Një pasaportë diplomatik për të madhen Nëna Terezë nga Kroacia dhuruar nga ish ambasadori i Kroacisë në Indi Drago Stambuk ende jeton midis kujtimeve të ambasadorit.

Në një intervistë ai tregon se si në shenjë respekti kur e ka takuar Nënën Terezë ja ka ofruar një pasaportë diplomatik të shteti Kroacisë për Nënën Terezë.

Për fat të keq në mbiemrin e Nënës Terezë ishte bërë një gabim. Nëna Terezë këtë pasaportë ia ktheu ambasadorit dhe ai e ruan si kujtim.

Derisa ja sjellin pasaportën tjetër, Nëna Terezë ndërron jetë.

(Këtë informacion e ka publikuar Behxhet Bici.) / KultPlus.com

Një shtrat, një tavolinë pune dhe pak hapësirë, ashtu siç ishte vetë modeste Nëna Terezë shqiptare, kështu ishte edhe dhoma e saj në Vatikan në Selinë e Shenjtë, derisa kryente detyrat e saj si një grua që ndihmoi shumë njerëzit.

Anjezë Gonxhe Bojaxhiu, emri i vërtetë i Shën Terezës ishte një murgeshë katolike dhe misionare shqiptaro-indiane. 

Prestigjiozja “New York Times”, i kishte kushtuar një rëndësi të veçantë shenjtërimit të Nënë Terezë nga Vatikanit, madje ka shkuar edhe më tej duke publikuar një foto të dhomës së saj në Selinë e Shenjtë.

Ashtu siç shihet dhoma është mjaft e thjeshtë me gjërat më elementare, ashtu siç ishte edhe vetë Nënë Tereza në misionin e saj. Dhoma përdorej nga shenjtorja sa herë që ajo shkonte në Vatikan.

Ajo lindi në Shkup (sot Republika e Maqedonisë së Veriut), atëherë pjesë e Vilajetit të Kosovës në Perandorinë Osmane. Pasi kishte jetuar në Maqedoni për tetëmbëdhjetë vjet, ajo u shpërngul në Irlandë dhe më pas në Indi, ku jetoi pjesën më të madhe të jetës së saj.

Nënë Tereza është nderuar me çmimet dhe nderimet më të larta, duke përfshirë Çmimin e Paqes “Ramon Magsaysay” dhe çmimin “Nobel” për Paqe. Më 19 tetor 2003, ajo u lumturua dhe u quajt “Tereza e Bekuar e Kalkutës”.

Për t’u kanonizuar në shenjtore, asaj duhej t’i njihej një mrekulli e dytë, në bazë të rregullave të kishës katolike. Një mrekulli e dytë i është njohur nga Papa Françeskut, në dhjetor të vitit 2015, duke i hapur rrugën që ajo të shpallet shenjt nga Kisha Katolike e Romës. Kanonizimi i saj është bërë më 4 shtator 2016, një ditë para 19-vjetorit të vdekjes së saj.

Shenjtorja Nënë Tereza (19010 -1997), sipas dokumenteve të zbuluara kohët e fundit, në vitin 1973 është përzënë dhe detyruar të largohet nga Irlanda e Veriut. Këtë akt të pashembullt e ka urdhëruar mëkëmbësi i parë i kardinalit të Belfastit, Fr. Padraig Murphy.

Si ka ndodhur kjo histori?

Në vitet 1971 -1973 Irlanda e Veriut ngjante si Shqipëria e viteve 1997-1999. Krizën tragjike dhe të vazhdueshme, që përjetoi Irlanda e Veriut në këto vite e përshkruan më se miri një raport i botuar në mars 1975 ku thuhet, ‘trazirat e viteve të fundit në Irlandën e Veriut kanë shkaktuar më shumë se 1100 të vdekur dhe 11 500 të plagosur, si dhe shkatërrime pasurish që arrijnë shumën e mbi 140 milionë paundëve. Ato kishin formën herë si prishje rendi, herë si akte terrorizmi, që do të thotë dhune e organizuar për qëllime politike apo fetare. Shumica e akteve të terrorizmit vinte nga IRA, e cila falë një organizimi të konsoliduar, përbënte një kërcënim serioz’.

