Shtëpi e kukllës

Poezi nga Herman Çuka

shtëpi’ e kukllës*
(nga cikli i kukllave)

të gjithë kemi nga një
kukull brënda vetes,
trupi, herë shtëpia
e kaltër,
e herë burgu

e imja
herë chimera*
kur një Cerbero* ruan portën
e kërleshur për lirinë që i duhet fituar

e përsëri hyn në përmasat
e kukllës
në një botë abstrakte,
i lëpin vetë plagët
e i qep grisjet
me fijet e shpirtit
e vendos butësisht
në një skaj të globit,
herë tërë inat
e shtyp mbi frikën,
me gishtin
rrëfyes
bërë gjatësi e perimetrit

të gjithë e kemi brënda vetes
nga një kukull;
në kutinë e fëmijës / KultPlus.com

Aromë dhemshurie

Poezi nga Herman Çuka

flokët e mamasë time

gjithnjë kanë pasur një aromë

të veçantë,

një aromë të mirë shtëpie

larë me ujë Gorice

me lule mali trendeline

të buta mëndafsh

flokët e mamasë time,

oh’ sa erë të mirë mbanin!

ajo është larg sa një oqean

por unë e ndjej këtu në

shtëpinë time si fllad

*

flokët e mamasë time!

oh’ tashmë mbajnë aromë

të butë

aromë të mirë si fëmijë / KultPlus.com

‘Të duhet të jetosh është revolucionare, dhe kur të vrasin këpucët e ngushta’

Poezi nga Herman Çuka

të vdesësh është
kaq e aq e thjeshtë,
psh në vdekje natyrale
ose kur të t’vrasin
ose të vetvritesh

por, të jetosh është r’evoluzionare
të jetosh të (mbi)jetosh
dhe kur lutesh të vdesësh
kur të dhunojnë
të sekuestrojnë
të vënë në torturë
të nxjerrin sytë
të presin gjuhë
të presin duar
të t’shesin
në treg refugjatësh

të t’rrahin bulët në lagje
në shkollë…
të t’rrahë nëna, babai
fisi … zakoni, ligji
të mbetesh jetim
të t’adaptojnë
të t’dhunojnë, të t’riadaptojnë
….
të t’kushtëzojë shteti
padroni
shefi
martesa
të t’tradhëtojnë
si pa dashje,
dhe organet gjenitale

të jesh padukshmëri
të jetosh!
të jetosh
rutinën
vetminë
rrëmujën
zhurmën
papunësinë e shekullit
ajrin e ndotur
frutat botoks
ujin me këste
llampën e edisonit
t’a mallkosh
t’a fikësh
të sheh lufta
të jep ultimatumin
t’i kthehesh kandilit
të ulësh parametrat e ngrohjes
të futësh kokën
nën jorgan
të chatosh
të dërgosh
një zemër
një zemër
virtuale
të masturbohesh
të bësh sikur dashurohesh,
të ngrohesh!
….
miliona motive
për të vdekur,
dhe nuk mundesh
se e do kaq, e aq shumë
kohën e egzistencës
më thua;” të duhet të luftosh”!
pastaj të dielën çohesh
në mëngjes
sheh diell, me kurajo e flet
për motin e bukur
qen’ i komshiut të shurron
tek porta
me të drejta të plota
të dhjet metaforën
për jetën, mbi jetën!
të duhet të jetosh
është r’evolucionare,
dhe kur të vrasin
këpucët e ngushta

dhe për frymëmarrje
në kohën e maskës,
t’akujve që po treten
si sheqeri
në damarët e tokës
që po digjet në kolesterol

më gjej një motiv
që nuk duhet të jetosh?
….
e përsëri e mbjell
një lule dhe vjeshte!
dhe t’a ujitësh, t’i mbledhësh
gjethet e thara t’i bësh çaj
për dimrin që po pret…
është r’evolucionare
(t’a jetosh,
jetosh) / KultPlus.com

Perfekt të huaj

Poezi nga Nina Cassian

Perfekt të huaj

Nuk mund të them “Përshëndetje”.
Nuk jemi takuar kurrë.
Nuk mund të them “Mirupafshim”.
Nuk u ndamë kurrë.
Nuk mundëm të përqafohemi.
Nuk na prezantuan kurrë.

