Pjesë e shkruar nga Arbër Zaimi.
sot lexova
një letër që një i burgosur
ia dërgonte një ish-të burgosuri
dhe një miliard të lirëve të tjerë
sot
lexova hipokrizinë në sytë e tu
që janë sytë e mi, që janë sytë e tu
sot lexova
natën, edhe hënën e lexova teksa pinte alkoolin
e mbramë të parafilisë
sende, objekte, shtëpi në lagje të mbështjella
me celofan, a me gardhe, ku nuk mbërrijnë dot të pafatët
por lexova
se rrezet e diellit do të shkojnë dhe aty
edhe nata
n’agim do të vdesë përdhunshëm, me zorrë që i dalin prej fyti
sot lexova
që ti, që unë dua
edhe ti, që unë dua
një ditë
ndërsa rreze perëndimi do të mbrujnë atmosferën
do të dilni prej burgjesh e do të shijoni
të lirë, veç erën
dhe ëndrrën që lind prej të qenit aty
në qytetin kaq kurvë që mashtron edhe vlerën
dhe shtiret e shtiret
drejt fundit tek priret
…
qytet i mallkuar, qytet bërë llom
qytet që prej meje prodhon veç aromë
të mashtrimit të ri, që rishtaz nxjerr vromë
që rishtaz gënjen e që rishtaz harron
dhimbjen që kumbon thellë brenda në bosh,
të përditshmen dhimbje që vdiret në hon,
të përditshmen dhimbje që alkooli e tret,
dhe dhimbjen që zgjedhtas ti nuk e shikon…
[…]