Poezi nga William Butler Yeats
PASHKË, 1916
Flijimet e shumta sigurt
zemrën në gur e shndrrojnë.
Oh, krejt kjo a do t’marrë fund?
Punë e qiellit âsht ajo, detyra jonë
âsht veç emnat me ua përsëritë
ashtu si nâna fëmisë mund t’i thojë
kur gjumi ma n’fund ka zbritë
n’trupin e lodhun gjithë ditën n’lojë.
A do t’thotë kjo se nata ka râ?
Jo, jo nata, por vdekja që s’ka kthim;
A ishte e kotë vdekja, n’krejt kêt hata?
Anglia ndoshta ende ka besim
n’atë çka âsht bâ dhe thânë.
Ne i dimë ândrrat e tyne; mjafton
me ditë se ata ândrruan dhe flí ranë;
e çka nëse tepria e dashnisë thonë
i hutoi derisa vdekja i shoi?
Në vargje po i shkruej këta-
MacDonagh, ashtu si MacBride, shkoi,
Connolly dhe Pearse, nuk janë mâ.
Tash dhe në kohët që kanë me pasu’
gjithçka që e veshun n’jeshile qe,
ka ndryshu’, krejtësisht ka ndryshu’:
nji bukuri e tmerrshme tash ka le.
Përktheu: Orjela Stefasani / KultPlus.com
займ на карту без проверок и звонков без отказа на карту