Poezi nga Nizar Qabbani
Kuçedra
Dashuria jote banon te kjo barkë tragjike
që ka hedhur spirancën në gjoksin tim.
Më sulmon pa reshtur e më plas shkëmbinjve,
si do mund t’i bëja ballë?
Si kuçedër do të më copëtojë
e unë sërish vazhdoj qëndresën.
Një ditë u orvata ta luftoj.
Munda t’i shkëputem dhe ndaj
rob i saj jam prapë së prapi.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Nizar Qabbani
Ta kam jap mundësinë me zgjedhë,
pra zgjedh, nëse ke me vdekë në gjoksin tem apo në faqet e poezisë sime.
Përktheu: Besart Peci / KultPlus.com
Poezi nga Nizar Qabbani
Kur të ndeshësh ndonjë burrë
q’e kthen
secilën pjesë tënden
në poezi,
i cili thur vargje
me çdonjë nga fijet e flokëve të tu,
kur të hasësh një burrë,
që di,
ashtu si unë,
të të lajë e të t’stolisë
me poezi,
në gjunjë do të lutem
që pas t’i rendësh pa ngurrim,
s’ka rëndësi
nëse e imje je apo e tij,
por se i përket poezisë.
E dija,
ndërsa ishim në stacion,
se ti ishe duke pritur tjetërkënd,
e dija,
ndërsa mbaja valixhen tënde,
se ti do të niseshe për rrugë me tjetërkënd,
e dija se isha
jo më shumë se një freskore letre në gatishmëri
për t’i bërë ballë
vapës verore përreth teje.
Siç e dija
se letrat e dashurisë që të shkrova
qenë veç pasqyra
ku krenaria jote soditej.
…
E pavarësisht kësaj,
do të ta mbaj valixhen
bashkë më valixhen e dashnorit tënd,
pasi unë nuk mund
të shuplak një grua
që ka ngarkuar në valixhen e saj të bardhë
ditët më të paqme të jetës sime.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi nga Nizar Qabbani
Verës
u shtriva në breg
me mendjen tek ti;
t’i kisha thënë detit
ç’ndjeja për ty,
do të braktiste brigjet e veta
guaskat e veta
peshqit e vet
e do t’më ndiqte pas.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
Poezi e shkruar nga Nizar Qabbani.
Përktheu: Gili Hoxhaj
Unë nuk kam asnjë pikë fuqie për të të ndryshu ty
As për t’i shpjegu zakonet tua,
Kurrë mos besoni se një burrë mundet me e ndryshu një grua
Këta burra janë veç pretendues,
të cilët mendojnë që e krijuan gruan nga njëra brinjë e tyre.
Gruaja nuk del kurrë nga njëra brinjë e burrit,
është burri ai që del prej barkut të saj,
ashtu si peshku që ngrihet nga thellësitë e ujit
dhe si rrëketë që përhapen larg lumit.
Është ai që rrethon diellin e syve të saj
dhe imagjinon se është i fiksuar në vend.
Unë nuk kam asnjë pikë fuqie për të zbut’ ty,
as për t’i ndryshu institktet tua.
Kjo është një detyrë e pamundur
E kam testu inteligjencën time në ty,
edhe budallallëkun tim po ashtu.
Asgjë s’ka funksionu me ty, madje as udhëzimet
As joshja
Rri primitive ashtu siç je!
Nuk kam as fuqinë më të vogël për t’i prish zakonet tua,
për tridhjetë vjet ke qenë e tillë
Për tre qind vjet
një stuhi e futur në shishe,
një trup prej natyre që ndjen aromën e një burri
e sulmon atë natyrshëm
triumfon mbi të, natyrshëm.
Kurrë mos besoni atë që një burrë e thotë për veten
që është ai i cili i shkruan poezitë,
që është ai i cili i bën fëmijët,
Është gruaja ajo që i shkruan poezitë
ndërsa burri është ai që e vendos emrin e tij mbi to,
Është gruaja ajo që e bartë fëmijën
Dhe burri ai që nënshkruhet në spitalin e lindjes si babai i tij.
Nuk kam hiç fuqi për ta ndryshu karakterin tënd,
Librat e mij janë të padobishëm ndaj teje,
qëndrimet mija nuk të bindin ty
As këshillat atërore nuk të bëjnë ndonjë dobi,
Ti je mbretëreshë e anarkisë, e çmendurisë, e që nuk i përket askujt
Qëndro e tillë!
Ti je trungu i feminitetit që rritet dhe në errësirë,
S’të duhet diell, as ujë
Ti një princeshë e detit që i ke dashtë të gjithë burrat
dhe s’e ke dashtë asnjërin,
ke flejtë me të gjithë dhe me asnjërin prej tyre.
Ti je gruaja Bedouin që ka shkuar me gjithë fisin
Dhe është kthyer e virgjër,
Qëndro e tillë!
Poezi e shkruar nga Nizar Qabbani.
Përktheu F Bruci.
Letrat e mija për ty
Janë më të fuqishme e me te rëndësishme se ne të dy:
janë të vetmet dokumenta
në të cilat njerëzit do te zbulojnë
bukurinë tënde
dhe marrëzinë time…