Në vitin 1971, Nënë Tereza ishte një misionare e mirënjohur ndërkombëtarisht dhe e respektuar ne mbarë botën për punën e saj më të varfrit.

Kur asaj i erdhi një kërkesë për ndihmë nga prifti i zonës perëndimore të Belfastit, Fr. Des Wilson, ajo u shpreh e gatshme për të shkuar ne ketë qytet për të ndihmuar të varfërit dhe për të kontribuar ne procesin e paqes.

Një surprize tjetër ishte ajo që Nënë Tereza jo vetëm vendosi të shkoje, por deklaroi se misioni i saj do të vendosej ne Ballymurphy – një lagje e Belfastit që ishte bombarduar vetëm dy muaj më parë dhe shkatërruar tërësisht nga dhuna e tmerrshme. Në Gusht të vitit 1971, një prift katolik dhe një nënë e tetë fëmijëve ishin midis 11 njerëzve të vrarë nga Regjimenti Parashutist në atë lagje që u bë e njohur si masakra e Ballymurphy-t

Dy shtëpi në Springhill Avenue

Në atë kohë, çdo banor veç donte të ikte nga ajo lagje, por papritur Nënë Tereza vendos që qendra e misionit të saj dhe katër murgeshat që ishin më të, të vendoseshin pikërisht në këtë lagje.

Dy shtëpi ne Springhill Avenue, pjese e lagjes e Ballymurphy u siguruan për motrat e Misionareve të Bamirësisë.

Dy shtëpi në Springhill Avenue

Në atë kohë, çdo banor veç donte të ikte nga ajo lagje, por papritur Nënë Tereza vendos që qendra e misionit të saj dhe katër murgeshat që ishin më të, të vendoseshin pikërisht në këtë lagje.

Dy shtëpi ne Springhill Avenue, pjese e lagjes e Ballymurphy u siguruan për motrat e Misionareve të Bamirësisë.

Shtëpitë ishin krejt të dëmtuara, por banorët kontribuan dhe i ringritën ato. Që në fillim, murgeshat njiheshin thjesht si “Motrat e Nene Terezës”. Fr Wilson e vlerësoi lart punën e këtij ‘manastiri’ të improvizuar, i cili siç deklaronte ai, ngriti lart moralin e komunitetit. Të rinjtë mblidheshin ne shtëpinë e motrave, këndonin, punonin, mësonin zanate të reja, disa mësonin të lexonin dhe të shkruanin.

Kjo shtëpi e Motrave të Nënë Terezës ishte një nga vendet e pakta ne atë zone me një telefon që punonte. Dhe shpesh nënat e shqetësuara vinin për të bere ankesa apo dhe telefonata të dëshpëruara për mospagesën e përkrahjes sociale ose ankesa për anëtarët e burgosur të familjes.

Por pavarësisht se fituan zemrat e gjithë banoreve të Belfastit pa dallim nga besimet e tyre fetare, (protestant apo katolik), murgeshat nuk arritën të fitonin mbështetjen e disa klerikëve të lartë ne Kishën Katolike të Belfastit.

Kishte një perceptim nga krerët e kishës katolike se puna e këtyre murgeshave ishte një turp për Belfastin, pasi krijonte idenë te të tjerët që krerët e kishës këtu nuk janë zotët t’i zgjidhin vetë problemet e banoreve të këtushëm pa një ndihmë nga jashtë.

Dëbimi nga Ballymurphy

Në fillim kundërvenja ishtë e kamufluar por më kalimin e kohës trajtimi i murgeshave nga ana e kishes u be i patolerueshëm. Sulmet moren ngjyra dhe forma të konflikteve të hapura.

