Poezi nga Ndriçim Ademaj
Flej e dashtuna jeme
e çohu pa mue…
T’kam pa tinëz
tuj ba dashni me mungesën teme
si nji dashnore e hazdisun
t’kam pa e kam lotue,
e kam pa vetminë tande shtri n’vendin tem
si nji dashnor i ri
flej e dashtuna jeme,
un’ sonte nuk vij…
Harroi krejt sonte,
hijen teme dembele tuj u endë nëpër shpi,
flokët e mia t’fjetuna n’gjoksin tand
si rrugë t’shtrume gjethesh
që ke dashtë me i ecë pa mue,
rrno e dashtuna jeme,
rrno për me m’harrue…/KultPlus.com
Nga Ndriçim M. Ademaj
7 franga e 30 centë. Kaq më paskan mbetur deri në fund të javës. I numërova edhe një herë. As edhe një cent më shumë. Hapa një kanaçe dhe fillova ta pi ngadalë. Një copë sallam bajat e ha ngadalë, duke kruajtur dhëmbët. Dua të jem mi. Ose mizë, që të ngopem me një copë të vogël sallami. Më mirë të mos kesh të dashur sesa të jesh i varfër. Më mirë të jesh i varfër, se të kesh një grua në shtëpi. Pse dreqin ka keq e më keq? “Ka keq e më keq” është shpikje e fukarenjve. Të pasurit e thonë për të tallur bythën me ata që s’mund ta ngijnë kurrë barkun si duhet. E piva edhe pikën e fundit që kishte ngelur dhe shkova në nevojtore. Sa herë shkoj në nevojtore e shikoj mikun tim kokulur. Më duket sikur nuk më flet. Sikur më ka marrë inat prej kohësh. E shikoj, e mundohem t’ia qëlloj bash në vrimë. Ndoshta krejt njerëzit mundohen t’ia qëllojnë bash në vrimë. Presidenti i Amerikës, mbasi ka futur një botë të tërë në luftë dhe ka dhënë një grusht medaljesh nderi, mundohet t’ia qëllojë në vrimë. Diktatorët ndoshta mundoheshin t’ia qëllonin edhe ata. Kushedi sa njerëz janë vrarë me urdhër të një diktatori të dëshpëruar që nuk ia ka qëlluar bash në vrimë.
Tërë jetën time jam munduar dhe gjithmonë kam dalë huq. Më së shumti kam dalë huq me femrat. Sa herë kam qenë me një femër për herë të parë, kam ndezur një cigare dhe kam filluar të mendoj se si mund të iki prej saj. Duhej të kishte gjithmonë një mënyrë. Një derë për të dalë. Edhe shtëpia më e bukur në botë e ka një derë për t’ia mbathur që andej. Madje edhe parajsa. Kur shihja derën, vija kokën në prehrin e saj dhe më zinte gjumi. E prapë se prapë nuk i kam kuptuar kurrë femrat. E jeta do të ishte shumë më e thjeshtë po të hiqja dorë nga dëshira për t’i kuptuar.
Henri e ka në terezi. “Gjërat janë të ndara në jetë, djalosh: birra e ftohtë, femra e nxehtë. Fundi i muhabetit!” – thoshte ai plak grindavec.
Në frigorifer kishte mbetur edhe një kanaçe e shtrembër.
E piva me një frymë dhe shkova ta pshurrja. Kësaj here, bash në vrimë…
(nga “Pa heronj, pa bujë”)
Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.
Flej e dashtuna jeme
e çohu pa mue…
T’kam pa tinëz
tuj ba dashni me mungesën teme
si nji dashnore e hazdisun
t’kam pa e kam lotue,
e kam pa vetminë tande shtri n’vendin tem
si nji dashnor i ri
flej e dashtuna jeme,
un’ sonte nuk vij…
Harroi krejt sonte,
hijen teme dembele tuj u endë nëpër shpi,
flokët e mia t’fjetuna n’gjoksin tand
si rrugë t’shtrume gjethesh
që ke dashtë me i ecë pa mue,
rrno e dashtuna jeme,
rrno për me m’harrue…
Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.
