Është ndarë nga jeta shkrimtarja dhe përkthyesja e njohur Meri Lalaj. Lajmin e konfirmuan miqtë e saj të ngushtë, ndërsa kërkuan ndihmë për një ndërhyrje jashtë shtetit.
Pasi kaloi me shumë vështirësi COVID-19, e mendoi se e la pas atë periudhë të errët, virusi i shkaktoi dëme të mëdha në ezofag, të cilat mund të gjenin kurim vetëm jashtë shtetit.
Fatkeqësisht, Meri Lalaj nuk ka arritur ta fitojë betejën për jetën./ KultPlus.com
(Meri LALAJ: Dashuri e ndaluar, roman, Filara, Tiranë)
Shkruan: Gentiana Softolli
Meri
Meri Kristaq Lalaj u lind në Pogradec (1943). Shkollimin e mesëm e ndoqi në vendlindje, ndërsa studimet e larta i përfundoi në Universitetin e Tiranës, Dega Gjuhë-Letërsi Angleze. Përreth tri vjet ka punuar në gjimnazin e Korçës, pastaj shtatë vite ka qenë në internim me ish-bashkëshortin e saj, për të vazhduar punën e saj në një shkollë tetëvjeçare në Pogradec nga ku edhe doli në pension. Meri, gjatë viteve sa ka punuar si mësuese, ka botuar shumë shpesh në gazeta të ndryshme artikuj, që kanë të bëjnë me problemet jetësore të vendit, gjë të cilën vazhdon ta bëjë ende edhe sot. Që nga vitet e ‘90-të ka botuar dhe përkthyer shumë libra, ndër të cilët mund të përmendim këtu, si: “Lasgushi në Poradec” (ditar), “Qentë nuk magullijnë më” (roman), “Gjethe vjeshte” (poezi), “Esenin – një jetë” (përkthim monografi), “Betoveni dhe Revolucioni Frëng” (përkthim), “Romeo dhe Xhulieta takohen” (mbresa për Kosovën), “Dashuri e ndaluar” (roman) etj. Gjatë krijimtarisë së saj letrare, ajo është nderuar me disa çmime letrare, si: Çmimin Kombëtar për vëllimin me tregime, Çmimin për poezinë më të mirë si dhe çmime të tjera.
Romani
Dashuri e ndaluar është një roman ku rrëfehet një relacion dashurie të cilin Meri e cilëson si të ndaluar, duke u bazuar në rrethanat kontekstuale, pra kohën kur ndodhin ngjarjet dhe duke marrë parasysh kontekstet të tjera në të cilat gjendeshin personazhet.
Periudha e komunizmit, internimet, burgosja, braktisja e punës dhe familjes, shtatzënia e paplanifikuar, ikja, bashkimi, ndarja e ritakimi janë disa nga pikat mbështetëse në bazë të të cilave autorja ka arritur të thur këtë rrëfim, duke na e ofruar në nivel romani me shenja të forta autobiografike, sepse nga një pikëvështrim mund ta pranojmë si një pjesë e shkëputur nga një libër jete i autores në fjalë. Peripecitë sfidat dhe aventurat kalitëse duket sikur nuk kanë fund asnjëherë për personazhet e këtij romani. Një vepër shpreh jo një zhanër apo teknikë, mirëpo, shpreh tërësinë e personalitetit ashtu siç arrin edhe Meri që t’i gërshetojë identitetin e saj si autore dhe narratore me identitetin e personazheve brenda në roman.
Prandaj, nëse duhet ta tipizojmë në bazë të tematikës, ky është një roman i dashurisë së përvuajtur, ndërsa tipologjikisht një roman a novelë autobiografike, ndërsa sipas karakterit, roman i personazhit. Personazhi ka ngjashmëri të forta me personin, i cili objektivisht identifikohet me narratorin autobiografik.
