madhe dhe fyerje për kafshët; një kafshë nuk mund të jetë aq mizore sa një njeri, kaq artistikisht mizore. 21. Të rriturit nuk e dinë që një fëmijë mund të japë këshilla jashtëzakonisht të mira, edhe në rastet më të vështira. 22. Mos e mbushni kujtesën tuaj me të gjitha herët që jeni ndjerë të fyer; mund të përfundoni duke mos lënë asnjë hapësirë për momentet e mrekullueshme që keni përjetuar. 23. Një njeri, i cili e di se si të përqafojë një tjetër, është një njeri i mirë. /KultPlus.com
“Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen”, Ndoshta ky perifrazim nuk i thotë të gjitha, por gjithçka që këto fjalë shprehin është thelbi i asaj që shënon një ndër dashuritë më të mëdha të të madhit të letërsisë Fjodor Dostojevski. Dashuria e tyre përkoi shpirtrat si një fill drite që çan terrin dhe shndërrohet në një shpërthim, rrezet e tërthim, rrezet e të cilit do të ngrohnin Siberinë e akullt dhe do të shkallmonin çdo ndalim dhe hezitim, për të kurorëzuar në lidhje dy zemra që i dhanë një dimension hyjnor dashurisë, duke e lartësuar në qiejt e shpirtit rus rrahjet e atyre zemrave.
Fjodor Dostojevski (11 nëntor 1821 – 9 shkurt 1881) ishte 27 vjeç kur u arrestua se i përkiste një shoqërie letrare, të cilësuar të rrezikshme nga regjimi carist dhe u dënua me vdekje. Dënimi i tij u shfuqizua në momentin e fundit, duke e shtyrë atë të shkruante një letër ekstaze për kuptimin e jetës atë mbrëmje. Por ai nuk u la i lirë – përkundrazi, ai shërbeu katër vjet në një kamp pune të rëndë në Siberi.
Pas lirimit të tij, Fjodori 33-vjeçar mbeti në Siberi, i varfër duke u përpjekur të rifillonte jetën e tij. Ai u miqësua me një mërgimtar rus që punonte si një zyrtar i vogël vendase, një alkoolist i dhimbshëm, i cili megjithatë ishte “një njeri inteligjent, i arsimuar dhe i mirë”, të cilin e dashuroi si vëlla. Ai kishte një grua, Maria dhe një djalë 7 vjeç. Ata e pritën atë në shtëpinë e tyre si pjesë e familjes, ndërsa Fjodori përpiqej të gjente këmbët e tij. Maria kishte një interes të gjallë për bisedën e këndshme dhe një keqardhje të madhe për fatin e tij, ky burrë i ri dhe i dëshpëruar i rënduar nga pakënaqësia dhe i egërsuar nga epilepsia.
Në pranverën e ardhshme, gati për të hyrë përsëri në botë dhe për të gjetur një mjet jetese, ai u bashkua me Korpusin e Ushtrisë Siberiane si ushtar. Duke u larguar nga familja, ai e pati më të vështirë ndarjen me ta “se sa të ndahej nga jeta”.
Por sapo u largua, alkoolizmi i shokut të tij më në fund e kapi dhe e rrëzoi. Befas e ve dhe pa mjete për të siguruar të birin, Maria Dmitrievna Isaeva ra në thellësi të dëshpërimit – në kohën dhe vendin e saj, një grua pa burrë dhe pa pronë ishte, siç e tha Mary Shelley në të njëjtën epokë, “viktima e botës .”Fjodori u prek kur pa “me çfarë vetëmohimi, me çfarë force” Maria duroi fatkeqësinë e saj. Në një borxh të rrezikshëm, ai mori hua disa para dhe ia dërgoi menjëherë, pastaj kaloi muaj duke kërkuar që djali i saj të pranohej në një shkollë të mirë.
Ajo që ai nuk guxoi t’i thoshte asaj ishte se ishte thellësisht i dashuruar me të. Por Maria – një grua me inteligjencë të shkëlqyeshme dhe kuriozitet pasionant, e kishte marrë tashmë me mend këtë tërheqje me të riun Fjodor.
Ata mbetën të bashkuar në një korrespondencë javore. Një shpresë e cila rritej në zemrën e Fjodor, se ai mund të kishte mundësinë e tij tek ajo.
U befasua kur dhe u trondit, kur një vit më vonë pas vdekjes së të shoqit, Maria njoftoi se do të martohej me një mësues siberianë pesë vjet më të vogël, të varfër dhe të pashkolluar. Menjëherë, Fjodor grumbulloi disa para për të bërë udhëtimin prej 1700 miljesh përgjatë tundrës për ta parë atë. Ai rrëfeu atë që i ndodhi në një letër dërguar mikut të tij më të ngushtë, duke i shkruar verën para ditëlindjes së tij të tridhjetë e pesë:
“Unë e pashë atë! Sa fisnik, çfarë shpirti engjëllor! Ajo qau dhe më puthi duart, por ajo e do një tjetër. Këtu kalova dy ditë. Në ato dy ditë ajo kujtoi të kaluarën dhe zemra e saj u kthye përsëri nga unë.
