Posta e Kosovës ka lëshuar në qarkullim pullën postare në nderë të Nobelistes së Paqes, humanistes shqiptare, Shën Nënë Terezën, në 26 vjetorin e vdekjes dhe në 7 vjetorin e shenjtërimit të saj, e cila ishte shembull i jashtëzakonshëm i përkujdesjes dhe dashurisë pa kushte ndaj njerëzve të vuajtur nëpër botë, shkruan KultPlus.
Emri i Nënë Terezës i bënë nder shumë institucioneve, shesheve e rrugëve të ndryshme nëpër botë, ndërsa imazhi i saj shndritë i përjetësuar edhe në pulla postare të dedikuar nga Posta e Kosovës, Posta Shqiptare, Posta e Organizatës së Kombeve të Bashkuara, Posta e SHBA-së.
Posta e Kosovës është krenare që me pullën postare “Shenjtërimi i Nënës Terezë” të Filatelisë së saj, është zgjedhur pulla më e bukur postare në botë, e tematikës religjioze, nga organizata International Philatelic Prize”Saint Gabriel” në Verona të Italisë në vitin 2017. /KultPlus.com
Mjafton t’i kujtosh emrin dhe njerëzit nga e gjithë bota do të dinë saktësisht se për kë po flasim. Çfarë ishte kaq e jashtëzakonshme në lidhje me këtë “shenjtore të lagjeve të varfra?”. E njëjta grua që kaloi pjesën më të madhe të ditës së saj, duke pastruar plagët e “më të varfërve të të varfërve” shihet gjithashtu në foto të panumërta me koka shtetesh. Pas vdekjes së saj, kur u mblodhën letrat dhe letërkëmbimet private, shumë u tronditën kur mësuan për betejën e saj me errësirën shpirtërore. Si mund nderohet dikush si një shenjtor e të mos e ndiejë praninë e Zotit për një periudhë të gjatë të jetës? Nënë Tereza duket se i ka parashikuar këto pyetje: “Nëse ndonjëherë bëhem shenjtore – me siguri do të jem një nga “errësira”. Unë vazhdimisht do të mungoj nga Parajsa – për të ndezur dritën e atyre që janë në errësirë në tokë”
Nënë Tereza, të cilën shumica e njohin si “Shenjtorja e Kalkutës”, ikona e dhembshurisë për më të varfërit e të varfërve dhe një nga udhëheqësit më të mëdhenj shpirtërorë në historinë moderne vdiq në 1997. Ajo u shpall shenjtërore nga Kisha Katolike Romake në 2003.
Si sot 109 vite më parë lindi në Shkup nga prindër shqiptarë, Nikollë dhe Drane Bojaxhiu, Nënë Tereza, fëmija i vogël i familjes. Babai i vdiq kur ishte 8-vjeç, më pas jeta për të u bë më e vështirë. Ishte e besimit katolik dhe që e vogël merrte pjesë në meshat fetare. Në moshën 18-vjeçare shkoi në Londër dhe hyri në Institutin “Motrat e Loretos”, ku mori emrin Mari Tereza. Aty jetoi për 20 vjet duke punuar si mësuese.
Anjezë Gonxhe Bojaxhiu u bë qytetarja e botës, e popujve, feve dhe e qytetërimeve. Ajo hyri në zemrën e njerëzve, sepse më parë u kishte bërë vend atyre në prehrin e përkujdesjes. Ajo besoi te mëshira, bujaria dhe dashuria, sepse në themel të veprës së kësaj bamirëseje qëndron kjo trini. Sepse gjithçka që duhet për të ndryshuar jetën e të sëmurëve, të braktisurve, të përvuajturve, të nëpërkëmburve, të rrënuarve, është t’i gjendesh pranë. Ata janë kaq shumë dhe kanë nevojë kaq pak… dashuri, përkujdesje, besim.
Në vitin 1946 shkoi në Indi, ku qëndroi deri në fund të jetës së saj. Aty themeloi misionin e saj të ri dhe gjatë gjithë jetës u shërbeu të varfërve dhe të sëmurëve të rrugës, për të cilët kujdesej me përkushtim. Nënë Tereza hapi shtëpi misionare në të gjithë planetin, gjithashtu edhe në vendet komuniste para viteve 1990.
Tereza ishte nënë kujdestare e 8000 fëmijëve në 60 shtete, ishte nënë që mjekonte 960.000 të sëmurë në 213 dispanseri, ishte e vetmja në botë që trajtonte 47.000 viktima të lebrozës në 54 klinika, kujdesej për 3400 pleq të braktisur e të lënë rrugëve në 20 shtëpi pleqsh, kishte birësuar 160 fëmijë ilegjitimë binjakë. Këto janë shifra të viteve 1980.
