Monologu i aktores Marbjena Imeraj rikthehet në Romë

“E kam shkruar dhe rishkuar disa herë këtë tekst, duke ripërballuar faza të dhimbshme të jetës sime, nga dhuna që kam përjetuar që 7 vjeçe tek vetëvrasja e motrës sime. Dhe e kam rishkruar sërish kur vendosa ta sjellë në skenë, sepse tjetër gjë është ta shkruash dhe tjetër gjë ta rrëfesh, ashtu si tjetër gjë është të interpretosh një personazh dhe tjetër gjë të vësh në skenë jetën tënde”.

Kështu është shprehur aktorja shqiptare Marbjena Imeraj për median italiane Il Mesaggero. Monologu i saj “Shqipëri-Itali vetë ikje” shfaqet në Romë këtë 7 gusht.

Marbjena është një aktore italo-shqiptare e birësimit roman. Ajo lindi në Shkodër.

Është e katërta nga gjashtë vajzat e lindura nga një baba kolonel ushtrie dhe një nënë ekonomiste dhe, që kur ishte e vogël, ajo gjithmonë ka ëndërruar të ishte aktore. Endrrën e saj megjithatë, Marbjena duhej ta linte mënjanë për një kohë të gjatë për shkak të diçkaje shumë më të madhe se ajo.

Në moshën vetëm dhjetë vjeç po përjetonte luftën civile të shkaktuar nga rënia e regjimit komunist. Familja e saj i përkiste klasës më të lartë të shoqërisë dhe papritmas nuk zotëron më asgjë.

Një rritje e shënuar nga shumë vështirësi dhe momente dramatike të tilla si dhuna e pësuar në moshën shtatë vjeç.

Gjatë adoleshencës së saj ajo humbi shoqen e saj më të mirë vetëm për të zbuluar se ishte detyruar të prostituonte në Itali. Menjëherë pas kësaj dhe një luftë civile.

“Të bëhej aktore” ishte ëndrra që e mban gjallë dhe që do ta çonte në Itali, ku ajo do të zbulojë se ai vend i ëndërruar dhe shumë i dëshiruar nuk është aq mirëpritës për ata që vijnë nga një vend si saji.

Zbarkon në Abruzzo dhe është e gatshme të ndërtojë një jetë për veten e saj, por paragjykimet, racizmi dhe diskriminimi e pengojnë rrugën e saj, por nuk e qetësojnë forcën e saj të shpirtit, gjithashtu e prekur thellësisht nga humbja e një motre që bëri vetëvrasje në Shqipëri.

Megjithë traumën që nuk do ta kapërcejë kurrë, Marbjena përpiqet të ecë përpara dhe më në fund arrin në Romë, ku fillon studimet për aktrim dhe i jep formë ëndrrës së saj, e cila, pak nga pak, bëhet realitet.

Dhe jeta nuk do të rresht së e habituri edhe në atë moment, kur dashuria për një grua do ta befasojë. / KultPlus.com

“Kot asht m’u krenue me emnin tim, derisa jeni ba pikë e pesë si zogjt e qyqes”


Nga Bajram Mjeku

Gjergj Kastrioti
monolog

Kam me dalë nga gzhoja e bronztë
nji natë të ftoht’ kur as hana nxenë
zap kam me i ba djemtë e Arbnit
katër vilajetet me i shti nën stemë.

N’Fushë t’Kosovës me ju rreshtue
në eskadrone të luftës, në vijë t’parë
Garda e Arbnit ka veç nji shpirt, ka veç
nji kryekomandant, tjerët ushtarë.

Kot asht m’u krenue me emnin tim
derisa n’toka të Arbnit luhet bixhoz
jeni ba pikë e pesë si zogjt e qyqes
në t’gjitha vilajetet jeni mbyllë n’kafaz.

Pa le dielli hingëllima e hamshorit
Gjumin e randë beft’ ka me ua nxjerrë
Pesëqind vjet ishin dimna të gjatë
N’terr të Topkapisë truni ynë ka fjetë.

Në Kosovë, n’djepin e shqiptarisë
vojvodët e heshtun ende janë n’pritë
nën sjetull me kryet e Car Lazarit
natën pa hanë me vrap kanë me ikë.

Kur jeni ngushtë m’thirrni Gjergj
Kur lëvdoheni m’thirrni Skënderbe
Me dy ftyra toka e Arbnit s’mbrohet
Jetohet dhe vdiset për Atme e Fé. / KultPlus.com

Bajram Mjeku