Ai nuk ishte i sigurt nëse mund t’i besonte asaj që ndjente se ishte e vërtetë, por kur ajo i bëri shenjë të mos trishtohej, të mos qante, sepse “jo gjithçka është vendosur ende”, ai u kap pas fjalëve të saj si një njeri i mbytur. Për dy ditë, ai u zhyt në “lumturi dhe mundime të padurueshme”. Ai u largua me “shpresë të plotë”.
Por në kohën kur ai mbërriti në shtëpi, një letër e priste. Maria e donte njeriun tjetër më shumë se atë. Ai u shtyp. “Unë nuk e di se çfarë do të bëhet me mua pa të,” i tha ai mikut të tij, pastaj shtoi: “Unë kam mbaruar, por edhe ajo është gjithashtu e mbaruar.”
Duke përzier paarsyen e trishtuar të një të dashuruari me shqetësime të arsyeshme, ai shqetësohej se mësuesi i ri i shkollës ishte i papërshtatshëm për Marian, intelektualisht dhe shpirtërisht, dhe nuk mund të siguronte asgjë për të dhe djalin e saj. Ai i shkroi mikut të tij:
Ajo është 29 vjeç; ajo është e arsimuar, një vajzë e zgjuar që ka parë botën, njeh njerëzit, ka vuajtur, është torturuar, e sëmurë nga vitet e fundit të jetës së saj në Siberi, e cila është në kërkim të lumturisë, është vetëdashëse, e fortë, ajo tani është gati për t’u martuar me një të ri 24-vjeçar, një siberian që nuk ka parë asgjë, nuk di asgjë, i cili mezi është i arsimuar, që po fillon idenë e parë të jetës së tij… pa rëndësi, pa vend në botë. , pa asgjë, mësues në një shkollë provinciale… Kush e di se deri ku do të shkojë mosmarrëveshja, të cilën pashmangshmërisht e parashikoj në të ardhmen; sepse edhe sikur të ishte një i ri ideal, ai nuk është një person i fortë. Dhe ai jo vetëm që nuk është ideal, por… Çdo gjë mund të ndodhë më vonë.
Ai vazhdoi të tragjedizonte me një sërë lëndimesh që i riu mund t’i shkaktonte Marias. “Zoti im – zemra ime po thyhet,” vajtoi ai në faqe, duke lavdëruar denjësinë e saj për mikun e tij, duke intimuar padenjësinë e burrit tjetër për të:
Nëse do ta dinit se çfarë engjëlli është ajo… çdo minutë diçka origjinale, e ndjeshme, e mprehtë, por në mënyrë paradoksale gjithashtu, pafundësisht e mirë, me të vërtetë fisnike – ajo ka një zemër kalorësiake: do ta bëjë veten.
Por më pas, në një akt të madhështisë së jashtëzakonshme morale – “Unë e dua lumturinë e saj më shumë se timen,” shkroi ai. Fjodor ai i kërkoi mikut të tij, i cili ishte edhe mbrojtësi i tij, dikur dhe një njeri me ndikim, të ndërmjetësonte në emër të mësuesit të ri të shkollës, dhe të shtyjë përpara aplikimin e tij për një rritje që do të dyfishonte pagën e tij. “Ajo nuk duhet të vuaj. Nëse ajo martohet me të, atëherë le të ketë të paktën disa para.” Më vonë, Dostojevski do ta shndërronte këtë gjest në një linjë tregimi në romanin e tij të vitit 1861 “Të fyerit dhe të plagosurit” . “Kjo është e gjitha për të, vetëm për të. Sikur vetëm që ajo të mos varfërohej”, i tha ai mikut të vet.
Pavarësisht se ishte thellësisht në borxhe, ai vazhdoi të mblidhte fonde për të shkuar për të vizituar Marian, duke shpresuar se ajo do të ndryshonte mendje. Udhëtimet e gjata ia përkeqësuan sulmet epileptike, të cilat e rrafshuan fizikisht dhe mendërisht, duke e lënë në “dëshpërim dhe në një gjendje poshtërimi psikik”.
Stinët u kthyen, por vendosmëria e tij po bëhej më e fortë. Në prag të dimrit, duke jetuar deri në dramën e rusëve të shekullit të nëntëmbëdhjetë, ai po i shkruante përsëri mikut të tij:
E dua çmendurisht, më shumë se më parë. Dëshira ime për të do të më kishte çuar në varr dhe fjalë për fjalë do të më kishte çuar në vetëvrasje, nëse nuk do ta kisha parë … E di që po veproj pa kujdes, në shumë mënyra, në marrëdhëniet e mia me të, pasi nuk kam pothuajse asnjë shpresë – por nëse ka apo jo shpresë – për mua është e njëjta gjë. Unë nuk mendoj për asgjë tjetër. Sikur ta shihja, ta dëgjoja! Unë jam një i çmendur fatkeq!
Dhe më pas, me vetëdije të pafuqishme, ai shtoi:
Dashuria në një maskë të tillë është një sëmundje. Unë e ndjej atë.