Shtëpinë e Nënë Terezës e kanë vizituar personalitete, si mbretëresha e Britanisë, ish-presidentët e Shteteve të Bashkuara Xhorxh Bush, Xhimi Karter etj. Në titujt që i janë dhënë Nënë Terezës përmendim: “Pamada Shir”, “Gjoni XXIII” për Paqe, të cilën ia dorëzoi personalisht Papa Pali VI, “Samaritani i mirë” në Boston, “Shpërblimi Ndërkombëtar” nga Xhon Kenedi në Uashington, “Nëna e të gjithë nënave” Balzani, “Medaljen e Lirisë” shpërblimi më i lartë amerikan nga Ronald Regan, “Medaljen e paqes” shpërblimi më i lartë i Rusisë etj. Në çastin e marrjes së çmimit “NOBEL” më 1979, kur një nga klerikët pjesëmarrës në sallë e pyeti Nënë Terezën se nga ishte, ajo deklaroi: “Kam lindur në Shkup, jam shkolluar në Londër, jetoj në Kalkuta dhe punoj për gjithë njerëzit e varfër në botë. Atdheu im është një vend i vogël me emrin Shqipëri”. Kur morri çmimin “Nobel”, amerikanët i ofruan nënshtetësinë amerikane dhe pasaportën, por ajo nuk e pranoi.
Nënë Tereza fliste rrjedhshëm pesë gjuhë: anglisht, gjuhën indiane, bengale, shqipen dhe serbishten./konica.al/KultPlus.com
Mësimet e Nënë Terezës për dashurinë, ‘Sekreti i Lumturisë’, gjen një nga thëniet më të bukura të saj: “Jeta jonë e varfërisë është po aq e nevojshme sa edhe vetë puna”, vetë në qiell shihet se sa shumë borxh u kemi të varfërve, për ndihmën e tyre ‘ ta duam Zotin më tepër për shkak të tyre’.
Pikërisht, përpjekja jonë për ta ndarë varfërinë me të varfrin, mundjen me të sëm.urin, për t’i shoqëruar njerëzit në dhim.bjen e tyre dhe për të mos i lënë vetëm, është diçka që të bën ta ndiesh Zotin më afër.
Kjo ndjenjë sipas Nënë Terezës, na bën të jemi hindus më të mirë, myslimanë apo katolikë më të mirë, çfarëdo që të jemi. Dhe si më të mirë mund të jemi më afër Zotit. Për të mos e lënë vetëm atë, sepse vetmia është varfëria më e madhe, duke iu përgjigjur thirrjes së të së.murit dhe të vobektit, të jetimit dhe të mjerit, në këtë rrugë mund edhe të gjesh zotin e gjithësisë. Me vepër përpiqet ta dëshmojë, e në qiell shihet më së miri se shumë gabojnë ato që hamendësojnë se Zotin e gjejnë vetëm në Tempull, në Kishë, në Sinagogë apo në Xhami.
Në të vërtetë, njeriu është tempull më vete, mbase tempulli më i përkryer dhe më i përsosur i cili në brendinë e vet mban imazhin e Zotit.
Prandaj, sikur ta ndihmosh nevojtarin, në të vërtetë, ti zotin tënd kënaq.
Sikur t’i kthesh buzëqeshjen jetimit, ti zotin e madhërishëm do të buzëqeshësh. Pas shumë vitesh, nga ditëlindja e Nënë Terezës, njeriu ka arritur të përshkojë distanca të mëdha, por pak përpjekje për të mbërrirë te zemra e vëllaut të tij. Arrin të pushtojë sferat qiellore, por pak ose aspak arrin të bëhet peshkatar i zemrave të njerëzve.
Ne shqiptarët të cilët pretendojmë të kemi më së tepërmi hise në famën e Nënë Terezës, duhet të kuptojmë se çelsi i famës së saj është në dashurinë e madhe për njeriun si të tillë.
Në vitin 1989 kur Nënën Tereza bëri vizitën e parë në Shqipëri, në një konferencë shtypi, bëri një pyetje koment, ku i tha: Ju vërtet folët për zotin, por ‘feja e shqiptarit është shqiptaria’.
Ndërsa Nënë Tereza iu përgjigj asaj: Atdheun do ta doni më shumë kur të doni më shumë njëri-tjetrin.