Siç duket influenca dhe emri i mirë i këtij misioni bamirësie për sherbimët e punët e mira që bënin në komunitet, pa përfillur dallimet politike apo fetare e kishin zbehur rolin dominant të kishës katolike. Dhe krerët e kësaj kishe nuk mund ta toleronin këtë fakt.

Përfundimisht, ne vjeshtën e vitit 1973 ato i dwbuan nga Ballymurphy, më saktë i detyruan të largohen. Kisha Katolike e mohoi faktin se e kishin detyruar Nene Terezwn dhe murgeshat e ketij misioni të largoheshin dhe thane që Motrat e Bamiresise kishin ikur vullnetin e tyre të lire.

Refimi i Eileen Sweeney

Rrëfimi i murgeshës katolike Eileen Sweeney, e cila punoi pranë këtij misioni, i bërë në një dokumentar të BBC, shpalos të vërtetën tragjike të këtij debimi.

Ajo tregon me imtësi sulmet e vazhdueshme që disa krerë të kishës katolike u bënin ne vazhdimësi këtyre misionarëve. U trondita shumë – thotë ajo, kur një mëngjes kur shkova aty pashe që ato kishin bere gati plaçkat dhe ishin bere gati për të ikur. Pashe lotë në sytë e Nënë Terezës dhe motrave të këtij misioni. Nënë Tereza më tha shkurt – Po ikim, nuk mund të rijmë më në një vend ku krerët e kishës katolike janë kundër nesh.

Pashë një letër të grisur ne copa të vogla hedhur në dysheme. Pasi ato dolën, unë u mundova t’i mbledh dhe t’i ngjis copat e kësaj letre misterioze që i kishte detyruar këto misionare bamirësie të largohen. Ishte një letër e ardhur nga mëkëmbësi i parë i kardinalit të Belfastit, Fr. Padraig Murphy. Ai u thoshte se brenda 24 orëve duhet të largohen nga Ballymurphy, në të kundërt do të përballen më pasoja të paparashikueshme.

Por jo të gjithë krerët e kishës katolike mendonin si Fr. Padraig Murphy. Një muaj pasi ato u larguan, një peticion u hartua nga famullitaret e kishave të kësaj zone. Ata vlerësonin punën e këtij misioni bamirësie në Ballymurphy.

Ne ketë peticion ata bënin thirrje për një qasje të re ne administrimin e famullise, duke përfshire krijimin e një këshilli famullitar, më një fjalë në zgjedhjen drejtuesve të ri ne hierarkinë e kishes katolike të Belfastit dhe disa çështje të tjera që prekin komunitetin lokal.

Nënë Tereza nuk e harroi kurrë Ballymuphiy-n. Një lutje në vitin 1981 ajo e falenderon komunitetin e kësaj zone për mbështetjen që i dhane misionit të saj ne ato muaj që shërbyen atje. Ajo shprehet – Ju sjell lutjen dhe mirënjohjen time për gjithçka keni bere për motrat tona, kur shërbyem atje.

Një monument në shenjë mirënjohje

Kishin kaluar shumë vite nga ky dëbim i pashembullt, por si për ironi të fatit ne 2010 një monument ngrihet në Ballymurphy ne përkujtim të punës së vyer të këtij misioni i kryer më aq shumë devocion në ato vite të trazuara. Misionaret e motrave bamirëse u kthyen ne Ballymurphy ne vitin 2010 dhe pas një ceremonie mbresëlënëse bënë një fotografi para kësaj skulpture ngritur në mirënjohje të punës së tyre.

Nënë Tereza tashmë është shpallur shenjt. Ajo është pranuar si shenjt nga të gjithë – madje edhe ne Ballymuphy ku dikur e patën dëbuar. Atje, ajo ka tani edhe një monument ne shenjë mirënjohje të punës dhe kontributit të vyer të saj dhe motrave të misionit të saj ne ato vite të trazuara për Irlandën e Veriut/ Ndrek Gjini/ Gazeta Shqiptare. / KultPlus.com

Shën Tereza, krenaria e të gjithë shqiptarëve, sot njihet në mbarë planetin për të bëmat e saj por edhe për kujdesin ndaj të varfërve dhe predikimet e saj të fuqishme.

