Gjykata e Lartë rrëzon kërkesën e Edlira Mara dhe Alba Ahmetaj, çifti i lesbikeve që u martua pak kohë më parë në tarracën e Bashkisë së Tiranës.
Ato kërkuan që t’i regjistronin dy fëmijët me të drejta mëmësie të barabarta.
Shqiptarët të dytët në Europë me orët më të gjata të punës, Administrata punon 3.7 orë më pak në javë se të tjerët
Pavarësisht kërkesës së tyre, Gjykata e Lartë rrëzoi kërkesën.
Gjykata tha se Kërkesa nuk është e bazuar në Kodin e Familjes./ KultPlus.com
Kisha Katolike Shqiptare dhe Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë kanë shprehur shqetësimin dhe kundërshtinë në lidhje me një martesë të së njëjtës gjini të celebruar, në Tiranë.
Kisha Katolike distancohet, duke theksuar se personi që merr pjesë në ceremoni, nuk përfaqëson asnjë kishë, por ka marrë një veshje prifti duke abuzuar rëndë.
Sipas Dom Mark Pashkjes, Kisha së bashku me Komunitetin Mysliman dhe të gjitha komunitetet fetare në Shqipëri janë bashkë kundër atyre që cenojnë vlerat e jetës dhe familjes, shkruajnë mediat shqiptare, përcjell albinfo.ch.
Kisha ortodokse në deklaratë thotë se “E panatyrshmja nuk bëhet e natyrshme me dekrete ligjore”.
“Është më se e njohur se përjetësimi i njerëzimit ka qenë i bazuar në ekzistencën e dy gjinive dhe bashkimin e tyre. Asnjë kulturë, fe apo sistem ligjesh (Soloni, Platoni etj.) nuk e ka institucionalizuar bashkëjetesën homoseksuale si martesë. E panatyrshmja nuk bëhet e natyrshme me dekrete ligjore. Përkundrazi, një ligj i tillë fyen krijimin. Nuk është përparim shoqëror, por një konflikt me rendin natyror, e tatëpjetë.
Kisha është e detyruar të artikulojë qartë konceptin dhe vlerën e martesës, rëndësinë e familjes dhe të lindjes së fëmijëve në përputhje me tekstet e saj të shenjta dhe traditën e saj shekullore (siç u deklarua në Sinodin e Shenjtë dhe të Madh të Kishës Orthodhokse në Kretë në vitin 2016)”, thuhet në deklaratën e plotë.
Parlamenti i Greqisë miratoi të enjten një projekt-ligj që lejon martesat civile të të njëjtit seks, një fitore historike për mbështetësit e të drejtave të LGBT që u prit me brohoritje nga shikuesit në parlament dhe dhjetëra të mbledhur në rrugët e Athinës.
Ligji u jep çifteve të të njëjtit seks të drejtën për t’u martuar dhe birësuar fëmijë dhe vjen pas dekadash fushate nga komuniteti LGBT për barazinë martesore në vendin socialist-konservator.
Greqia është një nga vendet e para të krishtera ortodokse që lejon martesa të tilla.
Ky është një moment historik,” tha për Reuters Stella Belia, drejtoresha e grupit të prindërve të të njëjtit seks Rainbow Families. “Kjo është një ditë gëzimi”.
Projektligji u miratua nga 176 ligjvënës në parlamentin me 300 vende dhe do të bëhet ligj kur të botohet në fletoren zyrtare të qeverisë.
Megjithëse anëtarët e partisë së qendrës së djathtë të kryeministrit Kyriakos Mitsotakis, Demokracia e Re abstenuan dhe votuan kundër projektligjit, ai fitoi mjaft mbështetje nga opozita e majtë në një shfaqje të rrallë uniteti ndërpartiak, pavarësisht një debati të tensionuar.
“Është një hap shumë i rëndësishëm për të drejtat e njeriut, një hap shumë i rëndësishëm për barazinë dhe një hap shumë i rëndësishëm për shoqërinë greke,” tha 40-vjeçari Nikos Nikolaidis, një historian.
Sondazhet e fundit tregojnë se grekët janë të ndarë për këtë çështje. Kisha e fuqishme Ortodokse, e cila beson se homoseksualiteti është një mëkat, ka kundërshtuar me forcë martesën e të njëjtit seks, ndërsa shumë në komunitetin LGBT besojnë se ligji nuk shkon aq larg sa duhet.
Ai nuk i anulon pengesat për çiftet LGBT në përdorimin e metodave të riprodhimit të asistuar. Shtatzënitë surrogate gjithashtu nuk do të shtrihen tek individët LGBT, megjithëse projektligji njeh fëmijët e lindur tashmë përmes kësaj metode jashtë vendit./ KultPlus.com
Mijëra kundërshtarë fetarë dhe të krahut të djathtë marshuan në Beograd të dielën kundër planeve për të mbajtur festën më të madhe të krenarisë LGBT në Evropë që pritet të mbahet në Beograd.
Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiç, tha në fundjavë se ngjarja e planifikuar për shtator do të “anulohet ose shtyhet”, megjithëse organizatorët janë zotuar se do të vazhdojë.
Protesta e së dielës u drejtua nga klerikët e Kishës Ortodokse Serbe dhe dega serbe e “Ujqërve të natës”, një grup motorik rus që mbështet me vendosmëri Vladimir Putinin.
Ndonëse u mbajt gjatë një kortezhi për të shënuar një festë fetare, demonstrata u paralajmërua si një protestë kundër manifestimit të Krenarisë për të “shpëtuar Serbinë”.
Marshuesit pretenduan se po mbronin vlerat tradicionale të familjes. “Shpëtoni fëmijët dhe familjen tonë”, shkruhej në një nga pankartat, ndërsa disa protestues mbanin kryqe, raporton Euronews, transmeton Express.
Duke folur para turmës, peshkopi Nikanor i Kishës Ortodokse Serbe përshëndeti vendimin për të anuluar atë që ai e quajti “një përdhosje e vendit tonë, kishës dhe familjes sonë”.
Njerëzit janë gati të dalin përsëri në rrugë për të kundërshtuar “ata që synojnë të shkatërrojnë vlerat e Serbisë,” tha ai, sipas imazheve të transmetuara në faqen e lajmeve Glas Javnosti.
Të tjerë brohoritën parulla në mbështetje të kauzave të ekstremit të djathtë ose nacionalist. Disa valëvitën flamuj rusë, një shenjë mbështetjeje për Moskën, aleatin tradicional të Serbisë.
EuroPride është ngjarja më e madhe LGBTQ+ që paraqet një paradë të Krenarisë në kontinent, e organizuar nga një qytet tjetër evropian çdo vit. Beogradi do të presë marshimin e EuroPride në 17 shtator, si pjesë e një festimi njëjavor. / KultPlus.com
Policia në Stamboll ka penguar një marsh në mbështetje të komunitetit LGBT (homoseksualë, lesbike, biseksualë dhe transgjinorë) dhe ka ndaluar qindra protestues më 26 qershor.
Zyra e guvernatorit ka ndaluar marshin rreth Sheshit Taksim, në zemër të Stambollit, mirëpo qindra protestues kanë mbajtur flamuj shumëngjyrësh afër asaj zone, duke sfiduar ndalesën.
