Etiketë: Nga Arbër Selmani

Arbër Selmani pjesëmarrës në festivalin “Gjon Mili International Video Art” me poezinë ‘Po lahem në detin e nënës’

Posted on by Kult Plus

Shkrimtari Arbër Selmani, një ndër personat më aktiv të qytetit të Prishtinës sa i përket jetës kulturore, vazhdon ta rifreskoj faqen e tij në rrjetin social Facebook me lajme fantastike të sukseseve të tij të njëpasnjëshme, shkruan KultPlus.

Së fundmi, nëpërmjet një postimi ai ka bërë të ditur se është pjesëmarrës në festivalin “Gjon Mili International Video Art”.

Selmani do të marrë pjesë me poezinë ‘Bathing in Mother’s Sea’ (Po lahem në detin e nënës), që pati ardhur në formatin video-poezi më 11 korrik.

Festivali do të nisë nesër në Tiranë ndërsa do të vazhdoj edhe në Korçë e Nju Jork. Kurse, realizimin e video-poezisë do ta keni mundësi ta shihni më 6 shtator në Tiranë, në Sallën e Koncerteve ‘Tonin Harapi’, duke filluar nga ora 12:00.

Lajmin e ka bërë të ditur vetë Arbëri, duke u shprehur se video-poezia e tij është pranuar në programin zyrtar të festivalit.

“Nesër në Tiranë, Korçë e tutje në Nju Jork fillon Gjon Mili International Video Art Festival. Sivjet jom i nderum me pjesëmarrje në festival me video-poezinë ‘Bathing in Mother’s Sea’ (Po lahem në detin e nënës). Ju që jeni në Tiranë, me 6 shtator, prej orës 12:00, në Sallën e Koncerteve Tonin Harapi do të mundeni me e pa videon e realizume prej meje dhe Nok Selmani, bashkë me videot tjera eksperimentale që janë pranu në programin zyrtar të festivalit. Faleminderit shumë Yllka Gjollesha!”, ka shkruar ai. / KultPlus.com

Nënës i vdiqën dy fëmijët e parë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Arbër Selmani

Albana jetoi tri javë
por me kaq mbaroi fluturimi i saj
u copëtua
dikush gjykoi që ajo të mos jetonte
të mos lindte
të perëndonte.

Albana sot do të ishte e rritur, nënë
e dashuruar në poezinë franceze
njohëse e gjuhës së shenjave
shtatlartë, e zjarrtë, tmerrësisht e ngarkuar.

Ndoshta,
sa shumë ndoshta që nuk u definuan kurrë.

Albana jetoi tri javë
për të na thyer zemrat treqind vjet vetmie.

Albanës i dhanë kohë qesharake prej tri javësh
të gatuante, të vishej vet, të punonte në oborr
të shkruante një roman, të fitonte çdo garë këndimi
të mësonte psalme, të dashuronte me epsh
të dëshmohej, të tregohej
nuk mundi, dhe nuk jetoi
kështu vendosi gjykata vrastare e foshnjeve.

Albana sot do të ishte 40 vjeç

me palltot deri pak poshtë gjunjëve
me dhëmbë të bardhë, me fytyrë të pastër prej vajit të kokosit
e detajshme, e dehur prej klimaksit
ndoshta do ta bënte mamografinë.

Ndoshta,
këto ndoshta të bejnë të rrotullohesh në shtratin e të pamundurave.

Albanës, zanat, ia dhanë 21 ditë afat
të forcohej, të dilte në sheshin e qytetit
të bëhej presidente e shtetit
të shtegëtonte, të luante në violinë
ta thyente të keqen me mirësi.

Nuk ka shumë orë dita e një foshnjeje që vdes.

Me Albanin ishte ndryshe
Albani e pati shumë ftohtë
ishin tjera temperatura në motin kur ai lindi
ia lejuan veç disa frymëmarrje
syçkat e tij të skuqura numëruan katrorët e tavanit të spitalit
mbështjellur me çarshaf të bardhë
e me fat të përlyer zi.