Gjatë gjithë miqësisë së tij, Fjodor ishte shqetësuar nga një boshllëk i dukshëm në arsyetimin e tij. Një burrë i denjë, një njeri praktik, ai e dinte se edhe ai nuk kishte se si të siguronte Maria dhe djalin e saj me rrogën e pakët të ushtarit. Nëse ajo martohej me të në vend të mësuesit të ri të shkollës, ajo do të vuante akoma mungesën e varfërisë. Por më pas, në javët e fundit të 1856, gjithçka ndryshoi: ai u gradua oficer dhe, menjëherë, ai bëri një propozim zyrtar. Pak para festave të Krishtlindjeve, pasi e mbajti nga familja të gjithë historinë e vështirë të romancës, ai më në fund i shkroi motrës së tij:
Unë e kam dashur këtë grua për një kohë të gjatë, çmendurisht, më shumë se jetën time. Nëse do ta njihnit atë, këtë engjëll, atëherë nuk do të habiteshit. Ajo ka kaq shumë cilësi të mrekullueshme, të shkëlqyera. Është inteligjente, e ëmbël, e edukuar, si rrallë femrat, me karakter të përulur… Miku im, motra e dashur! Mos kundërshto, mos u trishto, mos u shqetëso për mua. Nuk mund të kisha bërë asgjë më të mirë. Bëjmë një çift të mirë… Kuptohemi, jemi të të njëjtave prirje e rregulla. Ne kemi qenë miq për një kohë shumë të gjatë. Ne e respektojmë njëri-tjetrin, e dua atë.
Maria tha “po”.
Fjodori i shkroi mikut të tij, të cilit i kishte besuar fillimisht dashurinë e tij:
Unë po martohem… Askush përveç kësaj gruaje nuk do të mund të më bëjë të lumtur. Ajo ende më do… Ajo më do mua. Këtë e di me siguri. E dija edhe atëherë, kur ju shkrova letrën time verën e kaluar. Ajo shpejt humbi besimin në lidhjen e saj të re… Oh, sikur ta dinit se çfarë është kjo grua!
Ata u martuan më 7 shkurt të vitit 1857 dhe qëndruan së bashku deri në vdekjen e parakohshme të saj nga tuberkulozi 7 më vonë. Nën kujdesin e dashurisë së Marias, Fjodor Dostojevski u bë zëri i përjetshëm që këndonte në katedralen e letërsisë.
Fjodor Dostojevski është një prej shkrimtarëve më të famshëm në letërsinë botërore. Veprat e tij madhështore ngrenë mjeshtërisht pikëpyetje mbi tema të rëndësishme të jetës dhe vdekjes.
Më poshtë janë disa thënie të këtij shkrimtari.
1. Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës. 2. Hedhja e një hapi të ri, nxjerrja nga goja e një fjale të re. Këto janë gjërat të cilave njerëzit u druhen më shumë. 3. Në mendjen e gjithsecilit prej nesh ka një kufi, përtej të cilit është e rrezikshme të shkosh. Pasi e ke kaluar atë kufi, është e pamundur të kthehesh mbrapa. 4. Lumturia nuk qëndron në vetë lumturinë, por në arritjen e saj. 5. Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari. 6. Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes. 7. Lumturia nuk vjen nga rahatitë tokësore, por fitohet përmes vuajtjes. 8. Në një zemër që dashuron vërtetë, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë. 9. Nuk duhet shumë për të shkatërruar një person. Gjithë sa do ju duhet të bëni është ta bindni se puna që ai bën është krejt e padobishme dhe e pakuptimtë. 10. Heshtja është gjithmonë e bukur dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet. 11. Një person mund të jetë i mençur, por që të veprojë mençurish, vetëm inteligjenca nuk mjafton. 12. Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh. 13. Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time. 14. Është e pabesueshme se çfarë mund të bëjë vetëm një rreze dielli, për shpirtin tënd. 15. Njeriu duhet të flasë hapur me të tjerët, në një mënyrë që zbulon mendimet e veta të brendshme përmes fytyrës së tij, që zbulon hallet e tij, direkt përmes fjalëve. Një fjalë e thënë me bindje, me sinqeritet të plotë dhe pa hezitim, ndërkohë që e sheh tjetrin në sy, ka më shumë kuptim se dhjetëra faqe nga një libër. 16. Pa një objektiv në jetë, njeriu ndihet i mbytur. 17. Shpirti shërohet duke ndenjur me fëmijë. 18. Edhe një njeri që i ka duart e lidhura mund të bëjë shumë mirë, nëse do. 19. Bukuria do ta shpëtojë botën. 20. Njerëzit flasin ndonjëherë me një mizori kafshërore, por kjo është një padrejtësi e madhe dhe fyerje për kafshët; një kafshë nuk mund të jetë aq mizore sa një njeri, kaq artistikisht mizore. 21. Të rriturit nuk e dinë që një fëmijë mund të japë këshilla jashtëzakonisht të mira, edhe në rastet më të vështira. 22. Mos e mbushni kujtesën tuaj me të gjitha herët që jeni ndjerë të fyer; mund të përfundoni duke mos lënë asnjë hapësirë për momentet e mrekullueshme që keni përjetuar. 23. Një njeri, i cili e di se si të përqafojë një tjetër, është një njeri i mirë. /KultPlus.com
Më poshtë do të gjeni një listë me autorë dhe libra të tyre që duhen lexuar të paktën një herë në jetë, për të kuptuar dhe ndjerë tamam fuqinë dhe ndikimin që një libër mund të ketë.
