Etiketë: nesër dhe përgjithmonë

Ermal Meta ka mrekulluar mediat italiane me librin e tij që tashmë është gati. “Nesër dhe përgjithmonë” është libri i parë i artistit me origjinë shqiptare, që ka sjellë në sytë e italianëve Shqipërinë e viteve 1943.

“Corriere della Sera” i ka dedikuar një artikull artistit, por këtë herë nga Shqipëria, duke sjellë një ndërthurje të Shqipërisë së egër përgjatë viteve të komunizmit dhe Shqipërisë së sotme.

Shkrimi i plotë

Nga dimri i ftohtë i vitit 1943 deri në Shqipërinë e çliruar nga regjimi: Kantautori ka ndërtuar një turne nëpër botë (dhe në zemrën e njeriut) për të treguar për vendin e tij. Ku u kthyem me të

“Në fund, unë shfajësoj të gjithë personazhet e mi, madje edhe më mizorët. Historia është një lumë në përmbytje, ndodh që dikush për të shpëtuar veten e lë të mbytet dikë tjetër. A do ta quajmë atë një vrasës? Jo, është thjesht një qenie njerëzore që nuk kishte zgjidhje tjetër”. Ermal Meta shkon drejt Tiranës: pas tij, i humbur në malet e smeraldit që të çojnë në Kosovë, është burgu-miniera e Spaçit, goja e ferrit, ku u torturuan dhe u vranë qindra disidentë shqiptarë, njerëz fantazmë të “riedukuar”. nga regjimi i Henver Hoxhës në tunelet e minierave të piritit.

Aty në dimër temperatura shkonte 20 gradë nën zero, në verë arrinte në 40. Nuk kishte asgjë, çfarë mbetej nga jeta e të burgosurve të zvarritur nën sytë e hekurt të statujës së tij, Diktatorit. Prej kohësh është shkatërruar dhe hequr si gjithë të tjerët të shpërndarë në të gjithë vendin, edhe nëse tregohet mirë vendi ku ka qëndruar për dekada. Nesër dhe përgjithmonë titullohet romani i parë i kantautorit shqiptar, sapo mbushi 41 vjeç, i cili shkroi qindra këngë, fitoi Sanremo në 2018 me Fabrizio Moro dhe tani ka vendosur të tregojë një pjesë të së shkuarës së tij: libri është një kryqëzim mes të vërtetës dhe të besueshmes, faktet historike janë rindërtuar me vite jetë dhe muaj studimi. Ndjenjat janë po aq autentike, sepse vijnë drejtpërdrejt nga ngjarjet e errëta të këtij vendi të vogël.

Vendi i kurbave

Rrugët që të çojnë drejt Tiranës tashmë janë të gjitha të drejta, po ashtu edhe ato që lidhin pjesën tjetër të vendit, ku malet, liqenet dhe lumenjtë nuk e pengojnë. Mund të duket e qartë, por është një nga shenjat e shumta të daljes së Shqipërisë komuniste nga Perdja e Hekurt, nga një prej regjimeve më të pamëshirshme që ka njohur bota. Diktatorin, të gjithë e quajnë vetëm dhe gjithmonë kështu, kishte frikë se rrugët e drejta do të shfrytëzoheshin nga pushtuesit hipotetikë për të ulur avionët dhe për të hequr kështu Tokën e Shqiponjave nga një anestezi e gjatë dhe e tmerrshme kulturore dhe njerëzore. Në anën tjetër të Jonit, e ndarë nga kanali i Otrantos, një krah i detit rreth 80 kilometra, ishte Italia, e vetmja çarje drite që përtej perdes metafizike dhe telit me gjemba, vinte nga perëndimi. I cili u mishërua në Non è la Rai apo në emisionin Maurizio Costanzo, transmeton që falë antenave në shtëpitë e Durrësit apo të Vlorës, i mësoi gjuhën tonë një populli të burgosur të vetvetes dhe ushqeu një iluzion mirëqenieje. , lumturi , pasuri. Nuk ishte e gjitha e vërtetë, sigurisht, por një gjë ishte. Mundësia për të qenë të lirë, për ne e dukshme dhe e ndaluar për ta. “Kam mbërritur në Itali kur isha 13 vjeç: nëna ime Fatmira, e cila ishte violiniste, na la për ca kohë në Fier, vendlindja ime: vëllai, motra dhe unë mbetëm vetëm, por nën mbikëqyrjen e gjyshes, derisa nëna gjeti strehim në Bari. Kështu arritëm tek ajo. Kështu filloi jeta ime e dytë”, thotë kantautori.