Prangat e hirta rifitoi Qielli.
Tharë dhe lulet artificiale.
Sepse bluja e djeshme ishte mashtrimi.

Nuk më kujtohen as emrat tanë!
Se ashtu si dorëshkrimet e lashta, ne jemi
të padeshifrueshëm.

Perfekt të huaj.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

Ne jemi vrasës

Poezi nga Herman Çuka

mos’ më thoni
se nuk jemi
vrasës,
(nuk po flas
thjesht për luftra)

përderisa ne:
vrasim ajrin
vrasim Qiellin
vrasim Tokën
vrasim ujin
vrasim zjarrin
vrasim lulet
vrasim bletët
vrasim pemët
vrasim malet
vrasim zogjtë
vrasim kafshët
vrasim tingullin
vrasim ngjyrën
vrasim heshtjen
dhe duke heshtur

vrasim
dhe të vdekurit!
(…)
vrasim me Fe,
me Ide,
vrasim
çdo minutë fjalën
me fjalën:
vrasim
kohën e paqtë,
brënda kohës

brënda bërthamës,
së saj, vrasim njeriun
(nuk ka rëndësi mënyra)

mbi të gjitha
ne jemi vrasës,
dhe në atë që,
dhe e lejojmë
të na vrasin / KultPlus.com

‘Lumturi e fukarasë i ngjan të madhit, iluzion të Karnavalit’

Poezi nga Vinícius de Moraes 

Trishtimi nuk njeh fundin,
lumturia, po… po.

Si një pupël është lumturia,
sikur, me ajrin e përfshin era,
gazmendur lehtësisht lartësisht.
Por aq, aq, sa era platitet
e përtokë këputet…

E kështu, dhe lumturi e fukarasë i ngjan të madhit,
iluzion të Karnavalit.
Punuar tërë vitin
për një çast ëndrre.
Aq sa për të bërë;
kostumin
e mbretit
o të piratit
o të kopshtarit.
E pastaj, gjithçka mbaron sa
një kërcitje e gishtave,
ditën e mërkurrë,
sikur s’pat egzistuar kurrë!

Trishtimi s’njeh fundin
lumturia, po… po.

Si pikla e vesës
mbi petalin e lules
ndrin lumturia,
për momentin paqësisht,
e papritmas lehtë shkrepëtin e bie si një lot ikur dashurimit.

Oh’… në këto çaste,
lumturia ime
po ëndërron në syt’ e të dashurës time,
si kjo natë që po kalon,
që po kalon
nxitimthi në kërkimin t’agimit

Flisni butë, ju lutem!
Sepse ajo, duhet të zgjohet
po butë e si një ditë gazmore,
falur puthje prej dashurie.

Se trishtimi nuk njeh fundin,
lumturia vetëm çastin.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

Fotografia: Disclosure

Poezia ka fuqinë e stuhisë

Poezi nga Herman Çuka

poezia ka fuqinë
e stuhisë
(…)
çlirimin e rrezes së diellit,
agimit, mbi butësinë e trëndafilit

hapat provukuese të tangos
harmoninë e valsit

oshëtimën e oqeanit
shushurimën e burimit

marrinë e erës
në buzët e fundvjeshtës
fjollën e dëborës mbi pëllëmbë
ledhatimin e flladit të pranverës
krahët e fluturës
zukatjen e bletës

aromën e shiut t’verës
mbi barin e kositur
dridhjen e lulekuqes
në arat me grurë,
aromën e trupit të gruas lëshuar
në shtratin e dashurimit

klithmën e shtërgut
cicërimën e harabelit

vrapin e pelës së egër
në stepat e pashkelura
prej gjahtarit
me dhimbjen e skllavit

gëzimin e fëmijës
puthjen e nënës
urtësinë e babait
lotin e burrit,
dhe shi’lotin e largët
prej të dashurit

guximin e të marrit
të krijojë kaosin,
paskëtaj të lindë rikrijimin
(…)
poesia është liria e shpirtit
muzikë e ardhur prej qiellit / KultPlus.com

