Në Disney+ mund të shikoni filma nga të gjitha llojet, megjithatë janë disa filma që veçohen nga të tjerët dhe mund të shikohen në çdo kohë, përcjell KultPlus.
Më poshtë janë të radhurita disa prej filmave më të mirë të Disney+
Nga Kara Rogers
10 romanet në këtë listë i kanë të gjitha: pezullim, dramë, komedi dhe, veçanërisht, pamje të shkëlqyeshme. Të vendosur në toka të bukura, të fuqishme e antike dhe në qytete që përplasen dhe po luftojnë për identitetin modern, librat e paraqitur këtu i lënë lexuesit të largohen sikur ata sapo janë kthyer nga një botë magjepsëse, herë të lë pa frymë në bukuri, herë të tjera të mbuluara me re dhe mister. Secili libër në këtë listë është bërë një pjesë e letërsisë së vendit që shfaq. Secila është gjithashtu bashkëkohore (vepra më e vjetër në listë u botua në 1985), duke zbuluar perspektivat dhe talentin e shkrimtarëve modernë të rajonit. Romanet e listuara këtu, sidoqoftë, përfaqësojnë vetëm një pjesë të vogël të shumë veprave të shkëlqyera të kohëve të fundit që shfaqin personazhe dhe vende në Ishujt Britanikë. Ata nuk janë aspak të vetmit, tansmeton KultPlus.
‘’44 Scotland Street’’
Përzgjedhja e parë në këtë listë. Shkrimtari britanik Alexander McCall Smith, ”44 Scotland Street” (2005) – libri i parë në një seri me të njëjtin emër – i çon lexuesit në një rrugë bohemi aktiv në Qytetin e Ri të Edinburgut, posaçërisht në ndërtesën nr. 44. Atje ne jemi prezantuar me një ve të çuditshme, një topograf i fiksuar me vetveten dhe një nënë e vendosur që djali i saj pesë-vjeçar të zotërojë saksofonin dhe gjuhën italiane. Nurshëm, me humor dhe i rëndësishëm, ”44 Scotland Street” portretizon jetën e përditshme në Qytetin e Ri siç ekziston sot, e plotësuar me kamera të figurave të njohura të Edinburgut të jetës reale, mes tyre Ian Rankin dhe Malcolm Rifkind.
‘’Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’’
Shkruar nga shkrimtari amerikan Ransom Riggs, ”Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children” (2011) është një histori fantastike e udhëtimit në kohë që ndjek një djalë 16-vjeçar, Jacob, në kërkimin e tij për të mësuar më shumë rreth gjyshit të tij të ndjerë së fundmi. Jakobi ishte magjepsur prej kohësh nga historitë e egra të gjyshit të tij dhe ai donte t’i besonte ato. Vetëm kur të mbërrijë në Uells, në jetimoren për fëmijë të veçantë, ku u rrit gjyshi i tij, Jakobi kupton se gjyshi i tij kishte thënë të vërtetën. I miqësuar nga një prej fëmijëve “të veçantë”, Jacob udhëton prapa në kohë, duke zbuluar talentet e fëmijëve dhe monstrat që i ndjekin. Më vonë ai mëson se ai është gjithashtu një fëmijë i veçantë. E para në një seri, ”Shtëpia e Miss Peregrine për fëmijët peculiar” është e mbushur me fotografi intriguese të cilësisë së mirë të mbledhura nga autori dhe është veçanërisht tërheqëse për audiencat e reja dhe lexuesit që kërkojnë një aventurë në një mjedis Uellsit.
‘’Early in Orcadia’’
Ishujt Orkney të Skocisë janë zemra e Britanisë së lashtë, të festuar për historinë e tyre neolitike, origjina e së cilës daton rreth 6,000 vjet. Rrënojat e lashta të ishujve dhe peizazhi pjellor, i mbushur nga ujërat e Detit Verior temperament, ftojnë imagjinatën të tërhiqet, dhe pak shkrimtarë kanë kanalizuar atë energji imagjinare, si dhe Naomi Mitchison, fillimet e të cilit në fillim të ”Orcadia” (1987) përsëri në parahistorike Orkney. Ndërsa banorët e botës antike të Mitchison përpiqen të bëjnë një jetë për veten e tyre në ishuj, dy prej tyre krijojnë një anije me vela dhe i çojnë në det. Një histori e aventurave, vështirësive dhe mbijetesës, ”Herët në Orcadia” ofron një perspektivë unike të Orkney-t antik.
