Poezi nga Erica Jong
E dashur Anne Sexton II
Më e dashura ime Anne
Po jetoj buzë një liqeni
Me një djalë të ri
Që e takova një javë pasi vdiqe ti
Mjekra e tij është e kuqe
Sytë e tij regetijnë si sytë e maceve
Ma ëmbëlson trurin
Ai është si askush
Qëkur e dua unë
Flugeri i tij zhytet
Thellë në zemrën time
Kam disa muaj
Që ta kam borxh një letër
Doja të qortoja
Mënyrën e vdekjes tënde
Mënyrën se si mund të
Kem rishikuar një herë
Poemën tënde
Ti je si askush
Qëkur të dua unë
Dhe ti nuk je më
A mund ta besosh
Që vdekja jote më ka lindur mua?
Jeto ose vdis
Më the ti me këmbëngulje
Ti zgjodhe të dytën
Dhe e para më zgjodhi mua
Të vajtova
Dhe pas një jave
Gjeta atë
A mos është dashuria helmi i veshur me sheqer
Ajo që na zë në fund?
Ne folëm për burrat
Po aq shpesh sa poemat
Ne u përpoqëm të ligjëronim larg
Nevojën për dashuri
Atë të shkuarën në sediljen e pasme
Dhe vdekjen që të përkëdhel
Përse e bërë në pallton e nënës tënde?
(Unë e di
Por e di gjithashtu
Se duhet të pyes)
Nanat tona në kapin në gremc
Më pas na lënë në të ftohtë
Jetime të rritura plotësisht
Të uritura për dashuri
Ti dashuroje një burrë që fliste
“Si kartolinë”
Ai ma bën mirë
Por unë s’mund t’i flas atij”
Ne ndamë atë nevojën e tmerrshme
Për të folur në shtrat
Dashuria nuk ishte dashuri
Nëse ne mund të flisnim vetëm
Me gjuhë
Dhe intensiteti i padashurisë u rrit
Deri kur motorri, motorri që rendte
Nuk mund t’i jepte më fuqi shoferit
Dhe ti, me milje për të bërë
Preferoje më mirë të flije
Ndërmjet pilulave, pilulave të vetëvrasjes
Dhe vodkat tona të qeshura në Algonquin (indigjen kanadez)
Ndërmjet gotave të tua të rrumbullakta si të gjysheve
Dhe sytë e tu blu si akullnajë
Ndërmjet nënës tënde të zymtë, urisë
Dhe nënës tënde guximtare
Ti e dije se ishte vetem një poemë
Që po e shkruanim ne të gjithë
Vdekja jote ishte e imja
Unë e hëngra atë
Dhe u riktheva
Tani ulem buzë një liqeni
Duke të shkruar ty
Unë dua një burrë
Që mi bën gishtërinjtë me dhimbje
Të shkruaj ty
Diku mes reve
I bie tavolinës
Si një spiritualiste
Seksi është pjesë e vdekjes
Kaq gjë e di
Zëri yt ishte tokë
Sytë e ty ishin blu-akullnajë
Busti yt i hollë
Dhe këmbët e gjata amerikane
Varur nëpër
Këtë qiell perëndimor vigan blu
Dua të të them
Prit, mos e bëj ende
Dashuria është helmi, Anne
Por dashuria e ha vdekjen.
Përzgjodhi dhe përktheu: Enkeleda Suti / KultPlus.com
