Ambasadori i Republikës së Kosovës në Shtetin e Kuvajtit Lulzim Mjeku takoi shkrimtaren Laila al-Othman për të shprehur kujdesin dhe nderimin për miken e Kosovës.
Ambasadori Mjeku në këtë takim u shoqërua nga ambasadori i Shqipërisë, Saimir Bala dhe diplomati Ilir Hysi.
Laila al-Othman e ka vizituar Kosovën dy herë në vitet ’80 me ftesë të Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, ka shkruar reportazhe nga Prishtina, ndërsa Kosova ka vazhduar të botojë veprën e saj letrare.
Në këtë takim ambasadori Mjeku i dhuroi romansieres kuvajtiane Laila al-Othman romanin e saj “Vesmia del nga Deti”, i shpallur ndër 100 romanet më të mira të letërsisë arabe, botuar në gjuhën shqipe në Prishtinë nga SHB “Dija”, shqipëruar nga Shemsi Ajvazi.
Mikja e Kosovës Laila al-Othman në vitin 1982 ka botuar në ‘al Arabi” një reportazh nga Kosova, i cili pati bërë jehonë të madhe.
Në takimin me Laila al-Othmanin, ambasadori Mjeku i dhuroi asaj librin “Hotel Bejruti”, të autorit Nehat Islami, me të cilin e lidhë kolegialiteti nga Kosova, Lindja e Mesme dhe skena ndërkombëtare. Ambasadori Mjeku i përcolli përshëndetjet miqësore të Islami dhe kujtoi se në vitin 1985 ndërmarrja botuese “Rilindja” pat botuar një përzgjedhje të tregimeve të saj në librin: “Brenda është një botë tjetër”, me parathënie të Muhamed Mufakut./ KultPlus.com
Diaspora shqiptare në Lindjen e Mesme ka dhënë personalitete të cilat kanë kontribuar në jetën politike e kulturore të kombit. Një krahinë si Hixhazi e një qytet ku u ngulitën dhe u gjendën një duzinë e familjeve shqiptare është edhe qyteti port i Xhides, në Arabinë Saudite. Aty jetuan disa personalitete nga Peja, Gjakova, Shkodra, Librazhdi, Gjilani, e të cilët deri tani kanë mbetur pak të njohur.
Shumica e tyre bënë karrierë të shkëlqyer në profesionet e tyre, siç ishte Muharrem Shabani nga Përlepnica e Gjilanit i cili arriti të jetë edhe Zëvendësdrejtor i Radio Xhides.
Por, me këtë rast kam përzgjedhur profilin e mërgimtarit Akif Kazim (1912-1990) i shpërngulur si i ri nga Librazhdi e i cili ka dhënë një kontribut të shquar kombëtar. Ai me zonjën e tij e ka mbështetur Mbretin Zog në ekzilin e tij nëpër vendet e Lindjes. Familjes Kazim i është dashur të shpërngulet shpesh dhe deri nga mesi i viteve ’50 ajo ka udhëtuar me pasaportat e Mbretnisë Shqiptare të pranuara nga mbretëritë në Lindjen e Mesme. Në pamundësinë e padiskutueshme për kthim në vendlindjen e tij, vendlindjet e fëmijëve të tij janë të shumta dhe dallojnë për mijëra kilometra largësi dhe për nga natyra e regjimeve politike. Pas disa ecejakeve në shtegtimin e tij diasporik, Akif Kazim u ngulit me gjithë familje në Arabinë Saudite. Në qytetin port të Xhides (Jeddah) ai rinisi jetën e vet duke ringritur një familje të respektuar dhe biznes të shquar. Ai jo vetëm që njihej me shqiptarët e ngulitur në Xhide, por edhe në gjithë Arabinë Saudite dhe më gjerë. Ata pak mërgimtarë ngulitur në krahinën e Hixhazit, si Hysen Latifi e Muharrem Tahsini (Shabani) nga Përlepnica e Gjilanit, Hysen (Kastrati) Arnauti nga Nabërgjani i Pejës, Hysni Hoxha, Feti Meqa dhe Tefik Islami nga Gjakova, sikurse dhe Vehbi Ismajli e Sulejman Gavoçi nga Shkodra, u shquan me zotësitë e tyre profesionale dhe i kontribuuan mjedisit ku jetuan.