Eja, të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë
tek rrudha jote e fundit…
Mjaft ke pritur trenat
që nuk kaluan kurrë nga shtëpia e vjetër
ngritur mbi fotografitë tua të fëmijërisë,
para shtëpisë nuk ka më as binarë
njerëzit tanë i kanë vjedhur, i kanë shitur për hekur…
Është fillimi i muajit
dhe nuk më bëhet vonë për nesër,
në të s’ëmës borxhet që na e zinin frymën
në fund të secilit muaj…
Ti nuk shkove në luftë
e unë mendoja se i frigoheshe vdekjes,
shumë nga ata nuk u kthyen më kurrë,
disa nuk e zunë më kurrë luftën në gojë,
të tjerët na e gërditën luftën,
më mirë që nuk shkove, plaku im,
ti ishe një fëmijë i vrarë në trupin e një burri
që mbështolli me krahët e tij gjithë fjalët e botës…
Kjo ështe një letër për ty
që s’po i shihet fundi, si lisave të prerë në mjegull
klithmë e pafundme
si gjithçka që kam nisur në jetë
dhe s’e kam çuar deri në fund,
edhe unë do të doja të isha doktor, më beso
por ja që jam i sëmurë
dhe ti këtë nuk do ta dish kurrë…
Nuk mbaj mend përqafimin tënd të parë,
vrapin tonë të parë,
as herën e parë kur t’i kam lagur farmerkat
shuplakën e parë, jo se jo
krejt çka më kujtohet janë sytë e tu fëmijërorë
që fshiheshin mbas vetullave të trasha
të një burri,
sytë e mbushur që iknin skutave të dhomës,
shikime që kacavirren për murin e shtrembër të shtëpisë
si fotografi të varura keq…
Eja, plaku im,
të bëjmë një copë udhë
nga vaji im i parë
tek dënesa jote e fundit…
Ty po të lënë sytë
dhe unë nuk të dukem më si njeri
që nuk bën për asgjë,
gjithë fjalët e rënda, nxjerrë pa dashur
ti m’i ke blerë shtrenjtë
me monedhat e fundit
të rrogës tënde të vogël…
Edhe po të takohemi një mijë herë
në korridoret e kësaj bote të rreme
ti kurrë s’do të jesh fëmijë në sytë e tu
e unë kurrë s’do të jem burrë në sytë e mi…
Eja i dashuri im,
të bëjmë një copë udhë
nga rrudha ime e parë tek rrudha jote e fundit,
nëna do të jetë duke na pritur
me kokën mbështetur në kolltukun e vjetër
dhe ne të dy do të zihemi prapë
nëse gjella ka sa duhet kripë,
fytas do të shkojmë
në këto pak ditë që na kanë mbetur
pse kaq pak dallojmë nga njëri-tjetri…
Poezi e shkruar nga Ndriçim M. Ademaj.
Ruaje makiazhin
për një tjetër luftë,
Se mua më ke mundur tashmë…
Poezi e shkruar nga Ndriçim Ademaj.
Djelmosha,
Dashurohuni me vajza nga qytete të largëta…
Dashurohuni rrugëve që nuk do t’i shkelni më kurrë,
Dashurohuni në adresa që harrohen lehtë…
Më kujtohet takimi i parë,
Kur u ndalëm n’mes të rrugës e u puthëm si të marrë
makina të ngutura na fërshëllenin
shoferët na shanin nënën
por për ne kjo ish veç festë…
Djelmosha,
dashurohuni me femra që s’kanë lexuar asnjë libër,
për të cilat asnjë libër nuk është shkruar…
Nuk e harroj letrën e saj të parë
e kishte filluar mallshëm, me “I dashur burrë”
pastaj u ndamë nja katër herë
dhe nuk më shkroi më kurrë…
Dashurohuni teatrove ku perdet bien vetëm një herë
kafeneve të largëta
ku kamerierët s’do të presin
që në krahun tuaj të djathtë të jetë ajo
flokëlëshuar
si vdekja e ëmbël, e ngadaltë…
Dashurohuni, djelmosha
se të shtunat një ditë s’do t’ju thonë më asgjë,
nuk do t’vraponi mbas autobusëve të fundit
si të çmendur
për të shkuar në kryeqytetin e afërt
tek vajza që ju pret ulur me kapelë në kokë,
një ditë nën kapelën e saj do të pikojë
shiu
i një dhjetori tjetër…
Mbaj mend gjithçka,
edhe ato që dukej se i kisha harruar
me kthehen herë pas here si letra dërguar askund,
dashuria një ditë shkon,
por malli t’i ha ditët një nga një
si krimbi kokën e krevatit të zjarrtë
ku do t’shkrryheni të vetmuar
me ndonjë femër tjetër…
Djelmosha,
bëni çka të bëni,
dashurohuni me vajza nga qytete të largëta…
Poezi nga Ndriçim Ademaj.
Një nga një po ikin njerëzit e mi
Me autobusin e orës shtatë…
Sonte paska ikë edhe Hajra,
Kafexhiu i buzëqeshur i Rrugës së Farkëtarëve
Që në hungarisht dijë vetëm t’ia shajë nënën
Këtij vendi të poshtër…
Njerëzit po shkojnë
E ky qytet i ngjan një fushë korbash të uritur
Që s’kanë kokën e kujt ta hanë…
Jeta jonë po ikën ditë për ditë
Me autobusin e orës shtatë,
Unë endem rrugëve me një biletë në dorë
Dhe një brisk rroje në xhep…
Edhe kjo natë boshe ka marrë udhë,
Nesër mund të jetë një ditë e mirë
Për t’i rënë vetes
Ose qeverisë
E atëherë vnerin e njerëzve të mijë
As Danubi s’do të mund ta lajë…
Poezi nga libri “Këngë nga Rruga e Farkëtarëve”.
Ndriçim Ademaj këtë të premte do të interpretoj poezitë e tij në një mbrëmje poetike brenda hapësirave të Kafe Muzeumit “Komiteti” duke filluar nga ora 19:00 , shkruan KultPlus.
Në këtë mbrëmje Ndriçimi do të sjellë disa nga krijimet e tij më të dashura ndërsa do të mirëpres të gjithë ata që e duan poezinë dhe vargjet e tij.
Kafe Muzeumi “Komiteti” i cili edhe e organizon këtë mbrëmje në paralajmërimin e kësaj ngjarje ka shkruar se ndonëse jemi në kohën e “followers” dhe “friendsave” dixhital kjo mbrëmje do të mbahet për të gjithë ata që duan dhe jo për ata që ndjekin. Përveç të tjerash atmosfera do të shoqërohet edhe nga një performancë muzikore me kitare në sfond./ KultPlus.com