Fyodor Dostoevsky është një nga emrat më të njohur të letërsisë ruse dhe asaj botërore. I konsideruar edhe si një nga ekzistencialistët, rrymë moderne filozofike, ai ka lënë gjurmë të pashlyeshme në rrafshin intelektual, shkruan KultPlus.
“Vëllezërit Karamazov”, është një nga librat e tij më të njohur. KultPlus këtu ka shkëputur një fragment nga ky libër, i cili flet për natyrën njerëzore:
“E para është që veten tuaj mos e gënjeni. Njeriu që e gënjen veten e tij, ai që i vë veshin gënjeshtrës së vet, shkon deri aty, sa asnjë lloj të vërtete nuk e dallon dot, as në veten e tij, as në njerëzit që e rrethojnë, për rrjedhojë ai humbet respektin ndaj vetes dhe ndaj të tjerëve.
Duke mos i respektuar, ai pushon së dashuruari, kurse duke mos pasur dashuri, për ta detyruar veten që të argëtohet, jepet pas pasioneve të shfrenuara, pas përmbushjes së tundimeve të ulëta, duke u kthyer kështu në kafshë dhe duke u mbuluar nga mëkati.
E pra, që të gjitha këto i vijnë ngase gënjen veten dhe të tjerët. Njeriu që gënjen veten fyhet më lehtë se kushdo tjetër.”
Fjodor Dostojevski kishte lindur më 11 nëntor 1821, për të lënë të pavdekshme veprën e tij, shkruan KultPlus.
Ai vuri themelet e prozës së gjatë për fuqinë përshkruese, depërtimin e thellë psikologjik dhe peshën e madhe që i dha letërsisë në komunikim me lexuesin. Trazirat e mëdha që kishte kaluar, e bën që këto kthesa të mëdha jetësore t’i ketë përvojë edhe në shkrimet e tij, të cilat mbesin unike dhe madhore.
Një nënë e vdekur nga tuberkulozi, një baba alkoolist dhe dënimi me vdekje, ishin përvojat e tij më të rënda. Fatmirësisht cari e anuloi vendimin për pushkatimin e rrethit radikal politiko-letrar ‘’Petrashevski’’, në të cilën bënte pjesë edhe Fjodori.
Mirëpo, ai vazhdoj me burgosje dhe punë të rënda për 4 vite me radhë. Ndërkaq ato që e ngritën emrin e tij krahas klasikëve letrarë dhe që edhe sot e bëjnë të lexohen anë e kënd botës ishin veprat e tij. ‘’Krim dhe Ndëshkim’’, ‘’Një zemër e thyer’’, ‘’Të poshtëruar e të fyer’’ e ‘’Njerëz të varfër”, të cilat janë vetëm disa nga veprat që i dhanë vulë letërsisë ruse dhe botërore.
Sot, KultPlus ju sjell thënie nga Fjodor Dostojevski:
Duhet ta duash jetën, më shumë se sa vetë kuptimin e jetës.
Kur ndaloni së lexuari libra, ju pushoni së menduari.
Liria nuk gjendet në kufizimin, por në kontrollin e vetvetes.
Në një zemër që dashuron vërtet, ose xhelozia vret dashurinë, ose dashuria vret xhelozinë.
Heshtja është gjithmonë e bukur, dhe një person i heshtur është gjithmonë më i bukur se një që flet.
Kurrë nuk do të mbërrini në destinacionin tuaj, në qoftë se ndaleni dhe qëlloni me gur çdo qen që leh.
Unë dua të flas për çdo gjë me të paktën një person, ashtu si unë flas për gjërat, me veten time.
Çfarë është Ferri? Unë mendoj se është vuajtja e të qenit të paaftë për të dashuruar.
Asgjë në këtë botë nuk është më e vështirë se sa thënia e të vërtetës, dhe asgjë më e lehtë se lajka.
Misteri i ekzistencës njerëzore, nuk qëndron vetëm tek të qenit gjallë, por në gjetjen e një qëllimi për të jetuar. / KultPlus.com
Fjodor Dostojevski ka lindur më 11 nëntor 1821, Moskë, Rusi.
Jeta e autorit rus Fjodor Dostojevski, ndër figurat më të shquara të literaturës botërore, ishte dëshmi e kësaj lloj vuajtjeje. Në moshën 15 vjeçare nëna i vdes nga tuberkulozi; dy vjet më pas vdes gjithashtu edhe i ati, një alkoolist i dhunshëm, për të cilin besohet se u vra nga shërbëtorët e tij.
Në vitin 1849 Dostojevski dhe kolegët e tij në rrethin radikal politiko – letrar “Petrashevski’ arrestohen dhe burgosen. Më pas dënohen me vdekje më 16 nëntor 1849. I gjithë grupi u detyrua që të qëndronte në të ftohtin e acartë në pritje të skuadrës së pushkatimit. Në minutën e fundit vendimi u anulua.
Cai Nikolaj, duke i konsideruar grupe të tilla si subversive dhe dëmtuese për pushtetin e tij, i vendoste të burgosurit përpara një ekzekutimi ritual simbolik, më pas e anullonte vendimin në momentin e fundit si shenjë e mëshirës së tij për të dënuarit. Si rezultat, Dostojevski u burgos dhe u dënua me punë të rëndë për 4 vjet në një burg në Siberi dhe 4 vite të tjera me shërbim të detyruar në ushtrinë ruse. Vetëm pas 10 vjesh kthehet në Shën Peterburg.