Nënë Tereza e Kalkutës, siç e njohin të gjithë, është ende shpirtërisht e gjallë ndër njerëzit tek të cilët ajo predikoi lutjet e saj, dëshirën e saj për shëndet e mundësi të mirë jetese, shkruan KultPlus.

Po e sjellim sot një pjesë të një prej lutjeve dhe predikimeve më të pastërta dhe njerëzore të Shën Terezës shqiptare.

“Në jetë mos fajëso askënd. Njerëzit e mirë të japin lumturi, të tjerët të japin eksperiencë, të gabuarit të japin mësim, të dashurit të japin kujtime të paharrueshme…”

Sa e mundur është ti japësh vetes bekimin e kësaj paqeje shpirtërore që na e predikon e shenjta Nënë Terezë? Sa e magjishme dhe sa e hyjshme është ta rrokim me këtë urtësi momentin kur trazimi na i errëson sytë na e ndërkryen turrin, kur zemërata na cingërin nervat dhe gjuhën na helmon.

Nënë Tereza: Folu butësisht njerëzve! Tregoje mirësinë në fytyre, në sy, në buzëqeshjen tënde, në ngrohtësinë e buzëqeshjes tënde, gjithnjë të kesh buzëqeshje gazmore! Jep jo vetëm kujdesin, por edhe zemrën! /KultPlus.com

Më 17 nëntor të vitit 1979, Nënë Tereza ishte nderuar me Çmimit Nobel për Paqe për punën e saj humanitare për njerëzimin, për ç’gjë më 10 dhjetor të po atij viti i ishte ndarë çmimi dhe kishte mbajtur fjalimin për pranimin e këtij çmimi.

Në vijim po e botojmë një intervistë të realizuar nga tashmë përfaqësuesi i Kishës Katolike, Dioqezës së re Prizren-Prishtinë, Imzot Don Lush Gjergji, më 10 dhjetor 1979, për revistën “Drita”.

Çfarë do të thotë për ju dhe për motrat tuaja Çmimi Nobel për Paqe?

Nëna Terezë: “Për motrat e mia asgjë, sepse asgjë nuk ndryshon në Kongregatën tonë. Ky Çmim, si dhe të tjerë që kam marrë gjatë këtyre viteve, është vetëm për të varfëritë tanë, mendoj se ka qenë dhuratë prej Zotit, ndihmë e madhe që të mund të bëjmë diçka vitin e ardhshëm për familjet tona.

Prandaj, jemi lutur shumë për këtë qëllim, nga që, siç e dini dhe ju vetë, viti i ardhshëm (1980) është viti kushtuar familjes. Sot, njerëzit vuajnë shumë dhe nëse ne mund të bëjmë diçka për të bashkuar familjet, për t’i ofruar secilit shtëpi, kjo do të ishte një punë e madhe. Ky çmim arrin në çastin e duhur. Ky çmim tregon se bota po i njeh të varfëritë, prandaj edhe e ka për detyrë t’u ndihmojë. Ky është kontribut i madh për paqe, ngaqë bota më në fund ka kuptuar se puna e dashurisë është e rëndësishme për paqen.”

Si e shihni ju, si personalitet religjioz, problemin e paqes në botë dhe çfarë mendoni se duhet të bëhet për ta forcuar paqen?

Nëna Terezë: “Para së gjithash, ne duhet t’i kthehemi të luturit në familje, sepse pa lutje besimi ynë është i dobët. Nëse me të vërtetë besojmë dhe lutemi, ne do të bëjmë jetën tonë të konsekruar, do të japim kontributin tonë për paqen. PA DASHURI NUK DO TË KETË KURRË PAQE!”

Cili është rreziku më i madh për paqen?

