Nga Henry Scott Holland
Deka s’asht hiç gja. S’njehet. Veç kam dalë n’dhomën tjetër. Gja s’ka ndodhë. Krejt mbetet njajtë se qysh ka qenë. Unë jam unë, ti je ti, edhe qajo jetë që e kemi jetue me aq qef mbetet paprekë, pa ndryshue. Çkado që ishim për njani-tjetrin, jemi hala. Thirrëm njajtë qysh m’ke thirrë. Fol për mue qashtu me lehtësi qysh ke folë gjithë. Mos e ndrysho zanin. Mos i shto as krenari, as pikëllim. Kesh, qysh ke keshë gjithmonë me ato hajgaret e vocrra që i kemi dashtë të dytë. Luej, buzëqesh, mendo në mue, lutu për mue. Lema emnin me u ndje e njajta fjalë nëpër shpi, qysh asht ndje gjithmonë. Le të thuhet pa mund, pa fije randimi mbi të. Jeta mbetet ajo që asht. E njajta që ka qenë. Vazhdimësi e pandryshueme edhe e pathyeme. Çka asht vdekja, nëse jo një rastësi e parandësishme? Pse duhna me u harrue, veç se jam larg syve? Kur unë jam veç duke të pritë, për pak kohë, qetu afër, te sokaku. Krejt asht mirë.
Përktheu: Fisnik Ismaili / KultPlus.com
