Sot është shënuar një vit nga vdekja e aktorit të mirënjohur shqiptar, Luran Ahmeti, përcjell KultPlus.
Mirëpo, ndër sukseset më të mëdha të aktorit ka qenë edhe roli i tij në filmin e famshëm amerikan, ‘Taken’
Në intervistën e tij të parë në Shqipëri të relizuar në vitin 2018, Ahmeti kishte treguar se si nisi karriera e tij dhe lidhja me projektet hollyëoodiane.
I pyetur se si u gjend Ahmeti në një film si Taken ku shqiptarët e ballkanasit nuk ishin në kushte favorizuese, aktori ka rrëfyer “Unë kam pasur disa oferta nga filma ku më është ofruar roli negativ e unë nuk e kam pranuar dhe më pas ato filma janë bërë shumë të suksesshëm. E vërteta është se mua kjo më hante nga brenda, pse nuk u bëra pjesë e budallallëkut tim”.
“Të gjithë ne kemi momentet tona kur bëhemi pishman. Sidomos kur shohim persona të tjerë që bëjnë hapa më të mëdha dhe bëjnë kompromise të ndryshme”, kishte rrëfyer Ahmeti.
“Dhe kemi dobësitë tona ku themi, do ta bëj këtë kompromis. Industria amerikane dhe hollyëoodiane është e madhe, ne nuk mundemi apo t’i kundërvihemi. Tekkenin unë doja ta kisha një përvojë… prandaj dhe e pranova”, kishte përfunduar aktori i famshëm shqiptar. / KultPlus.com
Poeti Xhabir Ahmeti ka përkujtuar djalin e tij, aktorin e njohur Luran Ahmeti, i cili në muajin mars të këtij viti humbi betejën me koronavirus.
Dedikimi prekës i tij:
Përkujtim
GJASHTË MUAJ PA DJALIN TONË TË MIRË, LURANIN
Biri ynë, u bënë gjashtë muaj që lëngjyra e zezë të largoi prej nesh. Aq shpejt ikin ditët e aq e gjatë na duket mosprania jote në këtë shtëpi. Thuajse gjashtë shekuj na ndajnë prej teje.
Këto vite të fundit dora e padukshme e llahtarit mori shumë miq të veçantë. Na ka ikur Abdullah Zymberi, na ka ikur Teki Dervishi, Musa Ramadani, Ramadan Musliu, Bekim Lumi, Faik Mustafa, Enver Shala, Shaban Rexha, Jonuz Mahmuti, e plot, plot miq të tjerë të moshave të ndryshme. Të gjithë burra të mirë. Gjuhëtarë, shkrimtarë, aktorë e regjisorë, gazetarë, arsimtarë dhe shumë e shumë njerëz të mirë. Na ike edhe ti biri ynë Luran me ta. Nga kjo murtajë e mallkuar, e cila nuk ka të ndalur. Nuk kalon ditë ajo pa marrë me dhjetëra njerëz të tjerë. Pa i veshur në të zeza dhjetëra e dhjetëra familje në këtë vend të vogël. Dhe, hapësira jonë nuk është më ajo që ka qenë. Gjithçka është ndryshe. Është më e varfër për shumë talente, na mungojnë miq e të dashur. S’ka më hyrje e dalje. S’ka takime me shokë. Madje nuk na e shtrin kush dorën. Në vend të shpresës për të ardhmen e sigurt të fëmijëve, gjithandej na kanoset e panjohura dhe grindjet rajonale e grindjet globale, në vend të bashkëpunimit të botës mbarë për ta mundur këtë hata. Marria anë e kënd botës ka marrë hov që si re e dendur e zezë t’i dalë përpara diellit e të na çojë kah kataklizmi. Nëna, gra, burra, vëllezër e motra, bij e bija janë veshur në të zeza, sepse thuajse të gjithë kanë humbur një njeri nga familja e fisi. Ditën ikin njerëzit nga njëri-tjetri, natën aty-këtu dalin jashtë në park, të marrin pak ajër të pastër. Por