Më 24 nëntor 1983, në Rashtrapati Bhavan, Nju Delhi, Indi, mbretëresha Elizabeth II e Britanisë së Madhe ia prezentoi Anjezë Gonxhe Bojaxhiut alias Nënë Terezës (Shën Tereza e Kalkutës), simbolet e Urdhrit të Meritës. /albanianvintagephotography /KultPlus.com
5 Shtatorin shënon Ditën Ndërkombëtare të Bamirësisë, të shpallur si e tillë nga Organizata e Kombeve të Bashkuara, për nder të Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Terezë e cila vdiq më 05.09.1997, përcjell KultPlus.
Gjatë gjithë jetës së saj, Nëna Terezë kishte princip të jetës ndihmën e njerëzve në nevojë dhe atyre që janë të sëmurë.
Mirëpo, edhe pse arriti shumë dhe madje fitoi edhe çmimin Nobel për Paqe, nuk i harroi asnjëherë rrënjët e saja shqiptare.
Sot janë bërë 25 vjet nga dita kur ajo vdiq, derisa figura e Nënës Terezë nuk do të vdesë asnjëherë. /KultPlus.com
Më 10 dhjetor të vitit 1979, e Shenjta Nënë Tereza mori Çmimin Nobel për Paqe në Oslo të Norvegjisë. Ndërsa po dilte nga manifestimi solemn, pasi iu dorëzua Çmimi Nobel, në një foto portret të saj shkroi këto fjalë:
“Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqiptar. Shum luti Zotin që paqja e Tij të vijn në zemrat tona, në gjitha familjet tona, në gjithë botën. Lutnu shum për fukarat e mij dhe për mua dhe motrat e mija. Une lutem për juve”.
I ati i saj vdiq në mënyrë misterioze, kur ajo ishte vetëm 8 vjeçe. Disa mendonin se atë e vranë për qëllime politike, por ende sot nuk dihet arsyeja e vërtetë e vdekjes së tij. Gjithsesi, kjo ngjarje shërbeu për ta afruar më shumë Nënë Terezën me të ëmën, e cila ishte një e krishterë e devotshme që i mësoi vajzës së saj rëndësinë e bamirësisë. Aq i madh ishte ndikimi i së ëmës, saqë në moshën 12 vjeçare, Nënë Tereza vendosi t’i shërbente plotësisht besimit. Ajo, madje u përfshi edhe në një urdhër për t’u mësuar murgeshave të tjera mbi besimin e krishterë. U shndërrua kështu në një mësuese, duke i shërbyer këtij profesioni për 20 vite të jetës së saj.
Por jeta e saj ndryshoi rrënjësisht, kur ajo mori një “thirrje” prej Zotit, siç edhe vetë Nënë Tereza e ka quajtur, e cila e nxiti të linte mënjanë rolin e dishepullizueses për murgeshat e reja dhe të shkonte të jetonte në vendet më të varfëra në botë. Viti i parë në Kalkuta ishte tepër sfidues për të. Iu desh madje të lypte për ushqim, njësoj me njerëzit e atij vendi, të cilët jetonin në varfëri ekstreme. Edhe pse shpesh herë është shprehur se i kishte kaluar nëpër mendje të hiqte dorë nga diçka, sërish nuk e bëri, pasi ishte e vendosur të vazhdonte.
Reputacioni i saj filloi të rritej nga momenti, kur ajo filloi të hapte shtëpi strehimi për të pastrehët dhe për ata që ishin tepër në nevojë. Ajo madje shkoi në mes të natës t’i lutej biznesmenit më të fuqishëm në San Franciscos për ta kthyer një shtëpi të braktisur në një shtëpi banimi për të pastrehët. Kur ai i tha: “Këtë punë do ta shohim nesër në mëngjes”, Nënë Tereza u përgjigj: “Puna e Zotit nuk mund të presë deri nesër në mëngjes”.
Data e 17 tetorin e vitit 1979, na kujton ditën, kur Juria ndërkombëtare e Akademisë së Shkencave të Suedisë nderoi me Çmimin Nobel për paqen Shenjtën shqiptare, Ganxhe Bojaxhiu, Nënë Terezën.
Në motivacionin e ndarjes së Çmimit, komisioni i ngarkuar njoftoi se: ”Çmimi Nobel i Paqes ju dha Nënë Terezës së Kalkutës për angazhimin e saj ndaj më të varfërve ndër të varfër dhe për respektin dhe vlerësimin e dinjitetit të çdo njeriu. Përveç kësaj: Për punën e bërë në luftën kundër varfërisë dhe mjerimit, që përbën gjithashtu një kërcënim për paqen”.