Një gjysmë jete nga jeta
Në kuadër të këtij romani rrëfehet historia e dashurisë ose thënë më mirë një gjysmë jete nga jeta e Amblës, e cila dashurohet me një minator, Agronin. E gjithë ngjarja e paraqitur brenda këtyre faqeve është e periudhës së komunizmit në Shqipëri, detaj ky që e plotëson tej mase dramaticitetin brenda romanit. Dashuri e ndaluar pretendohet të jetë e strukturuar në nivel romani, por që nga hyrja, për të vazhduar në shtjellimin e ngjarjes, të cilin e pasqyron me emocion dhe figura tejet realiste e të ndjeshme e gjer në fund, arrijmë që gjatë gjithë kohës të dallojmë elemente autobiografike, që asociojnë në një ditar i cili përmbledh një epokë sa të dashur e shpirtërore, aq edhe të trishtë. Pra, Dashuri e ndaluar i plotëson të gjitha kriteret për të qenë roman autobiografik, duke u nisur nga dedikimi i këtij romani drejtuar bijës së saj, ‘për të cilën mbeti gjallë’, siç pohon autorja, pastaj me njoftimin që “sekretet e saj ka vendosur të mos i marrë në varr, por t’i lë këtu mbi tokë”, një guxim ky që Meri Lalajn e bën Zonjë të madhe në letërsi dhe në jetë. Përveç kësaj, roman autobiografik e bën edhe rrëfimi në vetën e parë, normë e kërkuar nga tekstet autobiografike, tutje emocioni dhe ligjërimi pasionant i autores për jetën e kaluar, që arrin ta përcjellë te lexuesi, përshkrimi i detajuar retrospektiv i ngjarjeve, i veprimeve apo situatave, teknika e njohjes me personazhet dytësore (reale), që janë kryesisht familjarë, rrëfimet e të cilëve si rrallëherë ajo i dallon me kursiv si dhe shumë detaje të tjera. Ngjarjet zhvillohen në një kronologji të rregullt me përjashtim të ndërfutjes së rrëfimeve për personazhet nga e kaluara. Dashuria bëhet shkak për pasojat, një luftë e madhe e shpallur e ideologjisë me të dashuruarit në frymën “dekadente”, jashtë skemave të ideologjisë së diktaturës, e cila dashuri përkthehet në dhunë, në proces të torturës.
Non erubesco evangelium
Duket se për Merin vlen konstatimi i Kazanova-s: non erubesco evangelium (nuk skuqem nga rrëfimi im). Pra, edhe autorja në fjalë nuk skuqet nga rrëfimi i saj duke e shpalosur atë në formën më të sinqertë të mundshme.
Te romani Dashuri e ndaluar veprimet dhe vendimet e Amblës na shpalosin “mitin e kryeneçësisë” duke e identifikuar kështu personazhin kryesor si një femër kryeneçe, e cila përkundër pasojave që mund t’i sillnin veprimet e saj, ajo sërish nuk zmbrapset. Estetika psikologjike e romaneve apo shkrimeve autobiografike specifikon shprehjen e personalitetit në formën më të sinqertë të mundshme, e cila në një mënyrë apo tjetër na shfaqet edhe si sprovë e vërtetësisë të cilën, siç duket, autorja e përballon goxha mirë. Ata që e njohin mirë jetën e kësaj autoreje dhe e kanë lexuar ditarin e saj “Lasgushi në Pogradec”, e dinë që Meri Lalaj është ndër të rrallët njerëz të kulturës, ndër të rrallët miq, që kur Lasgush Poradeci u braktis në vetminë e tij të madhe, ajo iu gjet pranë, si njeri e familjar, si një dëshmitare e gjallë e ditëve të pleqërisë së poetit më të madh në letërsinë shqipe.
Koha e zhvillimit të ngjarjeve dhe koha e shkrimit të ngjarjeve sigurisht se shpërfaqin dallimet e veta. Koha e ngjarjeve në roman gjatë gjithë kohës është objektive, por në mënyrë indirekte, natyrshëm arrijmë ta shohim qasjen e autores kundrejt ngjarjeve në kohën e tyre të zhvillimit, në krahasim me kohën kur ajo vendos që ‘sekretet’ e saja t’i hedhë në letër.