gjithmonë – larg prej njëri-tjetrit. Matanë rrugës që e ndan parkun në dy pjesë vijnë zëre të rinjsh. Nuk kumbojnë më, nuk janë zëre rinie me nota gazmore, por janë zëre të zbehta, të mekura. Janë zëre të plagosura. Dhe, të rinj e të moshuar jetojmë në pasiguri se çfarë do të na sjellë e nesërmja. Kemi mbetur veç e veç, larg njëri-tjetrit, në pushtetin e vetmisë dhe sahora e dëgjojmë ndonjë bisedë nga dritaret e hapura nga ndërtesat pranë parkut. “A dëgjuat? Ndërroi jetë N.N. … A dëgjuat? U dogj spitali modular…”. Pastaj dëgjohet gjëma e fuqishme. Ndonjë nënë qan. Vaji rri pezull njëherë e dikur lëshohet poshtë duke mbuluar me pikëllim të madh çdo kënd. Rreth nesh pakësohen njerëzit e shtohet gjëma. Është kjo një copë e egër e historisë së këtyre anëve, janë rrëfime për zbrazëtinë, për rrezikun që i kanoset mugullimit të jetës. Lulet nëpër veranda që më parë çelnin prush e që i falnin gjithë ato ngjyra këtij vendi të përvuajtur, sot janë rralluar shumë. Kjo është sprovë e madhe. Përveç gjëmës gjithçka është e shtemët: muret, drurët, tetari ku punoje. Vetëm yjet shtohen në qiellin tonë të heshtur. E meqë shpresa është plagosur, sytë e njerëzve janë drejtuar kah qielli, jo nga e ardhmja. Se e ardhmja nuk duket kund në horizont. Nga atje lart, nga qielli i pafund, derdhet e arrin te ne drita dridhëruese e yjeve. Shumë vatra të qeta, shumë vatra të cilave oxhaku u tymonte kah lartësitë, sot kanë mbetur në pushtetin e qetësisë. Të mbuluara me një tis zie. Vetëm ju, biri im, jeni bërë metafora të dritës. Sa dritën e bëjnë nga lartësitë qiellore dëshmorët, sa dritën e bëjnë njerëzit e artit, të kulturës e të arsimit, sa miqtë që na i mori kjo murtajë e zezë. Sa dritën e bën edhe ti, biri ynë, Lurani ynë, derisa në netët pa gjumë e evokojmë me pikëllim praninë tënde, që aq shumë na mungon. E kjo dritë na vjen si një fresk i butë për ballin të cilit s’i hiqet zjarrmia nga kjo atmosferë llahtari. Është kjo dhembje e madhe, djegë e papërshkrueshme si ajo e Ajkunës që qan Omerin e Ri. Është kjo një dhembje epike.
Të mbetur kështu midis hallit sizifjan dhe pamundësisë, midis vetmisë dhe pashtegdaljes , midis këtij logu të përhimë dhe mureve të absurdit, pa kurrfarë ofertash që ta bëjmë të pamundurën për ta detyruar akrepin e orës të kthehet me ngut prapa e të jemi ashtu siç kemi qenë, bashkë me ty e pranë teje e ti me ne e pranë nesh, t’u gëzohemi bashkë planeve tua, sukseseve tua, humorit dhe buzëqeshjes tënde, biri ynë, sot u bënë gjashtë muaj. Gjashtë muaj u bënë si një buqetë dhembjesh. Gjashtë! Ne, të mbetur këtu përhimtësi, të rrethuar me shtëpi të braktisura, dalim Lurani ynë e të kërkojmë midis luleve, të cilat e kanë pakësuar erën e mirë dhe s’të gjejmë dot aty, por midis yjesh. Midis luleve nuk është më as ajo zukama gazmore e kandrrave, por pushtetin e vet e ka shtrirë heshtja e madhe që të sjellë në buzë të çmendurisë. Dhe, nuk ka më shumë lule nëpër fushë, sepse njerëzit i kanë mbledhur t’ua falin të afërmeve të tyre që prehen në amshim.