Kjo oazë e mërgatës shqiptare , përkundër vëshirësive të kohës, jo vetëm që nuk ka qenë e izoluar nga pjesë tjetër e mërgatës shqiptare në Bruksel, SHBA e gjetiu, por ka mbajtur lidhjet dhe ka kontribuar për organizatat politike, kombëtare kulturore. Sipas të birit të tij, Ismet Kazimit, babai i tij Akif Kazim ka pasur letërkëmbim me udhëheqës të Federatës Pan-Shqiptare “Vatra” në SHBA dhe ka ndihmuar botimin e veprave letrare në shqip. Akif Kazimi ka pasur miqësi me shumë personalitete saudite dhe shqiptare të kohës së tij. Personaliteteve si Mbreti Zog, ndonjë veprimtari, gazetari e intelektuali iu ka gjetur pranë duke ndihmuar zhvillimin e veprimtarive të tyre. Kësisoj ai ka ndihmuar botimin e disa veprave të Martin Camajt, ndër to edhe të romanit “Rrathë”, të cilin Camaj ia dërgoi me postë. Vetëm nga fundi i viteve ’80 Akifi bashkë me të birin Ismet Kazim e kishin vizituar vendlindjen e tij Librazhdin.
Në ditët e sotme ndjej kënaqësi të veçantë kur takoj të bijtë e Akif Kazimit, zotërinjtë Ismet dhe Taufik Kazim të cilët kanë trashëguar nga babai i tyre ndjenjat e thella të solidaritetit e të veprimtarisë në të mirë të Kosovës dhe Shqipërisë. Secili takim me ta është rast për të vjelur rrëfime të padëgjuara nga jeta e diasporës historike shqiptare në Lindjen e Mesme./ KultPlus.com
Në kujtim të të gjithë atyre që u flijuan në luftën çlirimtare dhe të Bedri Sadikut.
Të nesërmen e nënshkrimit të Marrëveshjes së Kumanovës e cila i dha fund luftës në Kosovë, u nisa me autobusin e parë nga Struga në Shkup. Kisha kohë që nuk kisha ushtruar profesionin tim të gazetarit, pas një përvoje unike me korrespondentët e huaj nga Los Angeles Times, Radio CBS, San Franscico Chronicle etj. Mora në telefon kolegun e së përditshmes “Rilindja” Blerim Rekën i cili ma preu shkurt: Hajde se Bedriu dhe unë duam ta nxjerrim një numër të gazetës!
Edhepse e dija se ai e din mirë çka do të thotë të botosh gazetë të përditshme, e pyeta se a ishte i ndërgjegjshëm për atë që më tha, si ka mundësi që tre veta të botojnë një gazetë të përditshme. Eja ti në qarshinë e Bitpazarit e mandej e shohim, më tha Blerimi dhe ma këputi lidhjen telefonike. Blerim Rekën si shkupjan që ishte dhe Bedri Sadikun, preshevar i ngulitur në Shkup si korrespondent i “Rilindjes”, i gjeta në një lokal të vogël me papafingo, bashkë me heroin e paimponuar që rrinte në prapavijë Jonuz Zymberin, roli i të cilit do të vijë në shprehje më vonë gjatë procesit të shtypjes dhe distribuimit të gazetës më të vjetër në gjuhën shqipe në hapësirën e ish-Jugosllavisë. Në atë lokal ishin vendosur ca kompjuterë ku shpresonim ta faqosim gazetën dhe ta shpërndajmë me 12 qershor në të gjitha kampet e refugjatëve dhe qytetet shqiptare të Maqedonisë.
Blerim Reka mori përsipër gjithë gazetën 12 faqëshe “Rilindja”, Bedri Sadiku si korrepondent me shpirt luftarak, gazetar që të conte morrnicat, mori për detyrë të hyjë në Kosovë me trupat e para të KFOR-it. Mua si gazetar i rubrikës së politikës së jashtme m’u nda detyra që të përgatisja tre faqe gazetë me jehonën që clirimi i Kosovës po bënte në mediet botërore. Ndërkohë që shkonim e vinim te zyrat e korrespondenturës në qendrën tregtare Qairqanja, ku Bedriu kishte zyrën e “Rilindjes”, kisha drojën e madhe se si do të dalë kjo gazetë nga ne tre gazetarë. I thashë Blerimit se e kam ndërmend ta shkruaj një editorial me titullin “Kosova Neoshqiptarizma për Shekullin e Ri”, për ëndrrën time të lirisë. Blerimi po bënte gati editorialin e tij që u botua në ballinë për normandizimin e Kosovës. Bedriu kishte bërë gati fotoaparatin dhe notesin e tij të gazetarit dhe e kishte detyrën më të vështirë. Fati po na buzëqeshte që në fund të informonim lirshëm dhe sipas ndërgjegjes sonë profesionale. Sa me fat, sa përgjegjësi, sa gëzim dhe sa ndjenja të përziera që kur një gjakim historik përmbushet duke u bërë realitet, fillon të shohësh rreth vetes me mosbesim se a është e vërtetë kjo që po ndodhte.