Edhe pasi u nderua me çmimin “Nobel” për paqen, ajo refuzoi të realizohej banketi tradicional, në mënyrë që paratë e harxhuara për të, të përdoreshin për personat në nevojë. As sëmundjet si pneumonia, malarja, apo sëmundjet kardiake nuk e ndalën atë. Puna e Nënë Terezës vazhdoi në mënyrë të palodhur deri në vitin 1997, në të cilin ajo ndërroi jetë. Nga 13 murgesha, të cilat i mësonte mbi besimin, në shumë pak kohë ajo arriti t’i shërbente më shumë se 5000 njerëzve në mbi 130 vende të botës.
Ende në ditët e sotme, ajo njihet si një simbol i dashurisë dhe humanizmit. Ajo është një shembull se edhe roli i një drejtuesi, mund të bëhet me mirësjellje, humanizëm dhe dashuri.
Fjalimi i Nënë Terezës me rastin e marrjes së Çmimit Nobel:
“Sot, mjeti më i madh, shkatërruesi më i madh i paqes, është aborti. Ne që po qëndrojmë këtu, qëndrojmë sepse prindërit na kanë dashur.
Nuk do të ishim këtu, sikur prindërit të na abortonin.
Fëmijët tanë… ne i duam ata, por çfarë mund të thoni për miliona të tjerë? Shumë, shumë pak njerëz janë të shqetësuar për fëmijët e Indisë, për fëmijët e Afrikës, ku vdesin një numër i madh prej tyre, ndoshta nga uria, ushqimi i keq dhe kështu me radhë.
Por jo vetëm kaq! Me miliona po vdesin me dashje nga vullneti i nënave të tyre! Ky është shkatërruesi më i madh i paqes sot! Kur nëna vret fëmijën e saj, atëherë çfarë do të bëjë ajo me ty dhe mua kur nuk ka asgjë midis nesh? Pikërisht për këtë apeloj në Indi, apeloj kudo!
Le t’i sjellim fëmijët përsëri dhe ky vit të jetë viti i fëmijëve. Të reflektojmë: çfarë kemi bërë ne për fëmijët?
Në fillim të vitit, kudo ku m’u dha mundësia të flisja thashë: “Këtë vit le t’i bëjmë të gjithë fëmijët e lindur dhe të palindur të ndjejnë dashuri .
Dhe tani që jemi në fund të vitit, a e kemi bërë këtë?
Nuk besoj se jemi me të vërtetë punonjës socialë. Ndoshta bëjmë punë sociale në sy të njerëzve, por në të vërtetë jemi soditës në zemër të botës, pasi ne po e prekim trupin e Krishtit 24 orë në ditë. Jemi 24 orë në prezencën e Tij, unë, po kështu dhe ju.
Edhe ju duhet të përpiqeni ta sillni prezencën e Hyjit në familjen tuaj, pasi familja që lutet së bashku, qëndron së bashku!
Besoj se ne në familjen tonë nuk kemi nevojë për armë dhe bomba. Nuk kemi nevojë për të shkatërruar që të sjellim paqe, por mjafton të mblidhemi së bashku, të duam njëri-tjetrin e kështu sjellim paqen, gëzimin… Sjellim atë forcë në prezencën e njëri-tjetrit në shtëpi.
Vetëm kështu do të jemi në gjendje ta mposhtim forcën djallëzore që është në botë.
Ka kaq shumë vuajtje, kaq shumë urrejtje, kaq shumë varfëri dhe ne me lutjet tona, me sakrificat tona duhet ta fillojmë ndryshimin që në shtëpi. Dashuria fillon në shtëpi ku nuk ka rëndësi se sa shumë bëjmë, por sa shumë dashuri vendosim në veprimet që bëjmë.
Për Hyjin nuk ka rëndësi se sa shumë bëjmë, pasi Ai është infinit, por sa shumë dashuri vendosim në ato veprime. Sa shumë japim prej Tij në personin të cilit po i shërbejmë!
Dhe me këtë çmim që kam marrë si çmim paqeje, do të përpiqem ta bëj shtëpinë e shumë njerëzve që nuk kanë shtëpi, sepse besoj se dashuria fillon në shtëpi dhe, nëse krijojmë një shtëpi për të varfrit, besoj se gjithnjë e më shumë dashuri do të shpërndahet dhe do të jemi në gjendje të sjellim paqe nëse kuptojmë këtë gjë, do të jemi lajmi i mirë për të varfrit.
Të varfrit fillimisht në familjen tonë, në vendin tonë dhe në botën tonë. Në mënyrë që të jemi në gjendje ta bëjmë këtë, Motrat tona, jeta jonë duhet të jetë e ndërthurur me lutje. Ajo duhet të jetë e ndërthurur me Krishtin, në mënyrë që të kuptohet, që të ndjehet.