Ne jemi gjithmonë në verandë e shikojmë lartë qiellin e stolisur me yje. Atje të gjejmë. Ti je ai ylli shkëlqyes që sillesh rreth hënës së mërzitur e cila e ka marrë pamjen e nënës tënde të përlotur. Të shikojmë dhe i ndjejmë rrëketë e lotëve përvëlues që na shkojnë faqeve. Kjo gjendje jona, gjëma jonë, i zgjon dhe i alarmon të gjithë për hallin që kanë, përveç atyre që i kanë frenat e pushtetit shëndetësor në dorë në të gjithë botën. Dhe, të gjithë njerëzit që kanë pësuar këso goditjesh si e jona rreshtohen pastaj në varganin e gjatë të pamundësisë të mbështjellë me të zitë e natës që nuk ka fund. Të gjithë ne të ndrojtur jetojmë e do të jetojmë me kujtimet për ju.
Fëmijët e vegjël, ata të klasave të para, si Arbushi, që i mbledhin nga tridhjetë a dyzet veta në klasë bashkë, edhe ata janë të ndrojtur. Edhe ata vuajnë në mënyrën e vet fëmijërore, sepse edhe ata e kanë mësuar fjalën e tmerrshme virus. Edhe ata i kuptojnë lajmet e zeza. Edhe ata e marrin vesh se thuajse çdo ditë shumë veta mbeten pa një njeri në familje. Dhe, nuk e përjetojnë atë gëzim që e kanë pasur fëmijët e viteve të mëparshme kur kanë qenë në klasën e parë. Fëmijët e tashëm kur e bëjnë hapin e parë për të hyrë në shkollën që e kanë ëndërruar ballafaqohen me pasigurinë: duhet t’i dezinfektojnë duart e vockla me një lëng të panjohur. Edhe ata e dinë më se kaq shumë fëmijë në një hapësirë të vogël paraqet rrezik. Prandaj heshtazi shkojnë e dezinfektohen. Pastaj shkojnë një nga një në klasë, ulen dhe presin fjalën e ëmbël të mësueses. Të mësueses së tyre të mirë që aq shumë e duan.
Në pushim këta vogëlushë jepen pas lojës. Vrapojnë e për një çast i dorëzohen gëzimit që e sjell jeta. Po sa bie zilja që u bën me dije se ka mbaruar mësimi, ndërron qëndrimi i tyre. Vogëlushët Fëllaza e Premtimi që gjatë kohës sa luanin shndrisnin nga gëzimi e krenaria, tash dalin vështirë nga shkolla, sepse babi i vajzës dhe nëna e djalit nuk janë midis prindërve të tjerë para dyerve të shkollës. Ata nuk do të vijnë kurrë më t’i presin filloristët e tyre. Sa ftohtësinë e ndjejnë kur i dëgjojnë fëmijët tjerë duke bërtitur: “Babi im… Nëna ime”! dhe vrap shkojnë në përqafimin e ngrohtë prindëror. Kurse Fëllaza dhe Premtimi i fërkojnë duart e vockla dhe pa zë i afrohen njërit prind që u ka mbetur në tokë dhe mendojnë: ah sikur ta kisha pasur edhe unë mamin/babin tim do ta përqafoja fort, fort!…
Kur fëmijët kthehen në shtëpi vrap shkojnë t’i lajnë duart e vockla se ashtu i ka mësuar mësuesja, ashtu u ka thënë dikush në shtëpi. Kanë frikë. E kanë kuptuar edhe ata se virusi e mban shigjetën të ngrehur pas shpinës së gjithkujt. Edhe ata janë të vetëdijshëm se çfarë do të thotë të mbetesh përnjëherë pa një njeri të dashur në familje. Ato krijesa engjëllore janë privuar nga e drejta e tyre themelore të jenë të gëzuar e të rriten në lumturi.