“Hej, ty armik, të vdektë dhe mbiemri, jo vetëm emri”

Poezi nga Herman Çuka

hej, armik

një plumb godet
mbi një trup, më pastaj mbetet
gëzhoja, gojëhapur

zhgënjehet!

priste një çështje heroike
dhe një memorial për veten

dhe ti gëzon duke parë
një trup të pajetë,
e nuk arrin të shquash
banalitetin
e kufomës pas rënies së burrit
(dhe vehten, si do të t’vijë një ditë)

e më pas një heshtje
e ngrirë dhe në një zemër
të rastësishme,
që e dëgjon krismën
” nella tromba di Eustachio”
(në daullen e veshit)
prej avionit në rënie drejt tokës

por, ka një heshtje!

një heshtje
të madhe kostante,
e për një çast të vetëm
sikur dhe globi mban frymën

po,
është heshtja
në zemrën e nënës:

“hej, ty armik,
të vdektë dhe mbiemri,
jo vetëm emri” / KultPlus.com

‘Prandaj ëngjëjt janë ngjitur më lart se qielli yt, se janë trembur me ty, që kërkon t’a hash botën si një mollë të kuqe’

Poezi nga Herman Çuka

më dëgjo!

ti bën një rrëmujë të madhe
mashtruar botën, kërkon
t’i ngulësh një gozhdë,
t’a mbërthesh tek pragu i ferrit,
e ajo digjet në ethe e përsëri, vërtitet

dhe me një luftë të madhe,
kërkon lavdinë e tërë shekujve
të humbur…
por përsëri bota e mëshirshme
e gëlltit brënda vetes,
si barku i nënës
dhimbjet e fëmjëve të prapë,
e përsëri vërtitet
e nuk bie… se i duhet
të mbajë shtëpinë
e madhe,
bashkë me ty, e jashtëqitjet,
mbetjet e riciklimet urbane
dhe ëndrrat e bukura
të një shpirti të bardhë
që i duhet të mbajë gjallë shpresën

se ke menduar ?
se, kur të dojë vetë
do t’shpërthejë në dorë

prandaj ëngjëjt janë ngjitur më lart se qielli yt, se janë trembur me ty, që kërkon t’a hash botën si një mollë të kuqe
megjith’ kopshtin e edenit

e bota vërtitet… / KultPlus.com

‘Prandaj jetën mos e fut në presje’

Poezi nga Herman Çuka

dhe në një perëndim
të kuq, si një avlëmënd
i fillit për fustan dashurie,
ndodh një vdekje

dhe në një agim të shkëlqyer
sikur dielli ka lëshuar diamentet për kurorë
ndodh, gjithashtu

kaq e vogël për horizontin,
i është si një pikë e pashqueshme
për sytë e tij të
përmasës

e madhe, vetëm për njeriun,
kur humb njeriun!

si një arkëmort
ku futet e mbytet
me të vdekurin; dhe globi
dhe hapësira me përmasat
sa një pikë,
si boshllëku ndërmjet karkasave,
kur i pat dalë një peronkë e vogël se ndihej ngushtë,
që se sheh as sy’ i furneralit

dhe horizonti në ngjyrë alle tkurret
aty brënda, si një fije e perit,
t’kuq mes buzëve t’meitit

më patetike, kur ndodh
në mesditë në kohën e drekës
kur gëlon taverna e birra,
e në shtëpi aromë e bukës
së pjekur që pret të kafshohet

asnjëherë nuk është kohë
e bukur…
sidoqë stiliti do t’hedhë pudër
rozë e bërë makeup të rafinuar,
përveç natës,
si tekst i një kënge dark
që i fsheh banalitetin

gjithmonë do ndodhë;
prandaj jetën mos e fut në presje / KultPlus.com

‘Një bohem i pandreqshëm që gjithmonë më ka tradhtuar’