Nëna Terezë: “Rreziku më i madh për paqen është aborti, ngaqë nëse ne mund të shkatërrojmë jetën, që na e ka dhënë Zoti, dhe nëse nëna mund të bëhet ekzekutuese e fëmijëve të vet, atëherë çfarë do të mund të thuhej vallë për vrasjet dhe luftërat e botës? Sot, njerëzit nuk e duan më njëri-tjetrin dhe këtu qëndron fillimi i rrezikut për paqe në botë. Aborti është filli i të gjitha të ligave të botës”.

Si e pranuan të varfëritë këtë çmim?

Nëna Terezë: “Tani bota po i njeh të varfëritë dhe unë mendoj se do të mendojë më seriozisht për këtë problem. Të varfëritë tanë janë të lumtur me pak, me një buzëqeshje, një dorështrëngim, me pak oriz… Ata janë protagonistët e vërtetë të “Çmimit Nobel për Paqe”.

Cili është mesazhi i paqes për botën në ditën e Çmimit Nobel për Paqe, tani kur jeni bërë zyrtarisht “Nëna e Paqes?”

Nëna Terezë: “Duajeni njëri-tjetrin siç u do Zoti. Ne do të qëndrojmë të bashkuar nëse lutemi, nga që të luturit ushqen besimin dhe besimi ushqen dashurinë. Nëse ne besojmë dhe dashurojmë, atëherë do të mund të bëjmë diçka të bukur për Zotin dhe për të tjerët”.

“Çmimi Nobel për Paqe” është shpërblimi më i lartë në mbarë botën. Nga ana tjetër, në Shqipëri, vëllezërit tanë nuk kanë kurrfarë lirie fetare. Çfarë mund të na thoni për këtë?

Nëna Terezë: “Nuk di se çfarë të them, nga që nuk di se çfarë në të vërtetë po ndodhë atje. Nganjëherë marr ndonjë letër nga nëna dhe motra ime, nga Tirana. Ato shkruajnë vetëm disa fjalë, ato kanë aq dëshirë të madhe për t’u takuar edhe një herë me mua dhe me vëllain tim, Lazrin…

Atë që do të mund të thosha është se unë lutem shumë për Shqipërinë, që Zoti Ynë t’i ndriçojë që të mund të kuptojnë këtë: nëse duan të jetojnë në paqe duhet ta duan njëri-tjetrin…

Mendoj se Kisha jonë shqiptare ende nuk e ka kaluar të Premten e Shenjtë, por feja jonë na mëson se jeta e Jezusit nuk mbaron aty, por vazhdon në kryq dhe bëhet e plotë me ringjalljen. Populli ynë nuk duhet dhe nuk mund ta harrojë kurrë këtë. Këtu qëndron fshehtësia e suksesit të krishterë. Krishti dha jetën e vet që të bëhet jeta jonë, e pranishme tek çdo njeri, çdo familje… Ai sigurisht nuk do të na harrojë kurrë…”

Si e përjetuat udhëtimin e Papës në Turqi, si një dëshirë dhe përpjekje ekumenike. Si e vlerësoni takimin ekomenik dhe lutjen e mbrëmjes së djeshme në Katedralen e Osllos? Cili është mendimi juaj i përgjithshëm sa i përket dukurisë ekumenike?

Nëna Terezë: “Puna jonë është ekumenike, sepse ne punojmë me secilin pa dallim, për të ndihmuar njerëzit të afrohen me njëri-tjetrin, për t’i bërë që ta njohin Zotin si dashuri. Ne nuk punojmë vetëm me të krishterë, por edhe me myslimanë, budistë, hindus, me të gjithë. Kur të mbretërojë dashuria, atëherë do të kemi unitetin e Kishës në botë”.

Këtu jemi të gjithë, myslimanë, katolikë, komunistë, ateistë, të gjithë shqiptarët, që të thërrasin me shumë dashuri dhe mirënjohje: NËNA JONË TEREZË. Po, pas vdekjes suaj?