U bënë gjashtë muaj, bir, në këtë atmosferë të vrugtë. Gjatë kohë u bë për ne, shumë gjatë, po kurrsesi s’del nga shpirti ynë ai gjarpri helmues që na erdhi si dënim në çastin kur u largove ti nga ne. Ai çdo ditë na merr nga një grimcë jete që po e ruajmë për Arbën tënde. Megjithatë ne mundohemi të xixëllojmë këtu duke e përhapur dritën që na e fal ti nga kupa qiellore. Është ajo dritë e dashurisë që kemi pasur për ty kur e shohim Arbën. E shikojmë fytyrën tënde në fytyrën e saj të bukur. Arba atëherë qesh e fillon të bisedojë me ne dhe thuajse çdo herë nuk e lë pa të përmendur: “Babi im”!…
Është kohë lemerie, kohë murtaje dhe tash i ngrenë kokat e veta hallet e mëdha. Të gjithë ata që kanë mbetur në pushtetin e zisë i mbyllin dritaret e rrinë në terrin e vetmisë së vet, me dertet e veta. I mbyllim edhe ne dritaret dhe pas pritjes së gjatë aurorana e kujton = se na ka ikur edhe një ditë pa ty. Çfarë vetmie e madhe është kjo e jona. Është më e madhe se e Makondos, sepse kjo është e rrethuar me mure të trasha të banesave, të një shtëpie, të një dhome, të protokolleve, të vendimeve e çvendimeve, ndërsa në Makondo njerëzit kanë qenë të ndarë nga bota, por kanë qenë bashkë me njëri-tjetrin të gjithë fshatarët, kanë shkuar te njëri-tjetri, të mirën e të keqen e kanë ndarë bashkë dhe janë përpjekur ta gjejnë kuptimin e kësaj jete, duke folur njëri me tjetrin. Dhe, çka është me rëndësi bota e Makondos e izoluar po, por jeta atje rrjedh normale. Te ne është ndryshe. Ne rrimë duarkryq të vetmuar, pa fqinj e miq, rrimë e presim Godonë në këtë ngushticë tonën prej banese me të vërtetën e dhembshme se ty nuk të zëvendëson asgjë. Ne jemi në botën e Pedro Paramos.
Edhe Arba e vogël ecën nëpër të panjohurën e ftohtë duke të të kërkuar korridoreve të ndërtesës sonë të madhe, në park dhe para shkollës. Kur e sheh se nuk të gjen pranë vetes si fëmijët tjerë që shkojnë dorë për dore me etërit e tyre, ajo ndjehet keq. Ndjehet e braktisur kur fëmijët në lojë në park e përsërisin: “Babi im, babi im”. Edhe ajo, Arba e vogël, e hap dritaren e vet për shkak të flakës që e djeg për babin e saj. Dhe shikon hapësirat e panjohura e të paskajme. Kur e merr flaka e dashurisë për babin e vet dhe kur ajo ia djeg shpirtin e pastër, Arba revoltohet dhe na fajëson neve për gjëra koti. Na duhet kohë që ta qetësojmë. Por asaj megjithatë i mbetet një zbrazëtirë që s’e lë të qetë. Atëherë ajo sërish krenohet me babin e saj. Dhe, vazhdimisht na e përsërit: “Unë jam njësoj si babi im”! Është dashuri e pafund e një vajze të vogël për babin e saj. Por është edhe dhembje e pafund. Madje ajo e ka shkruar një letër për ty, bir, pra për babin e vet, Luranin, sa ishe në spital e ajo të priste t’i kthehesh. Edhe tash vazhdon të përsërisë si fëmijët tjerë: “Babi im është më i miri… Babi im është më i forti”! Letrën ia ka diktuar gjyshes së saj dhe po e jap fjalë për fjale, pa shenja pikësimi, si e ka diktuar ajo duke ecur nëpër dhomë si një Dostojevsk i vogël:
