“Nuk është i pasur ai që ka shumë, por është i pasur ai që jep shumë.”

“Nuk mund të bësh mirë ndaj botës, pa e lënë veten shpesh herë keq.”

“Vetëm ai që ka besim te vetja është i zoti të jetë besnik ndaj të tjerëve.”

“Egoistët janë të pazotë t’i dashurojnë të tjerët, por nuk janë të zotë ta duan as veten.”

“Aftësia për të qenë enigmatik është premisa e të gjitha krijimeve, qoftë në art apo shkencë.”

“Rreziku i së shkuarës ishte që njerëzit bëheshin skllevër. Rreziku i së ardhmes është që njerëzit mund të bëhen robotë.”

“Prirjet më të bukura dhe ato më të shëmtuarat e njeriut nuk janë pjesë e një natyre njerëzore të dhënë biologjike, por rezultat i procesit social që e krijon njeriun.”

“Marrëdhënia nënë-fëmijë është paradoksale dhe, në një mënyrë, tragjike. Ajo kërkon dashurinë më të thellë nga ana e nënës, e prapë kjo dashuri e vërtetë mund të ndihmojë që të largohet nga nëna dhe të bëhet plotësisht i pavarur.”

“Të vetmit të pasur të vërtetë janë ata që nuk duan të kenë më shumë.

“Njeriu i zakonshëm me pushtet të jashtëzakonshëm është rreziku kryesor për njerëzimin – jo i ligu dhe sadisti.”

“Qëllimi psikik të cilin një njeri mund ta përmbushë ndaj vetes nuk është për t’u ndjerë i sigurt, por që të jetë i aftë për ta toleruar pasigurinë.”

“Kërkimi i qartësisë bllokon kërkimin e kuptimit. Paqartësia është kushti i vërtetë që e ndalë njeriun të shpalosë fuqitë e tij.”

“Revolucionari i suksesshëm është një burrështetas, i pasuksesshmi një kriminel.”

“Nuk ka liri të vërtetë pa lirinë e dështimit.”

“Ne të gjithë ëndërrojmë; ne nuk i kuptojmë ëndrrat tona, e prapë veprojmë sikur asgjë e çuditshme nuk ndodh në mendjet tona të fjetura, të çuditshme të paktën në krahasim me gjërat logjike, të qëllimshme të mendjeve tona, kur ato janë zgjuar.”

“Ne jetojmë në një botë sendesh, dhe e vetmja lidhja jonë me to është të dimë si t’i manipulojmë apo konsumojmë ato.”

“Ajo që shumëkush në kulturën tonë kupton me të qenët i adhurueshëm është në thelb një përzierje midis të qenit popullor dhe të qenit tundues.”

“Pse duhet të ndihet shoqëria përgjegjëse vetëm për edukimin e fëmijëve dhe jo për edukimin e të gjithë të rriturve të të gjitha moshave?”

“Autoriteti nuk është një cilësi të cilën një person e “ka“, në kuptimin që ka për të prona apo tiparet fizike. Autoriteti ka të bëjë me një lidhje ndërpersonale në të cilën një person e shikon një tjetër nga lart si epror ndaj tij.”

“Si ëndrrat edhe mitet janë komunikime të rëndësishme nga vetja tek vetja. Nëse ne nuk e kuptojmë gjuhën në të cilën janë shkruar, atëherë humbim një rast të madh të asaj që dimë dhe ia tregojmë vetes në ato orë kur nuk jemi të zënë duke manipuluar botën përtej nesh.”

“Britma është një gropë e pafund që e dërmon njeriun në një përpjekje të pafund për të kënaqur nevojën pa e arritur kurrë kënaqësinë.”

“Nëse një njeri dashuron një njeri tjetër dhe është indiferent ndaj të gjithë të tjerëve, dashuria e tij nuk është dashuri por një lidhje e pashkëputëshme ose një egoizëm i stërmadh.”

“Nëse unë jam çfarë unë kam dhe nëse humb çfarë unë kam, atëherë kush jam unë?”

“Dashuria e papjekur thotë: Unë të dua ty sepse kam nevojë për ty. Dashuria e pjekur thotë: Unë kam nevojë për ty, sepse të dua ty.”