Poezi nga Herman Çuka

këngë, në një ditë vere

i dashuri im
ka qënë gjithmonë brënda meje
një rock-etar yjesh
ende i palindur
por unë gjithmonë e kam ditur
një rock-etar i vjetër- i ri
një bohem i pandreqshëm
që gjithmonë
më ka tradhtuar që nga
linja roden hard*
në miss holland me lolitën
e poetet e belle epoche,
kur i vidheshim censurës
udhëtuar me cadillac
për undergund-in e rock
me fjalëkalimin new york

i bukur i dashuri im roc-ketar,
unë gruaja e vjetër
për dreq, në këngët e tij,
ndihem si verë
e kantinës në shekujt
e heshtur …
kur i hiqet tapa shishes
thithet lëngu nën buzës,
si, dhe për një burrë
të fortë, që dehet e digjet
kështu:
si vera
si mikja
si poezia
si peneli
si muza…
besnike brënda vetes,
do tretem
për rock-e tarin tim të bukur si tingulli
brënda këtij shpirtit që nuk
do të m’vjetërohet, si dikur
kur udhëtonim me cadillac…
e këndonim :
“The Great Gig in the Sky”
And I am not frightened of dying
*

[thonë që për ëndërrimtarët,
ka gjithmonë një botë paralele
brënda tij të rrezikshme,
ku netëve shpërbën realitetin] / KultPlus.com


‘Tund çarçafët si flamuj të bardhë, por ne të dy s’dorëzohemi’

Poezi nga Josip Osti

-1-

Nata transformon
jetët tona,
trasformohet bota

mëngjesit ti mbledh
intimitetet e tua,
gjethet e vdekura
të rrobave

ikën kafshuar një mollë,
hipur biçikletës tënde

unë pastroj gjurmët tona të natës
dielli ngul shtizën e parë në tryezë,
shkëndijojnë
kokërrzat e kripës
dhe sheqerit

nga peshqir’ i lagur avullon
lakuriqësia jote,
e mbetur prej trupit

hap dritaren –
ajri depëtron
dhomën

flladi

tund çarçafët si flamuj të bardhë,
por ne të dy s’dorëzohemi

e përsëri nata
trasformon jetët tona,
trasformohet dhe bota.

-2-

lule pasioni

pylli është kisha e vetme
ku mund të hysh lakuriq

rreth nesh,
dy janë lulet e pasionit

më duaj
dashuro
dashuro
fare pa turp,
sepse në pyll rreth nesh
dhe krah’apjet e fierit shumohen.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

Balada e gruas pa emër

Poezi nga Herman Çuka

dy zogj këndojnë
mbi një selvi

dy zogj të hirtë!

përse nuk janë të bardhë,
përherë kam pyetur veten?

poshtë pemës
nën barin e blertë lëndinë,
prehet një grua pa emër
“e dashuruara me diellin”
kaq, është gdhëndur mbi atë
gur mbi kryet
në vënd të kryqit,
rrethuar prej dredhkëzave
si këmbankat
sikur kisha të voglat
e fatinave dalë nga përrallat
e vëllezërve Grin;
sikur duan t’a fshehin të bukurën nga i tmerrshmi
mjekërkaltri

dy zogj të hirtë këndojnë
mbi atë selvi

të bardhë janë pëllumbat
që sjellin degën e paqes

të hirta guguçet që këndojnë
për dashuritë e mbetura peng
midis detit e qiellit
blu, për dashurinë e diellit

në të vërtetën e përditshme dashuritë e gabuara,
bëjnë gjëra të paimagjinuara
që si shkruajnë dot
as baladat…
*
sonte bien yje dhe në lokalin
poshtë shtëpisë time, këndohet një baladë bluzi
pa emër / KultPlus.com

‘Buza i fëshfërin erë prilli’

