Aroma e ëmbël e një pikëllimi të madh shtrihet mbi tokë
Duqe tymi ngriten dhe bashkohen në qiellin e rënduar:
Një njeri shtrihet, ëndërron për fushat e gjelbërta dhe lumenjtë
Por zgjohet në një mëngjes pa arsye për t’u zgjuar
I përhumbur nga kujtimi i një parajse të zhdukur
Në rininë e tij a në ëndërr, s’mundet ta saktësojë
Është i prangosur në një botë të vdekur përgjithmonë
Nuk mjafton… nuk mjafton.
Gjaku i tij është ngrirë dhe prerë nga lemeria
Gjunjtë e tij janë dridhur dhe natën i janë dorëzuar
Në momentin e të vërtetës dora i është dobësuar
Hapi i tij është ligështuar
Një botë, një shpirt
Koha ikën, lumi rrjedh
I flet lumit për përkushtimin dhe dashurinë e humbur
Dhe heshtur i përgjigjet asaj ftese të rrëmbyeshme
Rrjedh errët dhe i trazuar drejt e në det
Një aludim i zymtë se çka i duhet të jetë
Është një erë që kësaj nate fryn pandërprerë
Dhe sytë më janë pluhurosur, shikimi është verbuar
Dhe heshtja që flet më zëshëm sesa fjalët
E premtimeve të thyera./VirtualSophists/KultPlus.com
Autor i poezisë: David Gilmour
Përktheu dhe përshtati: Nuhi Sadiku