Nëna Terezë: “Kurrë nuk kam menduar për këtë. Sot, unë jam në Norvegji, dhe unë jam norvegjeze, nesër diku tjetër. Nuk ka rëndësi se ku do të përfundojë trupi im. Ajo që është me rëndësi është se unë e gjej veten duke jetuar në amshim me Zotin”.

Po t’u kërkohej të bëni një definicion për vetveten: kush jeni Ju?

Nëna Terezë: “Origjina ime është shqiptare. Shtetësia ime është indiane. Unë jam katolike, grua e kushtuar. Për nga thirrja ime, unë i takoj tërë botës. Por zemra ime i takon tërësisht Zemrës së Jezusit”.

Sot, në ditën e dorëzimit të Çmimit Nobel për Paqe, duke iu kthyer të gjitha shpërblimeve, mirënjohjeve që keni marrë, cili çmim është më i shtrenjti, më i afërti për Ju?

Nëna Terezë: “Shpërblimi im më i madh është dashuria ndaj Jezusit. Ai është çdo gjë për mua. Gjëja më e madhe për mua do të ishte të bëj që dashuria universale të mbretërojë, sidomos për ata që vuajnë!”./KultPlus.com

“Shën Nënë Tereza, lutu për ne!”. Kështu shkruante në tweet Papa Françesku, me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Bamirësisë, që kremtohet pikërisht në datën e përvjetorit të vdekjes së Shenjtores shqiptare, 5 shtator.

“Silleni paqen me vete, për t’ua dhënë të tjerëve, me jetën tuaj, me buzëqeshjen tuaj, me veprat e bamirësisë! Shën Nënë Tereza, lutu për ne!”. Ky, tweet-i i Papës në faqen e tij të internetit @Pontifex ishte në nëntë gjuhë.

“Dita e sotme është homazh i OKB-së për fytyrën e Nënë Terezës, që pasqyron bukurinë e bamirësisë e të varfërisë – pohon, në një intervistë dhënë Radio Vatikanit, zëvendës-drejtori i Karitasit italian, Paolo Beccegato. Bukuria e saj transmeton bukurinë e Evangelii Gaudium, për të cilën flet aq shumë Françesku. Për t’u shprehur me fjalët e Shën Gjonit XXIII – vijon – “bamirësia është një nga shtyllat e paqes!”./ KultPlus.com

Alberina Haxhijaj

Sonte në Katedralen Nënë Tereza, në kuadër të treditëshit kushtuar Shën Nënë Terezës, është mbajtur një ligjëratë nga Don Lush Gjergji, shkruan KultPlus.

Në Katedralen Nëna Tereza në Prishtinë, Don Lush Gjergji solli në pesë pikat, risitë e jetës dhe veprës së Nënë Terezë. Çka ka bërë ajo e që askush para saj as në Kishën Katolike, as në krishtenizëm, por as në botë, nuk e ka bërë.

Sipas tij, pika e parë është se Nëna Terezë është nisur nga besimi që Zoti është krijuesi i të gjithë njerëzve. Se jeta është universale dhe dhuratë e Zotit dhe se dashuria është e drejtë e çdo njeriu.

“Prandaj ajo së shpejti u bë nëna universale, që jetën e saj e mbështete në Zotin dhe në Njeriun”, u shpreh Don Lush Gjergji.

“Shumë rregulltar dhe rregulltare kanë themeluar degë në kishën katolike, apo bashkësi të cilat ndahen në dy pjesë. Disa janë aktivë e merren me veprimtari të ndryshme siç është edukimi i fëmijëve dhe të rinjve, shkollat, spitalet, burgjet e shumëçka tjetër. E të tjerat janë kontenplative, që do të thotë rregull i mbyllur. Aty hynë një herë e përgjithmonë dhe dalin prej këtij rregulli vetëm kur të vdesin dhe ti varrosin. Nënë Tereza e ka bërë një zgjedhje gjeniale ajo për vetën dhe për motrat e saj ka thënë: Gjithmonë jemi aktive dhe gjithmonë jemi kontenplative”, tregoi Don Lush Gjergji.