Albani jetoi pak orë
nuk arriti të bëhej dikushi
nuk u bë as ëndërrimtar, as furrtar
as nuk shkoi kurrë në çerdhe fëmijësh
e këshilluan të provonte zanatin e mjekut
nuk kishte hapësirë, e pamundur.

Pa u bërë as njeri, e as flutur
Albani dha shpirt, me shpirt të këputur.

Albani sot mund të ishte roje burgu
trupmadh, plot rrudha
kurrë i dhënë pas alkoholit e cigareve
eliptik,
i rrasur thellë në oqeanin e të bëmave të mira
shpirt i huaj,
i vendosur si piktura më e bukur në çdo dhomë shtëpie.

Ky Alban sot do të ishte mashkull vigan
në kërkim të dashurisë, a pasurisë, a lumturisë
por në pak orë, i thanë të ngjiste malin më të rrëpirë
të bëhej mjek popullor
ja shkëputën kontratën e jetës, nuk mundi, e pati vështirë.

Një mal me detyra për Albanin
por u shua, si qumësht u vlua,
as gjykatës nuk mundi të paguante
botës nuk i plas për një foshnje më pak
njerëz të tmerrshëm do të lindin, do jetojnë përhera,
nëna natyrë është e zënë me halle tjera
e Albani pret ende t’i vijë pranvera.

Nënës i vdiqën dy fëmijët e parë
ata nuk janë në asnjë fotografi
janë dy numra inkubatorësh, pa asnjë sy

janë veç në këtë poezi
që po e shkruaj afër një shtëpie shëndeti
ku një bebe tjetër do të jetojë pak orë
dhe kaq,
pos nënës që e lindi,
nuk do të kujtohet më kurrë. / KultPlus.com

‘Jetova me vullnet se kërkova veç shëndet e prapë u bëra një tjetër çorbë pikante për kafshët në këtë qytet’

Posted on by Kult Plus

Arbër Selmani

Po të ma çante në mes trurin

Po të ma çante në mes trurin
mësuesja e biologjisë
kur në klasë të pestë më përplaste për tabelën e zezë,
fije të vogla do të rrëfenin për një fëmijë të përvuajtur
do të bënin dritë copat e thyera të kafkës sime
do të shihnit skena filmi ku mbizotëron trauma, rrahja, terrori, dora e hekurt e një edukatori
do të ngulfateshit që një djalë të vogël e shqyet në fëmijëri.

Po të ma çante në mes trurin
rrugaçi i lagjes
kur më goditi me shufër në mes të udhëkryqit afër shtëpisë,
qelizat do të shpërthenin si fishekzjarret në natën e lumtur
cipa e hollë do të ishte një tepih i kuq i shpalosur në gjak
do të shihnit, në rrugën e betonuar, një qenie që e vratë
do të shihnit një palcë kurrizore të lënduar, gërrithur si me shpatë.

Po të ma çante në mes trurin
komshiu i dy kateve më poshtë
kur më trullosi nëpër shkallë, në mes të një bisede,
do të shihnit mendime të mia të qelbura si shirita kasetash,
mendët e mia do ta mallkonin mirësinë, shoqërinë, fqinjësinë
do të vërenit dhimbjet e mëdha që i pata…
në copa pllakash të verdha
telat e kapur e të zënë peng,
lotët që atë ditë, dy orë më herët, nuk i derdha.

Po të ma çante në mes trurin
vetura e zezë që më hodhi tre hapa larg,
se i gjori harroi ta shtypte fraksionin e frenimit
lëvoret e nervave të mia do ta mallkonin secilën adrenalinë
do të shihnit hundë, sy, gojë, masakër, një poet të varfër
mërzitë e mia, gajlet, të shtrydhura, do t`ju kërkojnë përjetë llogari
do ta kuptonit se jetova me vullnet, se kërkova veç shëndet
e prapë, u bëra një tjetër çorbë pikante për kafshët në këtë qytet.