‘’Raven Black’’
Në ”Raven Black” (2006), shkrimtarja britanike e krimeve Ann Cleeves shkatërron pafajësinë e një komuniteti të vogël paqësor në një vend më të njohur për bukurinë dhe historinë e tij sesa vrasja. Një njësi klasike, ”Raven Black” është e para në një seri misteresh vrasjesh të vendosura në Ishujt Shetland. Ai ndjek Inspektorin Detektiv Jimmy Perez, i cili është i ngarkuar me hetimin e vrasjes së një vajze adoleshente, trupi i së cilës gjendet në dëborë në fillim të janarit. Sezoni është thelbësor, pasi tre romanet e tjerë që pasojnë në seri paraqesin vrasje të vendosura në sezone të ndryshme në ishujt. ”Raven Black” është mbjellë me një ndjenjë të vendosur të vendit dhe kap gjallërisht tensionin midis vlerave të vjetra dhe të reja që përshkojnë komunitetin e izoluar të romanit.
‘’Invisible Islands’’
Dhjetëra pika të vogla toke, të erës dhe të thyer, ndodhen në Ishujt Britanikë, por imagjinoni edhe 21 të tjerë, kurrë më parë të dëgjuar, por të kompletuar me qytete, bestytni dhe politikë. Shkrimtari skocez Angus Peter Campbell prezanton lexuesit në 21 ishuj mitikë të krijimit të tij në ”Ishujt e Padukshëm” (2006). Libri është vepra e parë e autorit në gjuhën angleze; të gjithë librat e tij të mëparshëm ishin shkruar në galisht. Njohja e Campbell me kulturën galike dhe me peisazhet që karakterizojnë ishujt e Oqeanit Atlantik të Veriut dhe deteve fqinj shkëlqen shkëlqyeshëm në ”Ishujt e Padukshëm”.
‘’The Blackhouse’’
Ishulli i Lewis, një nga ishujt më të mëdhenj dhe më veriorë të ishujve të Hebrides së Jashtme të Skocisë, është i izoluar gjeografikisht dhe kulturorisht, duke u qeverisur nga i vetmi këshill lokal në Skoci që ka ndryshuar emrin e saj në Galike, Comhairle nan Eilean Siar (para 1997) , Këshilli i Ishujve Perëndimorë). Ishulli i rreptë me batanije formon mjedisin për shkrimtarin skocez të krimeve Peter May’s ”The Blackhouse” (2011), një mister që përmban një vrasje brutale rituale. Detektivi i Edinburgut Fin McLeod dërgohet për të hetuar, duke e çuar përsëri në vendin e rinisë së tij dhe duke e detyruar atë të përballet me kujtimet e një të kaluare të errët. Libri është mjaft i detajuar, duke i ndihmuar lexuesit të parashikojnë anijet e ftohta të ishullit dhe plazhet me rërë. ”Blackhouse”, vepra e parë në trilogjinë Lewis, u botua për herë të parë në frëngjisht në 2009.
‘’Why the Whales Came’’
Libri tjetër në listë, tregimi për fëmijë ”Pse balenat erdhën” (1985), i çon lexuesit në Bryher, një nga pesë ishujt e banuar të Scilly, të vendosur në brigjet jugperëndimore të Cornwall. Autori, Michael Morpurgo, i cili arriti sukses të madh me Luftën e Kalit (1982), kthehet në epokën e Luftës së Parë Botërore në Pse balenat erdhën, e cila tregon historinë e dy fëmijëve të vegjël që shoqërohen me një të dëbuar lokal të quajtur Birdman dhe mësojnë rreth një mallkimi që rrethon ishullin e afërt të Samsonit kur banorët e tij therën pa mëshirë një grup narwhalësh që ishin bllokuar në bregun e ishullit. Disa balena bëhen më pas plazhe në brigjet e Bryher. Birdman u shpjegon njerëzve në Bryher pse balenat duhet të kthehen në det, dhe të gjithë bashkohen për të ndihmuar shtytjen e kafshëve përsëri në ujë. Ngjarjet në lidhje me Luftën e Parë Botërore shfaqen në mënyrë periodike gjatë gjithë librit, duke i ekspozuar lexuesit e vegjël ndaj realitetit që edhe komunitetet e vogla ishullore si ajo në Bryher nuk mund t’i shpëtojnë frikës dhe paranojës që vjen me mentalitetin e luftës.