Sipas tij, kjo do të thotë se gjithmonë duhet të ndihmojmë dhe të veprojmë në të mirë të njerëzve dhe gjithmonë të jemi të drejtuar me mendje dhe me zemër e uratë për Zotin. Pastaj, ai bisedoi për aspektin e tretë, e që sipas tij është kujdesi për të gërbulurit.

“Preke të gërbulin me zemër”, ishin fjalët e Nënës Terezë për këtë kategori të njerëzve, për të cilët krijoi edhe një qytet, qytetin e Haresë. Ku janë 35 mijë të gërbulur, duke treguar kështu se për Zotin nuk ka dallime dhe përjashtime. E karakteristika e saj e katërt ishte “Zoti i dashur dhe njeriu vëlla apo motër”. Në anën tjetër risia e pestë e saj është se ajo i ka ndihmuar njerëzit buzë vdekjes.

“Ajo kishte themeluar edhe një qendër për njerëzit që ishin buzë vdekjes, duke thënë se ata: Kanë jetuar si kafshë por do të vdesin si engjëj. Ku 17 mijë njerëz kanë mbyllur sytë. Prandaj për jetën e saj mund të themi se është ungjilli, siç ka thënë kardinali Kovastri, në pesë gishta”, u shpreh Don Lush Gjergji, duke thënë fjalët “Ç’kam bërë sot për Zotin dhe ç’kam bërë sot për njeriu”, gjersa numëronte çdo fjalë me gishtërinjtë e tij.

Tutje ai tregoi se parimi i parë i Nënë Terezës është “Pa dashuri dhe flijim, jeta nuk ka kuptim”, i dyti “Dashuria do ta shpëtojë botë” dhe i treti “Veprat e dashurisë janë vepra të paqes”./ KultPlus.com

Alberina Haxhija

Sonte në Katedralen Nënë Tereza, në kuadër të treditëshit kushtuar Shën Nënë Terezës, është mbajtur ligjërata “Nënë Tereza, profesoreshë dhe drejtoreshë në Shkollën Shën Mery në Kalkuta – Indi”, nga Don Lush Gjergji, shkruan KultPlus.

Dje është diskutuar fillimisht për Gonxhe Bojaxhiun, jetën e saj familjar dhe famullitare, ndërsa sonte është diskutuar për 18 vitet që Shën Nën Tereza i ka kaluar si motër e Loretos.

“Edhe këtu ka shumë paqartësi, njerëzit thonë se prindërit e saj janë nga Prizreni, si shkuan ata në Shkup, si lindi ajo në Shkup dhe sidomos pse ajo shkoi në një vend aq të largët në Kalkutë që të bëhej motër”, u shpreh Don Lush Gjergji.

Kështu ai para të pranishmëve që ishin mbledhur në sheshin e Katedrales, u mundua që të jepte përgjigje për këto pyetje dhe të paraqiste disa pjesë nga 18 vitet e motrës Tereza, si motër e Loretos.

“Etërit Jezuitë që ishin në Shkup kishin vëllezërit e tyre dhe misionet e tyre në Kalkutë, në Venglai dhe në Indi. Ajo si vajzë e re lexonte çka bëjnë ata dhe si i kushtojnë rëndësi shkollim, si janë njerëzit atje të varfër, për sëmundjet, e të tjera. Pikërisht këto elemente e frymëzuan Gonxhen që të kërkonte prej jezuitëve që ishin në Shkup që të shkonte në Kalkutë në Indi që të ju ndihmonte misionarëve”, u shpreh ai.

Sipas tij ata ia mohuan këtë mirëpo i thanë se janë motrat e Loretos, të ashtuquajtura, të Irlandës të cilat bashkëpunojnë shumë mirë me ne duke i dhënë informata se me kë mund të komunikonte. Kështu ajo ju shkruan një lutje.

