Joseph Bologne, i njohur gjithashtu si Chevalier de Saint-Georges, nuk është ende një emër mjaft i njohur.
Figura historike afro-karaibe e shekullit të 18-të njihet më së miri si kompozitor, i quajtur ndonjëherë “Mozarti i Zi” për veprat e tij të ndritshme, virtuoze dhe talentin e pashoq në violinë. Ai ishte gjithashtu djali i një gruaje të skllavëruar, një burrë famëkeq zonjash, një dirigjent që thyente kufijtë dhe një i besuar e ngushtë e Marie Antoinette.
Tani, më shumë se 200 vjet pas vdekjes së tij, historia e jashtëzakonshme e Bolonjës po arrin më në fund audiencën kryesore përmes “Chevalier”, një film i bazuar në jetën e tij. Për më tepër, veprat e tij po pastrohen dhe po përkrahen nga disa prej figurave më me ndikim të muzikës klasike.
Për dashamirët e historisë dhe muzikës, ose ata që thjesht vlerësojnë një fije të mirë, kjo rilindje e vogël është një shije e frutave magjepsëse që lindin kur ne përpiqemi të mbajmë të gjalla historitë e artistëve të ndryshëm, të pakuptueshëm.
Chevalier pati një jetë dhe një trashëgimi të shkëlqyer
Kompozitori i parë me ngjyra që ka arritur një rëndësi në skenën klasike evropiane. Ai lindi në Karaibe në 1745 nga një grua e zezë e skllavëruar dhe një pronare plantacioni francez të bardhë. Babai i tij e çoi në Francë si djalë i vogël, ku mësoi artin e shpatës dhe violinave, dy aftësi që bëjnë jetën e tyre.
Bolonja ishte një njeri i parë dhe të kundërtave: Ai ishte dirigjenti i parë me ngjyrën e orkestrës së njohur të Parisit Le Concert Olympique , dhe ndër të parët me ngjyrën që drejtoi një regjiment në ushtrinë franceze . Sharmi dhe aftësitë e tij me shpatën e bëjnë atë të popullarizuar shoqërisht dhe romantikisht, por ai ishte ende i pushtuar nga racizmi. Skllavëria ishte e ligjshme në Francë deri në vitin 1794 dhe “Le Code Noir”, një dekret që rregullonte çdo pjesë të jetës së një skllavi, gjithashtu shkaktoi diskriminimin e njerëzve të lirë me ngjyrë.
Megjithatë, lindja e Bolonjës me një baba fisnik e mbrojti atë nga disa – por jo të gjithë – nga ky paragjykim. Ai kishte miq të gjithë, duke mbajtur një vend si muzikant në oborrin e Marie Antoin dhe duke fituar admirimin e presidentit amerikan John Adams, i cili dikur e quajti atë “njeriu më i kompletuar në Evropë”.
Megjithatë, historia i kujton më mirë bashkëkohësit e tij të bardhë.
“Chevalier u quajtespe i Zi tha ‘Mozarti’,” tha Bill Barclay, atëherë drejtor i muzikës në Sha’s Globe, në vitin 2019 . “Në shumë raste duhet të jetë me të vërtetë Mozart ai që duhet të quhet ‘Kvalieri i Bardhë’.
Barclay zhvilloi një produksion muzikor rreth jetës së Bolonjës që u shfaq premierë në Tanglewood në Lenox, Massachusetts në vitin 2019. Është një nga disa përpjekjet e fundit për të treguar historinë e Bolonjës për një audiencë më të gjerë. “Chevalier”, një film i ri i publikuar të premten, e sjell Bolonjën në ekranin e madh, me gjithë magjepsjen dhe dramën pa frymë të një pjese të periudhës premierë.
Kelvin Harrison Jr., i cili luan Bologne në film, tha se ishte emocionuese të shihje se si kjo figurë “e shpejtë, e mprehtë, qesharake dhe e lezetshme” u përkthye kaq lehtë në kohët moderne.
“Ai nuk kërkoi falje 100% të rasteve”, tha Harrison për ABC7 Los Angeles “Ai ishte si Michael Jackson i momentit. Ishte argëtuese të kronikash atë nga vitet 1700 dhe të zbuloje se sa bashkëkohore ishte për ne tani në një farë mënyre.”