‘’Safe House’’
”Ishulli i Njeriut” është gati i barazlarguar midis Anglisë, Irlandës, Skocisë dhe Uellsit dhe është një nga ishujt më të populluar të ishujve të vegjël që shtrihen në zonën gjeografike të Ishujve Britanikë. Në ”Safe House” (2012), megjithatë, një nga banorët e ishullit është zhdukur dhe një detektive me qendër në Londër, Rebecca Lewis, thirret për të zgjidhur misterin. ”Shtëpia e Sigurt” është një vepër tronditëse dhe tepër e dhunshme e shkrimtarit britanik Chris Ewan dhe është një nga shumë pak vepra të vendosura në ”Ishullin e Njeriut”.
‘’The Heather Blazing’’
Në ”Heather Blazing” (1993), romancieri irlandez Colm Tóibín pikturon një portret të gjallë të Irlandës bashkëkohore. Personazhi kryesor i historisë është Eamon, një anëtar i Gjykatës së Lartë Irlandeze, i cili ka jetuar jetën e tij me ligj, por që gradualisht dhe me dhimbje e kupton se ai ka jetuar i shkëputur nga të dashurit e tij, jeta e tij e shënuar nga një emocion i largët, pa ndjenjë. Tóibín kthehet rregullisht në bregdet dhe fshatin Wexford, vendi i fëmijërisë së Eamon, ku gërryerja e bregdetit Wexford shërben si një metaforë për ndryshimin në jetën e Eamon. Gjallëria dhe intensiteti me të cilin Tóibín shkruan për tokën dhe detin gati se e bën vetë mjedisin një karakter në histori.
‘’White Teeth’’
I vendosur në një lagje të guximshme të Londrës Veriore, ”White Teeth” (2000) nga romancieri dhe eseisti anglez Zadie Smith është një histori rreth multikulturalizmit dhe luftës për emigrantët dhe vendasit për të kuptuar identitetin e tyre kulturor. Në qendër të romanit janë veteranët e Luftës së Dytë Botërore dhe miqtë me gjasë Archie Jones dhe Samad Iqbal. Karakterizimi i mjedisit në Londrën Veriore i jep ”Dhëmbët e Bardhë” një ndjesi aktuale, edhe pse autori e fillon historinë në vitet 1970. Libri u ofron lexuesve një vështrim unik në Londrën moderne, një vend krejt ndryshe nga qyteti i popullarizuar nga shkrimtarët e shekullit të 19-të. / KultPlus.com
Dje pasdite ka ulur perden Festivali Teatror mbarëkombëtar “Ditët e Komedisë Shqiptare” i cili u mbajt në qytetin e vogël por artdashës të Preshevës. Festivali u mbajt në skenën e teatrit “Abdulla Krashnica”.
Megjithëse në kushte shumë të vështira prej Covid-19, organizatorët e kësaj ngjarje u kujdesën që të zbatoheshin në mënyrë rigoroze të gjitha rregullat e përcaktuara në protokoll, por që gjithashtu ky festival të mbante edicionin e tij të radhës.
Ky festival pati një juri mjaft prestigjioze të përbërë nga artistë shumë të njohur të skenës teatrore si Fatos Berisha, Musa Isufi dhe Kastriot Saqipi. Në fund të këtij eventi u shpërndanë çmimet vlerësuese për disa nga shfaqjet qe u vlerësuan si produksionet më të mira.
Shfaqja “Sot 8 ditë” ishte produksioni i Teatrit të Metropolit i cili arriti të merrte tre çmime të rëndësishme. Kjo shfaqje u vu në skenë nga regjisorja Elona Hyseni dhe me aktorë si Ermir Hoxhaj, Xhino Musollari, Ermir Jonka, Margent Caushi, Klea Konomi, Alba Shtëmbari, Klodjana Keco, Ergys Baki, Glen Shutina, Valdano Bajrami, dhe Joana Omeraj.
Regjia më e mirë, shfaqja më e mirë ishin dy çmimet e rëndësishme në këtë shfaqje, por edhe aktori më i mirë që iu dha aktorit të njohur Margent Caushi i cili ishte pjesë e po të njëjtit produksion. /ata/ KultPlus.com
“Mbledhje e jashtëzakonshme në parlament” është një komedi e autorit anglez Ray Cooney, sa bashkëkohore aq edhe interesante.
Politika, lojërat me pushtetin, intrigat, shantazhi, të gjitha vijnë në një ndërthurje personazhesh shumë komike për dhe shumë interesante, duke u munduar që nëpërmjet humorit dhe batutave të humorit anglez, të sjellin atë që konsiderohet realiteti mes pushtetit, korrupsionit në përgjithësi.
