Në këto ditë karantine, kur virusi Covid-19 është përhapur anembanë botës, qëndrimi brenda shtëpisë është mundësi e mirë për t’u rikthyer te leximi. Dhe kalimi i kohës duke lexuar libra është gjithmonë zgjedhje e mirë.
KultPlus-i vazhdon me rekomandimet për të gjithë juve që jeni të interesuar t’i rrekeni leximit dhe ta shfrytëzoni këtë kohë për t’i zgjeruar njohuritë tuaja.
Mihail Bulgakov, nga këndvështrimi i sotëm, është gjithsesi emri më i rëndësishëm i letërsisë ruse të kohës së tranzicionit nga shekulli XIX. I mrekullueshëm nëpërmjet hapësirës së ndjeshmërisë së re dhe avangardës, drejt sensibilitetit të lartë modernist e madje edhe postmodernist.
Edhe pse i shkolluar për mjek, Bulgakovi tërë jetën e tij është marrë me teatër, madje si shkrimtar, kritik, por edhe aktor dhe krijues i shfaqjeve. Drama e tij, “Ditët e Turbinëve”, e bërë në bazë të romanit “Garda e Bardhë”, ishte ndër më të suksesshmet, por edhe më përmbysëset të asaj kohe (ajo u kritikua nga Stalini personalisht).
Me konstruksion të brishte psikologjik, duke e ndjerë presionin e fuqishëm të realitetit të tillë, Bulgakovi kishte për qëllim të largohej nga Rusia, por Stalini nuk ia lejoi. Në vitet e fundit të jetës, në një vrull plot afsh, shkroi faqet brilante të kryeveprës së tij, romanit “Mjeshtri dhe Margarita”, por në prag të Luftës së Dytë Botërore, ai vdiq i dëshpëruar me pozicionin e vet.
“Mjeshtri dhe Margarita” në Bashkimin Sovjetik të periudhës staliniste mundi të shpërndahet në dorëshkrim në mënyrë klandestine në rrethin e ngushtë të miqve të Bulgakovit. Në format libër u botua vetëm njëzet e gjashtë vjet mbas vdekjes së tij.
Kjo kryevepër konsiderohet si një roman kompleks, e ndërlikuar dhe tronditëse. Përshkrimi alegorik deri në detaje i dramës njerëzore e zhvendos lexuesin mes dy botëve paralele. Pasi ka përjetuar emocione tronditëse ai e ka të vështirë që të bëjë dallimin mes asaj që është e gënjeshtërt dhe së vërtetës.
Ky trazim i ndjesive gjatë leximit nuk lë hapësirë për një zgjedhje vetjake, por e dikton lexuesin për t’i shkuar këtij “teatri” deri në faqen e fundit i shoqëruar me dilema të shumta dhe vështirësi që të bëjë zgjedhjen e duhur mes botës materiale dhe asaj ideale, mes jetës tokësore dhe shpresës për të ardhshmen, gëzimit të rilindjes apo hidhërimit mbas një jete të vështirë e pa shpresë.
Intrigë demoniake, perde të shumta tymi.., satirë therëse, kjo është gjuha e Bulgakovit i cili na bën të reflektojmë për njerëzit, rrezikun që paraqet ndikueshmëria e manipulatorëve dhe sharlatanëve në një grupim shoqëror të caktuar.
Ky libër e çon individin në një marrëdhënie trishtuese e pa perspektivë, e ku i duhet të luftojë për të ringjallur vetveten, përballë një bote të ndërtuar mbi pabesinë dhe dashurinë e humbur.
Një nga romanet më të mëdha të shekullit të XX – të. Nuk është botuar gjatë jetës së autorit. Mihail Bulgakov ka vdekur më 1940, i thyer nga realiteti i rëndë sovjetik, ndërsa ky roman monumental së pari u botua në dy numra të revistës moskovite “Bota e Re” më 1966 – 1967.
Rrëfimi për një dashuri, i përfshirë me skena jashtëzakonisht sugjestive të orëve të fundit të Jezuit nga Nazareti para prokuratorit romak të Judesë, Pons Pilatit, por edhe me paraqitjen ekzoterike të zotëri Volandit në Moskën e asaj kohe, shndërrohet në njërën nga historitë më ngacmuese për fatin njerëzor dhe rrugëve të shpëtimit.
Fragment nga libri
Kur mbaruan rrebeshet dhe erdhi vera e nxehtë, në vazo u shfaqën trëndafilat e shumëpritur që aq fort i pëlqenin ata të dy. I vetëquajturi mjeshtër shkruante me pasion romanin e vet, roman ky që përpiu madje edhe të panjohurën.
-Ç’është e drejta, kur e kur bëhesha edhe xheloz ndaj saj se më tepër i kushtonte vëmendje romanit sesa mua, – i tha Ivanit mysafiri i natës, i cili ia behu aty nga ballkoni i larë me dritën e hënës.
Duke gafruar flokët me gishtërinjtë thonjmprehtë, ajo lexonte e rilexonte faqet e shkruara, mandej qëndiste atë kapelen që ai tani e mbante në kokë. Hera – herës, me ndonjë leckë ajo fshihte pluhurin nga kopertinat e librave.
Ajo i premtonte famën, e nxiste në punë dhe e quante mjeshtër. Ajo priste padurimthi rreshtat e fundit të romanit që, siç i pat thënë ai, bënin fjalë për prokuratorin e pestë të Judesë dhe përsëriste, sikur këndonte, ato frazat që i kishin pëlqyer më tepër dhe ngulmonte se në atë roman ajo shihte jetën e saj.
Romani mbaroi së shkruari në muajin gusht, ia dhanë një daktilografeje të panjohur, e cila e shtypi në pesë kopje. Dhe, më në fund, erdhi koha të linim strehën e fshehtë dhe të dilnin në jetë. /KultPlus.com
