Etiketë: Pablo Neruda

Poezi nga Pablo Neruda

Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je,
e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im.
Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku,
e një puthje të të ketë zënë fytin.

Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot,
atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim.
Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre,
më ngjan me fjalën trishtim.

Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët.
Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit.
E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin:
me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!

Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde,
të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë.
Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar.
Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.

Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je.
E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë.
Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje.
E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë./KultPlus.com

Pablo Neruda

Lermëni i lumtur të jem këtë herë,
asgjë, askujt s’i ka ndodhur
asgjëkund nuk kam shkuar,
por, ja që i lumtur jam,
deri thellë në zemër i lumtur.
Eci, fle a shkruaj,
çfardo që bëj, i lumtur ndjehem.
Më keq se bari lëndinave jam shkelur,
lëkura si lëvore peme m’është bërë
i shkon ujët tek rrënjët dhe zogjtë ka në majë,
deti si unazë e qarkon jetën time,
si tokën, bërë me bukë dhe gurë
dhe ajri si kitarë këndon.

Ti ulur krah meje mbi rërë, si rëra je,
këndon dhe je kënga.
Bota sot më është shpirti
këngë dhe rërë, bota sot në buzët e tua është,
lermë mbi buzët e tua dhe mbi rërë
i lumtur të jem,
të jem i lumtur… sepse jam,
sepse marr frymë, merr edhe ti,
i lumtur sepse t’i prek gjunjët
si trupin e kaltër të qiellit ta prek
dhe freskinë e tij.

Sot lermëni të jem i lumtur dhe kaq,
vetëm o me të tjerë, i lumtur ndjehem me barin
dhe rëra e lumtur të jetë me ajrin dhe tokën,
të jem i lumtur me ty, me buzët e tua,
të jem i lumtur./KultPlus.com

Poezi e shkruar nga Pablo Neruda.

Nëse do të dish të më rrish pranë,

dhe të mund të jemi të ndryshëm,

nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,

pa u mbivendosur hijet tona,

nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë

dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi

dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,

nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit

pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,

nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

Atëherë do të jetë dashuri

dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë. /KultPlus.com

Poezi nga Pablo Neruda
Përktheu: Orjela Apolloni

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë

Me shkruejt, për shembull: “Nata asht e yjëzueme,
dhe dridhen, të kaltër, yjet atje në naltësi”.

Era e natës shetit nëpër qiell dhe këndon.

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë
E kam dashtë, dhe ndojherë edhe ajo m’ka dashtë.

Në net si kjo e kam mbajtë n’krahët e mi.
E kam puthë kaq herë nën qiellin e pafund.

Ajo m’ka dashtë, dhe ndojherë edhe unë e kam dashtë
Si mos me i dashtë sytë e saj të mëdhenj e të thellë.

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë
Kur e mendoj që s’e kam ma. Kur e ndjej që e kam humbë.

Me ndëgjue natën e pafundme, ma e pafundme pa të.
E vargu bie n’shpirtin tim si vesa mbi bar.

Ç’randësi ka që dashnia ime s’mundi me e mbajt’.
Nata asht e yjëzueme dhe ajo s’asht me mu’.

Kjo asht e gjitha. N’largësi dikush këndon. N’largësi.
E kam humbë atë, prandaj n’shpirt thellë po vuej.

Si për me e pasë ma ngat, shikimi im e kërkon,
zemra ime e kërkon, e ajo nuk asht me mu’.

Dhe asht e njajta natë që i zbardhë po të njajtat pemë.
Ne, ata të ktyneherë, ma s’jemi t’njajtit.

Tash ma nuk e du’, asht e qartë, por sa fort e kam dashtë.
Zani im kërkon erën për me e prekë veshin e saj.

E tjetrit. Ka me qenë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zani i saj, trupi i saj i qartë. Sytë e saj t’pafundmë.

Tash ma nuk e du’, asht e qartë, por ndoshta edhe e du.
Asht kaq e shkurtë dashnia dhe kaq e gjatë harresa.

Sepse në net si kjo e kam mbajtë në krahët e mi,
E kam humbë atë, prandaj n’shpirt thellë po vuej;

Qoftë kjo dhimbja e fundit që m’shkakton,
Dhe këto vargjet e fundit që për të i shkruej./ KultPlus.com

Poezi nga Pablo Neruda – “Më pëlqen kur hesht”

Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je,
e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im.
Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku,
e një puthje të të ketë zënë fytin.

Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot,
atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim.
Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre,
më ngjan me fjalën trishtim.

Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët.
Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit.
E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin:
me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!

Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde,
të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë.
Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar.
Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.

Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je.
E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë.
Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje.
E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë. / KultPlus.com

Pablo Neruda
Përktheu: Orjela Apolloni

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë

Me shkruejt, për shembull: “Nata asht e yjëzueme,
dhe dridhen, të kaltër, yjet atje në naltësi”.

Era e natës shetit nëpër qiell dhe këndon.

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë
E kam dashtë, dhe ndojherë edhe ajo m’ka dashtë.

Në net si kjo e kam mbajtë n’krahët e mi.
E kam puthë kaq herë nën qiellin e pafund.

Ajo m’ka dashtë, dhe ndojherë edhe unë e kam dashtë
Si mos me i dashtë sytë e saj të mëdhenj e të thellë.

Muj me i shkruejt vargjet ma të trishta këtë natë
Kur e mendoj që s’e kam ma. Kur e ndjej që e kam humbë.

Me ndëgjue natën e pafundme, ma e pafundme pa të.
E vargu bie n’shpirtin tim si vesa mbi bar.

Ç’randësi ka që dashnia ime s’mundi me e mbajt’.
Nata asht e yjëzueme dhe ajo s’asht me mu’.