“Ne jemi këtu. Ne nuk jemi duke shkuar askund”.
Organizatorët kanë thënë që më shumë se 200 pjesëmarrës dhe aktivistë për komunitetin LGBT, janë ndaluar dhe policia ka refuzuar t’iu mundësojë qasjen te avokatët e tyre.
Disa prej tyre më pas janë liruar.
Një gazetar turk ka thënë se disa persona janë rrahuar nga policia.
Autoritetet, në anën tjetër, nuk kanë bërë të ditur numrin e arrestimeve.
Komisionarja e Këshillit të Evropës për të Drejta të Njeriut, Dunja Mijatoviq, u ka bërë thirrje autoriteteve më 24 qershor që të lejojnë marshin dhe të garantojnë sigurinë e pjesëmarrësve.
Turqia është bërë një prej shteteve të pakta myslimane që ka lejuar Paradën e Krenarisë më 2003.
Megjithatë, marshe të tilla janë ndaluar prej vitit 2015, duke përmendur çështje të sigurisë. /Rel / KultPlus.com
Pas dekriminalizimit të homoseksualitetit në vitin 1977 dhe vdekjes së Josip Titos në vitin 1980, komuniteti LGBTQ+ i Jugosllavisë filloi të imagjinonte një të ardhme të re. Nën rrugët monotone socialiste, shpërtheu një lëvizje e shfrenuar homoerotike queer, një lëvizje që do ta ndryshonte Lubjanën përgjithmonë, transmeton KultPlus.
Në vitin 1984, ‘K4 Club’ ishte një vend që nuk binte në sy, i vendosur mes rrugëve prej betoni të Lubjanës. Por ndërsa lokali dukej i padëmshëm nga niveli i rrugës, muret e brendshme ishin të suvatuara me postera homoerotikë; burra që japin dhe marrin seks oral, duke veshur veshje “fetish” dhe duke veshur mustaqe të stilit “Tom-of-Finland”. Nëse vendosni të ndiqni muzikën elektronike që kumbon nga muret (vonë të shtunave mbrëma), do të ballafaqoheshit me festat e “Magnus Gay” famëkeq të kryeqytetit slloven dhe një turmë homoseksualësh që kërcejnë, nis kështu artikullin Luke Stamps.
“Skena queer e Lubjanës ishte shumë më e fshehtë; ishte e errët, plot lëkurë dhe e mbyllur,” thotë Brane Mozetič, një poete queer dhe dikur e rregullt në festat e ‘Magnus’. Megjithëse klubi siguroi një vend të shenjtë për shumë njerëz, Brane kujton një atmosferë të tensionuar jashtë katër mureve të tij.
“Mbaj mend që njerëzit që takova në klub nuk ishin të njëjtë jashtë. Jashtë klubit askush nuk donte të më njihte, madje as të përshëndetej. Duhet të kuptosh që Lubjana është një qytet i vogël.”
Themeluar nga Aldo Ivančić dhe Bogdan Lešnik në 1984, ‘Magnus’ ishte dhe është ende, dega queer e Shoqatës ŠKUC (Qendra Kulturore Studentore); një organizatë studentore jofitimprurëse, që prodhon dhe ruan kulturën alternative në Lubjanë. Qëllimi i ‘Magnus’ dhe festave, ishte të promovonin “socializimin e homoseksualitetit përmes kulturës”. Deri më sot, ‘K4 Club’ mbetet një nga vendet e fundit alternative të mbijetuara në Lubjanë.
Përpara vitit 1984, homoseksualët kishin mundur të takoheshin (shkurtimisht) vetëm përmes “lundrimit”; duke ecur ose duke vozitur nëpër zona të caktuara për të takuar të tjerë për seks. Një pikë e veçantë e nxehtë ishte një tualet ogurzi në Tromostovje, pranë urës që lidh lagjen mesjetare me qytetin e ri. Tualetet publike njiheshin zakonisht si “kapela” nga meshkujt homoseksualë në qytet, ndërsa “vënia e foshnjës Jezus në shtrat” ishte një eufemizëm për seksin. Metaforat fetare u përdorën për t’i bërë bisedat të dukeshin më të pafajshme dhe për këtë arsye më pak të dyshimta. Me vetëm errësirën e natës për mbrojtje, burrat do të enden rreth këtyre kishave, duke kërkuar intimitetin që shoqëria ua mohonte.
Duke themeluar ‘Magnus’, Lešnik donte t’u ofronte një lloj hapësire të ndryshme sllovenëve LGBTQ+, një hapësirë që nxiste një ndjenjë të fortë komuniteti, jo vetëm seksi. Lešnik përdori lëvizjen queer të Berlinit Perëndimor si pikë referimi, duke përfituar nga jeta relativisht e relaksuar dhe liberale e natës në Lubjanë në atë kohë për të sjellë të njëjtin vizion në Jugosllavi. Komuniteti queer i Sllovenisë krijoi hapësirën e tij të parë të sigurt përmes ‘festave Magnus’, të cilat do të vepronin si një pikënisje për krijimin e një lëvizjeje.
Por nëse ‘Magnus’ do të kishte sukses si lëvizje, ajo duhej të provonte se ishte më shumë se një parti. Kështu në vitin 1984 lindi Festivali Magnus. Festivali ngriti galeri, organizoi leksione, lexime poezish, krijoi ekspozita mbi “botimet e homoseksualëve në mbarë botën” dhe shfaqi filma. Festivali mirëpriti folës të ftuar ndërkombëtarë, të cilët ishin ekspertë të teorisë queer, si: Frank Arnal dhe Guy Hocquenghem. Të pranishmëve iu dorëzuan kopje të Viks, një revistë mbi homoseksualitetin që u bashkua me lëvizjet e majta kundër-kulturore në Slloveni dhe Evropën Perëndimore.
Revista Viks është vetëm një shembull se si Ljubljana po fillonte të drejtonte mendimin kritik në Jugosllavi gjatë asaj periudhe. Shembuj të artikujve të Viksit përfshinin “Dashuria Rozë nën Yjet e Kuq”, një përmbledhje historike e homoseksualitetit në Bashkimin Sovjetik. Ai argumentoi se lëvizja LGBTQ+ nuk ishte në gjendje të kapërcejë abuzimin e epokës së Stalinit, kur njerëzit e ekspozuar queer u dënuan si spiunë dhe tradhtarë dhe u dërguan në gulag. Pavarësisht papajtueshmërisë historike midis komunizmit dhe homoseksualitetit, Viks e prezantoi Republikën Demokratike Gjermane (RDGJ) si një shembull se si ata mund të bashkëjetojnë dhe se si mund të zhvillohet një “dialog midis qeverisë dhe grupeve homoseksuale dhe lezbike”.
Në një kohë kur si HIV ashtu edhe AIDS u keqkuptuan gjerësisht, ‘Magnus’ importoi informacione jetëshpëtuese nga Perëndimi dhe ia shpërndau një auditori të pavëmendshëm jugosllav.
Dalëngadalë, ‘Magnus’ u përhap në zona të tjera, duke reaguar ndaj çështjeve të tilla si kriza e SIDA-s. Në një kohë kur si HIV ashtu edhe SIDA u keqkuptuan gjerësisht, ‘Magnus’ nisi fushatën e tij të informacionit publik, duke përkthyer kërkime shkencore nga Kanadaja dhe Shtetet e Bashkuara dhe duke i shtypur ato në broshura. Më e rëndësishmja, nuk u shmang nga tema e seksit të sigurt. Nga “masturbimi i ndërsjellë” te “gëlltitja e urinës”, fletëpalosjet mbulonin tërësinë e seksit homoseksual dhe faktorët e tij të rrezikut për infeksion. Në këtë proces, ‘Magnus’ importoi informacione jetëshpëtuese nga Perëndimi dhe ia shpërndau një auditori jugosllav të pavëmendshëm.
Ndërsa ‘Magnus’ filloi të shtrihej në akademi, shtyp, art dhe kulturë, dhe klube, reputacioni i Lubjanës si një qendër përparimi brenda Jugosllavisë gjithashtu lulëzoi.
“[Magnus] hapi një hapësirë brenda këtyre lëvizjeve shoqërore; ai hapi pyetje dhe solli tema në një nivel të caktuar vëmendjeje,” thotë Dr.Roman Kuhar (Profesor dhe Dekan në Fakultetin e Arteve, Universiteti i Lubjanës.)
Me këto përfitime, partitë Magnus arritën një ndjenjë famëkeqe në të gjithë Lubjanën dhe në rajonin e gjerë. Komuniteti filloi të shihej si pjesë e shoqërisë, me vende për të punësuar dhe para për të shpenzuar në to.
Por ndërsa ‘Magnus’ fitoi tërheqje, u rritën edhe reagimet. Vendi i çmuar i grupit të shtunën mbrëma në klubin ‘K4’ u hoq dhe u zëvendësua nga një listë më pak tërheqëse e së dielës mbrëma.
“Ajo dërgoi një mesazh të qartë simbolik pasi komuniteti u shty në margjinat e “javës së festës”, thotë Dr.Kuhar.
“Për një homoseksual si unë, i rritur në një zonë rurale të Sllovenisë veriore, fjalët ‘Roza nedelja’ ose ‘E diela rozë’ u bënë një lloj referimi gjithëpërfshirës për homoseksualitetin. Ishte një shënues aq i fortë saqë termi përdorej edhe për tallje.”
Megjithatë, pavarësisht nga armiqësia në rritje, Ljubljana konsiderohej ende progresive në krahasim me shtetet e tjera jugosllave. Aq shumë, sa Ivançiç me origjinë kroate përdori Lubjanën dhe ŠKUC-në si bazë për Borghesia; një grup homoerotik, ‘post-punk’, i cili përdori kulturën queer dhe alternative si një mjet për ndryshime shoqërore.
‘Borghesia’ mori kulturën e fshehtë të çuditshme dhe e çoi atë drejt rrjedhës kryesore, si pjesë e skenës së muzikës alternative popullore të Lubjanës. Një nga këngët e tyre, “Night Walks” (Noćne Šetnje), u publikua në vitin 1984. Ajo përshkruante jetën e “homoseksualëve të fshehur”, të cilët shkonin në lundrime për seks natën vonë në vende të çuditshme.
Duke përdorur Lubjanën si pikënisje, ‘Borghesia’ u përpoq të sillte lëvizjen queer liberale të qytetit në Jugosllavi si një e tërë. Vokalisti Dario Seraval madje performoi “Night Walks” për një audiencë të mahnitur drejtpërdrejt në TV jugosllav. I veshur me të zeza nga koka te këmbët, Seraval pinte duhan gjatë gjithë performancës, me fytyrën e tij të dobët, të zbehtë, të mbuluar me buzëkuq dhe rimel. Në këtë proces, ai çimentoi Lubjanën në mendjet e miliona njerëzve si një nga enklavat më përparimtare të Jugosllavisë.
Megjithatë, reagimi publik ndaj ‘Magnus’ dhe ‘Borghesia’ në të gjithë Jugosllavinë ishte relativisht i qetë. Komuniteti LGBTQ+ në përgjithësi konsiderohej një grup pakicë në skajet e shoqërisë që përbënte pak kërcënim. Deri në shpërbërjen e afërt të Jugosllavisë, homofobia u shfaq me forcë të plotë, e ushqyer nga keqkuptimet dhe frika nga kriza e SIDA-s. Fatmirësisht, lëvizja ‘Magnus’ ndihmoi të ankorohej Lubjana si një qytet përparimtar; një që do të përballonte stuhitë nacionaliste të viteve 1990.
Përpara vitit 1984, komuniteti LGBTQ+ i Ljubjlanës ishte çmobilizuar dhe ekzistonte kryesisht në hije. Në pak vite, ‘Magnus’ bashkoi njerëz queer, biseda, ide dhe kreativitet, duke i ngulitur ato në jetën e natës dhe hapësirat krijuese të Ljubjlanës.
“Shumë të mira erdhën nga këto fillime radikale nga artistë dhe aktivistë. Ato ndihmuan në ndërtimin e një shoqërie pluraliste dhe demokratike dhe krijuan një skenë të re kulturore,” thotë Jernej Skof, koordinator aktual i ‘Magnus’.
Me kalimin e viteve, iniciativat e themeluara nga lëvizja queer e viteve 1980 janë institucionalizuar në një “Krenaria Ljubljana” e fortë, një komunitet queer në lagjen Metelkova të qytetit, një shtëpi botuese LGBTQ+ dhe programe për njerëzit që jetojnë me HIV. Shfaqjet e filmave të Festivalit Magnus u bënë Festivali i Filmit LGBTQ+ në Ljubljana — festivali më i vjetër i filmit queer në Evropë. Organizuar nga Mozetič, kjo ngjarje vjetore ende shfaq publikime queer nga e gjithë bota, për një audiencë sllovene.
Në ditët e sotme, një brez i ri kreativësh queer zënë këto hapësira dhe platforma.
“Lëvizja queer e viteve 1980 më frymëzoi të jem i guximshëm dhe i fortë në artin dhe opinionet e mia,” thotë Amar Muratovic me origjinë boshnjake, i cili interpreton si drag alter-ego e tij “Kampi Ballkanik”, Amii Queen.
“[Ljubljana] në atë kohë ishte revolucionare, ikonike, e guximshme; ata ndërtuan një hapësirë të sigurt për ne.”
‘Magnus’ themeloi ‘Club Tiffany’ në lagjen Metelkova të qytetit, ku Muratovic shfaqet si një interpretues i rregullt.
Vendi është një qendër autonome e artit kulturor e cila i kushton vëmendje të veçantë edukimit të të rinjve.
“Ne përpiqemi të mundësojmë që sa më shumë persona LGBTQ+ të bëhen operatorë kulturorë, artistë, interpretues, shkrimtarë apo poetë”, thotë Skof.
“Përveç aktivizmit kulturor, aktivizmi i lidhur me HIV dhe aktivizmi social luajnë një rol integral në punën tonë.”
Megjithatë, ndërsa trashëgimia e ‘Magnus’ ka rrënjë të thella, e ardhmja e saj mbetet e pasigurt. Në vitin 2020, kryeministri slloven, Janez Jansha shpalli një “luftë kundër kulturës”, e parë gjerësisht si një përpjekje për të kontrolluar institucionet kryesore kulturore dhe për t’i drejtuar ato drejt idealeve më konservatore dhe nacionaliste. Muajt në vijim panë kuratorët dhe drejtuesit kryesorë në muzetë e Sllovenisë të lënë postet e tyre mes akuzave për presion politik, ndërkohë që shumë grupe joqeveritare të çuditshme, migrante ose me prirje të majtë kanë parë përfundimin e qirave nga pronarët. Për fat të mirë, ‘Club Tiffany’ është ende në funksion, por ndërsa situata politike përkeqësohet, mbyllja mbetet një mundësi e afërt.
Pothuajse katër dekada nga viti 1984, Sllovenia është sërish në një udhëkryq ideologjik.
“Ne kemi parë një rritje të homofobisë së hapur në parlament dhe, natyrisht, në mediat sociale. Gjuha e urrejtjes ka arritur lartësi të reja”, thotë Skof.
Shumë kanë frikë se me politikanë anti-LGBTQ+ që po fitojnë tërheqje në të gjithë Evropën Lindore, Sllovenia mund të jetë e para që do të ndjekë shembullin.
“Ne kemi zgjedhje në pranverë të vitit 2022,” thotë Skof. “Do të duhet të presim dhe të shohim.”
Artikull i shkruar nga Luke Stamps / KultPlus.com
Qindra qytetarë marshuan në Sarajevë të Bosnje e Hercegovinës për të shënuar Paradën e tretë të Krenarisë, në mbështetje të komunitetit LGBT.
Nuk është raportuar për dhunë në ngjarjen e mbajtur më 14 gusht, kjo për shkak të prezencës së madhe të policisë, që bllokoi rrugë të kryeqytetit, për të parandaluar përleshjet eventuale me kundërprotestues.
Kjo është Parada e Tretë që mbahet në Bosnje, një shtet i ndarë etnikisht dhe gjerësisht konservatorë.
Organizatorët thanë se pjesëtarët e komunitetit LGBT janë margjinalizuar edhe më shumë që prej fillimit të pandemisë së koronavirusit, që ka lënë të vdekur mbi 9.700 persona në këtë shtet.
“Ne po rezistojmë dhe po themi se mjaft është mjaft. Pandemia solli më shumë dhunë. Na ka mbyllur në katër mure, në rrethin e dhunës në familje. Koha është që të themi mjaft, tha Amar Catoviq, një prej organizatorëve, që mbajti fjalim para ndërtesës së parlamentit.
“Ne, lesbiket, gejët, biseksualët, transgjinorët, po dalim në rrugë sepse kufizimet e pandemisë janë realitet i përditshëm i yni”, tha grupi i organizatorëve përmes një deklarate për media. “Në vitin që e lamë pas, të drejtat dhe liritë tona janë përkeqësuar edhe më tej”, u tha në deklaratë.
Grupi ka kërkuar që të miratohet ligji për partneritet mes gjinisë së njëjtë dhe që t’i jepet fund diskriminimit të komunitetit LGBT në Bisnje.
Dhjetëra kundërshtar të LGBT mbajtën tubimet e tyre në Sarajevë, duke thënë se duan t’i mbrojnë vlerat tradicionale të shtetit kundër ideologjisë “agresive” të komunitetit LGBT./ REL / KultPlus.com
Komisioni Evropian ka thënë se ka filluar masa ligjore kundër Hungarisë dhe Polonisë për atë që e ka cilësuar si diskriminim kundër komuniteteve LGBT në këto dy shtete të BE-së.
Organi ekzekutiv i Bashkimit Evropian tha të enjten se masat e tij kundër Hungarisë janë të lidhura me ligjin e ri, që ua ndalon shkollave përdorimin e materialeve që shihen si promovim i homoseksualitetit. Ky ligj është kundërshtuar ashpër nga BE-ja, por Hungaria dukej e vendosur për të mos hequr dorë dhe e miratoi atë ditë më parë.
Masat kundër Polonisë lidhen me vendimin e disa rajoneve dhe komunave për ta shpallur veten “zona të lira nga ideologjia LGBT” dhe me dështimin e autoriteteve për të reaguar ndaj hetimeve në këtë çështje, shkruan Free Europe, transmeton Gazeta Express.
“Komisioni është duke filluar procedura për shkelje kundër Hungarisë dhe Polonisë në lidhje me barazinë dhe mbrojtjen e të drejtave themelore”, thuhet në njoftimin e këtij institucioni.
“Dy shtetet anëtare tani kanë dy muaj për t’iu përgjigjur argumenteve të ngritura nga Komisioni. Në të kundërtën, Komisioni mund të vendosë që t’iu dërgojë atyre një opinion të arsyetuar dhe në një hap të ardhshëm t’i drejtojë ato në Gjykatën e Drejtësisë të Bashkimit Evropian”, shtohet më tej.
Në Hungari, qeveria nacionaliste e kryeministrit Viktor Orban ka sjellë policika sociale më radikale si pjesë e asaj që e cilëson si mbrojtje të vlerave tradicionale të krishtera nga liberalizmi perëndimor.
Në Poloni, gati 100 autoritete lokale kanë miratuar rezoluta që e kundërshtojnë atë që e quajnë “ideologji LGBT”. Aktivistët për mbrojtjen e këtij komuniteti thonë se këto zona kanë nxitur dhunë dhe kanë kontribuuar në shëndetin e dobët mendor të pjesëtarëve të rinj në moshë të komunitetit LGBT. / Express / KultPlus.com
Parada e Krenarisë që bashkon personat e komunitetit LGBTI dhe përkrahësit e tyre për të kërkuar të drejtat e barabarta, këtë vit në Kosovë do të mbahet duke respektuar masat anti-COVID.
Ndryshe nga herët e tjera, këtë vit ky organizim do të mbahet me vetura nën sloganin “Po, du”, për të kërkuar drejtësi për vendimet e kodit civil lidhur me përjashtimin e martesave të seksit të njëjtë.
“Pas një viti përplot me sfida dhe për arsye të situatës së krijuar me Covid-19, Parada a Krenarisë këtë vit do të mbahet ndryshe. Meqenëse Parada e Krenarisë bashkon personat LGBTI dhe përkrahësit për të kërkuar të drejta të barabarta, këtë vit po kërkojmë drejtësi në vendimet e kodit civil lidhur me përjashtimin e martesave të seksit të njëjtë”, thuhet në komunikatë.
Për këtë dite, CSGD, CEL në bashkëpunim me organizatat QKSGJ, CRD dhe YIHR kanë dalë me një deklaratë të përbashkët.
Deklarata e plotë:
Edhe sivjet, pavarësisht sfidave si dhe gjendjes së krijuar për shkak të pandemisë me COVID-19, organizatat CSGD dhe CEL në përkrahje të organizatave QKSGJ, CRD dhe YIHR kanë vendosur që ta organizojnë Paradën e Krenarisë, e cila do të jetë më ndryshe dhe do të shkurtohet në një ditë aktivitet.
Organizimi i Paradës së Krenarisë paraqet një moment që kërkon të tërheqë vëmendjen e publikut, vendimmarrësve, autoriteteve qendrore dhe lokale, mediave dhe opinionistëve për padrejtësitë dhe sfidat me të cilat përballen personat LGBTI, me shpresë për të sjellë drejtësi sociale, ekonomike dhe politike. Po ashtu, parada e Krenarisë bashkon personat LGBTI dhe përkrahësit për të kërkuar të drejta të barabarta, këtë vit po kërkojmë drejtësi në vendimet e kodit civil lidhur me përjashtimin e martesave të seksit të njejtë, e drejtë kjo e garantuar me Kushtetutën e Republikës së Kosovës.
Nën slloganin “PO, DU”, Parada e Krenarisë, edhe pse në kushte pandemie, do të organizohet me vetura në rrugët e Prishtinës, për të adresuar sfidat, kërkesat si dhe për të shfaqur prezencën e personave LGBTI në Kosovë. Duke respektuar masat e Qeverisë së Kosoves për parandalimin e përhapjes së pandemisë, numri i veturave dhe i pjesëmarrësve do të jetë i limituar.
Edhe pse Kushtetuta e Kosoves, dhe gjithë korniza ligjore e Republikës së Kosovës garantojnë të drejta të barabarta për të gjithë, në praktikë këto të drejta në shumicën e rasteve nuk respektohen. Në Kosovë ende vazhdon të mbizotërojë gjuha e urrejtjes, krimi i urrejtjes, diskriminimi në vende të punës, ngacmimi në shkollë i nxënësve dhe studentëve si dhe dhuna nga anëtarët e familjes, që është e bazuar dhe motivuar për shkak të orientimit të tyre seksual dhe identitetit gjinor. Pabarazitë dhe shkeljet e të drejtave të personave LGBTI janë shtuar ndjeshëm me pandeminë COVID-19. Për shkak të gjendjes emergjente dhe masave te kufizimit të levizjes dhe izolimit, shumë të rinjë LGBTI janë detyruar të kthehen dhe të jetojnë me familjet e tyre, prej të cilave janë larguar pasi që mund të mos ishin të pranuar për shkak të orientimit seksual apo identitetit gjinor. Mu për shkak të këtij mospranimi disa prej tyre kanë mbetur pa strehë, e kjo ka ndikuar që të mbesin edhe pa punë. Detyrimi për të qëndruar të izoluar brenda familjes e cila nuk e pranon një person LGBTI ka rritur rastet e dhunës në familje. Gjithashtu, per shkak te pandemisë dhe mbylljes së kufijve personat Transgjinorë nuk kanë shërbimet shëndetësore në lidhje me tranzicionin si dhe nuk kanë pasur qasje te profesionistët shëndetësore në lidhje me terapinë hormonale, shërbime shëndetësore të cilat nuk ofrohen në Kosovë. Sipas udhëzuesve të OBSH-s dhe Komisionit Evropian, sigurimi i vazhdueshëm i terapisë përfshihet në shërbimet esenciale shëndetësore për komunitetin transgjinorë.
Ne inkurajojmë vendimmarrësit, udhëheqësit politikë, mediat dhe publikun që të kontribuojnë në avansimin e të drejtave të njerëzve që janë të prekur nga dhuna dhe diskriminimi bazuar në orientimin e tyre seksual dhe identitetin gjinor. Inkurajojmë Qeverinë e Kosovës që të hartoj politika që do të mbrojnë qytetarët e vet nga dhuna në familje, pavarësisht gjinisë, orientimit seksual apo identitetit gjinorë. Inkurajojmë organet e rendit dhe ligjit që të përkushtohen në mbrojtjen e të drejtave të personave LGBTI konform legjislacionit në Kosovë që do të ndikonte në krijimin e një ambienti të sigurt dhe të përshtatshëm për të gjithë qytetarët e Kosovës, pa dallim.
Historia e lëvizjes LGBT tashmë do të mësohet edhe në shkolla. Këtë vendim e ka marrë Skocia duke u bërë kështu vendi i parë në botë që e marr një hapë të tillë.
Zëvendës-kryeministri John Swinney në emër të të gjithë Kabinetit Qeveritar, ka njoftuar se qëllimi i këtij vendimi është edukimi i të gjithë stafit pedagogjik dhe studentëve për të përfshirë dhe respektuar diversitetin seksual dhe identitetin seksual si dhe një masë për të luftuar bullizmin
“Qëllimi është edukimi i të gjithë stafit pedagogjik dhe studentëve për të përfshirë dhe respektuar diversitetin seksual dhe identitetin seksual si dhe një masë për të luftuar bullizmin.
Kjo do të jetë nisma e parë në rang botëror që do të synojë krijimin e brezave të rinjë të aftë për të luftuar homofobin”, ka thënë ai. / KultPlus.com
Emisari special për dialogun Kosovë-Serbi, Richard Grenell, ka përshëndetur prezantimin e Kodit të Ri Civili që u bë dje nga ministri i Drejtësisë Selim Selimi, kod i cili për herë të parë ka hapur rrugën për martesat mes gjinive të njëjta.
Grenell, në një postim në Twitter, ka falënderuar ministrin Selimi, që përmes këtij kodi ka bërë të mundur martesën mes gjinive të njëjta.
“Kosova legalizon martesën ndërmjet gjinive të njëjta. Faleminderit Selim Selimi”, ka shkruar Grenell.
Ndërsa Selimi e ka falënderuar ambasadorin Grenell për përkrahjen dhe i ka thënë se ky është hapi i parë drejt përfundimit të procedurave të Kodit Civil dhe ka paralajmëruar edhe hapa të tjerë, shkruan Reporteri.net.
Ministri Selimi dje në një konferencë për medie ka deklaruar se beson që Kodi Civil do të marrë përkrahjen nga Kuvendi i Kosovës, për çka kërkoi që sa më parë të procedohet në komisionet përkatëse.
Ai tha se ky Kod Civil do i përfshijë pesë libra që do rregullojnë disa çështje që kanë qenë të pazgjidhura për shumë vite në Kosovë. / KultPlus.com
“Dashuria është dashuri’ dhe kështu ka ndodhur që nga lindja e njerëzimit.
Sidoqoftë, në të kaluarën ishte shumë më vështirë se sot – sidomos për marrëdhëniet e të njëjtës gjini.
Këto lidhje ishin parë si mëkat, madje ishin shtypur edhe përmes ligjit, duke u dënuar edhe me vdekje.
Në këtë kohë çiftet gay mund të martohen legalisht.
Për të festuar mirëqenien e rritur brenda këtyre komuniteteve, një ish-prift i quajtur Nathan Monk, ka mbledhur fotografi të vjetra që vërtetojnë ekzistencën e tyre në shoqëri dhe se homoseksualët nuk janë një prodhim i kulturës së dekadave të fundit. /klankosova.tv/ KultPlus.com
Ludovic-Mohamed Zahed, është një imam nga Algjeria i cili është pjesë e komunitetit LGBT, dhe është i pari imam i cili ndërtoi xhaminë e parë gjithëpërfshirëse në Evropë. E këtë e bëri para 10 vjetësh. Në këtë intervistë, ai flet për sfidat e të qenët një mysliman homoseksual.
Si ishte eksperienca jote, si një mysliman, që të deklarohesh homoseksual?
Isha i ri, 17 vjeçar, kur e kuptova se me çka kisha të bëj, ajo çfarë ndjeja, ishte homoseksualiteti. Isha në Algjeri gjatë luftës civile. Nuk flitej për këtë, çështja e minoriteteve seksuale nuk adresohej, as në sferën publike e as në familje. Në vitin 1995, unë isha në gjendje ta shprehja identitetin tim më hapur, por papritur nuk isha në gjendje ta lidhja homoseksualitetin me spiritualitetin tim.
I vetmi interpretim i Islamit që e kisha parë ishte fashist, homofobik, paragjykues dhe anti-semit. Idetë që unë i kisha për homoseksualitetin ishin fetare dhe mjaft homofobike.
Mu deshën shtatë vite që të rilidhem me fenë, kur isha në universitet kisha zgjedhur të jetoja nga seksualiteti im dhe jo nga aspekti spiritual. Më pas, pasi lexova dhe mendova thellë rreth asaj se kush isha dhe pse u largova nga bota spiritualë dhe kultura ime aq papritur. Mendova se ndoshta është një mënyrë për t’i lidhur këto dyja. Këtu unë vendosa që do të kthehem përsëri tek bota spirituale, përmes meditimit dhe budizmit.
Shkova në Tibet dhe kam parë shumë homobfobi edhe atje. Fillova të i thoja vetes, më në fund, problemi nuk është feja apo islami: problemi është diskriminimi, paragjykimi dhe injoranca. Kur njerëzit janë të varfër, ekonomikisht dhe mendërisht, atëherë ata fillojnë të diskriminojnë dhe të luftojnë mes vete, dhe minoritetet janë të parët që sulmohen. Kjo ka ndodhur në shumë vende dhe në shumë periudha të ndryshme historike.
Cili ishte reagimi i familjes tuaj kur u deklarove? Cilat kanë qenë eksperiencat tua si një burrë algjerian, që është haptazi homoseksual?
Në fakt, në fillim nuk ndodhi kështu – nuk fola për këto gjëra me familjen time. Kjo temë ishte e ndaluar, ishte tabu dhe unë kam dëgjuar: “Nëse je kështu do të vdesësh – njerëzit do të të vrasin”. Kishte shumë kërcënime por që sigurisht nuk ndodhi asgjë, përndryshe nuk do të isha këtu.
Babai im ishte ai që bëri më së shumti përpjekje: Ai vjen nga një shoqëri patriarkale dhe kishte një interpretim ndryshe të burrërisë. Kur unë u deklarova në moshën 21 vjeçare, I thash atyre se është shumë e vështirë të jetoj me kërcënimet e vëllait të madh dhe xhaxhait. I thash atyre “Ose më pranoni kështu si jam, ose unë iki – valixhet e mia janë gati. Por vetëm më thoni. Nuk mund të vazhdojmë kështu.” Këtu është momenti kur babi, shumë i emocionuar i tha atyre: “Ai e bëri zgjedhjen e tij, ne mund t ë mos e pranojmë, por ne duhet ta respektojmë atë dhe zgjedhjen e tij.” Pastaj ai më tha mua: “Jeta do të jetë shumë e vështirë për ty. Mos eja e të qash në krahët e mi.” Unë iu përgjigja se kisha bërë zgjedhjen time, që madje nuk kisha nevojë të zgjedhja.
Që nga ky moment e tutje ne nuk folëm për këtë temë për rreth 10 vjet. Ishte shumë e çuditshme. Por vëllai dhe motra folën për marrëdhëniet e tyre në familjen tonë, dhe nëna erdhi te unë, isha në të 30-tat, dhe më tha: “Je shumë privat, duhet ta ndash jetën tënde me ne.” Kështu unë i prezantova ata me të fejuarin tim, dhe ata erdhën te dasma ime dhe ne shkojmë t’i vizitojmë edhe gjatë muajit të Ramazanit. Ne më pas u divorcuam, gjë që mund t’i ndodhë çdo kujt, por nëna ime më tha “Çfarë turpi, neve vërtetë na pëlqente bashkëshorti yt.” Ashtu siç ndodh te të gjithë – ndonjëherë gjërat nuk funksionojnë. Por nëna ime mësoi shumë për homoseksualitetin përmes neve dhe marrëdhënies tonë.
Unë jam me fat që isha në gjendje të jetoj në Perëndim – nuk do të ishte njëjtë në Algjeri. Nuk do ta kishim fatin e njëjtë. Nuk ka liri atje. E ardhmja e familjes sime do të ishte ndryshe. Prindërit e mi janë të hapur, por ata u deshën që të largohen nga shumë anëtarë të familjes sonë. Xhaxhai im, pasi më kërcënoi mua me vdekje, e kërcënoi edhe nënën time gjithashtu. Nëna ime nuk foli me të që nga ajo kohë – edhe ajo e pagoi çmimin për këtë.
Cilat ishin disa nga pengesat më të mëdha kur keni tentuar ta krijoni xhaminë gjithëpërfshirëse? Cili ishte reagimi i myslimanëve që nuk janë LGBT në komunitetin rreth jush?
Sinqerisht, nuk ka pasur shumë pengesa. Iniciativa ka pasur një reagim shumë pozitiv. Personat e parë që na u bashkëngjitën ishin shumë pozitivë dhe të motivuar. Ne morëm pjesë në protesta për të drejta të barabarta dhe për martesë për të gjithë në Paris. Pjesëmarrësit tonë ishin shumë të lidhur politikisht. Ishte një periudhë e pasur për Islam progresiv. Kishim shumë kundërshtime, dhe disa kërcënime por asgjë nuk ka ndodhur. Ne vazhduam.
Islam, do të thotë “paqe” në gjuhën arabe dhe njerëzit po e shohin këtë përfaqësim të Islamit që nuk është shfaqur ndonjëherë.
Ne debatuam edhe me përfaqësuesit e Universitetit të Egjiptit në televizionin gjerman, Deutche Welle, dhe ata na thanë që ne nuk jemi myslimanë të vërtetë. Imami i xhamisë progresive në Berlin, Ibn Rushd-Goethe, ishte me mua. Ata debatuan me neve dhe nuk ishin të lumtur, por të paktën ata folën me ne. Dialogu është i hapur – para 10 vitesh nuk ishte. Madje edhe ata e kuptuan që lëvizja jonë nuk do të ndalojë, dhe ata duhet të flasin me neve.
Asociacioni i myslimanëve homoseksual në Francë dhe Xhamia gjithëpërfshirëse tani është 10 vjeçare. Si filloi?
Para 10 vjetësh ne themeluam Asociacionin e Myslimanëve Homoseksual në Francë ((Homosexuels musulmans de France, ose HM2F). Ky minoritet shprehu nevojën për diskutime të botës së tyre shpirtërore dhe të ketë një lloj lutje kolektive. Kjo ishte njëra ndër arsyet kryesore pse ne e themeluam xhaminë gjithëpërfshirëse, ndërsa shumë asociacione tjera nuk duan që të marrin pjesë në aktivitete fetare. Ata u ndien të traumatizuar pasi që trajtimi që e kishin marrë në hapësira fetare në jetët e tyre nuk ishte i tillë./ Bota Sot / KultPlus.com
Këngëtari, tashmë edhe moderator, Kastro Zizo ka deklaruar se është kërcënuar nga komuniteti LGBT, për të dalë hapur që është gay.
Në emisionin e tij “Late Night Show”, Zizo ndërsa mohon dyshimet e komunitetit se ai mund të jetë gay, këngëtari tha se atij i mungon diçka shumë e rëndësishme për të qenë i tillë.
“Miqtë e mi, nëse do të doja të isha gay do ishte i pari që do ta ndaja me ju me lumturinë më të madhe, për të të kërkuar dashurinë time të vërtetë, por nuk jam.
Kam pasur kërcënime nga komuniteti LGBT, që më thonë të dal hapur. Çfarë të dal hapur? Edhe po të doja, ta kërkoja thellë në veten time më mungon pjesa më e rëndësishme, të pasmet e mia dhe kur them të pasme e ka fjalën gjithmonë me eksportet dhe output mendon që unë kam kundrejt këtij komuniteti.”, është shprehur këngëtari./KultPlus.com
Një zyrtar i Ministrisë së Drejtësisë, Xheladin Krasniqi, ka eskaluar me një koment në rrjetin social në Facebook. Ai ka thënë se komunitetit LGBTI-së duhet t’u hiqet koka më shpatë.
Ai ka eskaluar edhe më tej me komente të tjera banale.
“Uuuuu çfarë degjenerimi I skajshëm. E shpat e bi bre. Mir ishkon pra se me ju hjek koken me ja u rras shpaten ne b****”, ka shkruar ai teksa komenti i tij ka edhe shumë gabime drejtë shkrimore.
Ai ka komentuar në një postim të Qendrës Multimediale ku flitej për filmin “55 Shades of Gay” dhe për komunitetin LGBTI. /KultPlus.com
Sipas një ligji të ri, Zvicra u bashkohet shteteve të tjera, si India, Trindidad dhe Tobago, në të cilat homofobia dhe transfobia ndëshkohen si akt kriminal dhe dënimi mund të jetë deri në 3 vite burg.
Konsulli Mathias Reynard, i cili ishte udhëheqësi i kampanjës për ndryshim luftoi për ta ndryshuar këtë për rreth një dekadë. Reynard, tash është duke punuar për të legalizuar martesat mes gjinisë së njëjtë (ata mund të jetë në lidhje civile, por nuk i kanë të drejtat e njëjta lidhur me adoptimet, taksat e ngjashme si çiftet hetero). Pas fitores në fjalë, ai tha: “Homofobia nuk është opsion. Është krim… Fitorja përcjell një mesazh të fortë. Unë kam marrë reagime të shumta.” / KultPlus.com
Flamuri i komunitetit LGBT është shfaqur sot në ndërtesën e Katedrales Nënë Tereza në qendër të Prishtinës, për nderë të ditës ndërkombëtare kundër homofobisë, Transofobisë dhe Bifobisë.
Flamurin e komunitetit LGBT në Katedralën Nënë Tereza e kanë shfaqur disa aktivistë të këtij komuniteti në Kosovë, raporton Insajderi.
Dita Ndërkombëtare Kundër Homofobisë, Transfobisë dhe Bifobisë shënohet për çdo vit më 17 maj dhe synon të koordinojë ngjarjet ndërkombëtare që rrisin ndërgjegjësimin për shkeljet e të drejtave të komunitetit LGBTI.
Arbër Selmani
Fotografitë: Jetmir Idrizi
Tashaniku është një shoqëri e ngarkuar me burrëri. Mashkulli martohet me gruan, plusi me minusin, minusi me plusin, dhe një popullatë e tërë është edukuar në këtë frymë. Edhe makina e shkrimit të Hikmetes beson se është homofobe, madje edhe ka fuqinë e fjalës pos asaj të shtypjes prej gishtave të Hikmetes.
Tashaniku është sinonimi i “bashkimi bën fuqinë”. Pasi qyteti ka mposhtur kolerën dhe disa sëmundje tjera, do ti duhet të merret me martesën e dy burrave. E tmerrshme. E papritur për administratën e Komunës, për Kryetarin, Kryeministrin, për drurin budalla të qytetit që ka parë çuda e çuda por s`ka rastisur të dëgjojë se dy burra kërkojnë martesë. 18 dokumente kërkohen. Certifikata e lindjes, certifikata që as Adriano e as Merlini nuk janë nën hetime, certifikata e nënës së italianit në pink, certifikata, certifikata, certifikata. Qyteti nuk po bindet që dy burra duhet martuar.
Seksi mes tyre, i hatashëm. Vetë Merlini e tregon sa i shkathët në shtrat është Adriano. Merlini, një gay pak hippie dhe i ngurtë, Adriano një gay italian karizmatik dhe dukshëm me epshe eksplozive.
55 hije erdhën mbrëmë në skenën e Teatrit Kombëtar të Kosovës. U bë luftë për tu martuar dy burra, e nuk u shpalos vetëm hija e tregimit të Merlinit – djalit që nuk e pati jetën e lehtë duke qenë mashkull që pëlqen meshkujt, e jo mashkull që pëlqen femrat.
Teksti i Jeton Nezirajt nën regjinë e Blerta Nezirajt solli pesë aktorë në gati dy orë shfaqje. Të qeshësh në mizorinë e një pjese të qytetarëve në Kosovë, a të qash se gjithçka është ndoshta komedi për ata që jeta i ka ulur në karrige të leverdisshme. Alketa Sylaj, Bujar Ahmeti, Shengyl Ismaili, Semira Latifi, Tristan Halilaj – të përcjellë nga Luan Durmishi, përthekuan histerinë e çdo situate.
E çdo situatë provon ta ndalë këtë martesë. Nuk njihet Tashaniku si qytet i bythqirëve. Ky do të ishte fundi.
Aktorja Shengyl Ismaili thotë se e ka marrë me përgjegjësi të madhe rolin.
“Ndoshta më shumë se në çdo shfaqje tjetër, këtu gjithçka e kam marrë me më shumë përgjegjësi, pasi e di se sa problem është diskriminimi i komunitetit LGBT. Jam mundur që do çdo fjalë të jetë e saktë, e qartë për publikun. Unë jam krenare që jam pjesë e shfaqjes dhe qëndroj pas asaj që është thënë sonte” tregon Ismaili për KultPlus.