Poezi nga Herman Çuka

Portret

pyetur origjinën,
hedh larg vështrimin…
përgjigjet zhaurimë përroi;
“jam nga askund
e gjithkund”

përpiqem t’ia mbledh vitet;
tespijet mban në dorë
numëron ditët
(që nga lindja) e Zotit
të sajat i ka harruar

si dy guva mali sytë,
i digjet një dritë
si kandili,
si të ishte vetë shpirti

kur flet, buza i fëshfërin erë prilli

ajo është kaq nur i bukur si ditën e parë kur
lindi Toka, pa e shkelur ende
këmba e “legjioneve të nderit” / KultPlus.com

Mahnitje e muzgut

Poezi nga nga Hakushū Kitahara

je si kënaqësi e puthjeve
të fundme, rrëshqitur regëtimave…

pikon prej Qiellit gjak i padukshëm
si nga ulërima e një bishe
të plagosur, që është duke vdekur…!

Pse dhemb kaq shumë , përse?

Ah’ ti ngjyrë e melodisë së muzgut,
ti shkëlqimi i heshtur.

kënaqësi e puthjeve … mërmërimë …

Ti puthje e dhunshme,
shtohesh në melodi mishtore,
zbehesh e merr fytyrë
prej bishe të lodhur!

Tashmë, më sodit përvjedhur
nga ana tjetër e dritares
së mjegulluar e më nëm hezituar.
Ti puthje, violë e çmëndur,
kërcyer mbi buzë.

E paskëtaj si të jem përplasur lakuriq mbi një mur arseniku më përvëlon i gjithë trupi,
ndërsa tutjetej si për zili
kërcen mahnitshëm Dielli
i purpurt i perëndimit.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

‘Ndërsa tutje horizonti përflaket nga një luftë e gjallë; që djeg dhe udhën ajrore të zogjve të pranverës’

Poezi nga Herman Çuka

për heshtjet e tua
nuk ka nevojë
kjo lodhje e kohëve të mia

tashmë
ku kalon emri yt dorën
më shtrëngojnë
mashtrimet e këtyre
dimrave të egër
me mungesën
që bën diellin
e pritjes të vakët,
ndërsa tutje horizonti
përflaket
nga një luftë
e gjallë;
që djeg dhe udhën
ajrore të zogjve të pranverës

ka raste kur jo vetëm lufta dhe vdekja por dhe heshtja e pritjes,
sabotojnë profilin e bukur të jetës

por dashuri’ e saj u hap gjithmonë një udhë të re shpëtimi dhe dallandysheve / KultPlus.com

‘Natën lutem mbi altar si maria, me ty të puthem’

Poezi nga Herman Çuka

në një pikturë errante*

natën lutem
mbi altar si maria,
me ty të puthem!

buzët më marrin flakë,
trupi më digjet
ngadalë…
heshtja jote më vështron
e dehet po ngadalë në agoninë e djegjes time,
me ironikën e përçmimit
mbi ndjesinë
e bukur në gjininë femërore

se ti je mbret’ i unit!

paskëtaj me këpuckë
të artë shkel mbi atë tim’pluhur,
e nis ditën në atë trafik material e organik,
gjysëm të dehur nga
e djeshmshja
e pasmasturbimit
t’atij qytetit tënd me plot tatuazhe;
me gra të lënduara
e burra
me fizionomi
të uritura…
nga ca fotografi
me retushe
abstrakte!
*

të gjitha këto në histori
dekadente të përmjerra
nga çdo natë e shkuar
mbas marrjes së morfinës,
e dozës së freskët antivirale
si dozë antindjenje….

por unë e çmëndura e largët,
si nga bot’ e ëndërrimit,
çdo natë vijoj ti lutem altarit
për puthjen… si dënim i tim mëkatit / KultPlus.com

‘Vetëm malli ndrin mbi të me ca sy të bukur mahnitës’