Për shkak se sot ka kaq shumë vuajtje, unë ndjej se pasioni i Krishtit po jetohet përsëri.
A jemi ne atje ta ndajmë atë pasion, ta ndajmë atë vuajtje me njerëzit?
Varfëria është në të gjithë botën, jo vetëm në vendet e varfra, sepse unë kam gjetur varfëri edhe në Perëndim, aty ku është ndoshta më vështirë të hiqet.
Kur marr nga rruga një person të uritur, i jap një pjatë me pilaf, një copë bukë, e ngop. Atij i heq urinë.
Por një person i lënë jashtë, që ndihet i padashur, i padëshiruar, i tmerruar, person që është përzënë nga shoqëria… ajo varfëri të vret kaq shumë dhe kaq fort, dhe kjo mua më duket më e vështirë.
Motrat tona po punojnë mes atyre njerëzve në Perëndim. Prandaj duhet të luteni për ne që të mund të jemi ai lajmi i mirë, pasi nuk mund ta bëjmë këtë pa ju. Ndërsa ju… Ju duhet ta bëni këtë këtu, në vendin tuaj. Ju duhet t’i njihni të varfrit.
Ndoshta njerëzit tanë këtu kanë të mira materiale, gjithçka, por besoj se nëse të gjithë hedhim një sy para shtëpive tona, sado të vështirë ta kemi ndonjëherë për t’i buzëqeshur njëri-tjetrit, duhet ta bëjmë dhe ajo buzëqeshje është fillimi i dashurisë.
Nuk kam për ta harruar asnjëherë atë që ka ndodhur disa kohë më parë, kur katërmbëdhjetë profesorë erdhën nga universitete të ndryshme të Shteteve të Bashkuara.
Ata erdhën në shtëpinë tonë dhe ne biseduam për dashurinë, dhembshurinë, pastaj njëri prej tyre më pyeti: “Më thoni, nënë, ju lutem na thoni diçka që ta mbajmë mend” dhe unë i thashë: “Buzëqeshini njëri-tjetrit dhe gjeni kohë për njëri-tjetrin në familjen tuaj.” Buzëqeshini njëri-tjetrit! Dhe pastaj njëri prej tyre më pyeti: A jeni e dashuruar? Dhe unë i thashë: “Po, dhe ndonjëherë më duket e vështirë t’i buzëqesh Jezusit, për shkak se ai ndonjëherë bëhet shumë kërkues.
Kjo është diçka e vërtetë dhe në atë vend ku vjen dashuria, kur dashuria është kërkuese, atëherë mund t’ia japim Atij me gëzim.
Besoj se duhet të jetojmë jetë të përsosur, pasi kemi Jezusin me vete dhe Ai na do ne.
Sikur vetëm të kujtonim se Hyji na do ne, dhe se ne kemi një mundësi për të dashur të tjerët ashtu siç Ai na do, nuk do të bënim gjëra të mëdha, por gjëra të vogla me dashuri të madhe.
Nëse bëheni një dritë që digjet për paqen në botë, atëherë me të vërtetë meritoni Çmimin Nobel për Paqen. Zoti ju bekoftë!”, kishte thënë Nënë Tereza./ KultPlus.com
Instituti i Trashëgimisë Shpirtërore e Kulturore të Shqiptarëve-Shkup (ITSHKSH), ka akuzuar ashpër Qytetin e Shkupit për siç theksojnë nga ky Institut “krimin e dytë mbi bredhin e Nënës Terezë”.
Nga Instituti thonë se në vend të revitalizimit të rrënjëve, rrënjët e drurit tashmë janë shkatërruar krejtësisht.
“Ende pa u tharë plagët e krimit të parë mbi bredhin e Nënës Terezë, Qyteti Shkupit, pa kurrfarë konsultimi paraprak, dhe përkundër kërkesave të njëpasnjëshme të ITSHKSH-së për një takim koordinues, vendosi që të kryej krimin e dytë mbi këtë bredh. Të udhëhequr nga një papërgjegjshmëri e plotë profesionale e etike, Qyteti i Shkupit përmes punonjësve të ndërmarrjeve komunale e ka shndërruar në një vend të vdekur hapësirën ku ishte i mbjellë bredhi i Nënës Tereze. Në vend se të bëhej revitalizimi i rrënjëve të këtij bredhi, punonjësit komunalë kanë hedhur tretje kimike në rrënjë dhe në hapësirën për rreth, duke e pamundësuar revitalizimin e tyre”, thuhet në reagimin e ITKSH-së.