“Babi im i dashur dhe zemërmirë je babi më zemërmirë që kam njohur unë vajza jote Arba po t’i çoj këto letra për të të shëruar ty se ti je fati im unë kurrë nuk kam njohur ndonjë babë edhe mamë si ju sepse ju kujdeseni për mua edhe unë kujdesem për ju dhe nuk do të dorëzohem kurrë për t’u kujdesur për ju babi im i mirë unë të dua edhe s’dua asnjë babi tjetër s’do të të humbas kurrë edhe s’do ndaloj së kujdesuri për ty ti babi im më i dashur në botë po t’i çoj këto letra dhe dashuria ime babi im i dashur unë dua të t’i çoj këto letra me gjithë mirësinë dhe dashurinë që kam sepse ti je babi më i mirë që kam njohur unë nuk dua asnjë babë tjetër sepse unë do të t’i çoj të gjitha ushqimet edhe çfarë të thuash ti derisa ti të shërohesh sepse unë nuk dua asnjë babë tjetër të kisha sepse ti je i vetmi babë më i mirë që kam njohur dhe nuk dua të të humbas kurrë sepse je më i miri në gjithë universin edhe në gjithë sistemin diellor edhe sapo të shërohesh do të jesh baba më i shëndetshëm në botë edhe unë do të të dua shumë”.
Arba e di se ti je ndër yje, biri ynë. Kështu i kemi thënë ne. Por drita jote yllësore nuk e gëzon. Përkundrazi: e djeg. Ajo nuk e di se yjet në qiellin tonë janë shtuar dhe se po shtohen e kështu edhe shumë fëmijë renditen në rreshtin e gjatë që e presin babin ose mamin e tyre t’u kthehet nga e panjohura. E ajo me kokën e saj të vogël pyetet: pse ikin kështu etërit dhe nënat e fëmijëve?
Edhe ajo është mësuar që shpeshherë të shikojë kah qielli. Atje lart, nga yjet, e sheh si përhapet e arrin te ne drita qiellore pak si e turbullt të na bëjë me dije humbjen e madhe. Ne e dimë se është kamxhiku i fatkeqësisë sonë. Ajo e ka vështirë ta kuptojë këtë. Ajo të do këtu. Larg i duken yjet. Këtu i duhesh dhe do t’i duhesh sa të jetë jeta.
Arba na bën gjithfarë pyetjesh për ty e për yjet. I tregojmë se secili e ka yllin e vet lartë. Dhe, secili ka dëshirë ta shohë si bën dritë ylli i tyre. I themi se secili i ka vënë emrin e të dashurit të tyre yllit. Yllin që është aq larg e aq afër zemrave të tyre. Ylli i babit të saj është më i bukuri sepse quhet Luran. “Babi im është më i miri”! thotë Arba.
Edhe ne, si Arba, kur shikojmë lart e shohim se Ti je ai ylli shkëlqyes që sillet rreth hënës së mërzitur e cila e ka marrë pamjen e nënës tënde të përlotur.
Të duam Lurani ynë. Të duam pa fund! Të gjithë: mami, babi, Linda, Edlira dhe Arba, bija jote e mrekullueshme. / KultPlus.com
Poeti Xhabir Ahmeti ka bërë një dedikim prekës për djalin e tij, aktorin e njohur Luran Ahmeti, i cili ditë më parë humbi betejën me koronavirus.
Babai i Luranit e ka shprehur dhimbjen e madhe për ndarjen nga jeta të djalit të tij.
Lajmi për vdekjen e tij preku të gjithë shqiptarët që njihnin aktorin Ahmeti.
Dedikimi prekës i tij:
PËRKUJTIM PËR DJALIN TIM TË MIRË, LURANIN
Biri im, fjalët e mia pas teje nuk kanë peshë, s’i përfill më Muza, sepse ajo vinte pas buzëqeshjes tënde, jo pas fjalëve të mia. Ti ishe burimi i dashurisë së kësaj shtëpie, ishe një gejzer dashurie për popullin, ti ishe ai që artin e kuptoje si rendin më të lartë të mundshëm, ti i paloje argumentet se dashuria edhe e vërteta janë çelësat të cilët do ta sjellin madhështinë midis nesh, midis këtij populli të përçarë. Ti ishe një burim i pashtershëm i ideve fisnike; brenda teje gufonin ëndrrat më sublime për ta bërë kulturën tonë të njohur në botë përmes artit teatror dhe përmes filmit.
Me net e net të tëra, me vite, rrije para ekranit duke hulumtuar thellësitë e filmit dhe të teatrit. I mblidhje përvojat më të mira të këtij arti që një ditë të shpërthejë talenti yt dhe me kreativitet të rrallë t’i zbulojë gjërat e zgjedhura që i posedojmë si popull, raritetet e veçantitë. Ti nuk i doje mesazhet në art, por origjinalitetin e ngrehinës artistike. Ti besoje se një ditë do të vijë dita jote të derdhësh dritën lëbyrëse të forcës tënde krijuese mbi popullin tonë të përvuajtur. Sepse, thoshe, e vërteta që është me mua i përballon të gjitha pengesat.
Ti na doje neve, prindërve tu, nënën që mbi supet e veta e mban dhembjen e paparë, mua që kam nisur t’i kërkoj fjalët me qiri sepse m’i ka gllabëruar terri që të ndau nga ne, e doje motrën Linda që thur vaje për ty, e doje Edlirën tënde dhe Arbën e vogël, shpirtin e babit që kënaqej kur luante me ty. Na doje të gjithëve aq shumë sa s’përshkruhet. Na ruajte një vjet nga virusi vrastar, e ne ja ku jemi të thyer, të dërmuar, pa ty që e sakrifikove rininë tënde për ne. Nuk na leje të dalim thuajse askund. Nuk ka siguri, nuk ka garanci, nuk ka mbrojtje nga kjo e keqe që e ka vënë përpara botën, na e tërhiqje vërejtjen. Na thoshe: unë jam i ri e përballoj. Juve të pestëve ju kam gjithçka. Duke u kujdesur kështu për ne, e flijove veten, biri im. O biri im!
Biri im, Ti na ike si një zog këngëtar prej duarve dhe ne tash e shohim se s’ishe zogu, por në fakt kemi mbetur pa shtyllën kryesore të shtëpisë. Ti ishe krenaria jonë. Ti ishe dashuria jonë. Ti ishe gëzimi ynë. Shpatullat tua e mbanin këtë shtëpi.
Mos u hidhëro me mua që po belbëzoj kështu, sepse nuk janë me mua, me babin tënd, përcaktorët e vlerave, por kanë mbetur vetëm zëri e duart që më dridhen dhe lotët që më shkojnë rrëke, mos u hidhëro që nëna jote e përlotur pret gjithë natën të vish e ta hapësh derën e të shkosh e ta puthësh që të shtrihet e të pushojë e qetë se e ka djalin në ngrohtësinë familjare, mos u shqetëso kur Edlira ta përmend aq shpesh me pikëllim emrin, sepse ajo nuk do të të harrojë kurrë, mos ia zë për të madhe motrës tënde Lindës që shpesh shpërthen në vaj, sepse është dashuria e motrës që ashtu di të shprehet, mos u pikëllo kur bija jote, Arba jote, nuci i vogël, bukuroshja e vogël e babit, vazhdimisht të thërret e të kërkon ndër yje. Mos biri babit, se ti je me ne, je në zemrat tona, në kujtimet tona më të mira, Aty je Lurani i babit dhe aty do të të mbajmë si lule sa të jetë jeta.
E di Luran, se ka vluar Maqedonia, Kosova Shqipëria dhe Turqia kur morën vesh se ti kishe marrë një udhë të cilën e pata planifikuar për vete e që ti të qëndroje te koka ime. Me mijëra e mijëra njerëz më shkruajnë mua, biri im, për ty artistin e dashur e të preferuar dhe më ngushëllojnë për ty në vend se tash ti të merrje dhjetëra letra ngushëllimi për mua.
Mos të harroj të të tregoj se Arba mbledh lule dhe i vendos te dera e hyrjes së ndërtesës e më thotë: do të vijë babi natën do t’i marrë, sepse ai më sheh nga yjet. Nuk e di se çfarë ka në atë kokën e bukur të Arbës gjashtëvjeçare, por e di se ajo do të rritet me krenari se është bija jote, nuci i babit, bukuroshja e babit, ajo qysh tash të ka shkruar letra që rrallë kush mund t’i shkruajë aq bukur e thotë: “Babi, unë nuk kam njohur babë më të mirë në jetën time”.
Sa shumë të duam, biri im i mirë, biri im i dashur. / KultPlus.com
I jepet lamtumira e fundit aktorit shqiptar nga Maqedonia e Veriut, Luran Ahmet. Miq, kolegë e qytetarë kishin shkuar për të përcjell për në banesën e fundit.
Lamtumira ju dha nën duartrokitje dhe arkivoli i tij ishte mbuluar me flamurin shqiptar.
Ai gjithmonë kishte thënë “Unë do te vdes por Shqipëria kurrë s’do të vdes”
Andaj, u varros me flamur, raporton Insajderi. / KultPlus.com
Ka vdekur mbrëmë aktori i njohur shqiptar, Luran Ahmeti, shkruan KultPlus.
Siç është bërë e ditur nga miqtë dhe dashamirët e të ndjerit, Lurani ka ndërruar jetë si pasojë e Covid19.
Vdekja e tij ka prekur thellë gjithë komunitetin artistikë dhe ata që e njohën.
Përmes një reagimi në facebook, një dhimbje të thellë e ka shprehur sot edhe kryeministri i vendit, Albin Kurti.
Kurti është shprehur se ndihet me fat që ka pasur rast ta shoh në skenë e ta takoj Luranin sepse sipas tij ai ishte një aktor i vërtetë.
Ky është postimi i plotë i Albin Kurtit:
Luranin pata fatin ta takoj tre vite më parë. Në shfaqje dhe pas shfaqjes. Ai luante rolin e Robespierit, në pjesën “Vdekja e Dantonit”. Pata fatin ta shihja në skenë. Ishte fat sipas vetë Luranit. Ai thoshte se teatri ishte vendi ku bëhej aktori i vërtetë. Kohët e fundit pandemia ia kishte penguar disa projekte. Por askush nuk mund të mendonte se do t’ia ndalte ëndrrën.
E pashë pra Luranin në skenë, në vendin e ndërveprimit më intim të plastikës dhe cerebralit të aktorit. Si duket ishte nisur për të luajtur personazhe historikë. Do të kishim patur fatin ta shihnim më gjatë atë portret të plotë e të ngrohtë që dinte të merrte forma të ashpra dhe të prera. Ai po ngjitej modestisht në skenë. Një ditë jam i sigurtë se do t’i rikthehej Robespierit. Dhe jam i sigurtë se përsëri do ta shihja. Por, padrejtësisht ne humbëm një dispozitiv të lartë të teatrit. Ne humbëm Robespierin tonë te “Vdekja e Dantonit”.
Ngushëllime gruas Edlira, vajzës Arba, babait Xhabir, familjes së gjerë e miqve të shumtë të Luranit. / KultPlus.com
Telegram ngushëllimi i ministrit Çeku me rastin e vdekjes së aktorit Luran Ahmeti
E nderuar familja Ahmeti,
I tronditur dhe me pikëllim mora lajmin për ndarjen nga jeta e të dashurit tuaj, aktorit tonë të madh shqiptar, Luran Ahmeti.
Ikja e tij e hershme nga kjo botë është dhimbje e madhe dhe humbje e pazëvendësueshme për familjen, miqtë dhe kolegët e Luranit dhe lë një zbrazëti të madhe në artin dhe kulturën tonë shqiptare.