Muzikantët e sotëm i japin Chevalier një rrugë të re drejt pavdekësisë
Ndërsa filmi dhe portretizimi i Harrison-it, e sjellin Bolonjën në jetë në një mënyrë të re, shumë punë po bëhet gjithashtu nga gjigantët e muzikës klasike për t’u siguruar që trashëgimia e kompozitorit të vazhdojë.
Muzika, në fund të fundit, është aspekti më i qëndrueshëm i jetës së Bolonjës. Dhe ka një alkimi të veçantë për interpretimin e muzikës që gjallëron një jetë në një mënyrë që asnjë film nuk mund ta kishte. Me tërheqjen e një harku, e tashmja arrin në të kaluarën, duke sjellë me vete jo vetëm artin, por gëzimet, hidhërimet, sfidat dhe triumfet e artistit.
Anne-Sophie Mutter , një violiniste gjermane me famë botërore, e di llojin e magjisë që mund të krijojnë këto momente.
“Muzika është një mënyrë për të jetuar në një univers paralel pa dëmtime cerebrale,” tha ajo në një intervistë telefonike në shkurt, me një përzierje praktike dhe ezoterizmi.
Mutter përdor reputacionin e saj si një nga violinistët më të famshëm të gjallë për të zgjeruar aksesin e muzikës klasike dhe për të mbrojtur zgjedhjet më të ndryshme muzikore brenda zhanrit.
Në fillim të këtij viti, Mutter dhe ansambli i saj i muzikantëve të rinj, Mutter’s Virtuosi , filluan një turne të kufizuar ndërkombëtar duke vënë në qendër të vëmendjes, midis veprave të tjera, edhe “Koncertin e violines në Major” të gjallë të Bolonjës.
Të mësosh një pjesë të re muzikore është një përpjekje intime dhe ndërsa Mutter u njoh me punën e Bolonjës, ajo njohu pjesë të jetës së tij në kompozimet e tij.
“Jam shumë e kënaqur që ai po vjen më shumë në qendër të vëmendjes,” tha ajo. “Shkrimi i tij ishte tepër shpikës dhe modern për kohën. Ai ishte një atlet i shkëlqyer dhe këtë mund ta dalloni në muzikën e tij.”
“Me repertorin, është si vera,” vazhdoi ajo. “Marrëdhënia juaj me një pjesë ka shumë shtresa. Ndërsa lëvizni nëpër shtresa, shihni më qartë dhe ai zhytet në sistemin tuaj. Dhe pastaj ju çliroheni në mënyrë të shëndetshme nga nevojat teknike të pjesës. Kjo është kur ju bëni muzikë.”
Bologne dhe Mutter janë dy artistë të ndarë nga shekuj, rrethana dhe shumë më tepër. Por kur Mutter dhe ansambli i saj performojnë veprat e Bolonjës, vargu midis dy botëve të tyre tërhiqet, duke vezulluar me qartësi mahnitëse.
Artistët klasikë të zinjë po e kthejnë në muzikë dhimbjen e Masakrës së Garës në Tulsa
Në muzikën klasike, këto mundësi magjike për të sjellë në mendje të kaluarën janë rezervuar në masë të madhe për burrat e bardhë. Kjo po ndryshon ngadalë, ndërsa më shumë artistë dhe ansamble programojnë vepra moderne dhe historike të kompozitorëve dhe kompozitorëve femra me ngjyra.
“Mjerisht, dikush do të mendonte se sektori kulturor vlerëson vërtet talentin, por kjo nuk është e vërtetë,” tha Mutter. “E shohim në përzgjedhjen e repertorit që e ka bërë kanunin e pjesëve të famshme. Vërtet duhet të shikojmë shumë më afër dhe me shumë pasion cilësinë e punës. Ka shumë për të zbuluar.”
Dëshira për të zgjeruar vlerësimin e muzikës klasike nuk bazohet në një kuptim të paqartë të diversitetit. Është një rrugë drejt pavdekësisë për artistët e së shkuarës dhe frymëzim për artistët e së ardhmes. Në dëgjimin tonë, na jepet mundësia të zgjedhim atë që ia vlen të kujtohet, idetë e të cilave janë ende kuptimplote dhe historitë e të cilave ia vlen të mbahen gjallë.
Në ekran dhe në skenë, trashëgimia e Joseph Bologne tregon se kurrë nuk është vonë për një ringjallje./cnn/KultPlus.com