ITSHKSH e dënon ashpër këtë krim të dytë mbi bredhin e Nënës Terezë dhe kërkon nga autoritetet e Qytetit të Shkupit të ndalin veprimet e tyre që shumë shpejt mund të kenë një epilog përgjegjësie në bazë të Ligjit që po përgatitet, e që parasheh masa adekuate ndaj gjithë atyre që e dëmtojnë trashëgiminë e Nënës Terezë. /KultPlus.com
E gjithë bota e shikoi me tmerr më 24 shkurtin ndërsa Rusia nisi një pushtim të “ri” të plotë ndaj Ukrainës. Që nga shpërthimi i pushtimit, luftimet e përgjakshme dhe sulmet ndaj civilëve kanë rezultuar në të paktën dhjetëra mijëra vdekje, zhvendosje të 12 milionë ukrainasve jashtë ose brenda vendit dhe të paktën 100 miliardë dollarë dëme në infrastrukturë. Dhe gati pesë muaj më vonë, nuk ka fund për konfliktin brutal.
Më 17 tetor të vitit 1979, Nënë Tereza kishte fituar çmimin “Nobel” për paqe, kurse me 19 tetor të vitit 2003 u shpall e bekuar nga Vatikani. /KultPlus.com
Më 3 maj Qendra “Nëna Terezë” e Kishës Katolike “Zoja e Shkodrës”, Federata Pan Shqiptare “Vatra” dhe Gazeta shqiptaro-amerikane “Illyria” organizojnë një simpozium me rastin e 25 vjetorit të ndarjes nga jeta të Shën Terezës.
Takimi organizohet në ora 18:00 (ora lokale) në sallën “Nëna Terezë” të Kishës Katolike Zoja e Shkodrës 151 West Ilarlsdale Avenue, ILurtsdale, NY.
Në simpozium do të të përshëndesë Don Pjeter Popaj ndërsa Don Lush Gjergji do të mbajë kumtesën “Shën Jeronimi Ilir dhe shqiptarët”. Folës të tjerë do të jenë: Ines Angeli Murzalu me “Shën Tereza dhe revolucioni i paqes”, Vehbi Bajrami, “Shqiptarët e Amerikës dhe Shën Tereza”, Tonin Mirakaj, “Takimi im i parë me Shën Terezën”, Elmi Berisha, “Energjia hyjnore e Shën Terezës dhe ndikimi i saj tek shqiptarët”, Marash Nucullaj “Ceremonia e varrimit të Shën Terezës dhe pjesëmarrja e shqiptarëve” dhe Anton Raja, “Kontributi i shqiptarëve të Amerikës për ndërtimin e Katedrales “Shën Tereza”.
Organizatorët ftojnë komunitetin të marrë pjesë. / KultPlus.com
Sot ka dalur nga shtypi libri i autorit Don Lush Gjergji, “I hold the Albanian people in my heart” Conversations with Mother Teresa” që është përkthim nga gjuha shqipe i librit “E kam në zemër popullin tim shqiptar”, përcjell KultPlus.
Në këtë libër përfshihen intervistat e vizitat e Nënës Terezë në Kosovë, e gjithashtu edhe vizitat e saja me shqiptarët në amerikë.
“Tani Shenjtëresha jonë Nënë Tereza përmes intervistave, fjalimeve dhe vizitave të saja në Kosovë, flet anglisht me gjithë botën”, thotë autori Don Gjergji.
Botimi është bërë me një bashkëpunim me Sh. B. “ILIRIA” New York City ndërsa përkthimi nga Avni Spahiu.
Librin mund ta gjeni nga e hëna, në Rezidencën e Ipeshkvisë në Prishtinë dhe në librarinë “Alphabet J&M” që gjendet nën shkallët e Katedrales, kurse shumë shpjet edhe në librarit e qytetit në Prishtinë. /KultPlus.com
Dita më e bukur? Sot. Pengesa më e madhe? Frika. Gjëja më e lehtë? Të gabosh. Gabimi më i madh? Të heqësh dorë. Rrënja e çdo të keqeje? Egoizmi. Mëndjeheqja më e mirë? Puna. Humbja më e madhe? Mospasja e kurajës. Profesionistët më të mirë? Fëmijët. Nevoja e parë? Komunikimi. Lumturia më e madhe? Të jesh i dobishëm për të tjerët. Misteri më i madh? Vdekja. E meta më e keqe? Të qenit pa humor. Personi më i rrezikshëm? Ai që gënjen. Ndjenja më e shëmtuar? Mëria. Dhurata më e bukur? Falja. Ajo më e paçmuara? Familja. Drejtimi më i mirë? Rruga e duhur. Sensacioni më i kënaqshëm? Paqja e brendshme. Pritja më e mirë? Buzëqeshja. Ilaçi më i mirë? Optimizmi. Kënaqësia më e madhe? Detyra e kryer. Forca më e madhe? Besimi. Personat më të nevojshëm? Shërbyesit e Zotit (priftërinjtë etj). Gjëja më e bukur në botë? Dashuria./KultPlus.com
Krijimi i punimeve duke u përqëndruar në elegancë, është pikërisht ajo që artisti, Visar Kryeziu, tenton të shfaq çdo herë kur krijon diçka të re.