“Në dashuri ndodh paradoksi që dy qenie bëhen një dhe prapë mbeten dy.”

“Aq sa dashuria është një orientim që iu referohet të gjitha objekteve dhe është e papajtueshme me çdo kufizim tek një objekt, ashtu edhe arsyeja është një cilësi njerëzore e cila duhet ta përqafojë të gjithë botën me të cilën njeriu është ballafaquar.”

“Ashtu si prodhimi masiv modern kërkon standardizmin e komoditeteve, edhe procesi shoqëror kërkon standardizimin e njeriut, dhe ky standardizim është quajtur barazi.”

“Dashuria shpesh nuk është gjë tjetër veç një shkëmbim i favorshëm midis dy njerëzve, të cilët arrijnë më të shumtën e asaj që presin, duke i çmuar vlerat e tyre në tregun e personalitetit.”

“Dashuria është e vetmja përgjigje e shëndoshë dhe e kënaqshme ndaj problemit të ekzistencës njerëzore.”

“Dashuria është bashkimi me dikë apo me diçka, jashtë vetes, me kusht që të mbahet veçanësia dhe integriteti i secilit.”

“Njeriu gjithmonë vdes para se të ketë lindur plotësisht.”

“Njeriu është e vetmja kafshë për të cilin ekzistenca e tij është një problem të cilin ai duhet ta zgjidhë.”

“Dobësia biologjike e njeriut është kushti i kulturës njerëzore.”

“Qëllimi kryesor i njeriut në jetë është ta lindë vetveten, të bëhet ai që potencialisht është. Prodhimi më i rëndësishëm i përpjekjeve të tij është personaliteti i tij.”

“Krijuesit lindin përpara se të kenë vdekur.”

“Dashuria e nënës është paqe. Ajo nuk duhet rrëmbyer, ajo duhet merituar.”

– Erich Fromm

“Njerëzit nuk e kuptojnë aq sa duhet ose, thënë ndryshe, nuk janë të vetëdijshëm në masën e duhur që mërzia është vuajtje. Ai që gjëndet i mbyllur në një qeli izolimi, ose edhe ai që për një arsye të çfarëdoshme nuk di çfarë të bëjë me veten e tij, në rast se e ka në vetvete mundësinë të bëjë diçka të gjallë, të prodhojë diçka, të priret kah përsiatja, do ta ndjejë mërzinë si një peshë të rëndë, si një barrë, si një paralizë së cilës nuk ia gjen shkakun.

Mërzia është një nga torturat më të rënda: shumë moderne e që përhapet përherë e më tepër. Individi që i është dorëzuar kësaj torture pa mundur të mbrohet, ndjehet thellësisht i depresuar. Me gjasë, në këtë pikë do të pyesni veten: po përse vallë pjesa më e madhe e njerëzve si ne nuk e kuptojnë se mërzia është një fatkeqësi, një ndëshkim?

Mendoj se përgjigja e kësaj pyetjeje është e thjeshtë: ne sot prodhojmë shumë gjëra që na mundësojnë t’i shmangemi mërzisë. Mund ta shmangim duke gëlltitur qetësues, duke pirë, duke kaluar nga një cocktail te tjetri, duke u grindur me bashkëshorten, duke e lënë veten të zhdaravitet nga mediat, duke u përkushtuar ndaj aktivitetit të dendur seksual, aktivitet i cili shpeshherë lindet si orvatje për të penguar që mërzia të na shfaqet në vetëdije.

Por nuk duhet harruar ndjesia e pakëndshme që përjetojmë shumë herë kur shikojmë një film koti ose kur e dëbojmë mërzinë me një mënyrë të çfarëdoshme: një farë dehjeje e dyfishtë që ndjehet atëherë kur kuptojmë se e gjithë ajo ishte një gjë e mërzitshme, se nuk kemi përdorur kohën, por thjesht e kemi vrarë.

Ky është përnjëmend një tipar i veçantë i kulturës sonë: ne bëjmë gjithçka për të shpëtuar, për të kursyer kohë dhe, kur e kemi shpëtuar apo kursyer këtë kohë, e vrasim sepse nuk dimë çfarë të bëjmë me të.”

– Erich Fromm