Poezi nga Sibel Halimi
Rrobat e verës
i kthehen sirtarëve
valixheve pluhur – dheut të thërrmuar
që mund t`ia lëmë një emër
Nuk rritemi më
vjeshta kujton
jetën palë-palë të fjetur qetësisht
n`fytyrën e natyrës që bie në gjumë
Mikja ime më thotë
‘po plakemi
e po i sorollatemi vetes
rreth e qark’
N`vjeshtë
për çudi ndjej një mall për veten
sikur ta takoja për herë të parë / KultPlus.com