“Quhem Gonxhe Bojaxhiu. Gjuha ime amtare është gjuha shqipe, flas serbo-kroatishten që është gjuha zyrtare, e njoh pak mirë edhe gjuhën frëngjishte. Asgjë nuk di për gjuhën angleze, por me ndihmën e Zotit do ta mësoj aq sa më duhet. Nuk kërkoj asgjë tjetër përpos të më mundësoni të jem plotësisht e krishterë”, ka thënë ajo në lutjen e saj.

Në fillim ajo punon si infermiere dhe nuk dihet se përse e ndërpreu këtë aktivitet por më vonë ajo fillon studimet në Universitetin e Kalkutës për histori dhe gjeografi. Aty i kryen me sukses të gjitha studimet dhe bëhet profesoreshë e gjuhës nagamese, gjuhës angleze dhe për lëndët histori dhe gjeografi. Pas disa viteve bëhet edhe drejtoreshë e shkollës.

Gjatë kohës sa është drejtoreshë në vitin 1938, ia shkruan një letër nënës së saj.

“Fortë e dashura nana loke. Bija jote gonxhja e vogël, gonxhe gjyli është e lumtur. Shkolla jonë është shumë e bukur, të gjithë më duan vetëm më mungon që nuk jemi së bashku”.

“Pasi që e merr këtë letër nëna e Gonxhes, ajo fillon që të pyes çfarë po ndodh me Gonxhen e cila më ka njoftuar se po shkon për të ndihmuar njerëzit, të varfër e të sëmurët, ndërsa tani më flet për shkollën e bukur. Kështu vendos që t’ia shkruajë një letër”, tregoi Don Lush Gjergji.

“Fortë e dashura Gonxhe gjyli, tashmë motra Terezë e Loretos. Me vëmendje e lexova letrën që ma shkrove. Të pyes bija ime ku janë të varfëritë për të cilët ke kërkuar që të shkosh? Ku janë të braktisurit dhe njerëzit të tjerë për të cilët unë ta kam dhënë lejen që të shkosh?”, kishte shkruar ajo në letrën qe e tronditi Nënë Terezën. Ajo ishte ndjerë keq pasi që i kishte treguar nënës që ishte e lumtur dhe ajo e kishte pyetur për të tjerët.

“Kjo letër ishte fillim i thirrjes së dytë. Pas andej e dini se në vitin 1946, gjatë udhëtimit me tren prej Kalkutës, ajo e ka një vegim, e sheh Jezus Krishtin dhe me të Zojën Mari, me një mori të njerëzve që ishin në tren por ajo i shihte mirë fytyrat e tyre. Krishti i thotë: A do ma shuash etjen time, a do t’ më bartësh te të varfëritë, me të varfëritë. Zoja i thotë: mos ja prish zemrën birit tënd, thuaj po! Gjithë ata njerëz që ishin në tren e lutnin i thonin: Eja bëju drita e Krishtit dhe na bartë ne te Krishti”, tregoi Don Lush Gjergji.

Pas kësaj ditë Nënë Tereza është e sigurt që Zoti e thërret dhe thoshte se e dinte se çfarë do të bënte po jo sesi do ta bënte këtë. Tutje Don Lush Gjergji tregoi edhe për natën e parë të Nënë Terezës nën qiellin e hapur në Kalkuta, në mes të njerëzve që ishin të lodhur, të varfër.

“O zot nëse nuk mund të bëjë asgjë për këta njerëz, më jep së paku fuqinë të vdes në mesin e tyre, për ta dëshmuar dashurinë tënde”, ishte lutur ajo. Me këtë lutje të bukur të Nënës Terezë, Don Lush Gjergji e përmbylli këtë ligjëratë të bukur dhe emocionuese mbi jetën e Nënës Terezë.

Edhe nesër mbrëma duke filluar nga ora 20:00 do të ketë ligjëratë për jetën e Nënë Terezës./ KultPlus.com