Ambla dhe Agroni
Dashuri e ndaluar është një roman në epiqendër të të cilit është dashuria e pamundshme e Amblës dhe Agronit. Gjatë rrëfimit, autorja përveçse na ofron personazhe episodikë, pra na njofton me një rreth më të gjerë familjar dhe histori që mendohen se kanë ndodhur në të kaluarën, shpesh jep shenja që provojnë ta pasqyrojnë jetën dhe problemet e popullit nën diktaturë. Kështu nga tema individuale e diskursi personal zgjerohet në tematikën e përgjithshme, e diskursin e shumëllojshëm, historik, politik dhe ideologjik. Personazhi i Amblës, në këtë roman, na shfaqet si një vajzë plot jetë, e dashur, ambicioze, e mençur dhe tejet luftarake për ëndrrat e saj. Një femër që nuk rresht së dashuruari e së luftuari për qëllimet e saja deri në fund. Ajo shndërrohet në figurë emblematike për të gjitha ato gra, që kurrë nuk iu tremb syri nga fjalët dhe fyerjet e maskarenjve të monizmit, që i adresojnë kundrejt tyre kur ato ndahen nga bashkëshortët e tyre apo kur vendosin të mos i nënshtrohen një regjimi të caktuar. Vendosmëria, puna dhe sakrifica e Amblës, bëhen shëmbëlltyrë e fuqisë, luftës dhe rezistencës së gruas karshi çdo pengese. Agroni, ani pse një minator i thjeshtë dhe përherë një i përndjekur e i internuar nga policia, përfaqëson burrin i cili është pothuaj fillikat i vetëm në këtë botë, derisa takohet me Amblën. Dashurohet shumë me të edhe pse historia e tyre e paarritshme e dashurisë fillon në spital, ata nuk i ndalon ky fakt dhe bëjnë çdo lloj përpjekje për të vazhduar tutje. Agroni dhe Ambla jetonin vetëm për njëri-tjetrin dhe për çdo veprim, qoftë i mirë apo i keq, ishin vetëm ata të dy. Ambla ishte dashuria dhe shpresa e vetme për Agronin, ndaj edhe ndarja prej saj ishte tejet e rëndë.
Megjithatë, historia e dashurisë së këtyre dy protagonistëve rrodhi jo aq zakonshëm sa dashuritë e tjera, ata u takuan dhe u njohën në spital, aty u dashuruan dhe aty njohën lumturinë, të cilën ndoshta përherë e kishin ëndërruar por që përherë u kishte munguar. Mirëpo, nganjëherë Zoti thjesht nuk do ose si themi nuk qe e shkruar, ndaj kështu ishte edhe për Amblën dhe Agronin. Ata u deshën shumë e u munduan pa fund, por më kot, sërish i priti ndarja aty ku ata edhe menduan. Rrugët e tyre u ndanë për t’u takuar prapë pas 20 vjetësh, atëherë kur bija e tyre, Elira, ishte martuar dhe po jetonte e lumtur ne Angli, ndërsa ata të dy kishin arritur që sadopak t’i stabilizonin jetët e tyre. Por, një gjë ishte ende e njëjtë për të dy, ende duheshin po aq shumë dhe ende kishin mall për njeri-tjetrin.
Përfundim
“Ai që është penduar për mëkatet që ka bërë është më i pastër se ai që nuk ka bërë kurrë mëkate” dhe “siç duket edhe me Zotin e paskërkan mirë këta mëkatarët” thotë Meri Lalaj, por dashuria e ndaluar, e pamundur dhe e paarritshme e Amblës dhe Agronit, nuk arriti dot që të gjejë një happy end. Ata nuk bënin bashkë, ndoshta nuk arritën ta mbanin njëri-tjetrin pranë dhe zgjidhja e vetme ishte ndarja. Ndonjëherë gjërat kështu shkojnë dashuro, vuaj, duro dhe duaj qoftë edhe nga larg, sepse afria jo gjithmonë të sjellë paqe. Sidoqoftë, shkrimtarja dhe përkthyesja jonë, Meri Lalaj, me ketë roman evokon kohën e diktaturës, duke qenë e hapur deri në rrëfimet më të ndjeshme, pa fshehur, por si një autore eksplicite që rrëfen përvoja jete kur edhe dashuria luftohej nga ideologjia dhe literatura nga diktatura. Meri Lalaj është njëra ndër autorët më të veçanta që i bëri ballë këtij presioni të dyfishtë, për të na dëshmuar sot e gjithë jetën.
(Autorja është studente e vitit të dytë në Fakultetin e Filologjisë, Dega e Gjuhës shqipe)/ KultPlus.com
Shkrimtarja dhe përkthyesja Meri Lalaj e konsideron të padrejtë vendimin e ri të Qeverisë që përjashton konsultimet me grupet e interesit.
“Zyrtarët nuk mund të sillen me ndryshimet që prekin çmimet e librave sikur të bëhej fjalë për patate, që masandej kur vjen puna tek produkti që mbetet të hidhet në lumë. Libri është kulturë, madje edhe një libër i vetëm rrezaton kulturë”, shprehet ajo për “Shekullin”. Një akt i tillë i Qeverisë, sipas Lalajt bën që shqiptarët të fokusohen edhe më shumë tek ajo që i ofron interneti. “Po në këtë mënyrë rrezikohet të bëhen të varur, të shndërrohen gati në robotë, pasi edhe niveli kulturor do të jetë i njëjtë, ndërsa ‘mrekullinë’ që të ofron libri nuk e merr tjetërkund”. Pas nismave verbale të Qeverisë për nxitjen e leximit, shkrimtarja e konsideron absurde një vendim të tillë. /shekulli
Ky vit shënon 105-vjetorin e Pavarësisë të shtetit shqiptar dhe 30-vjetorin e ndarjes nga jeta të poetit Lasgush. Në këtë 105 vjetor ne kujtojmë të gjithë ata burra, të cilët me trimërinë e tyre me forcën e fjalës dhe të mendjes e lartuan madhështinë e kombit tonë, e bënë që të përparojë krahas kombeve të tjerë.
Shkruan: Meri Lalaj
Ky vit shënon 105-vjetorin e Pavarësisë të shtetit shqiptar dhe 30-vjetorin e ndarjes nga jeta të poetit Lasgush. Në këtë 105 vjetor ne kujtojmë të gjithë ata burra, të cilët me trimërinë e tyre me forcën e fjalës dhe të mendjes e lartuan madhështinë e kombit tonë, e bënë që të përparojë krahas kombeve të tjerë.
Më kujtohet 4 qershori i vitit 1999, kur ne, poetë nga Shqipëria ishim mbledhur në Tetovë dhe atje krejt manifestimi poetik i ishte kushtuar Kosovës. Aty unë përshëndeta me fjalët që ka shkruar diku Lasgushi: “Do të vijë një kohë, kur do të vemë në dasmë e do të urojmë: Mos e pifshim këtë gotë, po të mos bashkohemi me Kosovën! Dhe do të vemë në vdekje dhe do të ngushëllojmë: Mos e pifshim këtë gotë në mos u bashkofshim me Kosovën… Do të vijë një kohë kur dollia do të fillojë me këto fjalë: Mos e pifshim këtë gotë në mos u bashkofshim me Kosovën.” Të nesërmen e asaj dite, ne vizituam kampin e Çegranit, në të cilin ishin strehuar 45.000 kosovarë të dëbuar nga trojet e tyre dhe nuk e dinim se pas një jave gjithçka do të ndryshonte do të hapeshin rrugët drejt Kosovës dhe ne do të përplasnim gotat t’u bashkuar me njëri tjetrin. Kjo kohë erdhi njëherë e përngaherë.
E kam njohur poetin Lasgush që fëmijë e vogël, kur fillova të shoh dhe të njoh njerëzit rreth e rrotull meje, sepse ai kalonte nëpër oborrin e shtëpisë sonë, ai ishte Llazar Gusho dhe nëna ime rridhte po nga ai fis i Gushollarëve. Kur fillova të lexoj poetët, ata më dukeshin të paarritshëm diçka posi qenie qiellore dhe nuk e dija se një poet, “të cilin Shqipëria do t’ia falte botës” siç ka thënë Profesor Eqrem Çabej – jetonte, frymonte, shkruante aty fare pranë shtëpisë tonë përtej Lumit të Madh të Mitrush Kutelit.
Lasgushi dhe unë u bëmë miq nga mesi i viteve ’70-të, kur unë me time bijë u ktheva për të jetuar sërish në Pogradec. Në vitin 1972 Lasgushi botoi në revistën “Nëntori”, me rastin e 60 vjetorit të pavarësisë, poemën “Mbi ta”, e cila i kushtohet kryengritjes së Malësisë të Madhe të viteve 1911-12 dhe kujtimit të patriotit Risto Siliqi, që luftoi me pushkë e penë tok me trima të tjerë si: Ded Gjo Luli, Mehmet Shpendi e shumë të tjerë. Në këtë poemë, në këtë botim nuk përmendej fare fjala “Kosovë”, por kjo ishte e zëvendësuar me fjalën “Malësia”, sepse në ato vite edhe emri Kosovë ishte i ndaluar për ne shqiptarët. Ne kishim mësuar aq shumë në shkollë për shtetet e Azisë, lumenjtë e liqenet e Afrikës, kafshët e Australisë, por asgjë për Kosovën. Për Kosovën unë kam mësuar nga vetë Lasgushi kur më rrëfente se në fushat e Kosovës gruri rritet sa një bojë njeriu, se në minierat e Trepçes prodhohet argjend dhe se nënat kosovare lindin nga dymbëdhjetë djem sepse u duhen për luftë. Pra, edhe vargjet nga poema “Mbi ta” unë i kam mësuar nga goja e Lasgushit:
Kaptuam shtatë male rresht
E s’folëm shtatë fjalë,
Kaptuam shtatë male rresht
Malësisë për t’ju falë.
Dhe poeti vijonte:
Kush është lulja në Ballkan
Që bota i ka sevdanë
Kosova që s’njeh sulltan
Plot difë e kapedanë.
Kosova që bën sulm në zjarr
Posi dragoj me fletë,
Siç bënte sulm ngadhërimtar
Gjergj Kastrioti vetë.
Të sedrës e me shpirt krenar
S’durojnë cen a dhunë
Tregojnë gjoks në sulm e zjarr
Si shkaba në furtunë.
Po në këtë vit Lasgushi pati përfunduar poemën e tij “Kamadeva” (Kupid, Eros, Zot i Dashurisë), e cila i kushtohet dashurisë më të madhe të jetës së tij të viteve 1931-1933, por kjo poemë qarkullonte nën dorë nëpër miq e shokë, sepse nëpër vargjet e saj bëhej fjalë për dashuri të vërtetë, ndërsa ne bënim jetë të gënjeshtërta. Në vargjet e kësaj poeme ai shkruan:
…Po sot as dhe më s’di
Jam a s’jam gjallë,
Se mua kurrsesi
S’ma nxorre mallë.
…Përpiqem e lëngoj
Me mall të trerë
Kërkoj e ligjëroj
Derë më derë;
Për gushën të këndoj
Për supe e llërë,
Për krahët si vargoj
Thurur tërtërë;
Për afshin n’atë gji,
Ku qan bilbili,
Ku del një merudhi
Prej trëndafili.
…………………..
Me shpatë mes-për-mes
Jam i përshkuar,
Me zjarr që kurrë s’vdes
I përvëluar.
S’e mirrnja dot mi dhe
Me ment’ e mia
Që shpatë e presë e teh
Kish dashuria.
Gjatë viteve kur lulëzonte realizmi socialist, Lasgushi nuk shkroi kurrë sipas kësaj metode, ai kurrë nuk shkroi një varg për Partinë apo Enverin, sepse ai nuk mund të bëhej sahanlëpirës (siç shprehej vetë). Vërtet atë e mënjanuan, e lanë të harruar, askush nuk kujtohej për të, sa që ditën kur ndërroi jetë, studentët e Fakultetit të Filologjisë u habitën dhe thanë: “Paskërka qenë gjallë!” Lasgushi kishte shumë dëshirë që të vinte dhe të vizitonte Kosovën, kishte mall për dheun kosovar. Atë e ftuan me rastin e tetëdhjetëvjetorit të lindjes në vitin 1979, por nuk u organizua ardhja e tij, edhe ai e kishte fare të qartë se do ta shoqëronte me patjetër ndonjë njeri i Sigurimit të Shtetit dhe nxori arsye sikur ishte i sëmurë. Gjithnjë më thoshte: “Kur të shkoj në Kosovë, gjëja e parë që do të bëj do t’ju jap poemin tim”Kamadeva” dhe ata do të ma botojnë sepse atje më duan.” Në vitin 1980 Shtëpia Botuese “Rilindja” e Prishtinës botoi përmbledhjen poetike të Lasgushit “Vdekja e Nositit” dhe ai u mrekullua kur i ra në dorë ky libër, gëzohej si fëmijë duke thënë: “Sa bukur! E kanë bërë edhe me shkronja prej floriri”
Më kujtohet se në vitin 1981 në revistën “Studime Filologjike” u botua një shkrim i gjatë me 40 faqe ku kritikohej Lasgushi. Dhe, ashtu siç ndodh rëndom me ne shqiptarët, për ironi të fatit, pikërisht këtij njeriu në vitin 1996 kur u organizuan “Ditët e Lasgushit” në Pogradec, i dhanë çmimin kryesor të karrierës në takimin “Lasgush Poradeci”
Lasgushi pat botuar para viteve ’40-të dy libra të mrekullueshëm poetikë Vallja e Yjve” dhe “Ylli i Zemrës” pastaj heshti, por nuk heshti dhe nuk rreshti, sepse përveç dy poemave që përmenda më lart shkroi poezitë “Ballada e Reshit Çollakut” më tej “Ballada e Muharrem Çollakut”. Lasgushi i kishte miq Çollakët dhe prandaj shkruante për ta Heroin e Popullit Reshit Çollaku, që u vra në Betejën e Pojskës dhe Muharrem Çollakun, i cili në vitin 1941 ka dhënë mësim në Gjilan.
Lasgushi pas vitit 1944 thuajse tërë kohën përktheu mrekullisht nga letërsia botërore, nuk do të bëj këtu analizë të shqipërimeve të tij, veç mund të them nga pak krahasime që kam bërë për shembull me poezitë e poetit skocez Robert Bërns, ato tingëllojnë shumë më bukur në shqipen e Lasgushit se sa në origjinal për shembull poezitë “Meri Morison” dhe “Findlej”. Ashtu i përkushtuar dhe për të mbijetuar iu vu punës së mundimshme të shqipërimit duke sjellë në gjuhën tonë poetë të mrekullueshëm si: Gëte; Hajne, Pushkin, Adam Mickieviç, Mihail Eminesku e shumë të tjerë.
Lasgushi për nga thellësia e mendimit, bukuria e vargut, përdorimi i rimave të ndryshme, fjalori që përdor, vendosja e fjalëve ngjeshur pas njëra tjetrës vërteton që është poet europian, me të cilin do të nderohej çdo komb i kontinentit tonë. Më ka rastisur që të jap një intervistë në Radio-Tirana dhe të bëj krahasim midis Lasgushit dhe poetit rus Sergej Esenin, meqë kam përkthyer një monografi të jetës së tij. Kam theksuar se Lasgushi i përket një kombi të vogël, ndërsa Esenini një kombi të madh. Poezia e Eseninit është e thjeshtë e kapshme prej të gjithëve, sepse është e mbështetur vetëm mbi këngët dhe baladat ruse, Esenini përveç shkollës fillore pati ndjekur vetëm një seminar