Kjo asht e gjitha. N’largësi dikush këndon. N’largësi.
E kam humbë atë, prandaj n’shpirt thellë po vuej.

Si për me e pasë ma ngat, shikimi im e kërkon,
zemra ime e kërkon, e ajo nuk asht me mu’.

Dhe asht e njajta natë që i zbardhë po të njajtat pemë.
Ne, ata të ktyneherë, ma s’jemi t’njajtit.

Tash ma nuk e du’, asht e qartë, por sa fort e kam dashtë.
Zani im kërkon erën për me e prekë veshin e saj.

E tjetrit. Ka me qenë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zani i saj, trupi i saj i qartë. Sytë e saj t’pafundmë.

Tash ma nuk e du’, asht e qartë, por ndoshta edhe e du.
Asht kaq e shkurtë dashnia dhe kaq e gjatë harresa.

Sepse në net si kjo e kam mbajtë në krahët e mi,
E kam humbë atë, prandaj n’shpirt thellë po vuej;

Qoftë kjo dhimbja e fundit që m’shkakton,
Dhe këto vargjet e fundit që për të i shkruej./ KultPlus.com

Poezi nga Pablo Neruda

Në shqip: Erion Karabolli

Po të duash më lër pa bukë
edhe pa ajër më lër, veç
mos më lër pa buzagazin tënd.
Mos më lër pa trëndafilin,
pa shigjetën që aq ëmbël shpon,
pa ujin që papritmas
shpërthen te buzagazi yt,
si dallgë e beftë bime
që të gjallëron.
I paepur luftoj dhe kthehem
me sytë këputur së lodhuri
sa herë që shikoj
tokën që nuk ndryshon,
por dije se buzagazi yt
në qiell ngrihet e më kërkon
e atëherë para meje
hapen gjithë dyert e jetës.
E dashur, në çastet
më të errëta derdhet
buzagazi yt, e nëse befas
sheh se gjaku im lag
gurët e rrugës,
qesh, se gazi yt
në duart e mia do të jetë
si një shpatë e vërtetë.
Buzë detit në vjeshtë,
le të ngrihet gazi yt
si një ujëvarë perçeshkumë,
e dashur, buzagazin tënd
e dua në pranverë
si edhe lulen që mezi pres,
lulen e kaltër, trëndafilin
e atdheut tim gjëmimtar.
Qeshu kur bie nata
qeshu kur vjen dita,
qeshu kur ka hënë,
qeshu me rrugët
e shtrembra të ishullit,
qeshu me këtë djalë
të hutuar që të dashuron,
po sa herë që unë
hap e mbyll sytë,
sa herë që hapat e mia dëgjon,
pa bukë më lër po deshe,
pa ajër, pa dritë, pa pranverë,
veç jo pa buzagazin tënd,
sepse pa të nuk jetoj dot.

Poezi nga Pablo Neruda

Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je,
e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im.
Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku,
e një puthje të të ketë zënë fytin.

Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot,
atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim.
Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre,
më ngjan me fjalën trishtim.

Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët.
Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit.
E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin:
me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!

Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde,
të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë.
Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar.
Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.

Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je.
E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë.
Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje.
E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë./KultPlus.com

Poezi nga Pablo Neruda

Përktheu: Roland Gjoza

Eja me mua, i thashë, në një vend që askush
nuk e di, të ndjesh si regëtin dhimbja e madhe
për mua as këngë gondolash, as karafil
vetëm një plagë që dashuria la hapur

I them sërish; eja me mua, edhe sikur të vdes
dhe askush të mos e shoh hënën kur e pi goja ime
dhe gjakun e trëndafilit që mbytet ne heshtje.
Eja dashuri, le të harrojmë dhe yllin që nxin prej trishtimit!

Dhe kur dëgjova zërin tënd që tha;
Eja me mua, m’u duk sikur u çlirua krejt papritur
brenga, dashuria, tërbimi si një tape vere që hapet!

Gajzerët nga thellësitë shpërthyen lart në qiell
në gojë unë ndieva sërish shijen e zjarrit
të gjakut të karafilave, të gurit dhe plagës.

Dua ta dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo punë:
Nëse vështroj
hënën prej kristali, degën e kuqe
të vjeshtës së ngeshme në frëngjinë time,
nëse prek
tok me zjarrin
të pakapshmin hi
e të rrudhurin kurm të drurit
gjithë më shpie tek ti
sikur gjithë ç’ekziston,
erëmime, dritë, metale,
të ishin varka të vogla që lundrojnë,
drejt ishujve të tu që më presin.

Në e gjykon të gjatë e të çmendur
valëvitjen e flamujve
që kalon në jetën time
dhe vendos
të më lësh bregun
e zemrës ku kam rrënjë,
mendo
se në atë ditë,
në atë orë
do të ngre krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
të kërkojnë të tjerë troje.

Por
nëse çdo ditë,
çdo orë
ndjen se për mua ke qenë e shkruar
me ëmbëlsi të paepur.
Nëse çdo ditë ngjitet
t’më kërkojë një lule në buzët e tua,
ah dashuria ime, ah e imja,
në mua gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet e as harrohet,
dashuria ime me dashurinë tënde ushqehet, e dashur,
e gjersa të kesh jetë do të jetë në krahët e tu
pa u larguar prej të mive.

– Pablo Neruda
Përktheu: Suadela Balliu

Poezi nga Pablo Neruda.

Nëse do të dish të më rrish pranë,

dhe të mund të jemi të ndryshëm,

nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,

pa u mbivendosur hijet tona,

nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë

dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi

dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,

nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit

pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,

nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

Atëherë do të jetë dashuri

dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë.