Thënie nga Gustave Flaubert:
Dikush mund të jetë mjeshtër i asaj që bën, por kurrë i asaj që ndjen.
Mos lexoni, siç bëjnë fëmijët, për t’u argëtuar, ose si ambiciozët, me qëllim mësimi. Jo, lexoni për të jetuar.
Jini të qëndrueshëm dhe të rregulluar mirë në jetën tuaj në mënyrë që të jeni të ashpër dhe origjinal në punën tuaj.
Nuk ka asnjë grimcë të jetës që nuk mban poezi brenda saj.
Zemra, ashtu si stomaku, dëshiron një dietë të larmishme.
Fjalimi njerëzor është si një kazan i plasaritur mbi të cilin ne krijojmë; ritmet e vrazhda për arinjtë për të kërcyer, ndërsa ne dëshirojmë të bëjmë muzikë që do të shkrijë yjet.
Të udhëtuarit e bën njeriun modest. E shihni se çfarë vendi të vogël zini në botë.
Ajo donte të vdiste, por gjithashtu donte të jetonte në Paris.
Dyshimi… është një sëmundje që vjen nga dija dhe çon në çmenduri.
Eshtë e vështirë të komunikosh diçka saktësisht dhe kjo është arsyeja pse marrëdhëniet e përsosura mes njerëzve janë të vështira për t’u gjetur.
Jam irrituar nga shkrimet e mia. Unë jam si një violinist veshi i të cilit është i vërtetë, por gishtat e të cilit refuzojnë të riprodhojnë saktësisht tingullin që dëgjon brenda.
Arti i të shkruarit është arti i zbulimit të asaj që besoni.
Një pafundësi pasioni mund të përmbahet në një minutë, si një turmë në një hapësirë të vogël.
Të jesh budalla, egoist dhe të kesh shëndet të mirë janë tre kërkesa për lumturinë, edhe pse nëse mungon marrëzia, gjithçka humbet.
Eshtë gjithmonë e trishtueshme të largohesh nga një vend në të cilin dihet se nuk do të ktheheni më. Të tilla janë melankolitë e udhëtimit: ndoshta ato janë një nga gjërat më shpërblyese në udhëtime.
Detyra e dikujt është të ndiejë atë që është e madhe, të çmojë të bukurën dhe të mos pranojë konvencionet e shoqërisë me poshtërimin që na imponon.
Nuk ka të vërtetë. Ka vetëm perceptim.
Kënaqësia gjendet së pari në pritje, më vonë në kujtesë.
Unë u përpoqa të zbuloja, në thashethemet e pyjeve dhe dallgëve, fjalë që njerëzit e tjerë nuk mund t’i dëgjonin dhe nxorra veshët për të dëgjuar zbulesën e harmonisë së tyre.
Marrëzia qëndron në dëshirën për të nxjerrë përfundime.
Ju duhet të shkruani për veten tuaj, mbi të gjitha. Kjo është shpresa juaj e vetme për të krijuar diçka të bukur.
Unë nuk besoj se lumturia është e mundur, por unë mendoj se qetësia është.
Por, në jetën e saj, asgjë nuk do të ndodhte. I tillë ishte vullneti i Zotit! E ardhmja ishte një korridor i errët, dhe në skajin e largët dera ishte mbyllur.
Ajo do të kishte dashur të mos ishte gjallë, ose të ishte gjithmonë në gjumë.
Ne duhet të qeshim dhe të qajmë, të gëzojmë dhe të vuajmë, me një fjalë, të prekemi në kapacitetin tonë të plotë … Unë mendoj se kjo do të thotë të jesh vërtet njeri.
Trishtimi është një ves.
Sa më shumë që i afroheni pafundësisë, aq më thellë depërtoni në terror.
Pikërisht kur perënditë kishin pushuar së ekzistuari dhe Krishti ende nuk kishte ardhur, ishte një moment unik në histori, midis Ciceronit dhe Markus Aurelius, kur njeriu qëndronte vetëm.
Për të, universi nuk shtrihej përtej perimetrit të petkut të saj.
Ajo ishte aq e ngopur me të sa ai ishte lodhur prej saj. Ema kishte zbuluar në tradhëti bashkëshortore të gjithë banalitetin e martesës.
Mendimi është kënaqësia më e madhe – vetë kënaqësia është vetëm imagjinatë – a keni shijuar ndonjëherë diçka më shumë se ëndrrat tuaja?
Fjalitë duhet të trazojnë një libër si gjethet në një pyll, secila e dalluar nga secila pavarësisht nga ngjashmëria e tyre.
Të jesh i thjeshtë nuk është çështje e vogël.
Sipas mendimit tim, romancieri nuk ka të drejtë të shprehë mendimet e tij për gjërat e kësaj bote. Në krijimin, ai duhet të imitojë Zotin: të bëjë punën e tij dhe pastaj të heshtë.
I urrej heronjtë e zakonshëm dhe ndjenjat e moderuara, ato që ekzistojnë në jetën reale.
Askush nuk duhet të shikojë humnerën, sepse në fund ka një bukuri të pashprehshme që na tërheq.
Ema nuk ishte në gjumë, ajo pretendonte se ishte në gjumë; dhe, ndërsa ai po flinte në anën e saj, ajo u zgjua, duke ëndërruar ëndrra të tjera./ KultPlus.com
