Luan Krasniqi
Lojërat Olimpike janë ngjarja më e madhe sportive, ato nuk mund të krahasohen me asgjë tjetër, kan një vend të veçantë në jetën time. Prandaj në këtë pikë një postim pak më i gjatë.
Kam perjetuar aq shumë në kohën time si sportist, duke luftuar për kampionatin e peshave të rënda para mijëra spektatorëve, por nuk ka asgjë më të mirë se javët e 1996 në Atlanta. Ishte një kohë e paharrueshme. Për mua gjëja kryesore ishte qe isha pjesemarres I ketij turniri madheshtor, të fitoja medaljen e bronztë dhe të qëndroja në podium në ceremoninë e ndarjes së çmimeve, ishte një nga ndjenjat më të mëdha që kam pasur ndonjëherë ne jeten time Sportive.
Ekziston një atmosferë shumë e veçantë në Lojërat Olimpike. Ju e kaloni natën në një fshat ku super yjet, elita absolute botërore, të gjithë atletë të suksesshëm, bëhen bashkë. Unë e njihja Steffi Graf nga koha jonë e perbashket në bazën Heidelberg, por pastaj papritmas ishte Monica Seles ose kushdo tjetër. Kam takuar mijëra atletë të tjerë dhe kam takuar kaq shumë personalitete të ndryshme.
Për shembull, në atë kohë kam pasur takimin tim të parë me Muhamed Ali. Ende më kujtohet saktësisht se si erdhi Presidenti i SHBA Bill Clinton, nuk më interesoi aspak sepse isha 25 vjeç thjesht doja të takoja Aliun.
Unë në përgjithësi e dua sportin dhe kam shikuar ngjarje të ndryshme sportive në Atlanta.
Sigurisht që do të shikoj ndeshjet në Tokio në TV – edhe pse boksi nuk do të ketë më statusin që kishte 25 vjet më parë. Por kjo nuk është kaq e rëndësishme. Në Lojërat Olimpike, nuk ka rëndësi se me cilin sport merresh apo nga vjen. Të jesh olimpist është thjesht gjëja më e mirë që mund të arrish ne jeten Sportive.
Sigurisht, rrethanat për shkak të pandemisë janë një veshtërsi e vërtetë. Askush nuk dëshiron gara pa spektatorë. Shpresoj që atletët mund ta shijojnë kete ngjarje te madhe Sportive./ KultPlus.com