Jeta dhe romani

Dhe kështu vijmë te Kajan, protagonisti i “Nesër dhe Përgjithmonë”: “Libri im është një udhëtim i çmendur drejt ekzistencës së një personi, i cili, pavarësisht nga vetja, e gjeti veten mes gjërave që nuk i imagjinonte kurrë t’i jetonte. Ndoshta në këtë i ngjaj Kajanit. Nuk më interesonte të bëja një libër për veten time. Ideja më lindi një natë në prill 2020, doja të shkruaja diçka ku muzika nuk ishte në qendër të historisë. Pas krijimit të strukturës, kuptova se duhej të thelloja njohuritë e mia historike, nuk doja të rrezikoja të pikturoja një tablo jashtë kontekstit. Pjesët e enigmës duhej të përputheshin të gjitha. Kam studiuar shumë”. Dhe, pjesërisht, kujtoi nga e kaluara atë që ndodhi me familjen e tij: gjyshi i tij nga nëna, një mjek, u vra kur ai ishte vetëm 30 vjeç. E gjetën të prerë në fyt.

Menjëherë u bë e ditur se kush ishte vrasësi: gjyshja e Ermalit shkoi ta takonte në burg dhe ai u betua se do të tregonte pse dhe kë e kishte urdhëruar të vriste. Nuk e tha kurrë, po atë natë u eliminua. “Disa ngjarje, veçanërisht kur janë kaq traumatike, priren të mitizohen pothuajse me kalimin e viteve. Për të më frymëzuar më shumë se çdo gjë tjetër ishin gjërat që kam përjetuar, le të themi në vetën e parë, të dytë, historitë e kushëririt të …, të shoqes së …, të motrës së … të mëparshme dhe të radhës. . Kam pasur dy jetë, e para ka ndodhur këtu, në Shqipëri dhe e dyta në Itali. Të gjitha historitë që kisha dëgjuar në atë moment i gjykoja për atë që më dukeshin realisht, falë faktit që kisha njohur një pjesë tjetër të botës”, shpjegon Meta. Ndërkohë, trafiku drejt kryeqytetit është bërë vërtetë i denjë për Los Angeles-in: “Dikur nuk kishte makina, por shumë karroca. Vetëm karroca ». Nuk ishte shumë kohë më parë.

Elisabetta Sgarbi, drejtore e përgjithshme dhe editoriale e La Nave di Teseo, besoi menjëherë në të. Në të vërtetë, në fillim: “Më bëri shumë përshtypje kur dëgjova këngën “Ndalohet të vdesë” në Sanremo (e treta në edicionin 2017). E kontaktova menjëherë. Por Ermali, shumë seriozisht, më tha se librat ishin të rëndësishëm për të dhe donte të sigurohej që të kishte një libër për të shkruar. Pas disa vitesh heshtje më merr në telefon duke më njoftuar: “Kam një libër për të lexuar, një roman”. Unë u godita nga “Nesër dhe përgjithmonë” siç më goditi “Ndaluar të vdes”. Ka një aftësi të madhe për të ndërtuar histori, për të ndërthurur historinë me një H të madhe dhe histori të njerëzve. Ka luftë dhe ka dashuri, ka vdekje, tradhti, muzikë dhe shpresë. Aty është Shqipëria, ka Gjermania, ka Shtetet e Bashkuara. Jam i sigurt se fiksioni italian me këtë roman do të mund të llogarisë në një zë të ri, befasues”.

Gërshetimi, kompleks dhe plot kthesa, është një nga pikat e forta të këtij libri. Por ka edhe një tjetër me po aq rëndësi, që flet për njerëzit, mënyrën e tyre të jetesës ose, më mirë akoma, të mbijetuarit. Ato lidhje të forta familjare që egërsia e Hoxhës i shndërroi në një sistem kontrolli dhe mbi të gjitha në një armë që njerëzit detyroheshin ta kthenin kundër vetes. Denoncimi u bë një mjet për të shmangur kurthet e regjimit: në një vend që në vitin 1945 banohej nga pak më shumë se një milion banorë, të gjithë e njihnin njëri-tjetrin ose madje ishin të afërm. Pikërisht në këtë mënyrë rrënjët u bënë zinxhirë.

Gjysmë sekondë e asgjëje

Është dimri i vitit 1943. Kajan është 7 vjeç dhe jeton në një shtëpi fshatare të varfër në Rragam, në veri të Shqipërisë: ai është vetëm me gjyshin e tij Betim, sepse prindërit e tij, Mami dhe Babi (që quhen Selie dhe Ago) janë partizanë dhe po luftojnë gjermanët. Në qendër të dhomës është një piano e vjetër, e parregullt, të cilën vogëlushi kënaqet duke e torturuar. Vetëm duke bërë zhurmë. Pak vite më vonë, Kajan, i cili është bërë një mrekulli e re e pianos, do t’u shpjegojë studentëve të tij kuptimin e heshtjes: “Të gjithë marrim frymë për të jetuar, por ka një moment që edhe fryma ndalet, në të cilën ajo qëndron e heshtur. Kjo ndarje e sekondës midis thithjes dhe nxjerrjes në të cilën mushkëritë ndalojnë, por ne vazhdojmë të ekzistojmë. Gjysmë sekondë e asgjësë, në të cilën megjithatë ne vazhdojmë të ekzistojmë. Gjashtë sekonda në minutë në të cilat ajri nuk hyn ose nuk del, 140 minuta në 24 orë, tridhjetë e gjashtë ditë në një vit, gjashtë vjet në shtatëdhjetë vjet në të cilat koha ndalon në mushkëritë tona. Duket shumë, por ne nuk e vërejmë dhe ndërsa kërcejmë me vdekjen i buzëqeshim jetës, njëra pas tjetrës, një notë pas tjetrës, një heshtje pas tjetrës”. Në këtë pikë, shumë gjëra kanë ndodhur tashmë dhe ka ende shumë për të ndodhur me Kajan, të pushtuar nga dallgët e fatit të një bote në balancë. Si tani, ndoshta.