Komedia rikthen në teatër regjisoren Elma Doresi, me një kast fantastik aktorësh, mes të cilëve edhe emra shumë të njohur e të dashur nga publiku. Gjithçka ndodh në një dhomë hoteli. Ministri, sekretarja e opozitës dhe një dhomë hoteli, kyështë trinomi që pason me një mori ngjarjesh dramatike për personazhet, duke përcjellë situata dhe batuta nga më komiket. /Konica.al /KultPlus.com
Tridhjetë vjet pas premierës, kritiku i filmit Nicholas Barber analizon sërish realizimin kinematografik të Rob Reinerit dhe Nora Ephronit, duke i cekur detajet që e bëjnë të jetë kaq i suksesshëm. Pjesë të shkrimit të tij, Telegrafi sjell më poshtë.
Në kohën kur po denfohej muzika në fund të filmit “When Harry Met Sally…” (“Kur Heri e takoi Selin…”), të gjithë e kuptojnë se personazhet e filmit janë të përsosur për njëri-tjetrin.
Por, çfarë tjetër dimë për këtë?
Përgjigjja është: jo shumë!
E dimë se karakterit Sally Albright (Meg Ryan) i duhet një orë e gjysmë për të porositur një sandviç dhe se Harry Burns (Billy Crystal) e cilëson ëmbëlsirën “Mallomar” si “më të mirën e të gjitha kohërave”. Por, nuk e dimë nëse p.sh. e kanë ndonjë vëlla apo motër, ose nëse prindërit e tyre janë gjallë. Nuk e dimë nëse janë ngacmuar në shkollë, nëse i duan punët e tyre, apo se cilat janë planet e tyre për të ardhmen. Nuk e dimë se cilat janë qëndrimet e tyre për çështjet ditore politike. Dhe, këto “lëshime” janë disa nga arsyet kryesore se pse “Kur Heri e takoi Selin…” konsiderohet ende si një nga komeditë më të mira romantike.
Natyrisht, ka mjaft arsye të tjera për këtë vlerësim, që nga dialogu sublim dhe loja e përsosur, nga muzika dhe fotografia. Por, inovacioni i vërtetë i filmit është mënyra se si regjisori Rob Reiner dhe skenaristja Nora Ephron i heqin detajet biografike të personazheve, ashtu siç i heqin pengesat në rrugën e tyre drejt lumturisë. Gjithçka largohet nga filmi, përveç qëndrimeve që Harry dhe Sally kanë ndaj dashurisë, seksit, miqësisë dhe njëri-tjetrit. Rezultati është një komedi e distiluar romantike: ajo ka romancë, ka komedi, dhe nuk ka asgjë tjetër!
Është taktikë e thjeshtë, me rezultat kaq të mirë, saqë harrohet sa i guximshëm dhe i pazakontë ishte. Ndërsa, është shumë e lehtë të mendohet një komedi romantike me gjithçka tjetër pos pastërtisë së tillë. Analizoni se çfarë ndodhte të njëjtën kohë dhe do ta shihni një zjarrfikës me një hundë të gjatë çnjerëzore (filmi “Roxanne”), një agjente burse që vjedh identitetin e shefit të saj (“Working girl”), një grua që dashurohet në vëllain e gjymtë të të fejuarit (“Moonstruck”), dhe një shitës i frutave që bashkohet me një sirenë (“Splash”). Shikojeni filmin “Kur Heri e takoi Selin…” dhe do të shihni disa të vërteta universale të vetnmisë dhe të rënies në dashuri. Është aq i përkushtuar ndaj marrëdhënies mashkull-femër, sa që titulli i punës ishte “Boy Meets Girl” (“Djali takon vajzën”).
Ideja për film i erdhi Reinerit, pasi kishte marrë fund martesa e tij e parë (me aktoren Penny Marshall) dhe i ishte kthyer jetës beqare. Ai dhe miku i tij Andrew Scheinman, ia treguan Ephronit të gjitha përvojat e tyre. Ajo e shtoi perspektivën femërore dhe i ktheu rrëfimet e tyre në skenar që u bë më i mirë me improvizimet e Crystalit. Pyetja e madhe në poster ishte: “A munden burrat dhe gratë të jenë miq, apo seksi gjithmonë del në mes të rrugës?” Por, kjo ishte vetëm një nga temat e filmit. Dhe, në kohët para se njerëzit të përdornin internetin për të ndarë gjërat më intime me botën, ishte revolucionar sinqeriteti për përqafimet pas seksit dhe orgazmat e rrejshme.