Fjodor Dostojevski është autori rus i shekullit të 19-të që ka shkruar novelat klasike si: “Krim dhe Ndëshkim”(1866) dhe “Vëllezërit Karamazov”(1880). Dostojevski iu kthye jetes së shkrimtarit si profesion pas një karriere të shkurtër ushtarake, ku në vitin 1846 publikoi novelën e tij të parë “Njerëz të varfër”.
Ai u bë i famshëm për krijimin e “heroit të rrugës’ një protagonist i mohuar nga shoqëria dhe në kërkim të shpengimit. Në novelat e tij ai eksploron temat e mëkatit, moralitetit dhe shpengimit të njeriut modern.
Dostojevski vdiq më 9 shkurt të vitit 1881./ KultPlus.com
Ndryshe nga Lenini, të cilin komunistët e bënë të pavdekshëm dhe që e quanin „më të gjallë se të gjallët”, Dostojevski i lindur më 11 nëntor 1821, u katapultua me udhëtimin në kohë tek e ardhmja – duke mbërritur direkt tek ne.
Dostojevski: në gjurmët e „mbinjeriut”
Le të fillojmë me çështjen që Dostojevski parashikoi temën qendërore të shekullit të 20 – mbinjeriun. Një temë e pranishme kjo në filozofinë e Friedrich Nietzsche, Oskar Spengler apo Lev Shestov, në prozën e Albert Camus, Thomas Mann dhe shumë të tjerëve. Si dukuri politike mbinjeriu korrespondonte me narcizizmin e zymtë dhe në utopinë komuniste me Lenin sa më sipër.
Një tjetër arritje kolosale e Dostojevskit është shpalosja e temës së përjetshme „besimi dhe mosbesimi” në librat e tij. „Nëse nuk ka Zot, gjithçka është e lejueshme”, është një prej tezave të tij dhe kështu ai përshkruan rrugën nga mosbesimi në perandorinë e egër të absurdes.
Vepra e Dostojevskit e ka tejkaluar shekullin e 20. Vepra e tij vjen në kohën tonë si një paralajmërim profetik nga triumfi i entropisë përmes dobësimit të vlerave kulturore, humbjes së mundësive të njeriut, për të njohur vetveten. Budallallepsja, thjeshtëzimi, spikatja e cinizmit dhe marrëzisë, të gjitha këto që ndodhin në rrethin e Pjotr Verçoenskijt në romanin „Demonët”, janë bërë realitet në shekullin e 21.
Shpërbërja e vlerave të përbashkëta ka paralizuar në masë të konsiderueshme si Lindjen edhe Perëndimin. Bashkë me Dostojevskin ne vazhdojmë të duam si edhe më parë „gurët e vjetër të Europës”, sikurse lexojmë tek Dostojevski. Por me gurët e sotëm me sa duket është shumë e vështirë të shtrohet rruga e një përparimi të pranueshëm.
“Bota le të shkatërrohet, por tani unë dua të pi çajin tim”
Dostojevski veprën e tij në mënyrë të habitshme e ka orientuar aq shumë nga e ardhmja, sa të duket sikur figurat e tij popullojnë Rusinë e sotme. Tani këtu sillet vërdallë po ai Pjotr Verçovenskij. Krah për krah me shokët e tij elitë ai shijon pozitat më të larta në politikë. Mes nesh është edhe Rodion Raskolnikov (heroi kryesor i romanit kult „Krim e Ndëshkim”), i luhatur mes lumturisë dhe pasurimit ilegal. E në fund është këtu edhe heroi pa emër i „Skicave nga vrima e qilarit”. Dostojevski është ekzistencialisti i parë europian, prej të cilit buron ideja, që njeriu përmes së keqes që ka brenda vetes mund të shndërrohet në një kafshë. “Bota le të shkatërrohet, tani unë dua të pi çajin tim.” A nuk është kjo formula, që i përshtatet sot autoritarizmit rus?
Dostojevski shkruan në „Ditari i një shkrimtari”, që e keqja ndodhet më thellë se sa mendojnë këta „shëruesit magjik socialistë”. Ky mendim është mjaft aktual. Përpara se ti të luftosh kundër së keqes së jashtmi, njih njëherë vetvehten dhe verifiko, mos ndoshta po ndodh një degjenerim i shpirtit tënd, i cili tek e fundit do më shumë pushtetin dhe mosndëshkimin se sa qëllimet humane.
Jeta e Dostojevskit: një mori vuajtjesh
Ai nis rrugëtimin e tij si një socialist i ri, admirues i Shilerit dhe një humanist i pasionuar. Eshtë vetëm 22 vjeç, kur shkruan romanin e parë „Njerëz të varfër”. Një roman për „njeriun e thjeshtë” është një risi në letërsinë ruse. Fjodor është 28 vjeç, kur e arrestojnë për shkak të pjesëmarrjes në rrethin revolucionar Petraçvski. Pas një ekzekutimi skandaloz të montuar në publik Dostojevski dënohet maskimalisht për një gjë të vogël – edhe në Rusinë e sotme kjo gjë ndodh rëndom.