Të nesërmen me 11 qershor 1999 Bedriu ishte nisur heret për në Kosovë, ndërsa me Blerimin dhe shokun e tij të ngushtë Jonuzin, hapëm dyqanin ku do të faqosej “Rilindja” e lirisë. Secili nga ne kryenim punën tonë, me mendime te Bedriu. Lajmet për disa vrasje të qytetarëve të Prishtinës na goditën fort por nuk arritën të na ndalin frymën.
Dikur pasdite vonë Bedriu kthehet. Rrëfen për rrugëtimin e tij nga Shkupi deri në Prishtinë. Kur trupat e para të KFOR-it ishin ndalur për pak në rrugë afër Lipjanit, ai pa e dijtur kish hyrë në qendër të Prishtinës dhe te Hotel Grandi po merrte fotografitë e trupave ruse dhe soldateskës së harlisur serbe. Në atë tollovi ku të gjitha palët për arsyet e veta synonin të defilonin në shesh, Grandi ishte shndërruar në pikë nevralgjike. Një shkëndijë mund ta rindizte konfliktin e armatosur.
Bedriu erdhi si fryma e lirisë së plagosur dhe na rrëfente Prishtinën e rrëzbitur nga izolimi, lufta dhe frika. Duke pirë cigare, duke ndërruar fjalë, duke punuar shpejt, dikur pas mesnatës arritëm ta faqosim “Rilindjen” në 12 faqe.
Jonuz Zymberin e kisha parë tek sorollatej me saktësinë e një zvicerani nga detyra në detyrë në misionin e tij të përkrahjes së botimit, por nuk e kisha parë kurrë si i hapi sytë, qeshi me të madhe dhe e mori gazetën për ta dërguar heret nadje në një shtypshkronjë në Koqani. Të dërmuar nga dita më e ngarkuar emocionale në jetën tone, Blerimi dhe unë shkuam të bëjmë një sy gjumë. Puna e Jonuzit fillonte tekt tash. Kur u zgjuam dikur vonë në mëngjes dhe pasdite u takuam me Jonuzin e kthyer nga Ohri, ne u vetëdijësuam se cfarë pune kishim kryer. Në të gjitha kampet e refugjatëve nga Kosova dhe qytetet shqiptare në Maqedoni gazeta “Rilindja” ishte pritur si dallëndyshja e lirisë. Të gjithë ekzemplarët ishin shpërndarë gratis dhe gëzimi ishte aq i madh sa ishte larë me lotë. Kosova u çlirua dhe këtë akt e kishin shënuar tre gazetarë: Blerim Reka, Bedri Sadiku dhe Lulzim Mjeku. / KultPlus.com
“Bota nën një kulm të vetëm” , kjo është motoja e Festivalit të 9-të të popujve dhe kulturave të tyre që po mbahet nën patronatin e princit të regjionit të Medines Fejsal bin Selman bin Abdulaziz, shkruan KultPlus.
Festivali organizohet nga
Universiteti Islamik i Medines nga 24 shkurt dhe 8 mars 2020.
Rektori i këtij
Universiteti dr. Muhamed al-Utejbi tha se qëllimi i këtij festivali është
forcimi i dashurisë, vëllazërisë dhe njohjes sa më të afërt të kulturave të
popujve të ndryshëm.
Ai theksoi se në
këtë festival për herë të parë po marrin pjesë 100 shtete, ku secili nga këto
shtete ka këndin e vet që është i tëri nën organizimin e studentëve të secilit
shtet.
Padyshim se Kosova
është njëra nga shtetet që merr pjesë në këtë festival dhe këtë vit ambasadori
i Kosovës në Arabinë Saudite Lulzim Mjeku po qëndron në vizitë të këtij festivali.
Ai falënderoi studentët e Kosovës për paraqitjen e tyre të shkëlqyer të kulturës, zakoneve dhe veshjes sonë autoktone.
Në këtë festival 100 shtetet paraqiten si një familje e madhe dhe Kosova është e kënaqur që po merr pjesë në të./KultPlus.com
