Poezi nga Pablo Neruda
Fillesë
Orë pas ore, s’bëhet dita,
Është dhimbje për dhimbje:
Koha nuk rrudhoset dot,
Nuk harxhohet kot:
Deti thotë det,
Toka thotë tokë:
Njeriu pret.
E vetëm
Kambana e tij
Atje mes të tjerave
Ruan në zbrazësinë e vet,
Qetësinë e patrazuar,
Që do t’i jepet kur të ngrejë ai
Të metaltën gjuhën e tij valë mbi valë.
Nga shumë gjëra që pata,
Në gjunjë duke ecur anë e mbanë
Këtu, lakuriq,
S’kam veç mesditën e rëndë
Të detit, e një kambanë.
Zërin e tyre që të vuaj më dhanë ato
E paralajmërimin që të ndaloj.
Në gjithë botën ndodh kjo:
Në hapësirë vazhdon.
E deti jeton.
Kambanat janë aty./KultPlus.com