Butësia e lëvizjes, bukuria dhe thjeshtësia janë pikërisht “finesat” kryesore në punimet e artistit, i cili filloi qysh në moshë të hershme të merrej me art.
Në një intervistë për KultPlus, Kryeziu ndau rrëfime nga jeta e tij personale dhe gjithashtu pjesë të ndryshme nga puna e tij artistike.
“Arti figurativ gjithmonë më ka pëlqyer, qysh kur isha nxënës i shkollës fillore. Ngase vizatoja bukur si nxënës, më kujtohet kur mësuesja e vizatimit si për shaka i thonte shokëve e shoqeve të klasës se, po ua marrë unë Visarin tek klasa ime ku jam kujdestare e klases dhe po ua jap juve një tjetër. Ndoshta kjo fjalë ka qenë një shkëndijë dhe vullnet më tepër që t’i përkushtohem artit edhe më shumë”, ka thënë Kryeziu në një intervistë për KultPlus.
Ai gjithashtu tregon se është një person që nuk flet shumë në jetën reale, por këtë gjë e bën përmes artit.
“Nuk jam një person që flas shumë dhe pikërisht arti më plotëson, në njëfar mënyre je në ishullin tënd ku rregullat i bën ashtu si dëshiron ti”.
Së fundmi, ai ka punuar një figurë të mbretit shqiptar, Gjergj Kastriotit.
“Këtë punim e bëra sepse ai ishte frymëzim për secilin shqiptar dhe për secilin hero pasardhës të tij. E ruajti kombin tonë”.
Vizatimet e tij të fundit janë punuar me vetëm një vijë, një formë e artit minimalist, fans i së cilës është edhe vetë artisti.
“Pse me një vijë? Sepse jetojmë në një kohë moderne dhe në këtë kohë njeriu modern nuk i do më luftrat, ngarkesat e panevojshme, urrejtjen por, dashurinë, elegancen, abstrakten, thjeshtësinë, fantazinë etj. Vizatimi i Skënderbeut me një vijë mendoj se i ka të gjitha këto. Në këtë lloj arti e veçanta është se niset nga ajo që „më pak është më shumë“ që do të thotë ne veprën e artistit lihet vetëm e domosdoshmja, duke e zhveshur nga te gjitha ngarkesat tjera të panevojshme”.
Tutje, Visari tregon se si ka dëshirë që figurat e portretet ndërkombëtare t’i paraqes edhe te fëmijët e tij në banesën ku ai jeton.
Së sa shumë e dashuron artin dhe në veçanti krijimin e veprave me vetëm një vijë e dëshmojnë edhe njohuritë e tij në këtë fushë.
“Zvogëlimi dhe thjeshtëzimi i koncepteve, saktësia në linjat dhe që hapsira është një plotësim i veprës. „Vija është një pikë që shkon për tu shëtitur“ ka thëne artisti i famshëm zviceran Paul Klee”.
Ai thotë se vizatimet me një vijë janë pëlqyer nga shumë miq të tij, të cilët e kanë pasur mundësinë t’i blejnë në uebfaqen e tij në rrjetet sociale.
Profesioni i tij është fotograf i pavarur, përmes së cilës edhe punon dhe vepron në shtetin e Zvicrës, konkretisht në Cyrih.
“Fotografinë e kam profesion. Ka qenë një premtim i pathënë ndaj prindërve të mi që të punoj në profesionin tim kudo që të jem. Mundi dhe sakrifica e tyre për të më shkolluar nuk ishte aspak e lehte e që nuk mundem dot ta harroj. Më vjen mirë që kemi një portal si Kultplus, e bëni një punë të shkëlqyer për artin dhe shumë të nevojshme për ne”, thotë ai në fund.
Disa prej portereteve që ai i ka punuar gjatë muajve të fundit, mund t’i shihni më poshtë. /KultPlus.com
Qeveria e Indisë ka refuzuar vazhdimin e licencës për organizatën bamirëse të themeluar nga Nënë Tereza, përmes së cilës i mundësohet marrja e fondeve të huaja.