Skenës artistike teatrale e kinematografike do t’i mungojë talenti dhe profesionalizmi i Luranit, i cili me dashurinë, përkushtimin dhe angazhimin e tij për lojën skenike, arriti të depërtojë edhe në skenën ndërkombëtare. Lurani nuk e përfaqësoi vetëm veten e tij, por prezantoi edhe vlerat e artin shqiptar brenda hapësirave kombëtare dhe jashtë tyre.
I lehtë i qoftë dheu.
Pranoni ngushëllimet më të përzemërta e të sinqerta, ju e nderuar familje, miq, kolegë e ju dashamirë të Luranit./ KultPlus.com
Sot u bë e ditur se aktori i mirënjohur shqiptar, Luran Ahmeti ka ndërruar jetë, shkruan KultPlus.
Mirëpo, ndër sukseset më të mëdha të aktorit ka qenë edhe roli i tij në filmin e famshëm amerikan, ‘Taken’
Në intervistën e tij të parë në Shqipëri të relizuar në vitin 2018, Ahmeti kishte treguar se si nisi karriera e tij dhe lidhja me projektet hollyëoodiane.
I pyetur se si u gjend Ahmeti në një film si Taken ku shqiptarët e ballkanasit nuk ishin në kushte favorizuese, aktori ka rrëfyer “Unë kam pasur disa oferta nga filma ku më është ofruar roli negativ e unë nuk e kam pranuar dhe më pas ato filma janë bërë shumë të suksesshëm. E vërteta është se mua kjo më hante nga brenda, pse nuk u bëra pjesë e budallallëkut tim”.
“Të gjithë ne kemi momentet tona kur bëhemi pishman. Sidomos kur shohim persona të tjerë që bëjnë hapa më të mëdha dhe bëjnë kompromise të ndryshme”, kishte rrëfyer Ahmeti.
“Dhe kemi dobësitë tona ku themi, do ta bëj këtë kompromis. Industria amerikane dhe hollyëoodiane është e madhe, ne nuk mundemi apo t’i kundërvihemi. Tekkenin unë doja ta kisha një përvojë… prandaj dhe e pranova”, kishte përfunduar aktori i famshëm shqiptar. / KultPlus.com
Mbrëmja e djeshme e Soirée nuk kishte si të ishte ndryshe veçse për patriotizmin duke qenë se përkoi edhe me 28 Nëntorin.
Të ftuar në mbrëmjen e kësaj të mërkure ishin Irini Qirjako, Marin Mema, Briken Fejzullai, Auron Tare dhe aktori i njohur shqiptar, Luran Ahmeti.
Ahmetin e keni pëlqyer në serialin turk, Sulejmani i Madhërishëm apo në filmin amerikan “Taken” dhe në një sërë produksionesh amerikane.
Në intervistën e tij të pare në Shqipëri, Ahmeti ka treguar se si nisi karriera e tij dhe lidhja me projektet hollywoodiane, shkruan noa.al.
I pyetur se si u gjend Ahmeti në një film si Taken ku shqiptarët e ballkanasit nuk ishin në kushte favorizuese, aktori ka rrëfyer “Unë kam pasur disa oferta nga filma ku më është ofruar roli negativ e unë nuk e kam pranuar dhe më pas ato filma janë bërë shumë të suksesshëm. E vërteta është se mua kjo më hante nga brenda, pse nuk u bëra pjesë e budallallëkut tim”.
“Të gjithë ne kemi momentet tona kur bëhemi pishman. Sidomos kur shohim persona të tjerë që bëjnë hapa më të mëdha dhe bëjnë kompromise të ndryshme”, ka rrëfyer Ahmeti.
“Dhe kemi dobësitë tona ku themi, do ta bëj këtë kompromis. Industria amerikane dhe hollywoodiane është e madhe, ne nuk mundemi apo t’i kundërvihemi. Tekkenin unë doja ta kisha një përvojë… prandaj dhe e pranova”, ka përfunduar aktori i famshëm shqiptar. /KultPlus.com
