Mbrëmë, në ambientet e KultPlus Caffe Gallery u përuruan librat ”Një jetë veprimtari humanitare”, ”Libri i paqes” dhe ”Sytë e përlotur” të autores Behide Hasanaj. Ndër fokuset e kësaj mbrëmjeje, ishte edhe rrugëtimi i saj humanitar për të ndihmuar shtetin e Kosovës, duke përfshirë edhe shitjen e shtëpisë së saj, vetëm për të ndihmuar familjet në nevojë, shkruan KultPlus.
Behide Hasanaj e cila njihet për humanizmin e saj përgjatë shumë viteve, konsiderohet edhe si një urë lidhëse mes diasporës dhe Kosovës.
Ky përurim, i cili u mbajtë nën moderimin e gazetares Vera Pelaj, filloi me fjalën e Adem Zejnullahut i cili konsideronte veprën e Hasanajt të jetë një vepër me rëndësi humanitare dhe arkivore.
”Nuk do mend, se secili autor ka dëshirë që të bëmat e veta jetësore t’i shkruajë, duke i si konsideruar të rëndësishme në radhë të parë për veten, por edhe për të tjerët. Këta autorë, vazhdimisht në vetëdije e kanë frikën se mos po bien nën ndikimin e emocioneve – subjektivizmit, ndaj zakonisht ua lënë të tjerëve që t’ua shkruajnë për së gjalli, ose për së vdekuri. Mendoj se është mirë që këto monografi të shkruhen edhe për së gjallë të subjekteve, për shumë arsye, në radhë të parë se vetë autori e di më së miri veprimtarinë, kontributin e vet se çka ka bërë, si e ka bërë, sukseset dhe mos sukseset në mënyrë që në vazhdim të punës, të jetës t’i plotësojë zbrazëtitë e hetuara në mënyrë që kur vepra ta marrë trajtën e botimit, të jetë në pë puthje me synimet dhe me kërshërinë e lexuesit në një kohë e në një hapësirë të caktuar”, theksoi Zejnullahi para të pranishmëve.
Pas Zejnullahit, fjalën e mori edhe Jusuf Osmani, i cili theksoi se mërgata jonë në diasporë është ndër mërgatat më të mëdha në botë. Ai, poashtu pohoi se autorja Hasanaj, ka dhënë një kontribut të çmuar në ndihmë të popullatës së Kosovës, në momentet më të vështira të saj, sidomos gjatë luftës së fundit në Kosovë.
”Në monografinë autobiografike të ilustruar me dokumente e dëshmi të shumta karakterizohen veçoritë e Behide Hasanja: entuziazmi për punë, sinqeriteti, atdhedashuria, dashuria dhe respekti ndaj njeriut, popullit dhe atdheut. Behidja ishte përcaktuar për humanizëm që nga periudha e hershme, kur jetoi në qytetin e saj të lindjes, në Pejë e sidomos këtë mision të rëndësishëm e realizoi në Zvicër”, u shpreh tutje Osmani.
Hasanaj në këtë përurim, u shoqerua edhe nga një delegacicon zvicëran, të cilët kishin qenë pjesë tejet e rëndësishme e rrugëtimit të saj humanitar. Për të cilët autorja theksoi të jetë tejet falenderuese ndaj tyre.
”Ai që e ndjekë bamirësinë dhe nuk e harron vendlindjen e vet, atë nuk e harron as zoti. Duajeni dhe respektojeni njëri tjetrin. Mos e harroni historinë e kombit shqiptar, historia jonë nuk duhet të zhduket sepse pa histori nuk ka shtet”, përfundoi autorja e librave.
Në vitin 1983, Znj. Behide Hasanaj emigroi në Zvicër, ku menjëherë nisi misionin vullnetar në Shoqatën Humanitare “Nënë Tereza” në Thun, mirëpo me të filluar lufta në Kosovë dhe me qëllim që sa më shumë ta ndihmojë Kosovën, e cila po digjej flakë, ajo e themeloi vetë një degë Shoqatës Humanitare “Nënë Tereza”, si dhe iu bashkua edhe disa shoqatave të tjera humanitare për të drejtat e njeriut dhe civilët e kërcënuar, etj. Po atë vit, ajo përfundoi kursin e gjuhës gjermane për nivelet më të larta. Në këtë mënyrë nisi veprimtaria e saj humanitare, fillimisht si Interprete për shoqata të ndryshme në komunat zvicerane, spitale, integrimin e refugjatëve, etj. Ajo ishte shumë e aftë të përkthente nga gjermanishtja në kroatisht dhe anasjelltas si dhe nga shqipja në gjermanisht dhe anasjelltas. Roli i saj si përkthyese në Shoqatë ka qenë thelbësor për refugjatët kroatë, boshnjakë dhe shqiptarë, të cilët u larguan me dhunë nga tokat e tyre. Gjithashtu, Zonja Behide Hasanaj, kontribuoi shumë në strehimin e refugjatëve në të gjithë Zvicrën. Në vitin 1986, filloi punën si specialiste për kostume zhytjeje për mbarë Zvicrën dhe mbikëqyrëse, si dhe iu rikthye sërish profesionit të parë si rrobaqepëse, për qepjen e rrobave të policisë dhe ushtrisë për shtetin zviceran. Në vitin 1992, ajo përfundoi një studim si ndihmëse për njerëzit me aftësi të kufizuar dhe sëmundje mendore në Bern dhe Thun, duke iu ardhur në ndihmë shumë njerëzve në nevojë. Në vitin 1997, nisi punën në mënyrë vullnetare në spitalin shtetëror si ndihmëse mjeku për njerëzit me nevoja të veçanta. / KultPlus.com