“E vetmja mënyrë që filmi do të funksiononte”, thotë Reiner, “ishte nëse me të vërtetë e shfaqim atë që burrat dhe gratë vërtet ndjejnë dhe mendojnë”.
Disa herë filmi të lë mendosh se po lë jashtë çdo gjë pos atyre mendimeve dhe ndjenjave. Në fillim, Harry dhe Sally janë dy të panjohur që kanë diplomuar në Universitetin e Çikagos. Voziten së bashku për në Nju-Jork, dhe meqë duhet t’i kalojnë 18 orë, Harry thotë: “Pse nuk ma tregon historinë e jetës tënde?” Në një film më konvencional ky do të ishte sugjerimi që ajo të tregonte anekdota të ngrohta për manarin familjar. Por, këtu tema ndryshon. Vite më vonë, Harry dhe Sally përpiqen të bashkohen me miqtë e tyre Jess (Bruce Kirby) dhe Marie (Carrie Fisher). Por, kur vijnë prapavijat dhe profesionet e tyre – “Harry është nga New Jersey” dhe “Sally shkruan për një revistë të Nju Jorkut”, Jess dhe Marie nuk janë më interesantë se ta. Filmi tregon se nuk ka rëndësi se çfarë bëjnë njerëzit apo se prej nga janë. Ajo që ka rëndësi është se sa e pëlqejnë njëri-tjetrin.
Dhe, kjo është çështja me të cilën përballen Harry dhe Sally. Në shumicën e romancave, të dashuruarit mbahen të ndarë duke jetuar në qytete të ndryshme (skenari i Ephronit, “Sleepless in Seattle) apo në shtete të ndryshme (“Four Weddings and a Funeral”). Ata duhet të ballafaqohen me shtatzëninë e papritur (“Knocked Up”), dallimet kulturore (“My Big Fat Greek Wedding) ose ndonjë artikull koti reviste (“How To Lose a Guy in 10 Days”). Por, “Kur Heri e takoi Selin…” merret me të tashmen; heroi dhe heroina janë beqarë, jetojnë në Nju-Jork dhe merren vesh me njëri-tjetrin. Nuk ka gjë që i ndanë që të bëhen çift, përveç frikës dhe emocioneve.
“Shumë komedi romantike e ngushtojnë veprimin në një natë apo një fundjavë”, thotë kritiku Tamar Jeffers McDonald. “Një nga gjërat e mahnitshme dhe të guximshme në lidhje me këtë film është se u jep karaktereve kohë për t’u pjekur, për të dalë me njerëzit tjerë dhe për të bërë gabime”.
Ephroni skenarin e përmbledh kështu: “Ka dy tradita të komedisë romantike: tradita e krishterë dhe tradita hebraike. Në traditën e krishterë ekziston një pengesë e vërtetë. Në traditën hebraike ku pionier ishte Woody Allen, pengesa themelore është neuroza e karakterit mashkullor”. Po, por ajo dhe Reiner e çojnë këtë traditë hebraike më larg se Alleni. P.sh. në filmin “Annie Hall”, Alvy (Woody Allen) e urren Kaliforninë, ndërsa Annie (Diane Keaton) dëshiron të shkojë në Los Anxhelos për të ndjekur karrierën e këndimit. Në një masë, filmi është komedi për dallimet kulturore. Ndërsa, “Kur Heri e takoi Selin…” ka dallime shumë më të vogla dhe më delikate, dhe kjo është arsyeja pse është unik.
Filmi u dha premierë në korrik 1989, në të njëjtin muaj që seriali komik “Seinfeld” debutoi në televizion. Të dy janë të ngjashëm: paraqesin shaka cinike hebraike dhe tregojnë se një komedi nuk duhet të ketë skenar tërheqës kompleks. Mjafton të fokusohet se si janë takimet romantike në skenën e Nju-Jorkut. Në televizion ky mësim u dha edhe nga krijuesit e serive “Friends”, “Sex and the City”, “How I Met Your Mother” etj. Por, në kinema ka pasur më pak përpjekje për të imituar filmin “Kur Heri e takoi Selin…”, ndoshta sepse origjinali kishte gjithçka si duhet. Ashtu si ëmbëlsira Mallomars, që është më e mira e të gjitha kohërave. /Telegrafi/