Organizata, Misionarët e Bamirësisë, ka mijëra murgesha që mbikëqyrin projekte sikurse shtëpi për fëmijë të braktisur, shkolla dhe klinika.
Në Ditën e Krishtlindjes, Ministria e Brendshme e Indisë ka bërë të ditur se nuk ia ka vazhduar regjistrimin kësaj organizate për shkak të “të dhënave negative”.
Hindusët e linjës së ashpër e kanë akuzuar tash e një kohë këtë organizatë se është duke përdorur programet e saj për t’i konvertuar njerëzit në fenë e krishterë.
Organizata bamirëse ka hedhur poshtë këto akuza.
Në një deklaratë të publikuar më 27 dhjetor, organizata e ka konfirmuar se aplikacioni nuk i është pranuar dhe se nuk do të ketë aktive llogaritë për fondet e huaja “derisa të zgjidhjet kjo çështje”.
Shefja ministrore në Bengalin Perëndimor, Mamata Banerjee, ka kritikuar vendimin e Qeverisë për bllokim të llogarive të organizatës prej nga pranon fonde të huaja.
Mirëpo Qeveria dhe shteti kanë mohuar se llogaritë janë bllokuar.
Organizata bamirëse me bazë në Kolkata është themeluar më 1950 nga Nënë Tereza, murgeshë katolike.
E lindur në vitin 1910, nga prindër shqiptarë, Agnesë Gonxhe Bojaxhiu është rritur në Shkup, kryeqytetin e Maqedonisë së Veriut, që në atë kohë ka qenë pjesë e Perandorisë Osmane. Ajo ka qenë fëmija më i vogël i Nikollë dhe Dranafile Bojaxhiut.
Familja e saj ka pasur prejardhje nga Prizreni dhe kanë qenë katolikë të devotshëm.
Rrugëtimin si murgeshë, Nënë Tereza e ka nisur në Kishën e Letnicës në Kosovë, në moshën 17-vjeçare. Dy vjet më vonë ka udhëtuar drejt Indisë.
Organizata e saj katolike e bamirësisë është ndër më të njohurat në botë.
Nënë Tereza është shpërblyer me Çmimin Nobel për Paqe më 1979 për punën e saj humanitare dhe është shpallur e shenjtë nga Papa Françesku më 2006, 19 vjet pas vdekjes së saj.
Qeveria e kryeministrit Narendra Modi tash e një kohë synon të bllokojë fondet e huaja për organizatat e bamirësisë dhe organizata tjera joqeveritare me bazë në Indi.
Vitin e kaluar, kufizimet kanë çuar në bllokim të llogarive bankare të organizatave Greenpeace dhe Amnesty International.
Ndërkohë është raportuar edhe për sulme ndaj minoriteteve fetare nëpër Indi.
Shumica e popullsisë së Indisë janë hindusë.
Në këtë shtet janë edhe rreth 24 milionë të krishterë – rreth 2 për qind e popullsisë – andaj India është vendi me komunitetin më të madh të personave të krishterë në Azi, pas Filipineve.
Autoritetet indiane kanë tentuar të shtypin fushatat që dyshojnë se po konvertojnë hindusët në të krishterë apo myslimanë.
Disa rajone brenda Indisë që drejtohen nga partia e Modit, BJP, kanë miratuar apo janë duke shqyrtuar ligje që ndalojnë konvertimin fetar për qëllime të martesës./REL/KultPlus.com
Nitin Sonawane, i riu nga India ka zgjedhur një mënyrë të veçantë për të festuar 150-vjetorin e Mahatma Gandhi duke udhëtuar në këmbë deri tani në 42 shtete.
Ndalesa e tij e radhës ishte Shqipëria, dhe i riu ka mbërritur në Sarandë. Vetë indiani Nitin e quan një marshim për paqen që ai e nisi nga India.
“Po udhëtoj në këmbë përreth botës për të festuar 150 vjetorin e Mahatma Gandhi. Arsyeja përse jam këtu ka të bëjë me shqiptarët, konkretisht me gruan e veçantë, Nënë Tereza e cila shërbeu në Indi. Unë kam udhëtuar në 42 shtete. Sot jam në Sarandë dhe më pas do të udhëtoj për në Tiranë, dua të takohem edhe me Presidentin”, ka thënë Nitin.
Nitin ecën për rreth 6-9 orë duke përshkuar rreth 30 km çdo ditë në këmbë. Qëllimi i udhëtimit të tij është njohja me traditat e vendeve ku udhëton dhe përcjellja e mesazhit të Mahadma Ghandi, “të shohim paqen tek njeri-tjetri.” /dp/ KultPlus.com