Ekzekutimi i parealizuar shkakton një shok – në minutën e fundit Dostojevski mëshirohet prej carit Nikolaji i I-rë dhe dënohet me punë të detyruar në Siberi. Goditjet e fatit nuk mjaftojnë me kaq: Gjatë gjithë jetës Dostojevski vuan nga epilepsia e rëndë, ka një marrëdhënie të pafat dashurie me bukuroshen tekanjoze dhe shumë më të re se ai, nihilisten Polina Suslova dhe për shumë vite i dhënë marrëzisht pas bixhozit.
Shkrimtar gjenial përtej politikës
Kur Cari Aleksandër i II-të ngjitet në fron, i jep fund robërisë dhe premton shumë reforma të nevojshme në vend, Dostojevski i kundërvihet rrymës liberale. Duket, sikur ai në reformizmin e ri parashikoi revolucionin e 1917.
Ngado që ta kthesh Dostojevskin „politik”, në prozën e tij ai mbetet një gjeni – pikërisht i fjalës së lirë. Unë do ta quaja Dostojevskin një zbërthyes të shpirtit të gjallë njerëzor. Ai e zbërthente rregullisht shpirtin me një bisturi verbale, për të kuptuar qenien e tij. Me këtë ai ka ndihmuar e ndihmon edhe sot shumë breza lexuesish që të reflektojnë për kuptimin e jetës dhe ndoshta të arrijnë ta kuptojnë atë. Me këtë ai na ndihmon neve sot dhe pasardhësve tanë në të ardhmen që „të gjejnë njeriun tek njeriu”.
Viktor Jerofejev, lindur në vitin 1947, është shkrimtar rus. Më 1979 ai u përjashtua nga lidhja e shkrimtarëve në Bashkimin Sovjetik. Në nivel ndërkombëtar ai u bë i njohur më 1990 me romanin “Bukuria e Moskës”, i përkthyer në 27 gjuhë. Ai jeton në Moskë dhe është kritik ndaj politikës së Vladimir Putinit. /DW/KultPlus.com
Fyodor Dostoevsky është një nga emrat më të njohur të letërsisë ruse dhe asaj botërore. I konsideruar edhe si një nga ekzistencialistët, rrymë moderne filozofike, ai ka lënë gjurmë të pashlyeshme në rrafshin intelektual, shkruan KultPlus.
“Vëllezërit Karamazov”, është një nga librat e tij më të njohur. KultPlus këtu ka shkëputur një fragment nga ky libër, i cili flet për natyrën njerëzore:
“E para është që veten tuaj mos e gënjeni. Njeriu që e gënjen veten e tij, ai që i vë veshin gënjeshtrës së vet, shkon deri aty, sa asnjë lloj të vërtete nuk e dallon dot, as në veten e tij, as në njerëzit që e rrethojnë, për rrjedhojë ai humbet respektin ndaj vetes dhe ndaj të tjerëve.
Duke mos i respektuar, ai pushon së dashuruari, kurse duke mos pasur dashuri, për ta detyruar veten që të argëtohet, jepet pas pasioneve të shfrenuara, pas përmbushjes së tundimeve të ulëta, duke u kthyer kështu në kafshë dhe duke u mbuluar nga mëkati.
E pra, që të gjitha këto i vijnë ngase gënjen veten dhe të tjerët. Njeriu që gënjen veten fyhet më lehtë se kushdo tjetër.”
Fjodor Dostojevski ka lindur më 11 nëntor 1821, Moskë, Rusi.
Jeta e autorit rus Fjodor Dostojevski, ndër figurat më të shquara të literaturës botërore, ishte dëshmi e kësaj lloj vuajtjeje. Në moshën 15 vjeçare nëna i vdes nga tuberkulozi; dy vjet më pas vdes gjithashtu edhe i ati, një alkoolist i dhunshëm, për të cilin besohet se u vra nga shërbëtorët e tij.
Në vitin 1849 Dostojevski dhe kolegët e tij në rrethin radikal politiko – letrar “Petrashevski’ arrestohen dhe burgosen. Më pas dënohen me vdekje më 16 nëntor 1849. I gjithë grupi u detyrua që të qëndronte në të ftohtin e acartë në pritje të skuadrës së pushkatimit. Në minutën e fundit vendimi u anulua.
Cai Nikolaj, duke i konsideruar grupe të tilla si subversive dhe dëmtuese për pushtetin e tij, i vendoste të burgosurit përpara një ekzekutimi ritual simbolik, më pas e anullonte vendimin në momentin e fundit si shenjë e mëshirës së tij për të dënuarit. Si rezultat, Dostojevski u burgos dhe u dënua me punë të rëndë për 4 vjet në një burg në Siberi dhe 4 vite të tjera me shërbim të detyruar në ushtrinë ruse. Vetëm pas 10 vjesh kthehet në Shën Peterburg.
Fjodor Dostojevski është autori rus i shekullit të 19-të që ka shkruar novelat klasike si: “Krim dhe Ndëshkim”(1866) dhe “Vëllezërit Karamazov”(1880). Dostojevski iu kthye jetes së shkrimtarit si profesion pas një karriere të shkurtër ushtarake, ku në vitin 1846 publikoi novelën e tij të parë “Njerëz të varfër”.