Shtëpia e Gjetheve

Shtëpia e Gjetheve ishte (dhe është) një vilë e bukur e mbuluar me dredhkë në qendër të Tiranës. I ndërtuar në vitin 1931, ai ishte një maternitet modern, në kohën e pushtimit gjerman u bë selia e Gestapos dhe u shndërrua përfundimisht në selinë e Sigurimit, shërbimi sekret shqiptar. Prej disa vitesh ka qenë një muze, i bukur në vetvete dhe sigurisht një nga më të rëndësishmit në Shqipëri: filmat e kohës, fotot, lista me emrat dhe fytyrat e të vrarëve, sistemet e spiunazhit, “Burrat” të fshehura kudo. për të kapur sirenat korruptuese të “përbindëshit kapitalist”. Madje në xhaketë është fshehur edhe një pallto me kamerë, e cila aktivizohej me një buton fals. Dëgjimi, hapja e zarfeve, nxjerrja e fotove komprometuese. Dhe pastaj shantazhi, pastaj ndëshkimi, shpesh vras.

Dhuna dhe paranoja e Hoxhës zhduku gati dy breza. Njerëz të thjeshtë, por edhe shumë intelektualë, mjekë, inxhinierë, artistë: “Akti i parë i këtij regjimi, dhe i të gjitha regjimeve të botës në realitet, ishte prerja e kokave që mendonin. Shkollimi ishte prioritet, por të gjithëve u mësuan shkrim e këndim vetëm që të kuptonin dhe zbatonin më mirë urdhrat”, shpjegon Meta. Ai është një personazh i vërtetë këtu, sepse ai përfaqëson shumë gjëra së bashku. Libri, i cili padyshim do të përkthehet edhe në shqip, është vetëm pjesa e fundit. Fitimi i Sanremos, për një artist të ri shqiptar, ka një vlerë të vështirë për t’u shpjeguar: «Për ne, dëgjimi i Festivalit ishte një akt subversiv, i bërë në fshehtësi. Këtu në Shqipëri nëse një këngëtar dilte në skenë dhe lëvizte në ritëm, përfundonte në telashe. Sepse do të ishte gjykuar një ekspozitë properëndimore. Këngët i mësuam përmendsh, bëmë listat tona. Akti më i fuqishëm subversiv kundër një regjimi është gjithmonë ai që ka të bëjë me artin”, thotë ai teksa kalon nëpër dhomat e Shtëpisë së Gjetheve.

Migrimet e kaluara

“Të punosh, të punosh natë e ditë për të parë qoftë edhe një fije drite”, shkruante poeti Naim Frashëri, i cili vdiq në Stamboll në vitin 1900 dhe më pas u varros në Tiranë. Kështu bëri edhe Fatmira, mamaja e Ermalit, kur mbërriti në Bari dhe nuk mund të ndiqte më fatin e saj si virtuoze violine, por duhej të gjente një punë pas tjetrës, pastrim, kujdes për të moshuarit, për të mbajtur tre fëmijët e saj. Vetëm. Pak vite pas asaj 8 dhjetori 1990, kur protestat e të rinjve më në fund rrëzuan perden, fillimi i ngadaltë i një prej pranverave të shumta që përjetoi Evropa Lindore që nga ai moment. Në Shqipëri sot janë 2 milionë e 800 mijë banorë, numri i banorëve ka filluar të ulet që nga viti 1990, sepse shumë janë larguar gjatë valëve të ndryshme migratore dhe lindshmëria ka rënë, duke u bërë një nga më të ulëtat në Ballkan. Sot mbi 900 mijë jetojnë vetëm në Tiranë, qyteti është një kantier ndërtimi që Edi Rama, kryeministri aktual, ish-lideri i Partisë Socialiste dhe ish-kryebashkiaku vizionar i kryeqytetit, e hapi vite më parë. Ndjeshmëria e tij si piktor e shtyu të kërkonte edhe një rilindje estetike: Prishi shtëpitë ilegale dhe ndërtoi të reja, duke rifituar brigjet e lumit Lana./diasporashqiptare.al/ KultPlus.com