Poezi nga Sibel Halimi
Kur pleqnia
supet ka mi rëndue
ka me pas çka me kujtue
një luftë e një paqe t’andrrume
Kur pleqnia
gishtat ka me mi dridh
ka me u mundue bile zanin vetes
edhe pak me ja lëshue
Kur pleqnia
ka me në shtri për toke
ka me pas çka me numrue
ikje
dashni
mijra gabime
që botën ma kanë nxi
por njeriun mirë njoft e kam
tjerat krejt fasadë
tjerat krejt harrohen. / KultPlus.com