Ai u bë i famshëm për krijimin e “heroit të rrugës’ një protagonist i mohuar nga shoqëria dhe në kërkim të shpengimit. Në novelat e tij ai eksploron temat e mëkatit, moralitetit dhe shpengimit të njeriut modern./KultPlus.com
Në verën e vitit 1865, kur sapo kishte nisur të shkruante “Krim dhe ndëshkim”, një nga romancierët më të mëdhenj të të gjitha kohërave nuk ishte në gjendjen e tij më të mirë. I mbetur i ve, Dostojevski humbi edhe të vëllain.
I mbytur në borxhe për shkak të vesit të kumarit, Dostojevski trashëgon edhe borxhet e të vëllait dhe shumë shpejt kreditorët nisën t’i trokisnin në derë, duke e kërcënuar me burg. (Një dekadë më herët, ai mrekullisht i kishte shpëtuar dënimit me vdekje për shkak të leximit të librave të ndaluar).
I dëshpëruar, shkrimtari pranoi të shiste të drejtat e një koleksioni historish dhe pjesë e marrëveshjes ishte edhe një roman i ri me të paktën 175 faqe që duhej të ishte gati në nëntorin e një viti më pas.
Duke mos pasur rrugëzgjidhje, Dostojevski vendosi të përmbushte kontratën, por ishte kaq i përfshirë nga “Krim dhe ndëshkim” sa e kaloi gjithë vitin duke punuar mbi të në vend që të shkruante romanin “Kumarxhiu”, që ishte pjesë e kontratës. Me ardhjen e tetorit, Dostojevski duhej të shkruante gjithë romanin në 4 javë.
Më 15 tetor ai i kërkoi një miku që t’i sugjeronte një stenograf të mirë. Pa hezitim, miku profesor i sugjeroi emrin e një gruaje të re, Ana Grigoryevna Snitkina.
20-vjeçarja u entuziazmua nga oferta; Dostojevski ishte shkrimtari i preferuar i babait të saj dhe ajo ishte rritur me librat e tij. Të nesërmen ata filluan punën: ai diktonte, ajo shtypte në makinë. Gjatë 25 ditëve në vijim, Ana shkonte çdo ditë në shtëpinë e shkrimtarit. Çdo ditë ai bëhej më i qetë dhe më i sjellshëm me vajzën.
Me ndihmën e Anës, Dostojevski arriti ta përfundonte librin në kohë. Në përfundim të punës, ai e pagoi dhe e falënderoi. Ditën tjetër, me rastin e 45-vjetorit të tij, Dostojevski vendosi të organizonte një drekë, ku ftoi edhe Anën. Në atë drekë ai kuptoi se Ana ishte bërë drita e ditëve të tij dhe se puna me të i jepte kënaqësi.
Duke mos e imagjinuar më jetën pa të, ai i kërkoi ta ndihmonte që të përfundonte “Krim dhe ndëshkim”. Më 20 nëntor, 10 ditë pas përfundimit të projektit të parë, ai e ftoi Anën në shtëpinë e tij. Të dy u futën në studion e tij, ku ai i propozoi martesën në mënyrën më të mrekullueshme.
Dostojevski i tha Anës se do të donte të dinte mendimin e saj mbi një roman që po shkruante. Por sapo nisi t’i tregonte historinë u bë e qartë se për çfarë bëhej fjalë, ishte historia e atyre të dyve.
Ata u martuan më 15 shkurt 1867. Edhe pse patën vështirësi financiare dhe përjetuan tragjedi familjere, përfshirë humbjen e dy fëmijëve të tyre, ata e deshën njëri-tjetrin dhe qëndruan bashkë deri në vdekjen e shkrimtarit.
Pas vdekjes së tij, Ana studioi tregun e botimeve dhe punoi fort duke e bërë të shoqin një markë kombëtare, librat e cilit u shitën në miliona kopje. Sot shumë e konsiderojnë atë si gruan e parë që drejtonte një biznes në Rusi. / Nga Elona Qose / KultPlus.com
Në qoftë se një nga detyrat më themelore të artit është zgjerimi dhe thellimi i njohjes sonë mbi njerëzit e jetën, atëherë Dostojevskin si artist, mund ta vendosim pa ngurrim pranë Shekspirit. Vështirë të gjendet një tjetër autor që shtytjen e vet të brendshme, ndërgjegjen e fshehtë njerëzore me gjithë frikën, konfliktin dramatik dhe kundërshtinë ndaj zbulimit, ta ketë pasur aq të fortë sa ç’e pati Dostojevski.
Që në moshën tetëmbëdhjetëvjeçare i shkruan (më 16 gusht 1839) vëllait, Mihalit, që “misteri i personalitetit njerëzor duhet zbuluar dhe, në qoftë se ti do t’ia kushtosh jetën kësaj gjëje, mos thuaj që e ke shpenzuar kohën kot. Mua më intereson ky mister, sepse e kam vullnetin për t’u bërë njeri”. E ai bëri ç’është e mundur për ta zbuluar këtë mister.