fetar, pra një person me arsim të cunguar gjysmak, ndërsa Lasgushi studioi shtatëmbëdhjetë vite nëpër universitetet e Europës duke mbrojtur tri doktorata, ai zotëronte gjuhët më kryesore të Europës dhe njihte thuaj të gjitha filozofitë deri në ato indiane. Siç më ka treguar ai donte të mbronte edhe sanskritishten. Për Lasgushin ka vetëm një keqardhje se poezia e tij vështirë të përkthehet në gjuhët e huaja, kjo ndodh për shkak të mendimit të thellë filozofik që ajo mbart, fjalorit shumë të zgjedhur si edhe ngjeshjes së fjalëve njëra pas tjetrës. Më ka qëlluar që të shoh pak poezi të tijat të përkthyera në gjuhë të huaja, kështu për shembull në frëngjisht vargjet: “Fryn veriu në Mal të Thatë, / Thotë vasha lele ngriva…/ tingëllojnë kështu: “Fryn era në mal dhe vajza ka ftohtë”, ndërsa poezia himn: “Vdekja e Nositit” me vargjet madhështorë: “Me zjarr ju flas me zjarr, / Në gjirin tim kam hapur varr” etj. në italisht thuhet: “Con fuoco io parlo con fuoco…”
Pasi mbarova studimet dhe u emërova në një gjimnaz në Korçë, për Vitin e Ri, Lasgushi më dërgoi kartolinë urimi dhe në vend që të shkruante fjalë të rëndomta si: Gëzuar… shëndet.. suksese… e të tjera, ai më dërgoi këtë poezi me atë shkrimin e tij të përsosur:
E mora shoqezën përkrah
E mora shoqezën përkrah,
E matmë rrugën ca-nga-ca,
Sikur na ndillte larg diçka
Pa zuri dita perëndoj,
Pa zuri nata na mbuloj,
Pa zura shoqen t’a pushtoj.
Përse buçet, liqer i qet!
Liqer, ti ç’thua ndaj buçet!
Çfarë pe, liqer, mi zall të shkret?
E vëndin kur e sjell nërmënd;
Kur sjell nërmënd ah atë vënd,
As rroj, as vdes, po jam pa mënd.
Në ngjarjet e pranverës së vitit 1981, më së fundi në gazetën tonë “Zëri i Popullit” filluan të dalin artikuj kushtuar Kosovës. Lasgushi ndodhej në Pogradec, unë mirrja gazetën përditë dhe e lexonim të dy. Ai gjithnjë përsëriste fjalët: “Kosova është vullkan!” Mbaj mend se në njërën nga bisedat ai më tha: “Jugosllavia nuk mund të qëndrojë shtet ashtu siç është një shtet-mozaik, që ka brenda sllovenët, kroatët, maqedonasit, malazezët, shqiptarët…” Dhe sa shumë u çudita kur në fillim të viteve ’90-të Jugosllavia u shpërbë.
Më 10 janar 1991 në Pogradec u organizua mitingu për Liri dhe Demokraci aty mes brohorimave dhe duartrokitjeve të turmës së mbledhur për herë të parë e padetyruar u recitua poezia e Lasgushit: “Marshi i Djalërisë”
Urdhëroj i Madhi Zot;
Zu ndrin yll’ i Shqipërisë,
Ndrin e më s’përmbahet dot
Se që sot e jetë-plot
Po rreh zemr’ e Djalërisë.
Djalëri, lart për liri!
Lart për Zonjën Shqipëtare!
Yll në ball-e zjarr në gji,
Zjarr në gji për Shqipëri,
Digju! Zemra djaloshare
Lidhni besën për Atdhe,
Ju me gjak të Kastriotit!
Lidhni-e shpejt e bëni be
Be që vret posi rrufe
Para Kombit para Zotit!
Djalëri, heu! Yll i ri!
Djalëri, këng’ e shëndetit!
Për liri, për lumtëri,
Rrofsh e lumja Djalëri!
Rrofsh e qofsh sa val’ e detit.
Ndonëse kanë kaluar më se njëzet vjet qëkur Lasgushi ka ikur nga kjo jetë dhe ne e përkujtojmë, ndonëse ai nuk mundi dot të vinte kurrë në Kosovë, unë mendoj se për Lasgushin nuk mund të flasim në kohën e shkuar, por vetëm në kohën e tashme, sepse ai gjithnjë është i pranishëm midis nesh edhe këtu edhe në Kosovë, ai ndodhet këtu midis nesh “anëtarëve të poezisë”./mapo