Poezi nga Herman Çuka

Paradiso

fshesarët e mbrëmjeve
kush e di sa herë
i kanë hedhur pahun e natës
syve bosh t’vdekjes,
që vjen vërdallë të thithë
ndonjë shpirt ndër ata
që flenë mbi kartona
dhe ëndërrojnë parajsën

këto gjëra mi pat treguar shitësi
nga Zanzibari i temjanëve aromatikë dhe elefantëve
të bardhë bëre prej kocke,
që nga koh’ e kolonizatorëve të vjetër….ai i sheh
dhe shpirtrat dhe vdekjen,
i ka parë në sy që fëmijë
kur lufta ia jepte falas….

kur bleva diçka për herë
të parë, pyetur nga kisha ardhur,
më thotë: ne të dy kemi gjëra të përbashkëta….

imagjinatën e lirisë brënda
barkut të një atdheu të ngrënë,
shushurimën
e ujit t’ëmbël, mallin e uritur për aromën e bukës,
nga duart e nënës…

sonte mbi rrugë
ka një shkëlqim ngrice
dhe një klithmë urgjence,
që ha dhe muzikën e bluzit
dhe fshesarët e qytetit,
vetëm malli ndrin mbi të,
me ca sy të bukur mahnitës
si të shitësit sikur të kishte
parë; parajsën e nënën… / KultPlus.com

‘Një poezi nga ato, të lindura prej skutave t’errta të mureve’

Poezi nga Eunice Arruda

Rrisk

Një poezi të lirë
nga gramatika
nga tingulli i fjalëve
të çliruar nga shkrimi.

Një poezi simotër
nga të gjitha poezitë
që pijnë burimin
e ndritin, gurët në diell.

Një poezi pa shijen
nga e imja
pa atë gjurmën që lënë
dhëmbët, kafshuar shtyllën
kurrizore.

Një poezi nga ato,
të lindura
prej skutave t’errta
të mureve,
me fjalë të varfra
me fjalë të dekompozuara,
por të lira për të vendosur vetë ato,
nëse duhet të shkruhen,
ose jo.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

“Të dua kaq shumë; sepse ti je shpirt i lakuriqtë me mua”

Poezi nga Herman Çuka

je kaq

ti je kaq e ajërt,
mbyll grushtat
më mbeten
vetëm lëngëzuar

ti je kaq e zjarrtë
shpirti më ngrohet,
gishtat më digjen

kaq e ftohtë,
gishtat më
atrofizohen,
kam të dridhura

ti je kaq kaotike,
afër teje më
pështjellohen
mendimet

je kaq e rregullt,
mi ve në rresht
si ushtarë të hekurt,
rrebelimet e mia

ti je kaq e egër,
më shqyen
kafshuar shpirtin,
netëanktheve të tua

ti je kaq e brishtë,
ndihem e privilegjuar
me butësinë e lules

një e tërë,
ti je anomalia
e jetës sime …

por, përsëri unë
të dua kaq shumë;
sepse ti je
shpirt i lakuriqtë
me mua

Ti je vetja ime. / KultPlus.com

“Të bukurat e të trishtat letra që aromën tënde mbajnë”

Poezi nga Erich Fried

Zarfin tënd
me dy pulla,
të verdhë
e të kuqe:
I mbolla
në një vazo lulesh.

Dua,
t’i ujis çdo ditë.
Dua
që letrat e tua,
të lëshojnë
sythe.

Të bukurat
e të trishtat
letrat.
Letrat
që aromën
tënde mbajnë.

Por, do të duhej t’a kisha
bërë shumë kohë më parë
jo tashmë
që viti ka shënuar fundin.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

“Ti, kushdo që të jesh, sado i vetmuar të jesh, bota i përqaset gjithnjë imagjinatës tënde”

‘Patat e egra’ nga Mary Oliver

I penduar, e për të qënë i mirë,
s’ke përse të tërhiqesh në gjunjë,
për njëqind milje
në shkretëtirë.

Thjesht, duhet ta lejosh atë
kafshë të butë,
trupin tënd, atë që do, të dojë.

Më trego për dëshpërimin
tënd ,unë do të t’tregoj timin.
Ndërkohë bota vijon përpa’ritmin.
Ndërkohë dielli,
dhe piklat e shiut si guralecë të shkëlqyshëm diamanti,
përshkojnë peizazhet,
rënë si xixa e mbi hangarët.