Po të ma çante në mes trurin
vetja ime, kur u rrëzova, në Tetovë, prej katit të dytë
të një ndërtese ende në mungesë banorësh,
nuk do të ndodhte asgjë, as ky libër, as kjo poezi
do të isha një shtatëvjeçar i shpërbërë, i mavijosur, ngjyrë hi
neuronet do të mi mbledhnit prej vendit të ngjarjes
do të shihnit sa shumë doja të jetoja, mëngjeset t`i sfidoja

po të më çahej ndonjëherë truri, nga një tjetër njeri,
se qenkam unë i çmenduri. / KultPlus.com

I dashuri im rom

Posted on by Kult Plus

Nga Arbër Selmani

A është dikush që e zë vendin tim
kur unë do t`jem bërë hi?

Ndoshta zogjtë e malit, ose poezitë e Rumit
ndoshta pasazhet e qiellit
ose gurrat e ujit.

Kush do të të dojë si unë
Kur do të jesh ti instrumenti dhe vetë dora e jetës tënd?
ndoshta fjalët e bukura ose Dielli i përvluar
ndoshta fati i të mirëve dhe nata e madhe e Zotit.

I dashuri im rom, ti absoluti
buzëqeshun natë e ditë
i shëtitun në rrugët e braktisura të botës.

tkam puthë e tkam la me duart e dashnisë
por, kush pas meje?
cili i bardhë do ta dojë të zezën lëkurë, e të bardhën zemër që ma ke?

Kush pas meje?

Kush pas meje
nga ma e thella pikë e jotja do ta zgjojë ndjesinë, bishën e njeriut që u shtyp përjetë.

Cila ngjyrë e bardhë, rrena e madhe e kësaj bote
do të jetë krah supit tënd aq lehtë t`lëndueshëm?

Cili do të të kujtojë si unë
Kush do ti lexojë sytë e tu e kush do ta këndojë këngën më të bukur sic bënim ne dy
Kush e pin ujin e dhomës ku dytë u bëmë qull prej dorëzimit…

Ndoshta të nemunat e popullit tënd
ose andrrat që kurrë nuk mbytën asgjë
ose perënditë që duhet me të kërku falje me ceremoni
ndoshta engjëjt të kanë marrë për dore,

E njëjtë ki me fluturu kur unë do të jem bërë shok me trupat që ecin në eterin magjik?

Kujto, mëngjeset të lehta t’i kam ba unë
një gotë kumësht, dy vezë të thyera
tri puthje në faqe dhe një bashkim i turpshëm i gojës
idenë e dashnisë e kemi gatue bashkë, pikë për pikë, romi im.

Pas meje, kam frikë
a ka dikush që do të të përqafojë
ti puthë këmbët
ti puthë buzët
ti dëgjojë këngët që dalin vrullshëm prej syve tu
ta këndojë ninullën e romëve të Stojkës…

Kam frikë për ty
I dashuri im më i dëlirë
Vesa që përcjellë lumin, agimi që përcjellë hanën.

Pak të duan
Me arsyen më të panjerëzishme
pa pasë nerva me u marrë me ty
më duket se të urrejnë aq sa e urrejnë veten.

Të kam pa të pikëlluar
duke u harrllisë në vetvete
duke shiku në hapësirë për të mos u harru në nënshtrim
duke mbështetë kokën për murin që rëndon,
duke qenë racist i vetvetes.

Kush, i dashuri im
Do të të shtrëngojë
Kur unë dhe Zoti do të jemi duke luajtur në piano së bashku…
Kush ka fuqinë të të përplasë për muri
e të ti shërojë plagët e trupit?

E ti shëtitë,
kur ata duhet ti harrojë toka ku shkelin….

Prej skute në skutë,
As dhimbjet nuk ti lanë të shtegtojnë,
vallet ti urrejnë, se urrejnë që vetë nuk dijnë të vallëzojnë … / KultPlus.com