Rrethanat e lindjes dhe prejardhjes së Dostojevskit qenë sigurisht të jashtëzakonshme. Në fëmijëri iu desh të përballohet me shfaqjet më të ndryshme të mjerimit, faktor që luajti rolin më të rëndësishëm në numrin më të madh të tregimeve të tij. Ai rridhte nga një familje fisnike që kishte rënë nga vakti e ndoshta, duke qenë i përzier me gjak tartar, kish nxjerrë tipa të larmishëm njerëzish.
Shkaku kryesor i shqetësimeve që prisnin Dostojevskin ish pjesëmarrja e tij në një shoqatë të fshehtë revolucionare të themeluar nga Petrashevski – një i ri, nëpunës i Ministrisë së Jashtme – në kohën kur Dostojevski ishte nën ndikimin e radikalit të fortë Bjelinski. Menjëherë pas suksesit letrar, ai hyri në këtë rreth pa e menduar se ç’e priste. Pasi pa në katorga natyrën lakuriqe të njerëzve, qe e pamundur që të besonte në të “mirën e arsyeshmërinë e njerëzve”. Në rastet më tipike ai pa përzierjen e së mirës me të keqen, pa gjithashtu që e keqja, në qoftë se nuk gjen pengesën e duhur, ajo fiton epërsinë. Ai nuk besonte më në efektin e pengesës kur ajo është vetëm e jashtme, sepse e njihte mirë aftësinë e vetëmbrojtjes së brendshme. Ato ku ai mbështetej dhe kërkonte qenë vlerat shpirtërore e morale, të cilat, të rrënjosura në vetë irracionalen e njerëzve, sjellin shumë shpejt ndryshimin e dalë nga brenda. Dostojevski mendonte se ky kapërcim, kjo vlerë e përjetshme e jetës nuk kryhet përmes njerëzve, por vetëm përmes një qenieje kapërcyese të përjetshme, domethënë përmes Perëndisë.
Ishte ekzistenca e Perëndisë ajo që bëri të mundur që vetë jeta njerëzore të mbushet me vlerat më të larta, në mënyrë që vetë niveli qenësor i saj të ngrihet mbi nivelin psikologjik dhe përcaktues të kafshëve. Kjo qe shkalla nga ku mori hov kërkimi i Zotit te Dostojevski. Megjithatë, kish një gabim: kështu ky i mbrojtur i dikurshëm nga ateistë si Bjelinski dhe Nekrasovi, u kthye papritmas në atë qëndrim të cilin dikur e pat luftuar me aq zjarr në romanet e tij. Gaboi rëndë, pasi rruga e Dostojevskit drejt besimit ish e stërngopur me dyshim. E, nga konfliktet dhe torturat e brendshme ai kurrë, as në fazën e fundit të jetës, nuk mundi të çlirohet krejtësisht. Gjithsesi, ai pati një sekret të dhimbshëm: shpesh në mënyrë të gabuar, e mbajti dëshirën e dikurshme për besim, vetëm për besim.
Në një letër shkruar në vitin 1854, Dostojevski pohon se dëshirat dhe synimet për figurën e Krishtit janë të sakta, sepse nuk ka më të bukur, më të thellë, më të dashur, nuk ka më të urtë, më njerëzor e më të përsosur sesa Krishti. Në qoftë se dikush më dëshmon që Krishti qëndron jashtë së vërtetës e me të vërtetë do të ish kështu, që e vërteta do të ish jashtë Krishtit, unë do të doja të isha më mirë me Krishtin se me të vërtetën.
Ashtu si Lazari i ngjallur nga vdekja trupore, Raskolnikovi duhej ringjallur nga vdekja shpirtërore. Gjithçka që vërehet në epilog është ajo që bluante me mend Raskolnikovi mbi fatkeqësinë e tij dhe mbi fatin e njeriut në një botë ku “gjithçka lejohet”. Tendenca e kësaj bluajtje me mend shprehet në ëndrrën e tij alegorike të një epidemie, e cila kishte ardhur nga Azia. Për çudi, me vullnet e inteligjencë mikrobet e ngjitur kishin pushtuar gjithë qeniet njerëzore, duke i bërë ata të marrë. E kjo marrëzi kish një aspekt të veçantë: ajo manifestohej në një orgji të përgjithshme arbitrariteti të lidhur me një akses në shkencë dhe arsyeshmëri.
Asnjëherë njerëzit nuk janë mbajtur për aq inteligjentë në zotërimin e së vërtetës; asnjëherë nuk i kanë mbajtur vendimet e tyre, konkluzionet e tyre shkencore dhe bindjet e tyre morale për aq të pagabueshme. Fshatra të tërë, qytete të tëra dhe popullsi u pushtuan nga epidemia dhe marrëzia. Të gjitha u ngacmuan me urrejtje dhe nuk u morën vesh më me njëri-tjetrin. Secili mendonte që ai vetëm e kishte të vërtetën. Ata nuk e ditën më gjykimin dhe nuk mundën më kurrë me këtë të bien në ujdi se çfarë është e mira dhe e keqja. Ata nuk e dinin nëse ata duhet të flasin me faj, apo lirshëm. Njerëzit vrasin njëri-tjetrin, në një mënyrë të çmendur zemërimi… Ka afsh të zjarrtë dhe zi buke. Gjithë njerëzit e gjithë gjërat duhet të binin në shkatërrim. Epidemia përhapet e shtrihet larg e më larg. / Konica.al / KultPlus.com