‘Kaçaniku’ i burrave dhe punëtorët homofobë për të drejtat e njeriut
Salla e madhe e Teatrit Kombëtar të Kosovës ndoshta asnjëherë nuk ka parë komunitetit LGBT më shumë se mbrëmë. Ata të cilët u trajtuan në shfaqje, ata për të cilët Kosova ka hartuar ligje e i ka futur në Kushtetutë dhe në ndërkohë për vite me radhë nuk u mundëson asgjë pos ca politikanëve që me fytyrë të turpit e paditurisë bëhen kinse po i përkrahin, ishin aty, në ulëset e kuqe, të gatshëm për ta parë veten në pasqyrë, diku në një prej hijeve.
Policia e Kosovës po e ruante objektin e Teatrit gjatë gjithë kohës, në rast se dikush do të donte ta shprehte më vullgarshëm mospajtimin se dy burra brenda veç duan të martohen. Veç martesë.
Në ndihmë del Bashkimi Evropian, pasi Tashaniku trulloset prej idesë së fabrikës së kondomave nga Don Bosco, ngjyra ngjyra këta prezervativë. BE-ja e ka kusht për përparim që të martohen dy burra në qytetin ku mendësia e burrit është buka e cdo sofre. Komisionerja vjen, edhe kjo një e çmendur e llojit të saj. Një kontroll rutinore nga një grua që jo shumë kohë më parë ka dhënë donacion marramendës për hapjen e një fabrike buzëkuqësh.
Regjisorja Zana Hoxha Krasniqi, ka veçuar lojën e sidomos aktores Shengyl Ismaili. Sipas saj, shfaqja e sjellë një prej incidenteve më të rënda në shkeljen e të drejtave të njeriut.
“E dimë se bëhet fjalë për Kaçanikun patriarkal e konservativ, aty ku është dorëzuar kërkesa e parë zyrtarë për martesë nga dy njerëz të gjinisë së njëjtë. Mua shfaqja më krijoi ndjenja të përziera. Kam qenë njeriu që ka qeshur më së paku gjatë shfaqjes, sepse për mua kjo ishte një tragjedi e jo tragjikomedi. Madje më dhemb fakti që njerëzit kanë qeshur gjatë shfaqjes” tregon Zana Hoxha Krasniqi.
Sipas saj, megjithatë, shfaqja shpalosë një të vërtetë ironike, që mizogjinia e homofobia është e pranishme dhe e fshehur edhe në petkun e punëtorëve të të drejtave të njeriut në Kosovë, shpesh edhe tek shoqëria civile.
Ngarkim, shkarkim, intelektualë të vonuar dhe martesë
Shfaqja “55 shades of gay – pranvera ballkanike e revolucionit seksual” vjen edhe sonte, me 9 shtator, me fillim prej orës 20:00 në TKK, në reprizën e saj të parë. Aktorët do të jenë aty, histeria do të jetë aty, dhe momenti për ta kuptuar se kush jeton në zonën e rahatisë dhe kush ka problem të puthet në këtë qytet sinqerisht të tmerrshëm.
Për sociologen Linda Gusia, shfaqja ishte e mundimshme, e ngarkuar, dhe me plot stereotipa raciste, homofobe e seksiste.
“Ishte një teprizëm i racizmit dhe homofobisë. Asgjë nuk më sfidoi realisht. Mua mu duk si një mënyrë për ta shoku audiencën dhe kësisoj ma dha një shije të provincializmit. Mua nuk më erdhi fort me keshë me shfaqjen, e cila definitivisht do të duhej me qenë më shumë e kontekstualizume” tregon Linda për KultPlus.
Jonida Maliqi, Agron Tufa, Adem Demaci, Kim Mehmeti, të gjithë angazhohen që qyteti të mos e lejojë martesën. Intelektualët hijerëndë kanë folur, jo dy burra bashkë në shtrat, kurrën e kurrës.
“Për mua ky ishte momenti më i mirë i shfaqjes, kur u thirrën emrat e atyre që haptazi dikur dolën të jenë homofobë. Në aspektin e seksualitetit, mu duk një trajtim infantil i seksualitetit që nuk i bëri mirë komunitetit LGBT. Nuk ishte komedi e sinqertë” tregon Linda Gusia.
Blert Morina nga CEL – Qendra për Barazi dhe Liri, thotë se shfaqja ishte e guximshme.
“Kjo shfaqje ishte e guximshme dhe mesazhet ishin të tilla. Shfaqja paraqiti paragjykimet me të cilat në baza ditore përballet komunitetin LGBT në Kosovë. Arti e ka edhe sarkazmin si armë të fortë dhe kuptohet që ajo do të përdoret në një shfaqje si kjo” tregon Blerti nga një prej organizatave që në Kosovë angazhohet për të drejtat e komunitetit LGBT.
Por kjo nuk është e tëra. Në formën e një mjuziklli, krijohen këngë për çdo situatë. Shefja e Hikmetes – Kryetarja (Kryetari!) ka një zë melodioz i cili tingëllon si Radio Kosova e Lirë në kohë lufte. Në një moment edhe kënga “Rise like a Phoenix” e Conchita Wurst, fitueses me mjekër në Eurovizion para disa vitesh, i përshtatet situatës së qytetit të cilit edhe Hana e Dielli i kanë ndërruar formë, edhe shtrati i lumit i ka dalë tejpërtej, me lajmin se dy burra po preken jo më pak njerëzisht se të tjerët.
Dhe prej ironisë, më se paku skena të dy burrave gay, ka vetë shfaqja. Një puthje, një marrëdhënie seksuale, dhe disa prekje.
Një shfaqje më shumë për politikat rreth komunitetit LGBT, sesa për vetë komunitetin
Regjisorja Blerta Neziraj tregon pas shfaqjes se ajo nuk flet direkt për komunitetin sa flet për politikat që bëhen rreth komunitetit. Gjithçka shtrëngohet e vështirësohet vetëm që dyshja të dorëzohet. Bomba-hedhësi i qytetit dështon në disa raste t`ua marrë jetën turpit të qytetit, dy gejave.
“Kësaj here kam trajtuar komunitetin LGBT, bashkë me Qendrën Multimedia ku punoj që gjashtë vite, në këtë aspektin e teatrit politik që po synojmë gjithmonë ta sjellim. Publiku e priti mirë shfaqjen, dhe për këtë fakt jam shumë e emocionuar. Do të doja që mos t`bëhet zakon edhe prania e Policisë në këto shfaqje sepse kjo disi e pengon edhe publikun dhe e bën të ndihen jo rehat. Shfaqja shpresojmë që do të udhëtojë edhe në qytete tjera dhe shpresoj që njerëzit do ta pranojnë si një prodhim artistik. Ky lloj teatri, teatri politik, ka rol emancipues për shoqërinë” tregon regjisorja Blerta Neziraj, në emocionet e shfaqjes e cila me goxha “ashpërsi” trajton jetën e një komuniteti fort të diskriminuar në Kosovë.
A do të martohet çifti? Çka do të ndodhë më pas ? A është EU-ja (European Union) një shprehje tjetër për “eu, eu” në shqiptarçe? “55 shades of gay – me ekipin e artistëve nga Kosova, Serbia, Franca dhe Gjermania do të rrugëtojë me ju në përditshmërinë e meshkujve që duan meshkuj por si për qejf, një qytet nuk dëshiron që kjo të ndodhë. / KultPlus.com