Mbi pemët me rrënjët
thellë tokës thithur gjiret,
mbi malet e heshtur,
ndjekur dhe lumenjtë
në rrjedhën e harbuar-ë

Ndërkohë, në lartësi
në atë blunë e lëmuar-ë
qiellit pasqyrohet
sërishmi, rikthimi në shtëpi,
i t’egrave patave.

Ti, kushdo që të jesh,
sado i vetmuar të jesh,
bota i përqaset
gjithnjë imagjinatës tënde,
dërguar thirrjen e saj, si të patave t’egra, të ashpër e njëkohësisht dhemshurisht-e :
shpallur pa ndërprerje,
origjinën tënde,
në familjen përkatëse.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com

(Angel Valentine/The New York Times)

‘Dhe në paqe, dhunohet në një minutë, një fëmijë, një grua, një burrë’

Poezi nga Herman Çuka

këmbana të heshtura
për atë botë të bukur,
nudo të pistë
derdhur sipër aromë epshi
gjaku e dhunimi,
njerëz ju lejoj të shihni
me sytë tuaj, atë
që nuk dëshironi
të më shihni,
ndoshta për shkak të
ngushtimit optik së trashëguar
( përthithur helmin nga përrralla e bukur,
për thesin plot lodra të ndritura, të merry christmas)

nuk dua të ndryshoj botën,thjesht tregoj atë se çfarë
i shoh, poshtë fustanit

mbi Bagdat, Aleph
presin fushat e minuara
në Prishtinë, Srebrenica, Spaç
… presin arkëmortet
pa emër të paisen me kartë identiteti

në Berlin pati rënë muri
i paslufte,
e përsëri tela me gjemba
me këpucë ezilante të vdekura,
me identitete të gjakosura
në ikje…
tymhedhësa e kordone policore
kostitucione që aprovojnë
të rinj, mure…
një grua shqiptare që pat denoncuar, hidhet nga ura Ponte Garibaldi,
me emër çlirimtari

dhe në paqe,
dhunohet në një minutë
një fëmijë
një grua
një burrë

në monitor gëlon një liri e tepruar joshëse fjale,
jashtë buzëqesh cinike
një diktaturë globale

poshtë tablosë,
bota kalonte qetë e magjishme mrekullisht egër,
në heshtjet e saj misterioze
një dritë,
një hije,
një siluetë që lëkundet
mes pemëve skelektrike
nga mungesa e ujit
dhe megjithatë;
aty ishte një fushë e tërë
e minuar prej dashurie,
që priste të shpërthente

e përsëri, në anën tjetër të trinçesë,
një burrë i kthyer nga lufta
ndreq parmëndën e vjetër
një grua lahej ende nudo në një govatë druri,
dhe imagjinonte të minonte detin, që i pati ngrënë të dashurin

një fëmijë pa sy luante me diellin,
rrëshqitur në pellgun e oborrit
një kalë herë hingëllinte pelën, herë ripërtypte barin
nga vit’ i shkuar

por, një horizont pasqyrimi
mbi një çati prej qelqi
qetësonte elementët, ndjesitë,
tërhequr paqen nga qielli

natyrisht e gjithë kjo, ishte dashuri tejet idilike
e pakonceptueshme
për “gratë e burrat”e kopshtit me lojrat virtuale të ngufatura
prej lëngjesh plastike

në një cep tjetër, një botë tjetër e mbushur me dhimbje dhe gëzime të jetës kaloi në rishikim për t’u shkatërruar, menjëherë në passuord-in e ri “meta”
e përsëri dhe këtë vjeshtë,
të gjithë publikonin poezi
me zhartiera purpuri

vetëm një skaj i majave të pemëve, që dilnin jashtë qiellit
të spërkitura nga e bardha e dëborës u hoq menjëherë,
me shpejtësinë e dritës
nga errësira e tablosë
*
“ti hesht, mos shkruaj të tilla
si mësipër..!” / KultPlus.com